Πατὴρ Παΐσιος: «Θὰ γίνη μεγάλο τράνταγμα... Νὰ στηριχθῆτε ἀκόμη περισσότερο στὸν Θεὸ»

ΗΓΓΙΚΕΝ

Σήμερα εἶναι καιρὸς νὰ ἑτοιμασθοῦν οἱ ψυχές, γιατί, ἂν συμβῆ κάτι, δὲν ξέρω τί θὰ γίνη. Εἴθε νὰ μὴν ἐπιτρέψη ο Θεὸς νὰ ἔρθουν δύσκολες μέρες, ἀλλὰ ἂν ἔρθουν, μὲ ἕναν μικρὸ σεισμό, μὲ ἕνα τράνταγμα, θὰ σωριάσουν ὁλόκληρες ἀδελφότητες, ὁλόκληρα μοναστήρια, γιατί ο καθένας θὰ πάη νὰ σώση τὸν ἑαυτό του καὶ θὰ τραβήξη τὴν πορεία του. 

Χρειάζεται πολλὴ προσοχή, γιὰ νὰ μὴ μᾶς ἐγκατάλειψη ο Θεός. Οι ψυχὲς νὰ ἔχουν κάτι πνευματικό. Αὐτὸ σας τιμάει. Θά γίνη μεγάλο τράνταγμα. 

Τόσα σᾶς λέω, τόσο σκληρὰ ἔχω μιλήσει! Ἐμένα κάτι νὰ μοῦ ἔλεγαν, θὰ προβληματιζόμουν, θὰ σκεφτόμουν γιατί μου τὸ εἶπαν, τί ἤθελαν. Γιὰ νὰ μὴν πῶ βράδυα, ἕνα βράδυ δὲν θὰ κοιμόμουν. Άν δὲν ἔβλεπα τὰ δύσκολα χρόνια πού ἔρχονται, δὲν θὰ ἀνησυχοῦσα τόσο. Αλλά αὐτὸ που βλέπω εἶναι ὅτι ἀργότερα θὰ δυσκολευθῆτε πολύ. Δὲν μὲ καταλαβαίνετε. Τότε θὰ μὲ καταλάβετε. 

- Ἂν βρεθῆ, Γέροντα, μόνος του κανεὶς σὲ δύσκολα χρόνια, τί θὰ κάνη; 

- Ἄρχισε τώρα νὰ κάνης πρῶτα ὑπακοή, νὰ ἀπόκτησης διάκριση, καὶ τότε θὰ δοῦμε. Γι' αὐτὸ εἴπαμε νὰ κόψουμε τὰ κουσούρια πρῶτα. Άν ἔχη κανεὶς κουσούρια, δὲν θὰ τὰ βγάλη πέρα. Ἂν τώρα γκρινιάζη γιὰ ὅλα καὶ νομίζη ὅτι αὐτὸς εἶναι λεβεντόπαιδο καὶ ὅλοι οι ἄλλοι εἶναι χάλια, τότε...; Κοιτάξτε νὰ διορθωθῆτε, γιὰ νὰ δικαιοῦσθε τὴν θεία βοήθεια. 

Νὰ στηριχθῆτε ἀκόμη περισσότερο στὸν...
Θεό. Θὰ ἔχουμε πιὸ δύσκολα χρόνια. Ἀκόμη εἶναι ἄγουρα τὰ ...; φροῦτα· δὲν ὡρίμασαν. Όταν ἐσεῖς θὰ εἶστε ὥριμες πνευματικά, ξέρετε τί θὰ εἶστε; Ὄχυρο. Ὄχι μόνο γιὰ ἐδῶ, ἀλλὰ θὰ μπορῆτε νὰ βοηθᾶτε καὶ πιὸ πέρα. 

Γιατί, διαφορετικά, θὰ ἔχετε καὶ ἐσεῖς ἀνάγκη ἀπὸ ἀνθρώπινη βοήθεια καὶ προστασία. Καὶ ξέρετε τί κακὸ εἶναι ἕνα μοναστήρι, μὲ ἕνα σωρὸ ἀδελφές, νὰ ἔχη ἀνάγκη ἀπὸ λαϊκούς;

Σήμερα ο μοναχὸς πρέπει νὰ ζήση πνευματικά, γιὰ νὰ εἶναι ἕτοιμος νὰ ξεπεράση μιὰ δυσκολία. Νὰ ἑτοιμασθῆ, γιὰ νὰ μὴν τὸν στενοχωρήση ἢ στέρηση, γιατί μετὰ μπορεῖ νὰ φθάση στὴν ἄρνηση. Θὰ ἔρθη ἐποχὴ ποῦ θὰ ξεραθοῦν τὰ ποτάμια, ὅλοι θὰ διψάσουν, ὅλοι θὰ ὑποφέρουν. 

Γιὰ μᾶς τοὺς μοναχοὺς δὲν εἶναι τόσο φοβερό· ἐμεῖς καὶ νὰ διψάσουμε, πρέπει νὰ διψάσουμε, γιατί ἐμεῖς ξεκινήσαμε γιὰ κακουχία. «Ὅ,τι δὲν ἔκανα ἑκουσίως ὡς καλόγερος, θὰ πῶ, τὸ κάνω τώρα ἀκουσίως, γιὰ νὰ καταλάβω τί θὰ πῆ καλόγερος. Σ' εὐχαριστῶ, Θεέ μου». 

Ἀλλὰ ο καημένος ο κόσμος! Ὅταν φθάνουν οἱ ἄνθρωποι στὸ σημεῖο νὰ ἐφευρίσκουν βόμβες ποῦ νὰ σκοτώνωνται οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ μὴν καταστρέφωνται τὰ κτίρια, τί νὰ πῶ; Ὅταν εἶπε ὃ Χριστὸς «μιὰ ψυχὴ ἀξίζει ὅσο ο κόσμος ὅλος»[1], καὶ αὐτοὶ ἔχουν τὰ κτίρια πιὸ πολὺ ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο, αὐτὸ εἶναι φοβερό! 

- Γέροντα, νιώθω ἀγωνία, φόβο, γιὰ ὅ,τι μᾶς περιμένει. 

- Αὐτὸς ο φόβος μᾶς βοηθάει νὰ γαντζωθοῦμε στὸν Χριστό. Ὄχι ὅτι πρέπει νὰ χαίρεται κανεὶς γι' αὐτὴν τὴν κατάσταση ποῦ περιμένουμε, ἄλλα νὰ χαίρεται, γιατί θὰ ἀγωνισθῆ γιὰ τὸν Χριστό. Δηλαδὴ δὲν θὰ περάσουμε μιὰ κατοχὴ ἑνὸς Χίτλερ ἢ ἑνὸς Μουσολίνι, ἄλλα θὰ δώσουμε ἐξετάσεις γιὰ τὸν Χριστό. 

Δὲν εἶναι ὅτι θὰ ἔχουμε ἐμεῖς πολυβόλα, ἀτομικὲς βόμβες ἀνώτερες, καὶ θὰ νικήσουμε. Τώρα ο ἀγώνας θὰ εἶναι πνευματικός. Θὰ παλέψουμε μὲ τὸν ἴδιο τὸν διάβολο. Ο διάβολος ὅμως δὲν ἔχει καμμιὰ ἐξουσία, ἂν δὲν του δώσουμε ἐμεῖς ἐξουσία. 

Τί νὰ φοβηθοῦμε; Ἂν ἦταν Χίτλερ ἢ Μουσολίνι, ἦταν ἄλλο. Νά μὴν ὑπάρχη φόβος. Νὰ χαιρώμαστε πού ἢ μάχη εἶναι πνευματική. 

Ἐὰν ζῆτε μοναχικά, πατερικά, καὶ προσέχετε, θὰ δικαιοῦσθε τὴν θεία ἐπέμβαση σὲ κάθε ἐπίθεση τοῦ ἐχθροῦ. Άν ὑπάρχουν ἄνθρωποι προσευχῆς, ταπεινοί, ποῦ ἔχουν πόνο καὶ ἀγάπη, εἶναι κεφάλαια πνευματικά, εἶναι «βάσεις» πνευματικές. Δυὸ-τρεῖς ψυχὲς νὰ ὑπάρχουν σὲ ἕνα μοναστήρι πού νὰ σκέφτωνται τὸν πόνο τῶν ἄλλων καὶ νὰ προσεύχωνται, εἶναι πνευματικὸ ὀχυρό. Καθηλώνουν τὰ πάντα.

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὶς σελίδες  332 -336 τοῦ βιβλίου:

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ 

ΛΟΓΟΙ  Β΄ 

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ 

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ 

«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» 

ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

 .orthodoxia-ellhnismos.gr/