Γέροντας Παΐσιος:Πουθενά το Ευαγγέλιο δέν λέει να πιστεύω στον εγωισμό μου!

Ο άνθρωπος είναι μυστήριο ! Καί αν σέ έβαλαν νά κρίνεις νά σκεφθείς: "είναι αυτή η κρίση θεική ή είναι γεμάτη εμπάθεια ;"

 Νά μήν έχετε εμπιστοσύνη στόν εαυτό σας ούτε στήν κρίση σας. Υπάρχει μέσα πολύς εγωισμός , όταν κανείς κρίνει. Εμένα μέ βάζουν νά κρίνω ένα θέμα καί ενώ δέν θέλω 

Όταν πάω νά κάνω προσευχή , δέν νιώθω, ας υποθέσουμε, εκείνη τήν γλυκύτητα πού νιώθω άλλες φορές. Όχι ότι μέ πειράζει η συνείδησή μου γιά κάτι, αλλά γιατί έκρινα σάν άνθρωπος.... Όταν κανείς κάνει πνευματική δουλειά στον εαυτό του, όταν αγωνίζεται τότε φωτίζεται από τόν Θεό...Γι'αυτό και βλέπει μακριά. Ένας πού έχει μυωπία , από κοντά βλέπει τά πράματα καλά, αλλά μακριά δέν βλέπει. Καί ένας που δέν έχει μυωπία, έ, το πολύ-πολύ θά δεί λίγο μακρύτερα, αλλά καί αυτό δέν λέει τίποτε. Τά σωματικά μάτια είναι δύο‡ τά πνευματικά είναι πολλά....

Διαβάστε περισσότερα »

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ

Γέροντα, όταν ο Προφήτης Δαβίδ έλεγε : «Πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με», το ζητούσε;

- Ο Δαβίδ ζητούσε από τον Θεό να του δώση διοικητικό χάρισμα, επειδή είχε να κυβερνήση ανθρώπους. Αλλά και ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται «πνεύμα ηγεμονικό», γιατί έχει να κυβερνήση τον εαυτό του ,για να μην τον κάνουν κουμάντο τα πάθη του.

- Γέροντα, τι είναι τα πάθη;

- Εγώ τα πάθη τα βλέπω σαν δυνάμεις της ψυχής. Ο Θεός δεν δίνει ελαττώματα αλλά δυνάμεις. Όταν όμως δεν αξιοποιούμε αυτές τις δυνάμεις για το καλό, έρχεται το ταγκαλάκι, τις εκμεταλλεύεται και γίνονται πάθη, και ύστερα γκρινιάζουμε και τα βάζουμε με τον Θεό. Ενώ, αν τις αξιοποιήσουμε στρέφοντάς τες εναντίον του κακού, μας βοηθούν στον πνευματικό αγώνα. Ο θυμός λ.χ. δείχνει ότι η ψυχή έχει ανδρισμό, ο οποίος βοηθάει στην πνευματική ζωή.

Κάποιος που δεν είναι θυμώδης και δεν έχει ανδρισμό δεν μπορεί να βάλη εύκολα τον εαυτό του στην θέση του. Ο θυμώδης άνθρωπος ,αν αξιοποιήση στην πνευματική ζωή τη δύναμη που έχει , είναι σαν ένα γερό αυτοκίνητο που πιάνει την ευθεία και κανείς δεν το φθάνει. Αν όμως δεν την αξιοποιήση και αφήνη ανεξέλεγκτο τον εαυτό του, μοιάζει με αυτοκίνητο που τρέχει με υπερβολική ταχύτητα σε ανώμαλο δρόμο και κάθε τόσο εκτροχιάζεται.

Ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίση τις δυνάμεις που έχει και να τις στρέψη στο καλό. Έτσι θα φθάση , με τη βοήθεια του Θεού, σε καλή πνευματική κατάσταση. Τον εγωισμό λ.χ. να τον στρέψη εναντίον του διαβόλου και να μην το βάζη κάτω, όταν πάη και τον πειράζη. Την τάση για φλυαρία να την αγιάση καλλιεργώντας την ευχή. Δεν είναι καλύτερα να μιλάη με τον Χριστό και να αγιάζεται παρά να φλυαρή και να αμαρτάνη; Ανάλογα δηλαδή με το πώς θα χρησιμοποιήση ο άνθρωπος τις δυνάμεις της ψυχής, μπορεί να γίνη καλός ή κακός.

Από το βιβλίο: «ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ» ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ - ΛΟΓΟΙ Ε΄

Γέροντας Πα'ί'σιος: Ο Θεός δεν μας εγκαταλείπει

Στην κατάσταση που είναι σήμερα οι άνθρωποι, ό,τι τους λέει ο λογισμός κάνουν. Άλλοι είναι με χάπια, άλλοι παίρνουν ναρκωτικά… Κάθε τόσο τρεις-τέσσερις ξεκινούν να κάνουν μία νέα θρησκεία. Ανάλογα, λίγα γίνονται, εγκλήματα, δυστυχήματα κ.λπ. Βοηθάει ο Θεός. Ήρθε ένας στο Καλύβι και μου λέει: «Έχεις καμμιά κιθάρα;». Πίνει χασίς, έχει όρεξη να μιλάη- δεν σε ρωτά αν έχης εσύ όρεξη- θέλει και μια κιθάρα! Άλλοι βαρέθηκαν τη ζωή τους και θέλουν ...

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΐΣΙΟΣ: ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ

- Γέροντα, γιατί στις γιορτές συνήθως συμβαίνει κάποιος πειρασμός;

- Δεν ξέρεις; Στις γιορτές ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι έχουν χαρά και κερνούν, δίνουν ευλογίες, δώρα πνευματικά στους ανθρώπους. Εδώ οι γονείς κερνούν, όταν γιορτάζουν τα παιδιά, η οι βασιλείς χαρίζουν ποινές, όταν γεννιέται κανένα βασιλόπουλο, οι Άγιοι γιατί να μην κεράσουν;

Περισσότερα...

Από την κοσμική ευτυχία βγαίνει το κοσμικό άγχος

Όσο απομακρύνονται οι άνθρωποι από την φυσική ζωή, και προχωρούν στην πολυτέλεια, τόσο αυξάνει και το ανθρώπινο άγχος. Και όσο απομακρύνονται από τον Θεό, επόμενο είναι να μην βρίσκουν πουθενά ανάπαυση. Για αυτό γυρίζουν ανήσυχοι ακόμη και γύρω από το φεγγάρι – σαν το λουρί της μηχανής γύρω από την τρελλή ρόδα - , γιατί ολόκληρος ο πλανήτης μας δεν χωράει την πολλή τους ανησυχία.

Από την κοσμική καλοπέραση , από την κοσμική ευτυχία, βγαίνει το κοσμικό άγχος. Η εξωτερική μόρφωση με το άγχος οδηγεί καθημερινώς εκατοντάδες ανθρώπων  (  ακόμη και μικρά παιδιά με άγχος )  στις ψυχαναλύσεις και στους ψυχιάτρους και κτίζει συνεχώς ψυχιατρεία και μετεκπαιδεύει ψυχιάτρους , ενώ πολλοί ψυχίατροι ούτε Θεό πιστεύουν ούτε ψυχή παραδέχονται. Επομένως ,πως είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να βοηθήσουν ψυχές ,αφού και  οι ίδιοι είναι γεμάτοι από άγχος; Πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος να παρηγορήση αληθινά, αν δεν πιστέψη στον Θεό και στην αληθινή ζωή, την μετά θάνατον ,την αιώνια; όταν συλλάβη ο άνθρωπος το βαθύτερο νόημα της ζωής της αληθινής, τότε φεύγει όλο το άγχος του και έρχεται η θεία παρηγοριά ,και θεραπεύεται. Αν πήγαινε κανείς στο Ψυχιατρείο και διάβαζε στους ασθενείς τον Αββά Ισαάκ ,θα γίνονταν καλά όσοι πιστεύουν στον Θεό, γιατί θα γνώριζαν το βαθύτερο νόημα της ζωής.

Πάνε να ηρεμήσουν οι άνθρωποι είτε με ηρεμιστικά είτε με θεωρίες γιόγκα, και την πνευματική ηρεμία, που έρχεται, όταν ταπεινωθή ο άνθρωπος , δεν την επιδιώκουν ,για να έρθη η θεία παρηγοριά μέσα τους. Και οι διάφοροι τουρίστες, που έρχονται από ξένες χώρες και περπατούν στους δρόμους, μέσα στον ήλιο ,στην ζέστη, μέσα στην  σκόνη, μέσα σε τόση φασαρία, σκέψου πόσο υποφέρουν ! Τι ζόρισμα ,τι σφίξιμο εσωτερικό έχουν, ώστε το σκάσιμο αυτό το εξωτερικό το θεωρούν ανάσα ! Πόσο τους διώχνει ο εαυτός τους, που θεωρούν ανάπαυση όλη αυτήν την ταλαιπωρία !

Όταν δούμε άνθρωπο με μεγάλο άγχος, στεναχώρια και λύπη, ενώ τα έχει όλα - τίποτε δεν του λείπει -  πρέπει να γνωρίζουμε ότι του λείπει ο Θεός. Τελικά, οι άνθρωποι βασανίζονται και από τον πλούτο, γιατί τα υλικά αγαθά δεν τους γεμίζουν. Είναι διπλό βάσανο. Ξέρω ανθρώπους πλούσιους, που τα έχουν όλα, δεν έχουν και παιδιά και βασανίζονται. Βαριούνται που κοιμούνται, βαριούνται να περπατήσουν, βασανίζονται από όλα.  «  Εντάξει, αφού έχεις ελεύθερο χρόνο, λέω σε κάποιον ,κάνε πνευματικά. Διάβασε μια Ώρα, διάβασε λίγο από το Ευαγγέλιο  » . « Δεν μπορώ » , μου λέει. « Κάνε ένα καλό ,πήγαινε σε κανένα νοσοκομείο και δες κανέναν άρρωστο » . « Που να πάω ως εκεί, σου λέει, και τι θα βγή ; » « Πήγαινε να βοηθήσης κανέναν φτωχό στην γειτονιά σου » . « Όχι ,δεν με ευχαριστεί ,λέει, ούτε αυτό » . Να έχη ελεύθερο χρόνο, να έχη ένα σωρό σπίτια ,να έχη όλα τα καλά, και να βασανίζεται ! Ξέρετε πόσοι τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν; Και βασανίζονται, μέχρι να τους στρίψη το μυαλό. Φοβερό ! Και αν τυχόν δεν δουλεύουν, αλλά μόνον από τις περιουσίες έχουν εισοδήματα, είναι οι πιο βασανισμένοι άνθρωποι. Ενώ, αν έχουν τουλάχιστον μια δουλειά, είναι καλύτερα.  ]

Από το βιβλίο « Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο »

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΙ Α’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ

« ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ »

ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ       

ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΖΗΤΗΜΑ: ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΤΡΕΛΟΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΛΟΓΙΚΟΙ;

Μας έλεγε ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης ότι κάποτε τον επισκέφθηκε στο κελλί του ένας νέος με σοβαρά ψυχικά προβλήματα. Την πρώτη φορά που τον συνάντησε, όπως μας έλεγε, κάθισε μαζί του επί οκτώ ώρες. Ούτε τα πόδια του δεν κουνούσε, για να μη νομίσει ότι τον κουράζει. Τον άκουγε προσεκτικά κι ελάχιστα μιλούσε.

Το παιδί αυτό πρώτη φορά μιλούσε τόσο άνετα στη ζωή του. Όλοι τον παρατηρούσαν· ανόητε, δεν ξέρεις τί λες, πάψε, δεν ξέρεις τί σου γίνεται… Τελειώνοντας το παιδί του είπε: Εκεί που πας, παιδάκι μου, και κάνεις ηλεκτροσόκ, δεν έρχεσαι σ’ έμενα; Τον ρώτησα περίεργα: Τί του κάνατε Γέροντα; Μου απάντησε με μία καλογερική έκφραση: Του ανέπαυα τον λογισμό. Στράβωνε ο νους του ότι δεν τον αγαπούν οι δικοί του και ότι τον μισεί ο κόσμος. Το παιδί πήγαινε κατά καιρούς στον Γέροντα και γινόταν όλο και καλύτερα.

Την τελευταία φορά είχε πάει μαζί του και ο πατέρας του, φέρνοντας κι ένα γράμμα από τη μητέρα του. Έγραφε η μητέρα στο γράμμα, έλεγε κι ο πατέρας: Πάτερ Παΐσιε, το παιδί μας σάς αγαπάει, σάς εκτιμάει, σάς ακούει. Να του πείτε, όταν έχουμε εορτή στο σπίτι, να μη βγαίνει, γιατί μας εκθέτει στους καλεσμένους, και να μη πηγαίνει στην εργασία του πατέρα του -ήταν διευθυντής τραπέζης-, γιατί τον εκθέτει στους υπαλλήλους του.

Τότε σηκώνεται το παιδί και λέει στον πατέρα του, ενώπιον του πατρός Παϊσίου: Δεν μπορείς να ταπεινωθείς και να παραδεχθείς ότι έχεις ένα παιδί άρρωστο και αν το υπομείνεις, θάχεις και μισθό στον ουρανό; Και μας λέει ο π. Παΐσιος: Πέστε μου ποιός είναι άρρωστος;

Ο νομιζόμενος άρρωστος η ο νομιζόμενος γνωστικός; Αφού το βλέπεις το παιδί και είναι δυσκολεμένο, τί του βάζεις τα δύο πόδια σ’ ένα παπούτσι; Έτσι δεν είναι; Τελικά είναι ένα ζήτημα: ποιοί είναι πράγματι τρελοί και ποιοι λογικοί;

(Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, «Η αγιότητα είναι κατορθωτή σήμερα;», εκδ. Τήνος)

Γέροντας Παΐσιος - Ποιά βιβλία πρέπει να διαβάζει ο Ορθόδοξος Χριστιανός

- Γέροντα, ποια πνευματικά βιβλία βοηθούν περισσότερο;

- Πολύ ωφελούν τα διάφορα πατερικά βιβλία, που στις μέρες μας, δόξα τω Θεώ, κυκλοφορούν κατά χιλιάδες. Σε αυτά βρίσκει κανείς ό,τι ποθεί, ό,τι του χρειάζεται. Είναι γνήσια πνευματική τροφή και οδηγούν με ασφάλεια στον πνευματικό δρόμο. Για να βοηθηθούν όμως πρέπει να διαβάζονται με ταπείνωση και προσευχή. Τα πατερικά κείμενα μοιάζουν με αξονικές τομογραφίες, γιατί όπως σε εκείνες φωτογραφίζεται η σωματική κατάσταση του ανθρώπου, έτσι και σε αυτά φωτογραφίζεται η πνευματική του κατάσταση.

Κάθε πρόταση των πατερικών κειμένων δεν κρύβει ένα αλλά πολλά νοήματα, και ο καθένας τα καταλαβαίνει ανάλογα με την πνευματική του κατάσταση. Καλό είναι να διαβάζη κανείς κείμενο και όχι μετάφραση. Επειδή ο μεταφραστής ερμηνεύει το πρωτότυπο ανάλογα με την δική του πνευματικότητα. Πάντως, για να κατανοήση κανείς τους Πατέρες, πρέπει να σφίξη τον εαυτό του, να συγκεντρώση τον νου του και να ζη πνευματικά, γιατί το πνεύμα των Πατέρων γίνεται αντιληπτό μόνο με το πνεύμα.

Ειδικά οι Ασκητικοί Λόγοι του Αββά Ισαάκ βοηθούν πολύ αλλά χρειάζονται να τους μελετάη λίγο- λίγο , για να αφομειώνη την τροφή. Ο Ευεργετινός είναι ευεργεσία μεγάλη γιατί μπορούμε να γνωρίσουμε όλο το Πνεύμα των Αγίων Πατέρων. Βοηθάει, γιατί περιγράφει τους αγώνες των Πατέρων για όλα τα πάθη με την σειρά, και η ψυχή γνωρίζει πως εκείνοι δούλεψαν και βοηθιέται. Τα Συναξάρια πάλι είναι αγιασμένη ιστορία, για αυτό πολύ βοηθούν - ιδίως τα παιδιά - αλλά να μην τα διαβάζουμε σαν ιστορίες.

Δεν χρειάζεται να έχουμε γνώση πολλή, για να αποκτήσουμε ευλάβεια. Εάν τα λίγα που ξέρουμε τα συλλογιζώμαστε, θα κεντηθή η καρδιά. Ένας από ένα τροπάριο τινάζεται στον αέρα, και άλλος τα ξέρει απ' έξω και δεν νοιώθει τίποτε, γιατί κινείται έξω από την πραγματικότητα. Διαβάζετε λοιπόν Πατέρες, έστω μια ή δυο γραμμές την ημέρα. Είναι βιταμίνες πολύ δυναμωτικές.

- Γέροντα, όταν είναι κανείς κουρασμένος ή στενοχωρημένος, θέλει να διαβάση κάτι εύκολο, κανένα διήγημα, κανένα μυθιστόρημα κ.λ.π.

- Δεν υπάρχει κανένα πνευματικό βιβλίο που να είναι καλό για εκείνη την ώρα; Ο σκοπός δεν είναι να ξεχάση ο άνθρωπος την στενοχώρια του αλλά να λυτρωθή. Τα άλλο δεν λυτρώνει. Δεν βοηθούν την πνευματική ζωή τα μυθιστορήματα ή η εφημερίδα και η τηλεόραση. Πολλές φορές ακόμη και μερικά θρησκευτικά περιοδικά κάνουν ζημιά στους χριστιανούς, γιατί διεγείρουν τον μωρό ζήλο και προκαλούν σύγχυση. Προσέξτε. Μη διαβάζετε περιττά πράγματα τις ελεύθερες ώρες σας.

Μερικά αναγνώσματα είναι σαν να τρως νεροκολοκύθες, σαν να ψάχνης στα άχυρα, να βρης ένα σπυρί σιτάρι. Λένε μερικοί: «Ναι, αλλά αυτά με ξεκουράζουν». Μα πως σε ξεκουράζουν, ευλογημένε, αφού σε ζαλίζουν και πονούν τα μάτια σου; Καλύτερα να κοιμηθής, για να ξεκουρασθής. Από το τι διαβάζει κανείς, θα καταλάβης την πνευματική του κατάσταση. Αν είναι πολύ κοσμικός, θα διαβάζη περιοδικά αισχρά. Αν είναι λίγο κοσμικός, θα διαβάζη λιγώτερο βρώμικα ή εφημερίδες. Αν θρησκεύη, θα διαβάζη θρησκευτικά έντυπα ή σύγχρονα θρησκευτικά βιβλία ή πατερικά κ.ο.κ.
Πηγή:xristianos.gr

Ποια θα είναι η επόμενη ημέρα για την Τουρκία;

Πόσο κοντά στο πραξικόπημα είναι οι Τούρκοι στρατηγοί;
Ο Ερντογάν φεύγει, οι στρατηγοί... έρχονται 
Τι θα σημάνει για την Ελλάδα μία Τουρκία "από τα παλιά";

Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ 

Η Τουρκία σήμερα βρίσκεται σε ένα στάδιο μετάλλαξης ή αλλαγής και ....
δεν είναι λίγοι εκείνοι που φοβούνται πως αυτή η αλλαγή δεν θα περάσει απαρατήρητη, ούτε θα αφήσει ανεπηρέαστο τον «περιβάλλοντα χώρο» της σύγχρονης Τουρκίας.

Για να κατανοήσουμε τι θα συμβεί και ποιο θα είναι το «πρόσωπο» της Τουρκίας, την επόμενη ημέρα των όσων σήμερα διαδραματίζονται στο εσωτερικό της, θα πρέπει να κατανοήσουμε την «φύση» του τουρκικού κράτους, τις δομές που το απαρτίζουν και τους συνεκτικούς πολιτικούς, κοινωνικούς και οικονομικούς «κρίκους» που υπήρξαν, υπάρχουν ή «γεννιούνται» σήμερα.

Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να καταστήσουμε σαφές πως η σύγχρονη Τουρκία, όπως την ίδρυσε ο Κεμάλ Ατατούρκ, είναι ένα «κράτος μωσαϊκό», η ύπαρξη του οποίου είναι αλληλένδετη με την εσωτερική βία και καταστολή οποιασδήποτε άλλης πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής «άποψης ή τάσης» τολμήσει να εμφανιστεί. Ταυτόχρονα, η Τουρκία ήταν και είναι εξαρτημένη από ισχυρές χώρες όπως η Γερμανία στο παρελθόν ή οι ΗΠΑ σήμερα.
Στα 90 χρόνια ύπαρξης του τουρκικού κράτους, υπήρξαν δύο –μόνο- τάσεις, οι οποίες αν και εμφάνισαν διαφορετικά δομικά στοιχεία, λειτουργούσαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, προκειμένου να εξασφαλισθεί η ακεραιότητα του τουρκικού κράτους.
Ο Κεμαλισμός, ο οποίος εκφράσθηκε από τους στρατιωτικούς και είχε «δυτικόστροφη» κατεύθυνση, και ο ισλαμισμός που εφαρμόσθηκε από τον Ταγίπ Ερντογάν και παρέκλινε από το ισλαμικό κράτος πρότυπο που επιθυμούσε ο μέντορας του σημερινού πρωθυπουργού, Φετουλάχ Γκιουλέν και ο μεγάλος σύμμαχος και υποστηρικτής της σύγχρονης Τουρκίας, οι ΗΠΑ. Η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν προώθησε μία όχι δυτικότροπη μορφή του ισλάμ και αυτό αποτέλεσε ολίσθημα που δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο και, φυσικά, ατιμώρητο...
Ταυτόχρονα, μέσα στα ευρύτερα γεωπολιτικά σχέδια των ΗΠΑ για την περιοχή της Μέσης Ανατολής και τις χώρες νότια του Καυκάσου έως και τα σύνορα της Κίνας, η σημερινή Τουρκία του ματαιόδοξου Ερντογάν δεν μπορούσε να συνεχίσει να υπάρχει, αφού η απόπειρα απεξάρτησης από την δύση του τούρκου πρωθυπουργού και τα ταυτόχρονα ανοίγματά του προς την Ρωσία και τις αραβικές χώρες (οι οποίες λειτουργούσαν ως βασικοί χρηματοδότες του «οικονομικού θαύματος» του Ερντογάν), την καθιστούσαν ως «μη συνεπή σύμμαχο» για τις ΗΠΑ και τα σχέδιά τους στην περιοχή.

Το μήνυμα «ευγενικής» αποχώρησης δόθηκε στον Ερντογάν κατά τη διάρκεια της τελευταίας του επίσκεψης στον Λευκό Οίκο (Μάιος 2013). Η «αφορμή» για μία «δημοκρατική αποχώρηση» δόθηκε στον τούρκο πρωθυπουργό μέσα από τις διαδηλώσεις στο πάρκο Γκεζί και στη συνέχεια στην πλατεία Ταξίμ. Η ματαιοδοξία του ανθρώπου, όμως, που πίστεψε ότι μπορεί να γίνει σουλτάνος και να πάρει τη θέση του Κεμάλ, χαράσσοντας το αύριο της Τουρκίας, δεν επέτρεψαν την «ομαλή» αλλαγή στα πολιτικά δρώμενα της Τουρκίας.
Ταυτόχρονα, η απολύτως λανθασμένη και μη αποδοτική διαχείριση της εμπλοκής της Τουρκίας στον πόλεμο της Συρίας, αλλά και η μη αποδοχή του Ερντογάν ως ηγέτη σε μία οικονομική ένωση των μουσουλμανικών κρατών, απέδειξε στις ΗΠΑ πως ο τούρκος πρωθυπουργός είναι «μη εύκολα διαχειρίσιμος» αυτή την περίοδο και ως εκ τούτου έπρεπε να παραμεριστεί το δυνατόν συντομότερο, προκειμένου να υλοποιηθούν εγκαίρως οι περαιτέρω σχεδιασμένες «δράσεις» των ΗΠΑ, που παρά την σημερινή «ανακωχή» δεν έχουν αλλάξει την στόχευσή τους προς το Ιράν.

Η Τουρκία, ως κράτος γνώρισε τον κεμαλικό εθνικισμό και τον ισλαμικό εθνικισμό. Ο εθνικισμός, δηλαδή, αποτέλεσε (και συνεχίζει να αποτελεί) την «συνδετική ύλη», τον κοινό παρονομαστή, που απαγορεύει την διάλυση μίας χώρας η οποία αποτελείται από πολλά διαφορετικά έθνη. Ο εθνικισμός, λοιπόν, είναι και το στοιχείο το οποίο προφανέστατα θα θελήσει να εκμεταλλευθεί τόσο μέχρι σήμερα πρωθυπουργός, Ταγίπ Ερντογάν, όσο και η επόμενη τουρκική ηγεσία, όποια κι αν είναι αυτή...

Αφού, όμως, έχει ήδη αποφασισθεί πως «ο Ερντογάν έχει τελειώσει», όπως διαφαίνεται από την στάση των ΗΠΑ, αλλά και της Ε.Ε., ποιος θα είναι άραγε εκείνος που διοικήσει την επόμενη ημέρα της πτώσης του ισλαμιστή πρωθυπουργού; Ποιο θα είναι το σχήμα διακυβέρνησης της χώρας;

Η απάντηση, έρχεται μέσα από το ίδιο το «πρόβλημα», όπως αυτό εμφανίστηκε το καλοκαίρι στην πλατεία Ταξίμ. Η επόμενη ημέρα της Τουρκίας θα έχει μία δυτικότροπη αλλά μουσουλμανική χώρα, η οποία θα διοικείται από ανθρώπους χαμηλού αυτοσεβασμού, κυριολεκτικά υποταγμένους στις επιταγές του Λευκού Οίκου και των αμερικανικών συμφερόντων, πρόθυμους να ικανοποιήσουν και την πιο ακραία «επιθυμία» του αμερικανικού Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Με αυτά τα δεδομένα, ή θα επιλεγεί και θα προωθηθεί η προσωπικότητα του Κιλιντσάρογλου (αρχηγός της τουρκικής αξιωματικής αντιπολίτευσης) ή θα επανεμφανισθούν οι «σκληροί στρατηγοί», προσφάτως αποφυλακισθέντες και πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν στον μέγιστο βαθμό, με κάθε τρόπο και μέσο τους «απελευθερωτές» τους.

Επειδή, όμως, τόσο ο Ερντογάν, όσο και οι αντίπαλοί του θα επιχειρήσουν να χρησιμοποιήσουν τον τουρκικό εθνικισμό, θεωρείται σχεδόν δεδομένο πως θα υπάρξει ένας «αγώνας ταχύτητας» προς την κατεύθυνση αυτή, με τον νικητή να γίνεται ο «κυρίαρχος του παιχνιδιού». Έτσι, με ένα μικρό μέρος της αστυνομίας και με τις μυστικές υπηρεσίες να τον ακολουθούν, ο Ερντογάν θα πρέπει να κάνει μία εντυπωσιακή κίνηση, χωρίς να τον προλάβουν οι αντίπαλοί του, πράγμα τελείως απίθανο, αφού η ροή πληροφόρησης και η γενικότερη στήριξη των ΗΠΑ είναι δεδομένη και βρίσκεται ήδη σε εφαρμογή.

Δεν θεωρείται, λοιπόν, διόλου απίθανο, το να έχουμε μία «εισβολή» των τούρκων στρατηγών μέσα στο τουρκικό κοινοβούλιο, αφού θα έχει υλοποιηθεί μία επιμελημένα "επικίνδυνη" πολιτική αναταραχή εντός αυτού (λόγω των τουρκικών δημοτικών εκλογών ή για λόγους που επιτάσσει του τουρκικό εθνικό συμφέρον). Η περίπτωση, δηλαδή, ενός ακόμη πραξικοπήματος στην Τουρκία (εγκεκριμένου, σχεδιασμένου και υποβοηθούμενου, όπως πάντα από τις μυστικές και διπλωματικές υπηρεσίες ΗΠΑ), φαντάζει κάτι περισσότερο από πιθανή, αφού έτσι θα υπάρξει και άμεσος εφησυχασμός των κεμαλιστών διαδηλωτών, ενώ η στήριξη του εγχειρήματος από το «εργαλείο» που λέγεται Φετουλάχ Γκιουλέν, θα αποτρέψει αντιδράσεις των ισλαμιστών της Τουρκίας. Μάλιστα, δεν πρέπει να θεωρείται απίθανο η «παρέμβαση» των στρατηγών να γίνει με ανακοίνωση ημερομηνίας λήξης, και στη συνέχεια παράδοσης της κυβέρνησης στην πολιτική ηγεσία…

Η επόμενη ημέρα, της «επαναφοράς στην τάξη», όμως, πρέπει να αντιμετωπισθεί με ιδιαίτερη προσοχή από όλες τις γειτονικές με την Τουρκία χώρες. Γιατί, σε αυτή τη χρονική στιγμή είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο πως η «νέα τουρκική κυβέρνηση» θα χρειαστεί μία γερή «ένεση στήριξης», η οποία θα βεβαιώσει την συνοχή των τούρκων πολιτών και θα αποτελέσει εχέγγυο για μία βραχεία περίοδο που δεν θα ξεπερνάει το ένα έτος.
Αυτή η «ένεση» μπορεί να γίνει μέσω μίας προφυλάκισης του έκπτωτου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν. Όμως, η διασφάλιση της συσπείρωσης των πολιτών γύρω από την κυβέρνηση, μπορεί να γίνει μόνο μέσω του τουρκικού εθνικισμού. Και σε αυτή την περίπτωση, οι στρατηγοί πραξικοπηματίες θα κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, προς τον πλέον αδύναμο γείτονά τους.
Και δεν πρόκειται να «κοιτάξουν» προς την Αρμενία, λόγω της διεθνούς ισχύος των αρμενικών λόμπι, αλλά και της βοήθειας της Ρωσίας.
Δεν πρόκειται να «κοιτάξουν» ούτε προς την Συρία του Άσαντ, αφού έχει ήδη κατορθώσει η Μόσχα να αποκτήσει ενεργειακά συμφέροντα στην Συριακή ΑΟΖ.
Φυσικά δεν πρόκειται να σκεφθεί η νέα τουρκική ηγεσία μία στρατιωτική επίθεση κατά των Κούρδων, οι οποίοι όχι μόνο αποτελούν το 20% (και πλέον) του πληθυσμού της χώρας, αλλά στηρίζονται από τον Λευκό Οίκο…
Οπότε, η επόμενη ημέρα της Τουρκίας, με την επόμενη (πιθανότατα στρατιωτική) κυβέρνησή της, θα «ενοχλήσει» την Ελλάδα, της οποίας η πολιτική κατάσταση βρίσκεται στο ναδίρ. Και η κίνηση αυτή από την πλευρά της Άγκυρας θα γίνει γιατί αποτελεί μονόδρομο για την Τουρκία της επόμενης ημέρας, γιατί θα είναι μία σίγουρη νίκη (έστω και με την υφαρπαγή από την Ελλάδα μίας μικρής βραχονησίδας) εξασφαλισμένη και εγγυημένη από τον Λευκό Οίκο… Εκτός και εάν αυτή την κίνηση προλάβει να την κάνει πρώτος ο Ερντογάν, εάν φυσικά μπορέσει να βρει τούρκους στρατιωτικούς πρόθυμους να τον υπακούσουν σε κάτι τόσο μεγάλο, γνωρίζοντας πως θα στηρίξουν έναν «τελειωμένο» πολιτικό και δηλωμένο εχθρό τους…

Ο Ερντογάν, λοιπόν, τελείωσε. Η Τουρκία τρέχει προς το επόμενο «σωτήριο» πραξικόπημά της και η Ελλάδα διοικείται από πολιτικούς που προτιμάνε να παραδώσουν ένα κομμάτι γης για να κοιμούνται ήσυχοι ή εργάζονται με ιδιαίτερη έμφαση προς την κατεύθυνση αποδυνάμωσης της άμυνας και της ασφάλειας της χώρας…
Με δεδομένη την χρονική πίεση που φαίνεται να έχουν οι ΗΠΑ για τους γεωπολιτικούς τους σχεδιασμούς στην περιοχή, οι εξελίξεις στο εσωτερικό της Τουρκίας αναμένονται να είναι κάτι περισσότερο από ραγδαίες. Άραγε, πόσο έτοιμη είναι η Αθήνα γι αυτές τις εξελίξεις;

Πηγή Ας Μιλήσουμε Επιτέλους


Γέροντας Παΐσιος: «Ήδη έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση, θα διαμελισθεί»

Προβλέψεις ότι η Τουρκία θα αφανιστεί είχε κάνει πριν από πολλά χρόνια ο γέροντας Παΐσιος. Στις προβλέψεις του είχε αναφέρει ότι η Τουρκία θα διαμελιστεί και η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει.

Ακολουθούν επακριβώς τα λόγια του:
«Κατόπιν τον ρώτησα για την συνεχή αδιαλλαξία και τις προκλήσεις των Τούρκων. Μ’ έπιασε από τον ώμο και με πολύ σοβαρότητα μου απάντησε: "Μην ανησυχείς παιδί μου, εγώ ετοιμάζομαι να κοιμηθώ και δεν θα είμαι εδώ, αλλά θα βλέπω από πάνω, διότι εδώ είμαστε όλοι προσωρινά. Η Τουρκία θα διαμελισθεί σε 3-4 κομμάτια.

Ήδη έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Εμείς θα πάρουμε τα δικά μας εδάφη, οι Αρμένιοι τα δικά τους και οι Κούρδοι τα δικά τους. Το κουρδικό θέμα έχει ήδη δρομολογηθεί. Αυτά θα γίνουν, όχι τώρα, αλλά σύντομα, όταν θα πάψει αυτή η γενιά που κυβερνάει την Τουρκία και θα αναλάβει νέα γενιά πολιτικών.

Τότε θα γίνει ο διαμελισμός της Τουρκίας. Πολύ σύντομα, οι προσευχές που γίνονται κάτω από την επιφάνεια της γης, θα γίνονται επάνω στην γη και τα κεράκια που ανάβονται κάτω, θα ανάβονται επάνω. (Ο Γέροντας αναφερόταν στους Έλληνες κρυπτοχριστιανούς της Τουρκίας). Θα τα δεις, παιδί μου. Πίστη και ελπίδα στο Θεό να υπάρχει και θα χαρούν πολλοί.

Όλα αυτά θα γίνουν μέσα στα χρόνια αυτά. Έφτασε ο καιρός."


http://kostasxan.blogspot.gr/

Το συγγραφικό έργο του Γέροντα Παϊσίου

Του Μ. Μιχαήλ

Το συγγραφικό έργο του μ. Γέροντα Παϊσίου του Αγιορείτη, αν και δεν είναι πλούσιο, είναι, όμως, από πλευράς ορθοδόξου πνευματικότητος και πατερικής παραδόσεως, πολύ σημαντικό.  Αν κρίνει, μάλιστα, κανείς από τις επανειλημμένες εκδόσεις των βιβλίων του, θα διαπιστώσει τότε, ότι, όχι μόνον έτυχαν θερμής υποδοχής από το ορθόδοξο αναγνωστικό κοινό, αλλά συγχρόνως και τα θεόπνευστα λόγια και η πνευματική σοφία του, που διαποτίζουν, ως απόσταγμα της πλούσιας εμπειρικής του κυψέλης, τις σελίδες των έργων του, βρήκαν –πιστεύουμε- θετική ανταπόκριση και επιδεκτικότητα, τόσο για τη στερέωση πολλών χριστιανών (λαϊκών, κληρικών και μοναχών) στην ορθόδοξη πίστη και πνευματική ζωή, όσο και για τη σωστή αντιμετώπιση των διαφόρων προβλημάτων της καθημερινής πραγματικότητος. Η «στενότητα» του συγγραφικού του έργου δεν οφείλεται – κατά την άποψή μας – στο γεγονός, ότι ήταν «ολιγογράμματος», διότι ο Γέροντας, εμφορούμενος από το Άγιον Πνεύμα, όχι μόνον ανεπλήρωνε, αλλά και υπερέβαινε με την αγιότητά του και τη χάρη του Θεού, κάθε επίπεδο πραγματικής αδυναμίας και ελλείψεως στο χώρο της ακαδημαϊκής θεολογικής γνώσεως.  Θα λέγαμε, μάλλον, ότι οφείλεται κυρίως στη ταπεινοφροσύνη του.  Δεν είναι άγνωστο, ότι ο Γέροντας από ταπείνωση προέβαλλε τον ισχυρισμό της προσωπικής του «αγραμματοσύνης» για τη μη συγγραφή και δημοσιοποίηση κειμένων.  Διότι, όπως έλεγε, «είναι κάπως αναίδεια να γράφω, ενώ είμαι αγράμματος».  Αντικρύζοντας το θέμα της συγγραφής πνευματικών βιβλίων από μοναχούς συγγραφείς, υπό τη δική του «οπτική» γωνία, ο Γέροντας Παϊσιος ήθελε τα έργα αυτά να μην είναι γραμμένα «με το νού», αλλά με τη Χάρη κι ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, ούτως ώστε, ν’ αποτελούν έκφραση των προσωπικών τους πνευματικών βιωμάτων και όχι ως αποτέλεσμα επιδερμικών επιστημονικών γνώσεων.  Υπό το πνεύμα αυτό, προσδιορίζει και το πλαίσιο των αντικειμενικών πνευματικών κριτηρίων, τα οποία θα πρέπει απαραιτήτως να ισχύσουν σε κάθε περίπτωση μοναχού, που θ’ αποφασίσει ν’ ασχοληθεί με τη συγγραφή κάποιου πνευματικού βιβλίου.  Τα πνευματικά αυτά κριτήρια είναι: η σκληρή ασκητική ζωή, η εσωτερική κάθαρση και πνευματική αναγέννηση και η αρετή της ταπεινοφροσύνης.  Τα κριτήρια αυτά, κατά τον Γέροντα, αποτελούν σαφώς τις προϋποθέσεις για να δεχθούν οι μοναχοί συγγραφείς «την παρά του αγίου Πνεύματος έλλαμψιν» και να καθοδηγούνται «υπό της άνωθεν χάριτος».  Ο Γέροντας Παϊσιος έγραψε συνολικά τέσσερα βιβλία: α)  Ο Πατήρ Αρσένιος ο Καππαδόκης (1975), β) ο Γέρων Χατζη-Γεώργης ο Αθωνίτης, 1809-1886 (1986), γ)  Αγιορείται Πατέρες και αγιορείτικα (1993), και δ) Επιστολές (1994).  Και, τα τέσσερα έργα του Γέροντα εκδόθηκαν από το Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», που βρίσκεται στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.  Ενώ, θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι το τελευταίο έργο του αγιορείτη ασκητή, οι «Επιστολές», κυκλοφόρησε μετά τον θάνατό του.  Όπως έχει επισημανθεί:  «Τα βιβλία του Γέροντα διακρίνει ασφαλώς σοφία αγιοπνευματική και αγιοπατερική, αλλά και σοφία που προϋποθέτει πολλή γνώση και πείρα της ανθρώπινης ζωής γενικά, χάρη και στη μεγάλη οξύνοια και μνήμη του.  … Έτσι, η μελέτη των βιβλίων του μακαριστού Γέροντα, αν γίνει με προσοχή και προσευχή, φωτίζει και σοφίζει τον αναγνώστη-μελετητή και τον καθοδηγεί και τον τρέφει αληθινά».  Ιδιαίτερη, όμως μνεία, θα πρέπει να γίνει, κατά την άποψή μας, στο πρώτο βιβλίο (Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης), στο οποίο οφείλεται, τόσο η φανέρωση και δημοσιοποίηση του βίου και της πολιτείας του Αγίου Αρσενίου, όσο και «εν πολλοίς» η επίσημη αναγνώριση της αγιότητός του από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κων/πόλεως.  Όπως έχει αναφερθεί:  «Το βιβλίο είναι κυριολεκτικά συναρπαστικό για το σπάνιο τρόπο συνδυασμού ιστορικών, λαογραφικών, αγιολογικών στοιχείων…  Και, επειδή σ΄αυτό, με χαριτωμένη απλότητα και ειλικρίνεια αυτοβιογραφείται έμμεσα και άμεσα και ο ίδιος ο συγγραφέας του Γέρ. Παϊσιος, το βιβλίο είναι η αναγκαία γέφυρα γνωριμίας, μελέτης και κατανοήσεως και των υπολοίπων βιβλίων».  Είναι σημαντικό να τονισθεί, ότι από τον μεθοδικό τρόπο συγκέντρωσης και δημοσιοποίησης όλων των στοιχείων, τα οποία αναφέρονται στο βίο και την πολιτεία του Αγίου Αρσενίου, διαπιστώνει κανείς, τόσο την «εντυπωσιακή ερευνητική ικανότητα» του Γέροντα Παϊσίου, όσο και την υπευθυνότητά του, μακρυά από προσωπικούς συναισθηματισμούς, για την προσεκτική και διακριτική αξιολόγησή τους, ώστε το περιεχόμενο του βιβλίου να είναι «καθαρό σιτάρι».  Εφάμιλλο με το πρώτο βιβλίο, τόσο για τον θαυμάσιο διηγηματικό του χαρακτήρα, όσο και για την ιστορική ακρίβεια και συνέχεια όλων των στοιχείων και γεγονότων, είναι, κατά τη γνώμη μας, και το δεύτερο έργο του Γέροντα Παϊσίου, το οποίο αναφέρεται στο βίο και την πολιτεία ενός πολύ αδικημένου Αγίου Πατέρα της Εκκλησίας μας, του οσιωτάτου Γέροντα Χατζη-Γεώργη, που καταγόταν από την Κερμίρα της Καισάρειας της Καππαδοκίας.  Μέσα από τις σελίδες του μικρού αυτού Συναξαρίου, όπου συνυπάρχουν αρμονικά ιστορικά, αγιολογικά και διδακτικά στοιχεία, ο Γέροντας βιογραφεί και αυτοβιογραφείται.  Στοιχεία λεκτικά και εκφραστικά, όπως είναι η αδικία, η συκοφαντία, η σκληρή άσκηση, η αυστηρή νηστεία, η αδιάλειπτη προσευχή, η ταπείνωση, η υπακοή, η αναζήτηση εμπείρου και διακριτικού Γέροντα, η πολλή και άδολη αγάπη προς όλους, η μεγαλοκαρδιά, το διορατικό χάρισμα (η πνευματική τηλεόραση), το πνεύμα αυτοθυσίας κ.ά. συνθέτουν με πανομοιότυπο τρόπο την όλη αγιαστική ασκητική πορεία και των δύο μεγάλων αγίων αγιορειτών ασκητών, οι οποίοι προέρχονται από τον ίδιο γεωγραφικό χώρο, την Καππαδοκία, του Γέροντα Χατζη-Γεώργη και του Γέροντα Παϊσίου.  Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι ο Γέροντας Παϊσιος ήταν ένα από τα «γνήσια τέκνα του Χατζη-Γεώργη», υπό την έννοια, ότι ακολούθησε με ακρίβεια και συνέπεια το αυστηρό τυπικό του Χατζη-Γεώργη.  Συγχρόνως, όμως, ήταν και ο ίδιος ένας «Χατζη-Γεώργης», διότι οι βίοι και των δύο, μεγάλων όντων αγίων της Εκκλησίας μας, μπορούν να χαρακτηρισθούν σε πολλά σημεία ως «Βίοι παράλληλοι», ενώ έφθασαν στο ύψιστο σημείο να γευθούν σπάνιες θείες εμπειρίες και θεοπτικές καταστάσεις.  Αξιοσημείωτη και εύστοχη είναι η παρατήρηση που έγινε, αναφορικά προς τη συνεχόμενη δημοσιοποίηση της βιογραφίας δύο Καππαδοκών και συμπατριωτών του Γέροντα αγίων, Αρσενίου και Γέροντα Χατζη-Γεώργη.  Όπως έχει λεχθεί:  «Από ένα ιδιότυπο αγιολογικό «φιλότιμο» κινούμενος ο «ολιγογράμματος» Γέρων Παϊσιος άρχισε ν’ αποκαλύπτει δύο συμπατριώτες του Καππαδόκες Αγίους (η ανακήρυξη του Οσίου Γεωργίου δεν έχει γίνει ακόμη, αλλ’ ο Γέροντας τον θεωρεί Άγιο και μάλιστα, μεγάλο για την εποχή του, νέο Νηστευτή).  Το πατριωτικό του «φιλότιμο» δηλαδή δεν είναι κοσμικό, αλλ’ εξαγιασμένο».  Το τρίτο βιβλίο του Γέροντα Παϊσίου «Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα», το οποίο πολύ εύστοχα έχει χαρακτηρισθεί ως «Παϊσιανό Γεροντικό», καταπιάνεται με την αγγελική μοναχική ζωή εναρέτων Πατέρων, που «έζησαν τώρα τα τελευταία χρόνια» και σαν «μυρίπνοα άνθη» σκορπούσαν την πνευματική τους ευωδία στην Πολιτεία του Άθωνα, καθώς και με τα «θεία γεγονότα», τα οποία έχουν βιώσει ως θείες εμπειρίες «εκείνα τα άγια Γεροντάκια».  Ο Γέροντας, δίνοντας το στίγμα του χρόνου και του χώρου, όπου διεμορφώθη κατά φυσιολογικό και απλό τρόπο το πατερικό πνεύμα και η όλη «πνευματική ατμόσφαιρα της Χάριτος», μέσα στην οποία αναβαπτίσθηκαν και συγχρόνως αναγεννήθηκαν οι ενάρετοι «Αγιορείται Πατέρες», σ’ αντίθεση με το εκκοσμικευμένο πνεύμα της εποχής μας, θα σημειώσει με έμφαση, ότι:  «Οι Πατέρες εκείνης της εποχής είχαν πολλή πίστη και απλότητα και οι περισσότεροι ήταν με λίγα μεν γράμματα, αλλά, επειδή είχαν ταπείνωση και αγωνιστικό πνεύμα, δέχονταν συνέχεια τον θείο φωτισμό.  Ενώ, στην εποχή μας, που έχουν αυξηθεί οι γνώσεις, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη των ανθρώπων από τα θεμέλια και γέμισε τις ψυχές από ερωτηματικά και αμφιβολίες.  Έτσι, επόμενο είναι να στερούμεθα τα θαύματα, γιατί το θαύμα ζήται και δεν εξηγείται με την λογική.  »… Παλαιότερα, πριν και από είκοσι χρόνια, εύρισκε κανείς ακόμη την απλότητα απλωμένη στο Περιβόλι της Παναγίας, και εκείνο το άρωμα της απλότητος των Πατέρων μάζευε τους ευλαβείς ανθρώπους, που μιμούνταν τις μέλισσες, και τους έτρεφε, και αυτοί μετέφεραν και στους άλλους από την πνευματική αυτή ευλογία, για να ωφεληθούν.  Από όπου δηλαδή κι αν περνούσες, θα άκουγες να διηγούνται θαύματα και ουράνια γεγονότα, πολύ απλά, γιατί τα θεωρούσαν πολύ φυσιολογικά οι Πατέρες.  »  Ζώντας λοιπόν σ’ αυτή την πνευματική ατμόσφαιρα της Χάριτος, ποτέ δεν περνούσε λογισμός αμφιβολίας για όσα άκουγες, γιατί και ο ίδιος κάτι θα έβλεπες από αυτά.  Αλλά ούτε και περνούσε λογισμός, για να σημειώσης ή να κρατήσης στην μνήμη σου τα θεία εκείνα γεγονότα για τους μεταγενεστέρους, γιατί νόμιζες ότι θα συνεχισθή εκείνη η Πατερική κατάσταση».  Το βιβλίο του Γέροντα έτυχε θερμής υποδοχής, τόσο από το ελλαδικό, όσο και από το κυπριακό αναγνωστικό κοινό.  Στον περιοδικό Τύπο της Κύπρου, αναφορικά προς τον τρόπο συγγραφής του βιβλίου, επισημαίνεται ότι, «έχουμε μια αγιοπνευματική καταγραφή», η οποία αποτελεί καρπό «της αποκαλυπτικής διόρασης του αγίου Γέροντα, που καθαίρει και φωτίζει και αποκαθιστά την αληθινή διάσταση παρεξηγημένων αγίων ασκητών…».  Τι να πρωτογράψει, όμως, κανείς για το τέταρτο βιβλίο του Γέροντα Παϊσίου, τις «Επιστολές»!  Στο σύνολό του, το βιβλίο αποτελεί ένα συμβουλευτικό εγχειρίδιο, χρήσιμο για όλους τους χριστιανούς (λαϊκούς, μοναχούς και κληρικούς), οι οποίοι ενδιαφέρονται να προχωρήσουν στην «εν Χριστώ» πνευματική ζωή.  Είναι ένας «πρακτικός οδηγός», το περιεχόμενο του οποίου αποτελεί έκφραση της αγιοπνευματικής εμπειρίας και σοφίας και γενικά, της όλης αγιαστικής πορείας του Γέροντα Παϊσίου.  Ο συγγραφέας των «Επιστολών», δεχόμενος τον παρά του Αγίου Πνεύματος άνωθεν φωτισμόν, συλλαμβάνει με ακρίβεια την οντολογική έννοια και σημασία των θείων νοημάτων και αληθειών, γι’ αυτό, έχει τη δυνατότητα, έτσι απλά και φυσιολογικά, να ερμηνεύει το Πνεύμα του Θεού, χωρίς εγκεφαλικές διανοητικές επινοήσεις.  Και τούτο, διότι τα απλά μεν, αλλά θεόπνευστα συμβουλευτικά λόγια του Γέροντα, είναι αποτέλεσμα των προσωπικών του βιωμάτων από τους ανείπωτους πνευματικούς αγώνες, τόσον κατά του «αοράτου εχθρού», τουτέστιν του Διαβόλου, και των εσωτερικών παθών, όσο και εναντίον των διαφόρων πειρασμών, προερχομένων από την κακία και το φθόνο των ανθρώπων.  Η πνευματική αυτή «στάση» του Γέροντα, βρίσκει την απόλυτη έκφρασή της στο ήθος και το πνεύμα των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας.  Όπως έλεγε κι ο Γέροντας:  « Οι Άγιοι Πατέρες έβγαζαν από την καρδιά τους τον θείο λόγο ή τις εμπειρίες τους από τις πνευματικές μάχες εναντίον του κακού και από τα πυρά των πειρασμών, τις οποίες ομολογούσαν ταπεινά ή έγραφαν, για να βοηθήσουν εμάς τους μεταγενεστέρους, από αγάπη…».  Για τον λόγο αυτό, δεν θα ήταν έξω από την πραγματικότητα, αν λέγαμε, ότι το περιεχόμενο των «Επιστολών» αποτελεί ένα απλοποιημένο και εκλαϊκευμένο νηπτικό έργο ενός Αγίου Πατέρα της Εκκλησίας μας.  Και, επειδή ο βίος και η πολιτεία του Γέροντα Παϊσίου, όπως είναι γνωστό, ήταν ένα «εφηρμοσμένον … βιβλίον του Αγίου Ισαάκ του Σύρου», δεν είναι παράδοξο, ότι, οι συμβουλευτικοί λόγοι των «Επιστολών», οι οποίοι είναι καρπός των προσωπικών βιωμάτων και εμπειριών του συγγραφέα, ταυτίζονται, αρκετές φορές, σε επίπεδο θεωρητικό και πρακτικό, με τους αντίστοιχους «Ασκητικούς Λόγους» του Αββά Ισαάκ του Σύρου.  Υπό το πνεύμα αυτό, έχοντας επίγνωση το υψηλό πνευματικό νόημα των διδακτικών λόγων του Γέροντα, έστω κι αν το βιβλίο έχει τον χαρακτήρα της «επιστολιμαίας πραγματείας», θα ήταν προτιμώτερο να έφερε τον γενικό τίτλο «Λόγοι Πνευματικοί», ή «Ασκητικά».  Και τούτο, διότι ο νέος τίτλος θα ήταν περισσότερο αντιπροσωπευτικός, όσον αφορά το περιεχόμενο του βιβλίου, αλλά θα ανταποκρινόταν και πιο εύστοχα στην υψηλή σκοποθεσία του.  Αξίζει να σημειώσουμε, ότι τα δύο πρώτα έργα του Γέροντα Παϊσίου, «Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης» και «Ο Γέρων Χατζη-Γεώργης, ο Αθωνίτης», έχουν μεταφραστεί στην αγγλική και τη γαλλική γλώσσα.

Γέροντας Παΐσιος - Απομακρύνουν τα παιδιά από την Εκκλησία

  Μικρό παιδάκι, πόσο με βοηθούσε που πήγαινα στην Εκκλησία! Είχαμε καλό δάσκαλο στο Δημοτικό και μας βοηθούσε και αυτός. Μας μάθαινε εθνικά άσματα και εκκλησιαστικούς ύμνους. 
Στην Εκκλησία τις Κυριακές ψάλλαμε την Δοξολογία, «Ταις πρεσβείες....», «Άγιος ο Θεός», το Χερουβικό.

- Και τα κοριτσάκια ψάλλανε;
- Ναι, όλα μαζί τα παιδιά. Παλιά, η Εκκλησία ήταν δίπλα στο σχολείο και παίζαμε γύρω από την Εκκλησία, στην αυλή της. Μας πήγαιναν στην Εκκλησία οι δάσκαλοι στις γιορτές, και ας χάναμε κανένα μάθημα.
Προτιμούσε ο δάσκαλος να χάση μια ώρα, για να λειτουργηθούν τα παιδιά. Έτσι τα παιδιά διδάσκονταν, αγιάζονταν, γίνονταν αρνάκια. Είχαμε και έναν δάσκαλο Εβραίο, αλλά θρησκευτικά δεν μας δίδασκε,ερχόταν μια δασκάλα και μας έκανε θρησκευτικά. Παρ’ όλο όμως που ήταν Εβραίος, μας πήγαινε μέχρι την Εκκλησία. Και στην Εκκλησία όλα τα παιδιά στεκόμασταν όρθια, ήσυχα.
  Και βλέπω σήμερα που απομακρύνουν τα παιδιά από την Εκκλησία, πως έχουν αγριέψει! Ενώ στην Εκκλησία το παιδάκι θα ηρεμήσει, θα γίνει καλό παιδί, γιατί δέχεται την ευλογία του Θεού, αγιάζεται. Δεν τα αφήνουν να πηγαίνουν στην Εκκλησία, για να μην επηρεασθούν από τα πνευματικά! Από τις άλλες ανοησίες όχι μόνον δεν τα απομακρύνουν, αλλά τους τις διδάσκουν κιόλας! Μα δεν καταλαβαίνουν ότι ταπαιδάκια, αν επηρεασθούν, ας υποθέσουμε, από την Εκκλησία, από την θρησκεία, στο κάτω-κάτω δεν θα κάνουν αταξίες, θα είναι φρόνιμα, θα έχουν επιμέλεια στα μαθήματά τους, δεν θα είναι ζαλισμένα
όπως τώρα. Μέχρι να μεγαλώσουν, και στα θέματα τα εθνικά θα είναι σωστά τοποθετημένα, δεν θα μπλέξουν με παρέες, με ναρκωτικά, να αχρηστευθούν. Όλα αυτά δεν θα είναι μια προϋπόθεση να γίνουνκαλοί άνθρωποι; Αυτό τουλάχιστον δεν το αναγνωρίζουν; Δεν το σέβονται;
 Αλλά σκοπός τους τώρα είναι να απομακρύνουν τα παιδιά από την Εκκλησία. Τα δηλητηριάζουν, τα μολύνουν με διάφορες θεωρίες, κλονίζουν την πίστη τους. Τα εμποδίζουν από το καλό, για να τα αχρηστέψουν. Τα καταστρέφουν από μικρά. Και τα παιδάκια, φυσικά, από αρνάκια γίνονται κατσικάκια. Αρχίζουν μετά να χτυπούν άσχημα και τους γονείς τους και τους δασκάλους και αυτούς που τα
κυβερνούν. Τα κάνουν όλα άνω-κάτω συλλαλητήρια, καταλήψεις, αποχή από τα μαθήματα. Και τελικά, όταν φθάνουν να ξεκοιλιάσουν αυτούς που τα κυβερνούν, τότε θα βάλουν και αυτοί μυαλό.

Πηγή: Από το βιβλίο «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο» Γέροντος Παΐσιου Αγιορείτου Λόγοι Α’/Πηγή

Μύγες ή μέλισσες;

Ρωτήσαμε μια μέρα τον Γέροντα για το εξής πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε: «Γέροντα, μας λέτε συνέχεια να έχουμε καλό λογισμό, θα σας πούμε όμως, μία περίπτωση, για να δούμε τι μας συμβουλεύετε να απαντούμε. Έρχονται μερικοί άνθρωποι και μας λένε:

Ο τάδε ιερέας παίρνει πολλά λεφτά από τα μυστήρια, ο δείνα καπνίζει πολλά τσιγάρα και πηγαίνει στα καφενεία, ο άλλος λένε πως είναι ανήθικος και, γενικά, βγάζουν ένα δριμύ κατηγορητήριο εναντίον των κληρικών και μάλιστα παρουσιάζουν μαζί κι αποδείξεις των όσων λένε. Σ’ αυτούς τους ανθρώπους τι μπορούμε να λέμε;» 

Τότε, ο Γέροντας άρχισε να μας λέει: «Γνώρισα εκ πείρας ότι σ’ αυτή τη ζωή οι άνθρωποι είναι χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες. Τρίτη δεν υπάρχει -η στη μία θα είναι η στην άλλη. Η μία, λοιπόν, κατηγορία των ανθρώπων μοιάζει με τη μύγα. Η μύγα έχει την εξής ιδιότητα: να πηγαίνει πάντα και να κάθεται σε ο,τι βρώμικο υπάρχει. Για παράδειγμα, αν ένα περιβόλι είναι γεμάτο λουλούδια, που ευωδιάζουν, και σε μία άκρη του περιβολιού κάποιο ζώο έχει κάνει μία ακαθαρσία, τότε μια μύγα, πετώντας μέσα σ’ αυτό το πανέμορφο περιβόλι, θα πετάξει πάνω από όλα τα άνθη και σε κανένα δεν θα καθίσει. Μόνο όταν δει την ακαθαρσία, τότε αμέσως θα κατέβει και θα καθίσει πάνω σ’ αυτήν και θα αρχίσει να την ανασκαλεύει, αναπαυόμενη στη δυσωδία που προκαλείται από το ανακάτεμα αυτό και δε θα ξεκολλά από εκεί.

Αν τώρα έπιανες μια μύγα, και αυτή μπορούσε να μιλήσει και τη ρωτούσες να σου πει μήπως ξέρει αν πουθενά υπάρχουν τριαντάφυλλα, τότε εκείνη θα απαντούσε πως δε γνωρίζει καν τι είναι αυτά. Εγώ, θα σου πει, ξέρω πως υπάρχουν σκουπίδια, τουαλέτες, ακαθαρσίες ζώων, μαγειρεία, βρωμιές. Η μία λοιπόν μερίδα των ανθρώπων μοιάζει με τη μύγα. Είναι η κατηγορία των ανθρώπων που έχει μάθει πάντα να σκέφτεται και να ψάχνει να βρει ο,τι κακό υπάρχει, αγνοώντας και μη θέλοντας ποτέ να σταθεί στο καλό.

Η άλλη κατηγορία των ανθρώπων μοιάζει με τη μέλισσα. Η ιδιότητα της μέλισσας είναι να βρίσκει και να κάθεται σε ό,τι καλό και γλυκό υπάρχει. Ας πούμε, για παράδειγμα, πως σε μία αίθουσα, που είναι γεμάτη ακαθαρσίες έχει κάποιος τοποθετήσει σε μία γωνιά ένα λουκούμι. Αν φέρουμε εκεί μία μέλισσα, εκείνη θα πετάξει και δεν θα καθίσει πουθενά έως ότου βρει το λουκούμι και μόνον εκεί θα σταθεί.

Αν πιάσεις τώρα τη μέλισσα και τη ρωτήσεις που υπάρχουν σκουπίδια, αυτή θα σου πει ότι δε γνωρίζει, θα σου πει εκεί υπάρχουν γαρδένιες, εκεί τριανταφυλλιές, εκεί θυμάρι, εκεί μέλι, εκεί ζάχαρη, εκεί λουκούμια και γενικά θα είναι γνώστης όλων των καλών και θα έχει παντελή άγνοια όλων των κακών. Αυτή είναι η δεύτερη ομάδα, των ανθρώπων εκείνων που έχουν καλούς λογισμούς και σκέπτονται και βλέπουν τα καλά.

Όταν σ’ ένα δρόμο βρεθούν να περπατούν δύο άνθρωποι, οι οποίοι ανήκουν στις δύο αυτές κατηγορίες, τότε φτάνοντας στο σημείο εκείνο όπου ένας τρίτος έκανε την «ανάγκη» του, ο άνθρωπος της πρώτης κατηγορίας, θα πάρει ένα ξύλο και θ’ αρχίσει να σκαλίζει τις ακαθαρσίες. Όταν, όμως περάσει ο άλλος, της δεύτερης κατηγορίας, που μοιάζει με τη μέλισσα, προσπαθεί να βρει τρόπο να τις σκεπάσει με χώμα και με μία πλάκα, για να μην αισθανθούν και οι άλλοι περαστικοί τη δυσωδία αυτή, που προέρχεται από τις βρωμιές». Και κατέληξε ο Γέροντας:

«Εγώ σε όσους έρχονται και μου κατηγορούν τους άλλους -και με δυσκολεύουν- τους λέω αυτό το παράδειγμα και τους υποδεικνύω να διαλέξουν σε ποιά κατηγορία θέλουν να βρίσκονται και αναλόγως να ψάξουν να βρουν και τους ανάλογους ανθρώπους της κατηγορίας τους».

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου

Πηγή:imverias.blogspot.gr

Γέροντας Πα'ί'σιος

Παιδιά μου, αύτη η ζωή είναι σαν το Γυμνάσιο των παιδιών. Να αγωνιστούμε να πιάσουμε τη βάση.
Γέροντα, η βάση στο Γυμνάσιο είναι 10. Αν πιάσουμε 8,5 τι θα γίνει;
Ε, ευλογημένε! Πιάσε εσύ 8,5 και θα σου ρίξει ό Θεός μια κλωτσιά και θα σε βάλει στον Παράδεισο!!!

Γέροντας Παΐσιος: Η Παναγία, όποτε έχουµε ανάγκη, απαντά αµέσως στην προσευχή µας!

– Γέροντα, γιατί η Παναγία άλλοτε µου δίνει αµέσως αυτό που της ζητώ και άλλοτε όχι;

– Η Παναγία, όποτε έχουµε ανάγκη, απαντά αµέσως στην προσευχή µας∙ όποτε δεν έχουµε, µας αφήνει, για να αποκτήσουµε λίγη παλληκαριά.

Όταν ήµουν στην Μονή Φιλοθέου, µια φορά, αµέσως µετά την αγρυπνία της Παναγίας µε έστειλε ένας Προϊστάμενος να πάω ένα γράµµα στην Μονή Ιβήρων. Ύστερα έπρεπε να πάω κάτω στον αρσανά της µονής και να περιµένω ένα γεροντάκι που θα ερχόταν µε το καραβάκι, για να το συνοδεύσω στο µοναστήρι µας – απόσταση µιάµιση ώρα µε τα πόδια.

Διαβάστε περισσότερα »

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ: «ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΘΕΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ, ΠΡΕΠΕΙ Ο ΝΟΥΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΘΕΙΑ ΝΟΗΜΑΤΑ»

-Γέροντα, μετά την Αγρυπνία των Χριστουγέννων δεν κοιμόμαστε;
-Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε! Η μητέρα μου έλεγε: «Απόψε μόνον οι Εβραίοι κοιμούνται». Βλέπεις, την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός οι άρχοντες κοιμόνταν βαθιά, και οι ποιμένες «αγραυλούσαν». Φύλαγαν τα πρόβατα την νύχτα παίζοντας την φλογέρα. Κατάλαβες; Οι ποιμένες που αγρυπνούσαν είδαν τον Χριστό.
  -Πως ήταν Γέροντα, το σπήλαιο;
-Ήταν μία σπηλιά μέσα σε έναν βράχο και είχε μία φάτνη· τίποτε άλλο δεν είχε. Εκεί πήγαινε κανένας φτωχός και άφηνε τα ζώα του. Η Παναγία με τον Ιωσήφ, επειδή όλα τα χάνια ήταν γεμάτα και δεν είχαν που να μείνουν, κατέληξαν σε αυτό το σπήλαιο. Εκεί ήταν το γαιδουράκι και το βοιδάκι, που με τα χνώτα τους ζέσταναν τον Χριστό! «Έγνω βούς τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του κυρίου αυτού», δεν λέει ο Προφήτης Ησαίας;
-Σε ένα τροπάριο, Γέροντα, λέει ότι η Υπεραγία Θεοτόκος βλέποντας τον νεογέννητο Χριστό, «χαίρουσα ομού και δακρύουσα» αναρωτιόταν:...
«Επιδώσω σοι μαζόν, τω τα σύμπαντα τρέφοντι, η υμνήσω σε, ως Υιόν και Θεόν μου; ποίαν εύρω επί σοι προσηγορίαν;»
-Αυτά είναι τα μυστήρια του Θεού, η πολύ μεγάλη συγκατάβαση του Θεού, την οποία δεν μπορούμε εμείς να συλλάβουμε!

-Γέροντα, πως θα μπορέσουμε να ζήσουμε το γεγονός της Γεννήσεως, ότι δηλαδή ο Χριστός «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου»;
-Γιά να ζήσουμε αυτά τα θεία γεγονότα, πρέπει ο νούς να είναι στα θεία νοήματα. Τότε αλλοιώνεται ο άνθρωπος. «Μέγα και παράδοξον θαύμα τετέλεσται σήμερον», ψάλλουμε. Άμα ο νούς μας είναι εκεί, στο «παράδοξον», τότε θα ζήσουμε και το μεγάλο μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού.
Εγώ θα εύχομαι η καρδιά σας να γίνη Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώση όλες τις ευλογίες Του.

Απόσπασμα από το βιβλίο: «Περί προσευχής», Γέροντος Παισίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ΄ (σελ. 195-196). Εκδόσεις Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

Ο ΘΕΟΣ ΤΑΠΕΙΝΟΙΣ ΔΙΔΩΣΙ ΧΑΡΙΝ

-Γέροντα πέστε μας κάτι πριν φύγετε.

-Τι να σας πω; Τόσα σας είπα!

-Πέστε μας κάτι, για να το δουλέψουμε μέχρι να ξαναρθείτε.

-Ε, αφού επιμένετε, να σας πω… Μία είναι η αρετή, η ταπείνωση· επειδή όμως δεν το καταλαβαίνετε, άντε, να σας πω και την αγάπη. Αλλά όποιος έχει ταπείνωση δεν έχει κι αγάπη;

- Γέροντα, ο Αββάς Ισαάκ λέει: «Ό,τι είναι το αλάτι για το φαγητό, είναι και η ταπείνωση για την αρετή».

-Δηλαδή, χωρίς την ταπείνωση δεν… τρώγονται οι αρετές! Θέλει να πει ο Άγιος πόσο απαραίτητη είναι η ταπείνωση στην εργασία των αρετών.
-Γέροντα αλλού ο Αββάς Ισαάκ λέει ότι η ταπείνωση έρχεται, όταν ο άνθρωπος αποκτήσει αρετές.

-Μήπως δεν το κατάλαβες καλά; Αν δεν έχει ο άνθρωπος ταπείνωση, καμιά αρετή δεν μπορεί να τον πλησιάσει.

-Δηλαδή, Γέροντα, όποιος έχει ταπείνωση έχει όλες τις αρετές;

-Εμ, βέβαια. Ο πνευματικός έχει όλα τα πνευματικά αρώματα: απλότητα, πραότητα, αγάπη χωρίς όρια, καλοσύνη, ανεξικακία, θυσία, υπακοή. Επειδή έχει την πνευματική φτώχια, έχει και όλο τον πνευματικό πλούτο. Είναι επίσης και ευλαβής και σιωπηλός, γι’ αυτό συγγενεύει με την Κεχαριτωμένη Θεοτόκο Μαρία, η οποία είχε μεγάλη ταπείνωση. Ενώ είχε μέσα της ολόκληρο τον Θεό σαρκωμένο, δεν μίλησε καθόλου, μέχρι που μίλησε ο Χριστός στα τριάντα Του χρόνια. Στον ασπασμό του Αγγέλου είπε: «Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Δεν είπε: «Εγώ θα γίνω μητέρα του Υιού του Θεού».

Η Παναγία, για την ταπείνωσή της κατέχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος. «Χαίροις μετά Θεόν η Θεός, τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα», λέει ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης. Να είναι δούλη, να είναι και Νύμφη του Θεού! Να είναι παρθένος, να είναι και μητέρα. Να είναι πλάσμα του Θεού, να είναι και μητέρα του Πλάστου! Αυτά είναι τα μεγάλα μυστήρια, τα παράξενα, που δεν εξηγούνται, αλλά μόνο βιώνονται!

-Γέροντα, ποια εικόνα της Παναγίας σας αρέσει περισσότερο;

-Εμένα όλες οι εικόνες της Παναγίας μου αρέσουν. Και μόνον το όνομα Της να βρω κάπου γραμμένο, το ασπάζομαι με ευλάβεια και σκιρτάει η καρδιά μου.
Είναι φοβερό αν το σκεφθείς! Μικρό κοριτσάκι ήταν και είπε το «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον, ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωση της δούλης αυτού». Μέσα σε λίγες λέξεις τόσα νοήματα! Πολύ θα βοηθηθείς εάν εμβαθύνεις στα λόγια αυτά. Είναι λίγα και δυνατά. Αν τα μελετάς, θα αγαπήσεις την ταπείνωση· κι αν ταπεινωθείς, θα δεις τον Θεό να έρχεται μέσα σου και να κάνει την καρδιά σου Φάτνη της Βηθλεέμ.

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Ε': Πάθη και Αρετές

Το παράδειγμα των γονέων

-              Γέροντα, όταν το παιδί δεν υπακούη και αντιδρά, πώς πρέπει να φερθούν οι γονείς;

-              Για να μην υπακούη το παιδί και να φέρεται άσχημα, κάτι θα φταίη. Μπορεί να βλέπη άσχημες σκηνές ή να ακούη άσχημα λόγια μέσα στο σπίτι ή έξω από αυτό. Πάντως τα παιδιά στα πνευματικά θέματα τα βοηθούμε κυρίως με το παράδειγμά μας , όχι με το ζόρισμα. Περισσότερο μάλιστα τα βοηθάει η μητέρα με το παράδειγμα της, με την υπακοή της και τον σεβασμό της προς τον σύζυγο. Αν σε κάποιο θέμα έχη διαφορετική γνώμη από εκείνον, ποτέ να μην την εκφράζη μπροστά στα παιδιά, για να μην το εκμεταλλεύεται ο πονηρός. Ποτέ να μη χαλνάη τον λογισμό των παιδιών για τον πατέρα. Ακόμη και αν φταίη ο πατέρας, να τον δικαιολογή . Αν λ.χ. φερθή άσχημα, να πη στα παιδιά : « Ο μπαμπάς είναι κουρασμένος, γιατί ξενύχτησε, για να τελειώση μια επείγουσα δουλειά. Και αυτό για σας το κάνει » .

Πολλοί γονείς μαλώνουν μπροστά στα παιδιά και τους δίνουν άσχημα μαθήματα. Τα καημένα τα παιδιά θλίβονται. Αρχίζουν μετά οι γονείς, για να τα παρηγορήσουν, να τους κάνουν όλα τα χατήρια. Πηγαίνει ο πατέρας και καλοπιάνει το παιδί: « Τι θέλεις, χρυσό μου, να σου πάρω; » . Πηγαίνει και η μάνα ,το καλοπιάνει κι εκείνη, και τελικά τα παιδιά μεγαλώνουν με νάζια και καμώματα και ύστερα, αν δεν μπορούν οι γονείς να τους δώσουν ό,τι τους ζητούν, τους απειλούν ότι θα αυτοκτονήσουν.

Και βλέπω πόσο βοηθάει τα παιδιά το καλό παράδειγμα των γονέων. Ήρθαν σήμερα δυό κοριτσάκια – το ένα θα ήταν τριών χρονών και το άλλο τεσσάρων – με τους γονείς τους που ήταν πολύ ευλαβείς. Πόσο τα χάρηκα! Σαν αγγελούδια ήταν. Κάθονταν και σκέπαζαν με τα φορεματάκια τους τα γονατάκια τους. Είχαν μία συστολή, έναν σεβασμό! Και όλο αυτό προερχόταν από την συμπεριφορά των γονέων.

Όταν τα παιδιά βλέπουν τους γονείς τους να έχουν αγάπη μεταξύ τους , να έχουν σεβασμό, να φέρωνται με σύνεση, να προσεύχωνται κ.λ.π., τότε αυτά τα τυπώνουν στην ψυχή τους. Για αυτό λέω ότι η καλύτερη κληρονομιά που μπορούν να αφήσουν οι γονείς στα παιδιά τους είναι να τους μεταδώσουν την δική τους ευλάβεια.

Να βλέπατε ένα κοριτσάκι στην Αυστραλία τι αρχοντιά είχε! Ήμασταν στην Κανμπέρα. Είχα δει τους τελευταίους ανθρώπους που είχαν έρθει εκεί και σε λίγο θα φεύγαμε. Βλέπω, σταματάει ένα αυτοκίνητο και κατεβαίνει ένα ανδρόγυνο με το κοριτσάκι τους. « Γέροντα, σας προλάβαμε », μου λένε. « Ναι, τους λέω, σε λίγο φεύγουμε » .  « Γέροντα, λέει ο άνδρας, εγώ ας μην έρθω. Δεν πειράζει. Μόνον η σύζυγος να σας δη λίγο, για να αναπαυθή,  γιατί είναι ευαίσθητη » . Πήγανε λίγο πιο πέρα με την μάνα, για να μου πη τι ήθελε. Το κοριτσάκι έτρεχε από πίσω της. « Κάθησε ,του λέω, θα έρθη η μαμά » . « Εσύ έχεις μαμά; » , με ρωτάει. « Δεν έχω » , του λέω. Βλέπω, τα ματάκια του βούρκωσαν. « Θέλεις να σου δώσω την δική μου μαμά; » , μου λέει. Το ρωτάω τότε κι εγώ: « Εσύ έχεις παππού; » . « Όχι » , μου λέει. « Θέλεις παππού; » . « Θέλουμε, μου λέει. Θέλεις να καθήσης στο σπίτι το δικό μας ή θέλεις να καθήσουμε εμείς στο δικό σου; Όπως θέλεις » , μου λέει . Τέτοια αρχοντιά! Μικρό παιδί να θυσιάση την μάνα του! Και να δήτε, είχε αντιγράψει τους γονείς του. Ο πατέρας είχε πολλή αρχοντιά. Τον αγκάλιασα, τον φίλησα, τον συνεχάρηκα. Πόσες ευχές του έδωσα! Τέτοιοι άνθρωποι συγκινούν και τον πιο σκληρόκαρδο άνθρωπο, πόσο μάλλον τον Θεό!

Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή»

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΙ Δ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ

«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»

ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή» -ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ΄

«Νοικοκυριό και πνευματική ζωή της μητέρας»

-              Γέροντα , πώς μπορεί μια νοικοκυρά να ρυθμίση τις δουλειές της , ώστε να έχη χρόνο και για προσευχή; Τι αναλογία δηλαδή πρέπει να υπάρχη ανάμεσα στην εργασία και στην προσευχή;

-          Οι γυναίκες συνήθως δεν έχουν μέτρο  στις δουλειές τους .Θέλουν συνέχεια να ανοίγουν δουλειές. Ενώ έχουν πολλή καρδιά και θα μπορούσαν να κάνουν πολύ καλό νοικοκυριό στην ψυχή τους , ξοδεύουν την καρδιά τους σε ασήμαντα πράγματα. Ας υποθέσουμε ότι έχουμε ένα ποτήρι με ωραία σχέδια, με γραμμές κ.λ.π. Και αν δεν είχε γραμμές , την δουλειά του πάλι θα την έκανε. Εκείνες όμως πάνε στο κατάστημα και αρχίζουν: « Όχι, τις θέλω μέχρι εκεί τις γραμμές, όχι έτσι, όχι αλλιώς». Και αν έχη και κανένα λουλούδι, ε, τότε είναι που σκιρτά η καρδιά! Έτσι η γυναίκα καταστρέφει όλη τη δυναμικότητά της. Σπάνια θα βρης κανέναν άνδρα να δώση προσοχή σε κάτι τέτοια. Και αν ένα πορτατίφ είναι λ.χ. είναι καφέ η μαύρο, ούτε που το προσέχουν οι άνδρες. Αλλά η γυναίκα θέλει κάτι όμορφο, χαίρεται, δίνει ένα κομμάτι της καρδιάς της σε αυτό, άλλο κομμάτι σε κάτι άλλο, οπότε τι μένει για τον Χριστό; Τα χασμουρητά από την κούρασή της στην ώρα της προσευχής. Όσο απομακρύνεται η καρδιά της γυναίκας από τα όμορφα, τόσο πλησιάζει τον Χριστό. Και όταν η καρδιά δοθή στον Χριστό, τότε έχει μεγάλη δύναμη! Είδα μια ψυχή αυτές τις μέρες που έχει αφεθή τελείως στον Θεό. Βλέπεις να καίη μέσα της μια γλυκιά φλόγα! Τα πάιρνη όλα στα ζεστά. Ήταν τελείως κοσμική, αλλά είχε καλή διάθεση και κάποια στιγμή τινάχθηκε η σπίθα μέσα της. Χρυσαφικά, λούσα,όλα τα πέταξε.Τώρα ζη με μια απλότητα! Αγωνίζεται, κάνει δουλειά πνευματική. Με τι θυσία κινείται! Ζήλεψε τους Αγίους  με την καλή έννοια. Τι κομποσχοίνι, τι νηστείες  κάνει, τι Ψαλτήρι διαβάζει!...Φοβερό! Αυτή τρέφεται με την άσκηση τώρα.

-          Γέροντα, μία μητέρα μου είπε: «Είμαι αδύναμη σωματικά και κουράζομαι πολύ. Ούτε τις δουλειές προλαβαίνω να κάνω, ούτε μου μένει χρόνος για προσευχή».

-          Να απλοποιήση την ζωή της, για να της μένη χρόνος και για προσευχή. Με την απλότητα μια μητέρα μπορεί να κάνη πολλή προκοπή. Αν μια μάνα έχει απλοποιήσει τη ζωή της, αλλά κοπιάζει, γιατί έχει πολλά παιδιά, δικαιούται να πη «κουράζομαι».Αν όμως χάνη το χρόνο της κοιτάζοντας πώς θα παρουσιάση τακτοποιημένο το σπίτι της στους ξένους , τότε τι να πη κανείς; Μερικές μητέρες , για να τα έχουν όλα             τακτοποιημένα στο σπίτι, περιορίζουν ασφυκτικά τα παιδάκια και δεν τα αφήνουν να μετακινήσουν μια καρέκλα ή ένα μαξιλάρι. Τους επιβάλουν  στρατιωτική πειθαρχία, και έτσι τα παιδιά , ενώ γεννιούνται κανονικά, μεγαλώνουν δυστυχώς βλαμμένα. Ένας μυαλωμένος άνθρωπος , αν δη σε ένα σπίτι που έχει πολλά παιδιά όλα τα πράγματα στην θέση τους, θα βγάλη συμπέρασμα ότι ή  τα παιδιά είναι βλαμμένα ή η μάνα είναι βάρβαρη και επιβάλλει στρατιωτική πειθαρχία . Υπάρχει φόβος στην ψυχή των παιδιών , γι’ αυτό πειθαρχούν. Μια φορά είχα πάει σε ένα σπίτι με πολλά παιδιά. Πόση χαρά μου έδωσαν αυτά τα παιδάκια με τις παιδικές αταξίες τους , που χαλούσαν την κοσμική τάξη-το κάθε πράγμα στην θέση του. Αυτό είναι η μεγαλύτερη αταξία, που κουράζει πολύ τον σημερινό άνθρωπο.

Παλιά δεν υπήρχαν πνευματικά βιβλία , για να βοηθηθούν οι μητέρες με την μελέτη. Τώρα υπάρχουν ένα σωρό Πατερικά, ένα σωρό μεταφράσεις, αλλά δυστυχώς οι περισσότερες  μητέρες ή  ασχολούνται  με κάτι χαζά ή εργάζονται, για να τα βγάλουν πέρα.

Η μάνα καλύτερα είναι να ασχολήται με την ανατροφή των παιδιών , παρά να καταπιάνεται σχολαστικά με το νοικοκυριό, με τα άψυχα πράγματα. Να τους μιλάη για τον Χριστό, να τους διαβάζη βίους Αγίων. Παράλληλα να ασχολήται και με το ξεσκόνισμα της ψυχής της , για να λαμποκοπάη πνευματικά. Η πνευματική ζωή της μητέρας θα βοηθήση αθόρυβα και τις ψυχές των παιδιών της .Έτσι και τα παιδιά θα ζουν χαρούμενα, και εκείνη θα είναι ευτυχισμένη ,γιατί μέσα της θα έχη τον Χριστό. Αν η μάνα δεν ευκαιρή ούτε ένα «Τρισάγιο» να πη, πώς θα αγιασθούν τα παιδιά της;

- Και όταν, Γέροντα, μια μάνα έχη πολλά παιδιά και πολλές δουλειές;

- Όταν κάνη τις δουλειές στο σπίτι, δεν μπορεί συγχρόνως να προσεύχεται; Εμένα η μητέρα μου μου έμαθε να λέω την ευχή. Όταν σαν παιδιά κάναμε καμμιά αταξία και πήγαινε να θυμώση, την άκουγα που έλεγε: « Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όταν έβαζε το ψωμί στο φούρνο έλεγε: « Εις το όνομα του Χριστού και της Παναγίας». Και όταν ζύμωνε και όταν μαγείρευε, πάλι έλεγε συνέχεια την ευχή. Έτσι αγιαζόταν και το ψωμί και το φαγητό που έκανε, αγιάζονταν και αυτοί που το έτρωγαν.

Πόσες μητέρες που είχαν αγία ζωή είχαν και αγιασμένα παιδιά! Να, η μητέρα του Γέροντα Χατζη-Γεώργη. Ακόμα και το γάλα αυτής της ευλογημένης μάνας, που θήλαζε ο Γαβριήλ –το κατά κόσμον όνομα του Γέροντα Χατζη-Γεώργη ήταν ασκητικό! Είχε αποκτήσει δύο παιδιά και ύστερα ζούσαν με το σύζυγό της εν παρθενία, αγαπημένοι σαν αδέλφια. Είχε ασκητικό πνεύμα από μικρή, γιατί είχε αδελφή μοναχή ,ασκήτρια,την οποία επισκεπτόταν και αργότερα με τα παιδιά της . Ο πατέρας του Γαβριήλ ήταν και αυτός ευλαβής και ασχολούνταν με το εμπόριο, γι’ αυτό τον περισσότερο καιρό τον περνούσε στα ταξίδια. Αυτό έδινε την ευκαιρία στην μητέρα του να ζη απλά, να μη «μεριμνά και τυρβάζη περί πολλά», να τον παίρνη μαζί της και να αγρυπνή με άλλες γυναίκες πότε στις σπηλιές και πότε στα εξωκκλήσια. Γι’ αυτό  μετά έφτασε σε τέτοια μέτρα αγιότητος.

Η ευλάβεια της μητέρας έχει μεγάλη σημασία. Αν η μητέρα έχει ταπείνωση, φόβο Θεού, τα πράγματα μέσα στο σπίτι πάνε κανονικά. Γνωρίζω νέες μητέρες που λάμπει το πρόσωπό τους , αν και δεν έχουν από πουθενά βοήθεια. Από τα παιδιά καταλαβαίνω σε τι κατάσταση βρίσκονται οι μητέρες.