ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΣΟ ΩΡΑΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ;

—Ο Όσιος Πορφύριος, διηγείται…
«Τα χρόνια, μετά τον πόλεμο, ήταν πολύ δύσκολα κι οι άνθρωποι αγωνίζονταν για να ζήσουν. Εγώ, την εποχή εκείνη, ήμουν στην Πολυκλινική. Πολλά περιστατικά, θυμάμαι απ” τα χρόνια εκείνα. Ακούστε, ένα απ” αυτά:
Η Έφη, ήταν δεκαεφτά χρονών κι έμενε το καλοκαίρι με τους γονείς της και τον αδελφό της, στο Μπογιάτι. Είχαν περιβόλι με κηπευτικά και τα πουλούσαν. Ένα βράδυ, η μητέρα της Έφης, την έστειλε σ” ένα μαγαζάκι εκεί κοντά, ν” αγοράσει πετρέλαιο για την λάμπα. Σημειώστε, ότι δεν είχαν τότε ρεύμα. Επιστρέφοντας προς το σπίτι, η Έφη, συναντάει στον δρόμο ένα αγόρι, συμμαθητή της. Μιλούσαν για τα μαθήματα. Το σημείο, όμως, που είχαν σταματήσει κι οι δυο, βρισκόταν πίσω από ένα φορτηγό αυτοκίνητο. Την στιγμή εκείνη, πέρασε ο αδελφός της Έφης και τους είδε να κουβεντιάζουν. Το παρεξήγησε, γιατί πίστεψε ότι πονηρά κουβεντιάζουν και το είπε στην μητέρα τους.
–Η Έφη, μας ντροπιάζει! είπε. Κουβεντιάζει στον δρόμο μ” ένα αγόρι.
Όταν έφθασε στο σπίτι η Έφη, η μητέρα της την μάλωσε πολύ και την έδειρε. Τότε οι αρχές ήταν πολύ αυστηρές. Η Έφη, πικράθηκε πολύ. Επαναστάτησε για την αδικία και την καχυποψία του αδελφού της.
Την άλλη μέρα, γύρισε στο σπίτι ο πατέρας, που έλειπε. Εκείνος, της φέρθηκε διαφορετικά, δηλαδή με κατανόηση και καλό τρόπο.
—Εγώ, δεν τα πιστεύω αυτά! της λέει. Έλα, πάμε να ποτίσουμε το περιβόλι. Εσύ, θα κάθεσαι, κι όπου βλέπεις πως ποτίζεται μία βραγιά, θα μου λες να γυρίζω το νερό σ” άλλη βραγιά.
Έτσι, έγινε. Η Έφη, όμως, δεν είχε κοιμηθεί καθόλου την προηγούμενη νύκτα. Η στεναχώρια και η αδικία, την πνίγανε. Απελπίστηκε, κι αποφάσισε να θέσει τέρμα στην ζωή της. Την ώρα, λοιπόν, που ξεκινούσαν με τον πατέρα της για το περιβόλι, έκανε ένα σχέδιο: Να πάρει ένα γεωργικό φάρμακο και, το βραδάκι, μετά το πότισμα, κρυφά να το πιει και να πεθάνει. Σκεπτόταν: «Να δω, τότε: θα μ” αγαπούν;». Πήρε λοιπόν το φάρμακο, το έβαλε στην τσέπη της και περίμενε να βραδιάσει, για να το πάρει. Δεν άργησε να έλθει η δύσκολη ώρα. Ο πατέρας, αμέριμνος, της λέει:
—Πήγαινε στην άκρη του περιβολιού να κλείσεις το νερό.
Πήγε γρήγορα. Ήταν αθέατη. Κανείς, δεν υπήρχε γύρω της. Ο πατέρας, αρκετά μέτρα μακρυά, κι εκείνη, τρέμοντας, έβαλε το χέρι στην τσέπη. Εκείνη ακριβώς την στιγμή, ακούει βήματα. Δεν πρόλαβε να κουνηθεί, κι εμφανίζεται μπροστά της κάποιος άγνωστος ιερέας. Την χαιρετάει και της λέει:
–Έφη μου, ξέρεις πόσο ωραίος είναι ο Παράδεισος;! Φως, χαρά, αγαλλίαση! Ο Χριστός, είναι όλος φως και σκορπάει την χαρά και την αγαλλίαση σε όλους! Μας περιμένει στην άλλη ζωή, για να μας χαρίσει τον Παράδεισο. Υπάρχει όμως κι η κόλαση, που είναι όλο σκοτάδι, λύπη, στεναχώρια, αγωνία, κατάθλιψη. Αν πάρεις αυτό που έχεις στην τσέπη σου, θα πας στην κόλαση. Πέταξέ το, λοιπόν, αμέσως, για να μην χάσουμε την ομορφιά του Παραδείσου.
Η Έφη, τα έχασε στην αρχή, αλλά μετά από λίγο λέει στον ιερέα, αφού, χωρίς να το καταλάβει, είχε ήδη πετάξει το φάρμακο:
–Περιμένετε να φωνάξω και τον πατέρα μου να σας δει.
Τρέχει μες στο περιβόλι. Χάθηκε περνώντας τις ψηλές καλαμποκιές, για να βρει τον πατέρα της. Τον βρήκε και του λέει:
–Πατέρα, έλα γρήγορα να δεις έναν ιερέα, που ήρθε στην άκρη του περιβολιού μας!
Όταν, όμως, φτάσανε στο σημείο που έπρεπε να περιμένει ο ιερέας, δεν υπήρχε κανείς εκεί!
Για πολύ καιρό, η Έφη, δεν μπορούσε να εξηγήσει όλα όσα της συνέβησαν εκείνο το βράδυ. Δεν μπορούσε να εξηγήσει την εξαφάνιση του ιερέα. Επιθυμούσε να τον ξαναβρεί. Της είχε σώσει την ζωή!
Εν τω μεταξύ, κάθε χειμώνα κατέβαιναν στην Αθήνα όλη η οικογένεια. Η Έφη, πήγαινε πολλές φορές στην νουνά της, που ήταν πολύ θρήσκα, κι έμενε μεγάλο διάστημα κοντά της. Η νουνά της, συνήθιζε να δέχεται στο σπίτι της και να φιλοξενεί θεολόγους, ιερείς, μοναχούς. Μια φορά που η Έφη πήγε στην νουνά της, στο σαλόνι, είχε μία επίσκεψη. Η Έφη, δεν γνώριζε ποιός ήταν. Η νουνά της, σε μια στιγμή έρχεται στην κουζίνα και λέει της Έφης:
–Έφη, ετοίμασε γλυκό και καφέ, και φέρ” τα στο σαλόνι για τον επισκέπτη!
Η Έφη, τα ετοίμασε. Καθυστέρησε, όμως, λίγο και την ώρα που τα πήγαινε, η νουνά της την πρόλαβε. Της λέει, λοιπόν:
—Όχι, αυτόν τον δίσκο! Βάλε τον ασημένιο, γιατί η επίσκεψη είναι επίσημη.
Γύρισε η Έφη στην κουζίνα, άλλαξε τον δίσκο και τον πήγε στο σαλόνι. Αλλά, τί να δει! Πήγε να της πέσει ο δίσκος απ” τα χέρια! Βλέπει μπροστά της τον ιερέα που είχε εμφανιστεί εκείνο το, δύσκολο γι” αυτήν, βράδυ στο περιβόλι τους.
–Είμαι ο πατήρ Πορφύριος! της λέω χαμογελώντας…
Έτσι, γνωριστήκαμε με την Έφη. Κι από τότε, έχουμε μεγάλη φιλία. Έκανε οικογένεια, με πολλά παιδιά. Την ευλόγησε ο Θεός. Βλέπετε, τί τρόπους μπορεί να μεταχειρισθεί ο Θεός, όταν θέλει να σώσει έναν άνθρωπο;…».
ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ (1906–1991)
[(Οσίου) Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου: «Βίος και Λόγοι», μέρος 1ο, κεφ. 4ο, σελ. 151–154, ι' έκδοση, Ιεράς Μονής «Χρυσοπηγής», Χανιά, Οκτώβριος 2009.]

Ο Γέροντας Παΐσιος εξηγεί για τον παράδεισο και την κόλαση της μέλλουσας ζωής

• Από  gero-paisios.blogspot.gr

- Γέροντα, έφερα γλυκά να κεράσετε.
- Δες πως χαίρονται! Στην άλλη ζωή θα λέμε:
«Με τι χαζά χαιρόμασταν: Τι μας συγκινούσαν τότε!». Ενώ τώρα σκιρτάει η καρδιά γι’ αυτά.

- Γέροντα, πως θα το καταλάβουμε αυτό από τώρα;
- Άμα το καταλάβετε αυτό από τώρα, δεν θα το πείτε μεθαύριο στην άλλη ζωή. Πάντως, όσοι βρίσκονται εκεί επάνω, καλά περνούν. Ξέρεις τι εργόχειρο κάνουν εκεί στον Ουρανό;
Συνέχεια δοξολογούν τον Θεό, - Γέροντα, γιατί το σώμα του νεκρού λέγεται «λείψανο»;
- Γιατί είναι ότι μένει εδώ στην γη από τον άνθρωπο μετά τον θάνατο.
Ο κυρίως άνθρωπος, που είναι η ψυχή, φεύγει στον Ουρανό.
Στην μέλλουσα Κρίση θα αναστήσει ο Θεός και το σώμα, για να κριθή με αυτό ο άνθρωπος, γιατί με αυτό έζησε και αμάρτησε.
Στην άλλη ζωή όλοι θα έχουν το ίδιο σώμα – πνευματικό σώμα -, το ίδιο ανάστημα, και οι κοντοί και οι ψηλοί, την ίδια ηλικία, και οι νέοι και οι γέροι και τα μωρά, αφού η ψυχή είναι ίδια.
Θα υπάρχει δηλαδή μια αγγελική ηλικία.
- Γέροντα, στην άλλη ζωή όσοι θα είναι στην Κόλαση θα βλέπουν αυτούς που θα είναι στον Παράδεισο; - Κοίταξε, όπως αυτοί που είναι την νύχτα έξω στο σκοτάδι βλέπουν όσους είναι μέσα σε ένα δωμάτιο φωτισμένο, έτσι και όσοι θα βρίσκονται στην κόλαση θα βλέπουν όσους θα είναι στον Παράδεισο.
Και αυτό θα είναι μεγαλύτερη  κόλαση.
Όπως πάλι όσοι την νύχτα είναι στο φως, δεν βλέπουν αυτούς που είναι έξω στο σκοτάδι, έτσι και αυτοί που θα βρίσκονται στον Παράδεισο δεν θα βλέπουν αυτούς που θα είναι στην κόλαση.
Γιατί, αν έβλεπαν τους κολασμένους, θα πονούσαν, θα θλίβονταν για την ταλαιπωρία τους, και δεν θα απολάμβαναν τον Παράδεισο, αλλά εκεί «ουκ έστι πόνος...».
Και όχι μόνο δεν θα τους βλέπουν, αλλά ούτε θα θυμούνται αν είχαν αδελφό ή πατέρα ή μητέρα, αν δεν είναι κι εκείνοι στον Παράδεισο.
«Εν εκείνη τη ημέρα απολούνται πάντες οι διαλογισμοί αυτού» λέει ο Ψαλμωδός. Γιατί, άμα, τους θυμούνται, πως θα είναι Παράδεισος; Αυτοί μάλιστα που θα είναι στον Παράδεισο, θα νομίζουν ότι δεν θα υπάρχουν άλλοι άνθρωποι, ούτε θα θυμούνται τις αμαρτίες που είχαν κάνει.
Γιατί, αν θυμούνται τις αμαρτίες τους, δεν θα αντέχουν από φιλότιμο στην σκέψη ότι λύπησαν τον Θεό.
Η ποσότητα πάλι της χαράς του καθενός στον Παράδεισο θα είναι διαφορετική. Άλλος θα έχει μια δαχτυλήθρα χαρά, άλλος ένα ποτήρι, άλλος μια ολόκληρη δεξαμενή.
Όλοι όμως θα αισθάνονται πλήρεις και κανένας δεν θα ξέρη το μέγεθος της χαράς, της αγαλλιάσεως, του άλλου.
Τα κανόνισε έτσι ο Καλός Θεός, γιατί, αν γνώριζε ο ένας ότι ο άλλος έχει περισσότερη χαρά, δεν θα ήταν τότε Παράδεισος, επειδή θα υπήρχε το «γιατί εκείνος να έχει περισσότερη χαρά και εγώ λιγότερη;».
Δηλαδή καθένας θα βλέπει στον Παράδεισο την δόξα του Θεού ανάλογα με την καθαρότητα των οφθαλμών της ψυχής του.
Η ορατότητα όμως δεν θα καθορισθεί από τον Θεό, αλλά θα εξαρτηθεί από την δική του καθαρότητα. - Γέροντα, μερικοί δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κόλαση και Παράδεισος.
- Δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κόλαση και Παράδεισος; Πως είναι δυνατόν οι νεκροί να μείνουν στην ανυπαρξία, αφού είναι ψυχές;
Ο Θεός είναι αθάνατος και ο άνθρωπος είναι κατά χάριν αθάνατος.
Επομένως αθάνατος θα είναι και στην κόλαση.
Ύστερα τον Παράδεισο και την κόλαση τα ζει η ψυχή μας σε έναν βαθμό και από αυτήν την ζωή, ανάλογα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται.
Όταν κάποιος έχει τύψεις συνειδήσεως και νιώθει φόβο, ταραχή, άγχος,
απελπισία, ή είναι κυριευμένος από μίσος, από φθόνο κ.λπ., τότε ζει την κόλαση. Ενώ, όταν μέσα του υπάρχει αγάπη, χαρά, ειρήνη, πραότητα, καλωσύνη κ.λπ., τότε ζει τον Παράδεισο.
Όλη η βάση είναι η ψυχή, γιατί αυτή είναι που αισθάνεται και την χαρά και τον πόνο.
Να, πήγαινε σε έναν πεθαμένο και πες του τα πιο ευχάριστα πράγματα λ.χ. «ήρθε ο αδελφός σου από την Αμερική» κ.λ.π., δεν θα καταλάβει τίποτε.
Αν του σπάσεις τα χέρια, τα πόδια, πάλι δεν θα καταλάβει.
Επομένως η ψυχή είναι που αισθάνεται. Αυτά όλα δεν τους προβληματίζουν; Ή, ας υποθέσουμε, βλέπεις ένα ωραίο, ένα ευχάριστο όνειρο, χαίρεσαι, χτυπάει γλυκά η καρδιά σου και δεν θέλεις να τελειώσει.
Ξυπνάς και στενοχωριέσαι, γιατί ξύπνησες.
Ή βλέπεις ένα άσχημο όνειρο, ότι έπεσες λ.χ. και έσπασες τα πόδια σου, και υποφέρεις, κλαις. Από την αγωνία σου ξυπνάς με δάκρυα στα μάτια, βλέπεις ότι δεν έπαθες τίποτε, και λες: «Ευτυχώς όνειρο ήταν!».
Δηλαδή συμμετέχει η ψυχή. Από ένα άσχημο όνειρο υποφέρει κανείς περισσότερο από ότι στην πραγματικότητα, όπως και ο άρρωστος υποφέρει πιο πολύ την νύχτα απ’ ότι την ημέρα.
Έτσι και όταν πεθάνει ο άνθρωπος, αν πάει στην κόλαση, θα είναι πιο οδυνηρό. Σκεφθείτε να ζει κανείς ένα αιώνιο εφιαλτικό όνειρο και να βασανίζεται αιώνια! Εδώ δεν μπορείς να αντέξεις για λίγα λεπτά ένα άσχημο όνειρο, άντε τώρα αιώνια – Θεός φυλάξει – να είσαι μέσα στην θλίψη.
Γι’ αυτό καλύτερα να μην πάμε στην κόλαση. Εσείς τι λέτε;
- Τόσον καιρό, Γέροντα, κάνουμε αγώνα να μην πάμε στην κόλαση· λέτε, εκεί να καταλήξουμε; - Αν δεν έχουμε μυαλό, εκεί θα πάμε. Εγώ εύχομαι ή όλοι στον Παράδεισο ή κανένας στην κόλαση... Καλά δεν λέω; Είναι πολύ βαρύ, μετά από όσα έκανε ο Θεός για μας τους ανθρώπους, να πάμε στην κόλαση και να Τον λυπήσουμε. Ο Θεός να φυλάξει, όχι μόνον άνθρωπος, αλλά ούτε πουλί να μην πάει στην κόλαση.
Ο Καλός Θεός ας μας δώσει καλή μετάνοια, για να μας βρει ο θάνατος σε καλή
πνευματική κατάσταση και να αποκατασταθούμε στην Ουράνια Βασιλεία Του.
Αμήν.