Δημήτριος Μήτσου, Δάσκαλος, Πτολεμαΐδα.

Το 1993 ο καλύτερός μου φίλος, με τον οποίο είμαστε φίλοι από την πρώτη μέρα που ξεκινήσαμε το σχολείο, αντιμετώπισε ψυχολογικά προβλήματα.

Η αιτία ήταν μία συζήτηση, όπως ο ίδιος ισχυριζόταν, που είχε με κάποιους συμμαθητές μας σχετικά με δαιμόνια και βίαιες σκηνές έργων της τηλεόρασης. Το αποτέλεσμα, λοιπόν, ήταν από εκείνη την ημέρα ένα οκτάχρονο παιδί να εκδηλώνει φοβικά σύνδρομα, πανικό, έντονες συναισθηματικές εκρήξεις κ.α.

Οι γονείς του απευθύνθηκαν σε ειδικούς, παιδοψυχιάτρους χωρίς, όμως, κάποια σημαντική βελτίωση του παιδιού τους. Τέσσερεις μήνες σχεδόν έκανε ο μικρός να έρθει σχολείο και γενικά να βγει με την θέλησή του από το σπίτι.

Συγκεκριμένα, θυμάμαι όταν πήγαινα σπίτι του να παίξουμε, αρκετά συχνά, (για να «ξεχνιέται», όπως μου έλεγαν οι δικοί του) η μητέρα του με συμβούλευε από το πώς θα του συμπεριφέρομαι (όχι απότομα ή βίαιες κινήσεις), έως τι παιχνίδια θα παίξουμε και τι προγράμματα θα δούμε στην τηλεόραση. Ειδικά για το τελευταίο (την τηλεόραση), μας προέτρεψε να μην δούμε ένα παιδικό πρόγραμμα με δεινοσαύρους, που ήθελα να δω. Χρειαζόταν το παιδί όσο πιο γαλήνιο περιβάλλον γινόταν.

Τα βράδια, απ’ ότι έλεγαν οι δικοί του στους γονείς μου, δεν κοιμόταν ήσυχα και ξαγρυπνούσαν όλοι μαζί. Ακόμη θυμάμαι το τρομοκρατημένο βλέμμα του, που κοιτούσε γύρω του αγριεμένα, καχύποπτα, γεμάτο φόβο πως κάτι άσχημο, τρομερό θα συνέβαινε ξαφνικά!

Η κατάσταση του αδελφικού μου φίλου δεν βελτιωνόταν, έτσι οι γονείς του αποφάσισαν να επισκεφθούν τον Γέροντα Παΐσιο στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν το διάστημα εκείνο και ήταν σε θέση να δεχτεί κόσμο, για να δώσει την ευλογία του.

Ο φίλος μου ήταν από τα τελευταία παιδιά που είδε ο Γέροντας προτού κοιμηθεί. Το αποτέλεσμα της επίσκεψης αυτής ήταν από εκείνη την ημέρα το παιδί να «μεταμορφωθεί» και να επιστρέψει στην φυσιολογική ζωή, τόσο αυτός όσο και οι γονείς του, βέβαια, που για περίπου τέσσερεις μήνες είχαν χάσει τον ύπνο τους, την γαλήνη τους και τους φυσιολογικούς ρυθμούς ζωής τους.

Το γεγονός αυτό δεν πρόκειται να το ξεχάσω, καθώς προείπα αφορά τον πραγματικά καλύτερό μου φίλο, αδελφικό μου φίλο, γείτονα και συμμαθητή. Όταν καμιά φορά, ακόμη και σήμερα, τον ρωτάω τι έγινε τότε, μου απαντά πως κάθισαν μαζί, συζήτησαν για λίγα λεπτά, του διάβασε τότε ο Γέροντας μία προσευχή και απλά τον αποχαιρέτησε.