Του χρόνου στην Πόλη!

Η 25^η Μαρτίου 1821 είναι μια συμβατική μεν, συμβολική δε ημερομηνία. Κυρίως είναι ορόσημο, κατάληξη κι αφετηρία, σημείο καμπής, φάρος φωτεινός και πυξίδα του Έθνους.

1. Είναι κατάληξη αγώνων και πολυάριθμων επαναστατικών κινημάτων ενός έθνους που ασφυκτιούσε κι αποζητούσε την ελευθερία του. Είναι μία σειρά βραδυφλεγών εκρήξεων που ξεκινάει από τη Λέσβο μόλις το 1462 (!), η οποία κατακτά την ελευθερία της για ένα χρόνο, περνάει από την Πελοπόννησο (1463-1479 και 1680), τη Ρούμελη (1575), την Ακαρνανία και την Ήπειρο (1585 και –κυριότερα- 1617 υπό τον Επίσκοπο Τρίκης και Σταγών Διονύσιο), τα Χανιά (1645) που απελευθερώνονται για 15 χρόνια, την Αθήνα (1687), τα Ορλωφικά στο Αιγαίο (1770), τον Όλυμπο (1808). Αυτές οι εστίες αναζωπύρωσης της εθνικής συνείδησης δεν καρποφόρησαν. Γιατί το να προβλέπεις το πότε έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, το να μεθοδεύεις, προσεκτικά να σχεδιάζεις και να υλοποιείς το πώς θα επιτύχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα, το να ξέρεις έναντι ποίου και γιατί επαναστατείς είναι αρετές, χωρίς τις οποίες το εγχείρημα είναι καταδικασμένο.

2. Η επανάσταση ξεκινάει το Φεβρουάριο του 1821 από το Ιάσιο της Μολδοβλαχίας στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες (που διοικούνταν από Έλληνες Φαναριώτες, π.χ. Μαυρογένης, Καρατζάς, Σούτσοι κτλ. μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία) κι αυτό έχει τη σημασία του. Επικεφαλής ο Πρίγκιπας Αλέξανδρος Υψηλάντης, Υπασπιστής του Τσάρου της Ρωσσίας, με άξιους συνοδοιπόρους τους Ιερολοχίτες Έλληνες φοιτητές των Βαλκανίων. Είναι η εποχή που από την Αγία Πετρούπολη της Ρωσσίας μέχρι την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου μπορείς να ταξιδέψεις μιλώντας μόνο Ελληνικά. Είναι η εποχή που οι Ελληνικές κοινότητες διαπρέπουν κι έχουν υπό τον έλεγχό τους το εμπόριο και την Οθωμανική διοίκηση την οποία διαβρώνουν εκ των έσω. Ενδεικτικά, στην περιοχή του Βελιγραδίου (αρχ. Λευκόπολις) διαμένουν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες Ρωμιοί και το ίδιο συμβαίνει στην Ανατολική Ρωμυλία κτλ. Είναι η εποχή που ο υπόδουλος Ελληνισμός γεννάει προσωπικότητες σαν τον Καποδίστρια, τους Μαυροκορδάτους, τον Κοραή, το Φεραίο, το Βαρβάκη κι άλλους μεγαλεμπόρους που αποτελούν τη μαγιά της Φιλικής Εταιρείας. Ο Οικουμενικός Ελληνισμός είναι έτοιμος να συστήσει μια Νέα Βυζαντινή Αυτοκρατορία αντικαθιστώντας το σαθρό οικοδόμημα του Σουλτάνου.

3. Στη Δύση οι Ελληνικές παροικίες ακμάζουν ήδη από την πτώση της Πόλης και τη φυγή των μορφωμένων και πλουσίων Ρωμιών. Μαζί τους μεταφέρουν τέχνες και γράμματα, πλούτη και πολιτισμό, τεχνογνωσία και καινοτομία. Ιδρύουν πανεπιστήμια όπως της Πάντοβα, διατηρούν πολυάριθμους εμπορικούς σταθμούς όπως στη Μασσαλία, δημιουργούν εύρωστες και πολυάριθμες κοινότητες από τη Βενετία και την Τεργέστη, μέχρι τη Βιέννη, το Μόναχο και το Παρίσι. Καλλιεργούν το έδαφος της επανάστασης κι οι ιδέες του Διαφωτισμού μεταλαμπαδεύονται στην Τουρκοκρατούμενη κυρίως Ελλάδα. Εκδίδουν εφημερίδες, ενημερώνουν την κοινή γνώμη και γεννούν ένα ισχυρό αίσθημα Φιλελληνισμού σε όλες τις χώρες της Δύσης.

4. Η 25^η Μαρτίου 1821 πρέπει να ιδωθεί υπό αυτό το πρίσμα. Αυτό είναι το περιβάλλον της, αυτός ο περίγυρος και γι’ αυτούς τους λόγους πέτυχε κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, όσο κι αν όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις της Ιεράς Συμμαχίας είχαν αποφασίσει να καταπνίγουν κάθε επαναστατικό κίνημα στην Ευρώπη. Άμεσα ο Μοριάς απελευθερώνεται. Το αποτέλεσμα? Με την πρώτη ανάσα ελευθερίας, τον πρώτο κιόλας χρόνο, ξεκινάει η εμφύλια διαμάχη κι ο αλληλοσκοτωμός. Οι Μοραΐτες με τους Ρουμελιώτες και τους Νησιώτες, οι πολιτικοί με τους οπλαρχηγούς, οι Ρωσσόφιλοι με τους Αγγλόφιλους και τους Γαλλόφιλους, οι Έλληνες με τους Έλληνες. Γράφει ο Μακρυγιάννης

«Ἤρθετε ἐσεῖς οἱ μεγάλοι μας πολιτικοὶ νὰ μᾶς λευτερώσετε, ὅταν σηκώσαμεν τὴν ἐπανάστασιν μόνοι μας κι᾿ ἀγωνιζόμαστε τῆς πρῶτες χρονιὲς μὲ τοὺς σημαντικούς της πατρίδος μας πολιτικοὺς – φαίνεται ὁ ἀγώνας ἐκεῖνος κι᾿ ὁ πατριωτισμὸς καὶ ἡ ἀδερφοσύνη ὁποῦ ῾χαμεν ἀναμεταξύ μας. Ὅταν κοπιάσετε ἐσεῖς, μᾶς γυμνάσετε τὴν διχόνοια, μᾶς φέρατε τῆς φατρίες καὶ τ᾿ ἄλλα τ᾿ ἀγαθά· καὶ κακοβάλετε τὸ δυστυχησμένο ἀθῶον ἔθνος.».

Κι ο Κολοκοτρώνης χρόνια μετά επισημαίνει πως αν οι Έλληνες έμεναν μονιασμένοι θα έπαιρναν και την Πόλη. Τελικά ένα μικρό, το ελάχιστο μέρος του Οικουμενικού Ελληνισμού απελευθερώθηκε, ο Μοριάς κι η Ρούμελη. Κι έφτιαξε κόμματα για να κυβερνηθεί. Έφτιαξε κόμματα για να απολαύσει τους καρπούς της ελευθερίας του: το Αγγλικό, το Γαλλικό και το Ρωσσικό. Και του έστειλαν και βασιλιά, το Βαυαρό Όθωνα… Το Ελλαδικό κράτος είχε ιδρυθεί.

5. Αυτό το κρατίδιο είχε επίγνωση των περιορισμών του. Δεν ήταν προορισμένο να χωρέσει τον Ελληνισμό μέσα στα στενά, προσωρινά γεωγραφικά του όρια. Ούτε οι απανταχού Έλληνες πίστευαν στην έννοια του κράτους υπό τη μορφή που προωθείται σήμερα. Το αρχικό μικρό προτεκτοράτο ήταν μόνο το εφαλτήριο, η σπίθα της Μεγάλης Ιδέας, το όχημα για την απελευθέρωση όλων των Πατρίδων, όπου ζούσε Έλληνας και είχε δικαιώματα στα χώματα. «Του χρόνου στην Πόλη» εύχονταν, μια φράση που πρωτακούστηκε μετά την άλωση της Πόλης από τους Φράγκους το 1204. Τα Επτάνησα προσαρτήθηκαν το 1863, η Θεσσαλία το 1881, η Μακεδονία, η Θράκη, η Κρήτη, το Αιγαίο το 1912-3, τα Δωδεκάνησα μόλις το 1947. Πάνω από ένας αιώνας αγώνων για να φτάσουμε στα σημερινά όρια. Με τεράστιο κόστος, άλλοτε αναπόφευκτο, άλλοτε λόγω εγκληματικών λαθών. Βαρύ τίμημα πληρώθηκε με αίμα στην Ιωνία, τον Πόντο, την Κύπρο, αλλά και στα ευρύτερα Βαλκάνια, τη Σοβιετική Ένωση, την Αίγυπτο. Ο Οικουμενικός Ελληνισμός συρρικνώθηκε στο Ελλαδικό κράτος. Η Ελλάς της Μεγάλης Ιδέας μετατρέπεται σε ‘φτωχή πλην τίμια’. Κατά τα λεγόμενα της Αρβελέρ, το μόνο έθνος που δεν απελευθέρωσε την κοιτίδα του (την Κωνσταντινούπολη), παραιτείται από κάθε είδους παρούσα ή μελλοντική αξίωση. Από το κράτος αυτό, με τα αναμφισβήτητα ιστορικά δικαιώματα, όλοι οι ‘γείτονες’ θα διεκδικούν κομμάτι του, το ίδιο θα αμύνεται.

6. Η 25^η Μαρτίου 1821 είναι το σημείο καμπής της Νεότερης Ελληνικής ιστορίας. Αλλά η ιστορία έχει ένα κακό: δε σταματά. Ο Ελληνισμός μεγαλουργεί όταν στρατεύεται πίσω από στόχους και οράματα. Όταν ονειρεύεται κι ενώνεται για έναν κοινό εθνικό σκοπό. Αυτό ήταν το κωμικοτραγικό σύνθημα των σύγχρονων πολιτικάντηδων όταν έθεταν ως εθνικό όραμα την τέλεση Ολυμπιακών αγώνων ή την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ. Κατάφεραν να ευτελίσουν και τα οράματα… Και σίγουρα τα εθνικά οράματα δεν είναι κενά γενικόλογα πυροτεχνήματα όπως ‘ελπίδα’ κι ‘αξιοπρέπεια’. Τα όνειρα θέλουν σάρκα και οστά, θέλουν τραγούδια για την Κόκκινη Μηλιά και θρύλους για το Μαρμαρωμένο Βασιλιά. Η ιστορία μας οδηγεί κι ο ρους της δείχνει ότι η Επανάσταση που πυροδοτήθηκε το 1453 δεν ολοκληρώθηκε, είναι απλώς σε αναστολή. Το καντηλάκι πρέπει να σιγοκαίει μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή, είτε τη ζήσουμε είτε όχι. Το κατάφεραν οι Ισραηλίτες μετά από 2.000 χρόνια. Αν ο φάρος της Μεγάλης Ιδέας μείνει αναμμένος θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου και για τους Έλληνες. Του χρόνου στην Πόλη λοιπόν!
   Βασίλης Αδαμίδης
7. 
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   'Οσιος Παΐσιος: Τι έλεγε για Πόλη, μουσουλμανικό τόξο και εκλογές. "Η Ιταλία θα έχει νέο Μουσολίνι, η Γερμανία νέο Χίτλερ"
   
   
   
   
   news247
   
   
   Ο κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης, εκοιμήθη στις 12 Ιουλίου του 1994 και ενταφιάστηκε στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.
   
   
   Ποιος ήταν ο κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης
   Μικρασιάτης στη καταγωγή ο Παίσιος (κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης) γεννήθηκε στις 25 Ιουλίου του 1924. Παιδί πολύτεκνης οικογένειας (είχε οχτώ αδέλφια) βαφτίστηκε από τον ιερέα Αρσένιο (το 1988 αναγνωρίστηκε ως Άγιος). Τότε ο Αρσένιος επέμενε να του δώσει το δικό του όνομα για να αφήσει, όπως λέγεται «καλόγερο στο πόδι του».
   Μαζί με τα καραβάνια των προσφύγων, η οικογένειά του φτάνει το 1924 στον Πειραιά. Στη συνέχεια πήγε στη Κέρκυρα ενώ επόμενος σταθμός υπήρξαν η Ηγουμενίτσα και η Κόνιτσα. Εκεί ο Παϊσιος ολοκλήρωσε το Δημοτικό. Από παιδί είχε πάντα μαζί του ένα χαρτί. Έγραφε συνεχώς τα θαύματα του Αγίου Αρσενίου. Τάση προς το μοναχισμό είχε δείξει από πολύ μικρός. «Βγάλε πρώτα γένια και μετά θα σε αφήσουμε…» λέγεται ότι τον συμβούλευαν οι γονείς του.
   Στα εφηβικά του χρόνια έβγαζε μεροκάματο ως ξυλουργός. Μάλιστα όταν του παραγγελλόταν να κατασκευάσει κάποιο φέρετρο, δεν ζητούσε ποτέ χρήματα από τους φτωχούς.
   Υπηρέτησε στο Στρατό (1945) και ως ασυρματιστής στον Εμφύλιο. Για αυτό και τον έχουν χαρακτηρίσει και ως «ασυρματιστή του Θεού». Μάλιστα, όταν κάποιοι αμφισβητούσαν τον μοναχισμό εκείνος συνήθιζε να λέει ότι οι μοναχοί είναι «ασυρματιστές του Θεού» εννοώντας τη θερμή τους προσευχή.
   Αφού απολύθηκε αποφάσισε να μονάσει (1949). Δεν έμεινε για πολύ στο Άγιο Όρος διότι ήθελε πρώτα να αποκαταστήσει τις αδελφές του. Μόλις το έκανε, μετά από ένα χρόνο τότε επέστρεψε. Από το 1964 και έπειτα δεν το εγκατέλειψε ποτέ.
   Έμεινε, μεταξύ άλλων, στη σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος, στη Μονή Εσφιγμένου όπου εκεί στη τελετή «ρασοευχής» πήρε το όνομα Αβέρκιος. Έπειτα πήγε στη Μονή Φιλοθέου όπου εκεί διαμορφώθηκε ο απόλυτα μοναχικός χαρακτήρας. Χάρη στο Μητροπολίτη Καισαρείας Παίσιο τον Β ονομάστηκε Παίσιος.
   Ο γέροντας το 1966 ασθένησε σοβαρά και υπεβλήθη, στο Νοσοκομείο Παπανικολάου σε μερική αφαίρεση πνεύμονα. Ύστερα από ένα διάστημα ανάρρωσης στην Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, στη Σουρωτή, επέστρεψε στο Άγιο Όρος και λίγο αργότερα μετακινήθηκε στα Κατουνάκια, στο Λαυρεώτικο κελί του Υπάτου.
   Από τότε άρχισε να δέχεται πολλές επισκέψεις. Άνθρωποι από όλα τα μέρη της χώρας τον επισκέπτονται. «Πέρασε» και από τη Μονή Σταυρονικήτα. Εκεί ασχολήθηκε με χειρονακτικές εργασίες και βοήθησε στην ανακαίνιση του μοναστηριού. Βοήθησε και ως ψάλτης στη Σκήτη Τιμίου Προδρόμου του Γέροντα Τύχωνα.
   Του χρόνου στην Πόλη!
   
   
   Στην σκήτη Παναγούδα
   Έζησε εκεί ως το τέλος της ζώής του. Ήταν τότε όπου δέχονταν δεκάδες ανθρώπους. Ήταν τόσες πολλές και καθημερινές οι επισκέψεις για αυτό και υπήρχαν ειδικές σημάνσεις που επεσήμαναν τον δρόμο προς το κελί του, ώστε να μην ενοχλούνται οι άλλοι μοναχοί.
   Και δεν ήταν μόνο οι επισκέψεις. Ήταν και οι επιστολές τις οποίες ελάμβανε από τον κόσμο. Τις διάβαζε και όπως έλεγε, του προκαλούσαν στεναχώρια καθώς μάθαινε μόνο για διαζύγια, ασθένειες. Η ασκητική του ζωή υπήρξε έντονη και ξεκουράζονταν ελάχιστες ώρες. Μάλιστα έφτιαχνε «σταμπωτά» εικονάκια τα οποία χάριζε στους επισκέπτες σαν ευλογία.
   Η ασθένεια
   «Όλα θα βολευτούν με το χώμα» έλεγε όταν άρχισε (1993) να παρουσιάζει σοβαρότατο πρόβλημα υγείας, όπως αιμορραγίες. Ο Παίσιος δεν δέχτηκε να νοσηλευτεί.
   Μετά από λίγο μεταφέρεται στο Θεαγένειο νοσοκομείο. Οι γιατροί τον ενημερώνουν ότι έχει όγκο στο παχύ έντερο και χειρουργείται. Έπειτα πάλεψε με τις μεταστάσεις στον πνεύμονα και το ήπαρ όμως οι γιατροί δεν έδιναν πολλά περιθώρια ζωής. Κοινώνησε για τελευταία φορά στο κρεβάτι του ενώ προς το τέλος δεν έπαιρνε φάρμακα παρά τους φρικτούς πόνους που είχε.
   Εκοιμήθη στις 12 Ιουλίου του 1994 και ενταφιάστηκε στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.
   Συνέγραψε 4 βιβλία, τα οποία έχουν εκδοθεί από το Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» (Σουρωτή Θεσσαλονίκης).
   Τιτλοφορούνται:
   -Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης (1991)
   -Ο Γέρων Χατζη-Γεώργης ο Αθωνίτης, 1809-1886 (1986)
   -Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα (1993)
   -Επιστολές (1994)
   Οι προφητείες
   Παρατίθενται αποσπάσματα από το βιβλίο "Ο Γέρων Παΐσιος", Εκδόσεις "ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ" 1994.
   Στο βιβλίο περιέχονται μαρτυρίες προσκυνητών που συνομίλησαν με τον Γέροντα:
   «Γέροντα, πώς βλέπετε το Σκοπιανό θέμα»;
   «Όποια λύση και να δοθεί, μακροπρόθεσμα θα είναι προς όφελος των ελληνικών συμφερόντων. Σκυλί που γαβγίζει πίσω από λεωφορείο, μην το φοβόσαστε, δε δαγκώνει».
   «Γέροντα, θα πάρουμε την Κωνσταντινούπολη»;
   «Οι Εγγλέζοι και οι Αμερικάνοι θα μας παραχωρήσουν την Πόλη. Όχι γιατί μας αγαπάνε, αλλά γιατί αυτό θα συμπλέει με τα συμφέροντά τους». «Όταν θα πάρουμε την Πόλη, θα την κρατήσουμε για έξι μήνες, όσο δηλαδή διαρκεί ένα λάχανο»; Ο Γέροντας με κοίταξε με το διεισδυτικό βλέμμα του και μου απήντησε: «Όχι παιδί μου, για πάντα»! «Γέροντα, θα τα ζήσουμε αυτά τα γεγονότα»; «Βέβαια και θα τα ζήσετε!» Εκείνη τη στιγμή αναρωτήθηκα αν είναι στ’ αλήθεια δυνατό να συμβή αυτό. ο Γέροντας κατάλαβε το λογισμό μου και, κοιτάζοντας με, απήντησε: «Ο καλός Θεός πήρε το κατσαβίδι και γύρισε λίγο το “παξιμάδι” του Γκορμπατσώφ. Είδατε τι έγινε»! (σελ.164)
   Αργότερα, επισκέφθηκα το Γέροντα μαζί μ’ ένα φίλο μου σμήναρχο, γύρω στα τέλη Οκτωβρίου του 1993, και του εξέφρασα την ανησυχία μου γι’ αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα μας. ο Γέροντας απήντησε: «Μη φοβάσαι. Ο Θεός δε θα επιτρέψει να γίνει κακό, αλλά θα γίνουν όμως πράγματα και θάματα που δεν θα εξηγούνται με τη λογική.
   Ο κόσμος θα τους σιχαθεί (τους πολιτικούς) και θα τους κυνηγήσει. Όπως ένα μπαλόνι φουσκώνει και ξαφνικά σκάει, έτσι θα σκάσουν κι αυτοί! Δεν μπορώ να σου πω πιο πολλά». Μετά μου πιάνει το χέρι καθησυχαστικά και μου λέει: «Η Παναγία και οι άγιοί μας σκανδαλωδώς μας βοηθάνε! Ποια χώρα έχει τους αγίους που έχουμε εμείς - η Αλάσκα»; (σελ.165)
   Σκόπια - Αλβανία:
   Τον ρώτησα, (σε άλλη επίσκεψη), τι γνώμη έχει για τα Σκόπια και μου είπε: «Ας τα Σκόπια. Μην τα λογαριάζεις». Για την Αλβανία μου είπε: «Όταν μια γίδα θέλει να φάει ξύλο, πάει και ξύνεται στην γκλίτσα του τσοπάνου. Έτσι κάνουν και οι Αλβανοί τώρα. Ας τους. Μην τους λογαριάζεις. Μη φοβάσαι» (σελ. 259).
   Για την Κωνσταντινούπολη έλεγε ότι:
   «Κάποτε θα την πάρουμε την Πόλη. Δική μας είναι. Εμείς δεν θα πάθουμε κακό. Όταν θα ξεκινήσουμε για τον πόλεμο, θα την έχουν πάρει την Πόλη οι άλλοι. Στα μισά οι Έλληνες θα γυρίσουν πίσω. Την Πόλη θα την έχουν πάρει οι Ρώσοι και θα μας τη δώσουν. Όχι ότι οι ίδιοι μας αγαπούν, αλλά θα υποχρεωθούν να μας τη δώσουν από τις περιστάσεις».
   Για τα «Εξαμίλια» έλεγε ότι αφορά το πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας. Για τους Τούρκους, που συνέχεια δημιουργούν προκλήσεις, ο Γέροντας έλεγε: «Οι Τούρκοι..., ας τους αυτούς. Αυτοί τα κόλλυβα τα έχουν στο ζωνάρι τους. Τά ‘χουνε, τα κουβαλούν μαζί τους...» Όσο για το πότε θα διαλυθεί η Τουρκία, όσες φορές κι αν τον ρωτήσαμε και το συζητήσαμε, ποτέ δεν το έλεγε: «Αυτό δεν το ξέρουμε. ο Θεός μας είπε ότι θα μας δείχνει σημεία. Τα πράγματα όμως προς τα εκεί βαδίζουν...» (σελ. 260).
   
   
   Για τη Σερβία
   Χαραλαμπίδης Χαράλαμπος, ιατρός, από Καβάλα:
   …Κατηφορίσαμε χαρούμενοι στην καταπράσινη πλαγιά γεμάτη από αγριολούλουδα και αρώματα, και φθάσαμε στην εξώπορτα με τη βρύση, στο πίσω μέρος του κελλιού του γέροντα. Εκείνη την ώρα εκείνος άπλωνε τις μπλούζες που είχε πλύνει. Πλησίασε στο συρματένιο φράχτη και μας είπε: «Τι θέλετε, βρε παλληκάρια;» «Ήρθαμε να πάρουμε την ευχή σου», απαντήσαμε. Ο κ. Ιωάννης Δουλγερίδης είπε πως είμαστε από ένα «Σύλλογο Φίλων του Αγίου Όρους», ότι ερχόμαστε συχνά και φέρνουμε κόσμο στο Άγιον Όρος. Εγώ στη συνέχεια τον ρώτησα:
   «Γέροντα, να βοηθάμε τους Σέρβους που βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση»; Εκείνος αμέσως ανασηκώθηκε, με κοίταξε αυστηρά και μου είπε: «Τι να τους βοηθάμε»; Κάπως διστακτικά του λέω: «Να τους στέλνουμε οικονομική βοήθεια»; «Αν θέλετε», μου απήντησε, «στείλτε τους μερικές κονσέρβες. Αυτοί θέλανε να μας πάρουνε τη Μακεδονία μας, και πριν δέκα περίπου χρόνια, κάποιοι επίσκοποί τους που ήλθαν εδώ, μου είπαν πώς η Μακεδονία είναι δικιά τους και ότι πρέπει να την πάρουνε! Εγώ τότε τους κοίταξα άγρια και τους είπα πώς αυτό δεν είναι σωστό και ότι είναι άδικο. Εκεί (στη Βοσνία) εφαρμόζονται τώρα οι πνευματικοί νόμοι». (σελ. 277). - Αυτό δείχνει πώς το κοσμικό πνεύμα του κομμουνισμού πέρασε ακόμη και μέσα στην ιεραρχία της Σλαβικής αυτής εκκλησίας!
   Στη συνέχεια του λέω:
   «Γέροντα, η πατρίδα μας περιβάλλεται από εχθρούς και όλοι οι μεγάλοι (Αμερικάνοι, Ευρωπαίοι) βοηθούν αυτούς και, κυρίως, τους Τούρκους». «Οι Τούρκοι», απήντησε, «τα κόλλυβα τα έχουν στο ζωνάρι τους (δηλ. το τέλος τους είναι κοντά -ΛΜΔ). Θα πάθουν μεγάλο κακό. Θα γίνει σύγκρουση στο Αιγαίο. Εμείς δεν θα πάθουμε μεγάλο κακό. Τότε θα επέμβει από πάνω ο Ρώσος και θα γίνει όπως τα λέει η προφητεία του αγίου Κοσμά. Οι μεγάλοι θα φροντίσουν... Την Κωνσταντινούπολη οι Έλληνες πρέπει να τη φυλάξουν. Και έτσι ο Θεός θα τη χαρίσει σε μας. Θα μας βοηθήσει ο Θεός, γιατί είμαστε Ορθόδοξοι».
   «Γέροντα», του αντείπα, «τι χριστιανοί είμαστε; Ξέρεις έξω πόσο αμαρτωλά ζουν οι Έλληνες; Μέρα - νύχτα διασκεδάζουν και κυλιούνται στην αμαρτία. Πώς θα μας βοηθήσει ο Θεός να πάρουμε την Πόλη»; Και με το απλό, σοφό του ύφος, μου είπε: «Υπάρχει η μαγιά κι αυτή η μαγιά κρατάει την Εκκλησία και την Ελλάδα. Γι’ αυτή τη μαγιά ο Κύριος θα κάμει ότι θα κάμει». Τελευταία, τον ρωτώ:
   «Γέροντα, άραγε εμείς θα τα δούμε αυτά;» Τότε ο Γέροντας, κοιτώντας προς την πλαγιά, που μια μεγάλη ομάδα προσκυνητών κατηφόριζε, μας είπε:
   «Άντε τώρα, στο καλό. Πολλά σας είπα για σήμερα».
   Καραφείζης Βασίλειος, ταξίαρχος ε.α., Διδυμότειχο, Έβρου: Την 10η Ιανουαρίου 1992 έλαβε χώρα η έξης συνομιλία μεταξύ του Γέροντος και εμού:
   «Γέροντα, πώς βλέπετε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας»; «Έ, καλό θα βγει για την Ελλάδα». «Τι γίνεται με το “μουσουλμανικό τόξο”; Υπάρχει κίνδυνος για μας;».
   «Καλό και απ’ αυτό θα βγει». Επειδή προβληματίσθηκα και δεν κατάλαβα το νόημα των λόγων του, μου εξήγησε στη συνέχεια ότι:
   «Ο διάβολος επιθυμεί την καταστροφή του ανθρώπου. Πάντα, όμως, ο Θεός δεν επιτρέπει να γίνει έτσι, όπως το θέλει ο διάβολος. Άλλα τι κάνει; Παραχωρεί στο διάβολο το δικαίωμα να κάνη κακό μέχρις ενός σημείου, γιατί από το κακό αυτό θα προκύψει κάτι καλό.
   Είπε πώς ό,τι έπαθε το Ιράκ, το ίδιο θα πάθει και η Τουρκία από μία συμμαχική δύναμη και κυρίως από τους Αμερικανούς. Θα χάσει ακόμη και τους πατροπαράδοτους φίλους της, τους Γερμανούς». Είπε, επίσης, ότι:
   «Στην Ιταλία θα παρουσιασθεί ένας νέος Μουσολίνι, στη Γερμανία ένας νέος Χίτλερ και η ΕΟΚ (τώρα Ε.Ε.) θα διαλυθεί». H ΕΟΚ, είπε, δεν έχει καμμία σχέση με την Αμερική. Η Αμερική μοιάζει μ’ έναν αργαλειό, που αφομοιώνει όλα τα κουρέλια, ενώ στην ΕΟΚ υπάρχουν αντιτιθέμενα και διαπλεκόμενα συμφέροντα. «Πήγατε, Γέροντα, στην Τουρκία»; «Ναι, πήγα. ο πατέρας μου πολέμησε τους Τσέτες». «Άραγε, Γέροντα, θα ξαναπάμε πίσω»; Μετά την ερώτηση μου αυτή, ο Γέροντας πήγε αμέσως μέσα στο κελλί και έφερε ένα μικρό τετραδιάκι, γραμμένο στα φαρασιώτικα ή στα τούρκικα, με προφητείες του αγίου Αρσενίου (του Καππαδόκη) από το 1901 έως το 1923. Το τετραδιάκι εκείνο περιελάμβανε γεγονότα που συνέβησαν την εποχή εκείνη, καθώς και προφητείες  μελλοντικές. Ο Γέροντας μου έδειξε τι έγραφε για το 1922: «Φέτος η πατρίδα μας θα χαθεί και θα μας διώξουν, αλλά θα πάμε πάλι».
   ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ:
   Όταν πλησίαζε ο καιρός για τις εθνικές εκλογές, πολλοί προσκυνητές ερχόντουσαν και ρωτούσαν τον Γέροντα ποια ήταν η γνώμη του και ποιόν εκείνος θεωρούσε άξιο, για να ψηφίσουν.
   Ο Γέροντας έλεγε:
   -Να ψηφίσετε όποιον βλέπετε ότι είναι ο καλύτερος, όποιον αγαπά τον Θεό και την πατρίδα μας, αυτόν να ψηφίσετε.
   Τότε εκείνοι, επί μονίμου βάσεως του απαντούσαν:
   -Γέροντα, όλοι το ίδιο είναι.
   Κι εκείνος τους έλεγε:
   -Βρε παιδιά, κοιτάξτε εδώ πέρα: όλες οι ελιές ίδιες είναι και όλες έχουν δάκο, όμως άλλες έχουν εκατό τοις εκατό, ενώ άλλες πενήντα τοις εκατό. Εμείς, λοιπόν, εφόσον έχουμε ανάγκη από ελιές, πρέπει να κοιτάξουμε ποιές έχουν το λιγότερο δάκο, γιατί διαφορετικά δέ γίνεται. Και πάντα πρέπει να ψηφίζουμε με δύο κριτήρια:
   α) με το πόσο αγαπά ο υποψήφιος το Θεό και είναι συνειδητό μέλος της Εκκλησίας και
   β) με το πόσο αγαπά την πατρίδα και αποβλέπει στο γενικό καλό του τόπου κι οχι στο δικό του συμφέρον.
   Εάν κάποιος χρησιμοποιήσει κάποιο άλλο κριτήριο, εκτός από αυτά τα δύο, τότε κινείται ιδιοτελώς, και δεν είναι αυτό που κάνει χριστιανικό. Αργότερα θα επιτρέψει η Θεία Δικαιοσύνη να το πληρώσει.
   Προφητεία από το «Σκεύος εκλογής» Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου, Α΄ έκδοση, σελ. 63-64:
   «Οι Τούρκοι θα φύγουν από μόνοι τους. Θα ανοιχτεί ένας Πόλεμος στην περιοχή, θα πάει γύρω στα τέσσερα χρόνια και θα είναι σχεδόν Παγκόσμιος.
   Και θα αναγκαστεί (η Τουρκία) να μεταφέρει όλο της το πολεμικό υλικό και τα στρατεύματά της που έχει στην Κύπρο, να τα πάρει να αντικαταστήσει τα μάχιμα.
   Και εσείς, όπως φύγατε με τα λεωφορεία, με τα φορτηγά, με τα τράκτα, έτσι και θα πάτε πίσω… Θα σκοτωθούν μερικοί (γιατί ποιος φεύγει τώρα από το σπίτι του που εκεί έμνεσκαν τα παιδιά του, τα πάντρεψε, έστω και εάν είναι δικά του)…
   Το ίδιο θα γίνει και στην ελεύθερη Κύπρο. Θα έρθουν οι Τουρκοκύπριοι να πάνε στα σπίτια τους… Δεν θα πάει τόσο (η κατάσταση), όσο πήγε ο Κομμουνισμός στη Ρωσία.
   Τρέμουν τα πόδια του θεριού (ΕΣΣΔ)! Όπου να ΄ναι χραπ και σωριάζεται! Αλλά στην Κύπρο δεν θα πάει τόσο καιρό… Ο Πόλεμος θα γίνει για το νερό…
   Συγκλονιστική είναι η μαρτυρία! Όχι μόνο για την Κύπρο μας και τον μακροχρόνιο Πόλεμο στην περιοχή που θα είναι σχεδόν Παγκόσμιος, αλλά και για το πως ο Γέροντας με τη Χάρη του Θεού είχε δει την πτώση του Κομμουνισμού στη Ρωσία, όταν ούτε καν περνούσε απο το μυαλό κανενός ένα τέτοιο ενδεχόμενο…
   Θυμίζουμε ότι η Κύπρος βρίσκεται στην ταραγμένη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου με την Μέση Ανατολή.
   Όπου βρίσκονται τόσο τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου σε στεριά και θάλασσα (ΑΟΖ), αλλά και τα υπερπολύτιμα πόσιμα και στρατηγικά ύδατα ποταμών και λιμνών (Τίγρης, Ευφράτης, Ιορδάνης) από τα οποία εξαρτάται η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων…
   Ήδη η Τουρκία έχει κατασκευάσει μεγάλα φράγματα, όπως το Φράγμα «Κεμάλ Ατατούρκ», που μπορεί να κόψει τα νερά του Ευφράτη προς Συρία και Ιράκ.
   Σχετικά ο Γέροντας Παΐσιος είχε πει μια άλλη φορά για τα νερά: «Όταν ακούσετε ότι τα νερά του Ευφράτη τα κόβουν από ψηλά οι Τούρκοι με φράγματα και τα χρησιμοποιούν γιά αρδευτικά έργα, τότε να ξέρετε ότι ήδη έχουμε μπεί στην ετοιμασία του μεγάλου εκείνου πολέμου και ότι προετοιμάζεται ο δρόμος για τις μύριες μυριάδων στρατού των από ανατολών ηλίου, που αναφέρει η Αποκάλυψη.
   Μέσα σε όλη την ετοιμασία είναι και τούτο: πρέπει να “χει στερέψει ο ποταμός Ευφράτης για να μπορέσει να περάσει έτσι ο πολυάριθμος στρατός.
   Αν και -γελούσε ο Γέροντας σ΄ αυτό το σημείο- διακόσια εκατομμύρια Κινέζοι, όταν φτάσουν εκεί, από ένα κύπελλο νερό να πιουν, πάει, τον άδειασαν τον Ευφράτη»!
   
   (Με πληροφορίες από: (Ελεύθερο Τύπο, βιβλίο "Ο Γέρων Παΐσιος", Εκδόσεις "ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ" 1994)