ΣΥΓΧΡΟΝΟΝ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ ἤτοι ἀποφθέγματα, διηγήσεις καὶ πνευματικὰ κατορθώματα Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ

Πρεσβ. Διονυσίου Τάτση

ΣΥΓΧΡΟΝΟΝ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ
ἤτοι ἀποφθέγματα, διηγήσεις καὶ πνευματικὰ κατορθώματα
Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου
Κόνιτσα  2013, σελ. 223

Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ἠλ. στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ» 

.             Τὸ 1969 πρωτογνώρισα τὸν Γέροντα Παΐσιο στὸ ταπεινὸ κελὶ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἀπὸ τότε μάζευα τὶς λέξεις του καὶ τὶς προτάσεις του, γιατί τὶς θεωροῦσα πολύτιμες γιὰ τὸν πνευματικό μου καταρτισμό. Τώρα διαβάζω χιλιάδες σελίδες ποὺ ἀναφέρονται στὸν βίο του καὶ τὴν διδασκαλία του.
.             Στὰ εἴκοσι σχεδὸν χρόνια ἀπὸ τὴν κοίμησή του γράφτηκαν πολλὰ καὶ ἔγινε μεγάλη συγκομιδή. Οἱ καρποὶ τῆς σπορᾶς του συγκεντρώθηκαν καὶ εἶναι μακάριοι ἐκεῖνοι ποὺ τοὺς γεύονται. Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς διδαχὲς τοῦ Γέροντα, τελευταία ἄρχισε καὶ ἡ καταγραφὴ τῶν θαυμάτων του.
.             Ἡ περιγραφὴ περιστατικῶν καὶ ἡ διάσωση διδαχῶν ἀπὸ διαφόρους καλοπροαίρετους ἀνθρώπους, ποὺ εἶχαν γvωρίσει τὸν π. Παΐσιο, παρουσιάζουν μικρὲς διαφορές, ὅπως συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς Εὐαγγελιστές. Αὐτὸ δὲν ἀλλοιώνει τὸ βαθύτερο περιεχόμενο καὶ δὲν πρέπει νὰ μᾶς κάνει ἐπιφυλακτικούς. Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Γέροντας δὲν διηγόταν πάντα μὲ ἀπόλυτη ἀκρίβεια τὰ διάφορα περιστατικά. Κάτι ποὺ συμβαίνει στὸν προφορικὸ λόγο.
.             Ὁ πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, καθηγητὴς Παvεπιστημίου, ἀναφερόμεvος στὴν διδασκαλία τοῦ Γέροντα, γράφει: «Ὁ λόγος τοῦ Γέροντος Παϊσίου δὲν εἶναι ἐγκεφαλικός, ἀλλὰ καρδιακός. Βγαίνει ἀπὸ τὶς δύο µἐγάλες ἀγάπες ποὺ πρέπει νὰ διακατέχουν τοὺς Χριστιανούς, τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τὸν πλησίον. Ἀπὸ καρδιὰ καθαρὴ ἀπὸ πάθη καὶ κακίες καὶ γι᾽ αὐτὸ πληµµυρισµένη ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύµατος, ποὺ ἐνοικεῖ µόνον στοὺς καθαροὺς “τῇ καρδίᾳ…” καὶ τοὺς φωτίζει, ἔστω καὶ ἂν εἶναι ὀλιγογράµµατοι κατὰ κόσµον καὶ ἄσοφοι. Τὸ φῶς τῆς ἀνθρώπινης σοφίας, ὅπως ἐδίδασκε ὁ θεολόγος τοῦ φωτὸς Ἅγιος Γρηγόριος Παλαµᾶς, σὲ σχέση µὲ τὸ ἄκτιστο φῶς τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, εἶναι σὰν τὸ φῶς τῆς πυγολαµπίδος µπροστὰ στὸ φῶς τοῦ ἡλίου. Ὁ φωτισµένος, ἁπλοϊκός, καρδιακὸς λόγος τοῦ Γέροντος Παϊσίου πείθει καὶ ἀναπαύει· µὲ ἁπλὰ παραδείγµατα καὶ παραβολὲς ἐξηγεῖ καὶ ἐρµηνεύει πνευµατικὰ θέµατα, τὰ ὁποῖα περιπλέκει πολλὲς φορὲς ὁ ἐγκεφαλικὸς καὶ περίπλοκος θεολογικὸς στοχασµὸς»^l.
.             Ἐπίσης ὁ ἁγιορείτης ἱεροµόναχος Μακάριος ἀναφέρει: «Ὁ Γέροντας Παΐσιος ὅσα ἔλεγε, τὰ ἔλεγε µόνο καὶ µόνο γιὰ νὰ µᾶς βοηθήσει πνευµατικὰ καὶ νὰ µᾶς φέρει κοντὰ στὸν Χριστό. Διότι ποιός λυπηµένος τὸν συναντοῦσε καὶ δὲν ἔφευγε χαρούµενος; Ποιός ἐρχόταν θρηνώντας καὶ δὲν τοῦ ἔδιωχνε ἀµέσως τὴν θλίψη καὶ τὸ πένθος; Ποιός ἐρχόταν ὀργισµένος καὶ δὲν µετέβαλε τὸν θυµό του σὲ φιλία; Ποιός φτωχὸς τὸν συναντοῦσε µὲ στενόχωρη καρδιὰ καὶ δὲν ἔπαιρνε παρηγοριὰ γιὰ τὴν φτώχεια του; Ποιός ἀµελὴς δὲν γινόταν περισσότερο δυνατὸς στὸν ἀγώνα του; Ποιός νέος, ὅταν ἐρχόταν κοντά του καὶ µόλις τὸν ἔβλεπε, δὲν ἀρνιόταν ἀµέσως τὶς ἡδονὲς καὶ δὲν ἀγαποῦσε τὴν ἁγνότητα; Ποιός ἐρχόταν κοντά του µὲ πειρασµοὺς καὶ κακοὺς λογισµοὺς καὶ δὲν ἀναπαυόταν ἢ δὲν εὕρισκε ὁ νοῦς τοῦ γαλήνη;»².
.             Ὁ λόγος τοῦ Γέροντα εἶναι περιεκτικὸς καὶ µπορεῖς νὰ ἀντλήσεις ἰδέες καὶ στηριζόµενος σ᾽ αὐτὲς νὰ χτίσεις ὁλόκληρο κείµενο. Οἱ διδαχές του µοιάζουν µὲ προζύµι πνευµατικό, τὸ ὁποῖο µπορεῖ νὰ ἀναζυµώσει τὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν καὶ καλοπροαίρετων ἀνθρώπων, ἀλλὰ καὶ τῶν µὴ πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ὡστόσο ἀναζητοῦν σανίδα σωτηρίας, καθὼς ζοῦν τραγικὲς καταστάσεις, ποὺ συχνὰ ὁδηγοῦν στὴν καταστροφή. Οἱ διδαχές, οἱ διηγήσεις καὶ τὰ πνευµατικὰ κατορθώµατα τοῦ Γέροντα εἶναι αὐτὸ ποὺ ζητοῦν οἱ ἄνθρωποι σήµερα, µετὰ ἀπὸ τὶς πικρὲς ἐµπειρίες ποῦ ἀπέκτησαν ἀκολουθώντας τὸ δρόµο τῆς ἀµαρτίας καὶ ἀποστασίας ἀπὸ τὸν Θεό.
.                 Τὸ παρὸν βιβλίο αὐτὸ τὸν σκοπὸ θέλει νὰ ὑπηρετήσει. Τὸ περιεχόµενό του δὲν περιορίζεται στὶς παραινέσεις, ἀλλὰ προχωράει καὶ στὰ πνευµατικὰ βιώµατα, ποὺ ἀποκτᾶ κανεὶς µὲ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν. Καταβλήθηκε προσπάθεια τὰ ἀποφθέγµατα νὰ ἔχουν γενικὴ ἰσχύ, νὰ δίνoυν καθαρὲς ἀπαντήσεις, νὰ διαµορφώνουν ὀρθόδοξο ἦθος, νὰ εἶναι εὐκολοµνηµόνευτα καὶ περιεκτικά. Τὰ δικά µου σχόλια εἶναι εἰσαγωγικὰ καὶ κάποτε συµπερασµατικά, τὰ ὁποῖα βοηθοῦν ἐκείνους ποὺ µόνοι τους δὲν µποροῦν νὰ ἀξιοποιήσουν τὸ βαθύτερο νόηµα τῶν ἀποφθεγµάτων.
.             Τὰ πνευµατικὰ κατορθώµατα τοῦ Γέροντα ποὺ περιέχονται στὸ βιβλίο, ἐπιλέχτηκαν µὲ πολλὴ προσοχή. Τὰ περισσότερα ἀπὸ αὐτὰ τὰ εἶχε ἐκµυστηρευτεῖ σὲ πνευµατικά του τέκνα, προκειµένου νὰ τὰ στηρίξει στὴν κατὰ Θεὸν πορεία τους καὶ ὄχι γιὰ νὰ προβληθεῖ ἀπὸ ἀνθρώπινη ἀδυναµία. Εἶναι ἀπολύτως αὐθεντικὰ καὶ ἐξόχως ἀποκαλυπτικά της ἐνάρετης ζωῆς του.
.             Οἱ κοσµικοί, ἀλλὰ καὶ ἀρκετοὶ χριστιανοὶ ποὺ ἐργάζονται στὸ ἱεραποστολικὸ καὶ κοινωνικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, δὲν µελετοῦν µε ἐµπιστοσύνη τὰ Γεροντικά. Ὁ Γέροντας Παΐσιος ὅµως ἀναλώθηκε στὴν ὑπηρεσία τῶν ἀνησυχούντων, τῶν πονεµένων, ἀλλὰ καὶ τῶν µακρὰν τῆς πίστεως εὑρισκοµένων, ἔχοντας πάντα ὡς ἐξοπλισµό του τὶς ἀσκητικές του ἐµπειρίες, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦσαν µιὰ ἱερὴ δεξαµενή, τροφοδοτούµενη ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος.
.                 Ἐλπίζω καὶ τοῦτο τὸ βιβλίο, τὸ ἕβδοµο γιὰ τὸν Γέροντα Παΐσιο³, νὰ ἀποδειχτεῖ ψυχωφελὲς σὲ ὅσους τὸ διαβάσουν.

Πρεσβ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ

1. Σωτηρίου Λυσίκατου, Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου Χαριτωµένες Διδαχές, 2004, σελ. 5-6.

2. Ἱεροµονάχου Μακαρίου, Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου λόγοι σοφίας καὶ χάριτος, σελ. 7.

3. Προηγήθηκαν τὰ ἀκόλουθα βιβλία: «Ὁ Γέροντας Παΐσιος», «Ὑπαίθριο ἀρχονταρίκι», «Ὁ ἀσκητὴς τῆς Παναγούδας», «Διηγήσεις γιὰ τὸν Γέροντα Παΐσιο», «Πνευµατικὸς κώδικας Γέροντος Παϊσίου» καὶ «Ἡ ἱερὰ Μονὴ Στοµίου Κονίτσης καὶ ὁ Γέροντας Παΐσιος».