Σοφία Κανλή

Σιγά-σιγά χάνεται τελείως ο σεβασμός. Στα αστικά αυτοκίνητα βλέπεις μικρά παιδιά να κάθονται και οι γέροι να στέκονται όρθιοι. Νέοι να κάθονται με το ένα πόδι πάνω στο άλλο και οι μεγάλοι να σηκώνονται, για να δώσουν τη θέση τους σε έναν γέρο. Οι νέοι δεν την δίνουν. «Την πλήρωσα, λένε, την θέση» και κάθονται χωρίς να υπολογίζουν κανέναν. Παλιότερα τι πνεύμα υπήρχε! Οι γυναίκες κάθονταν στα σοκάκια δεξιά και αριστερά και, όταν περνούσε ο παπάς ή ένας ηλικιωμένος, σηκώνονταν και αυτό μάθαιναν και στα παιδιά τους.
Άξιο αγανάκτησης είναι το γεγονός ότι σοβαροί άνθρωποι, με αξιώματα, να διακόπτονται στη συζήτηση από κάτι παιδιά με αναίδεια. Σε κανένα Πατερικό δεν γράφει να μιλούν έτσι οι νέοι. Το Γεροντικό λέει, «εἶπε Γερών», δεν λέει «εἶπε νέος». Παλιά οι μικροί δεν μιλούσαν μπροστά στους μεγάλους και χαίρονταν που δεν μιλούσαν. Ούτε κάθονταν εκεί που κάθονταν οι μεγάλοι. Είχαν μια συστολή, μια ευλάβεια, κοκκίνιζαν, όταν μιλούσαν σε ένα μεγαλύτερο. Και αν μιλούσε κανένα παιδί άσχημα στους γονείς του, δεν θα έβγαινε στην αγορά από ντροπή. Και στο Άγιο Όρος, αν δεν είχε άσπρα γένια κανείς, δεν έμπαινε στον χορό να ψάλλει.

Παϊσίου Αγιορείτου, Με πόνο και αγάπη για το σύγχρονο άνθρωπο, Λόγοι Α