Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου 

– Γέροντα, γιατί ὁ κόσμος ὑποφέρει σήμερα τόσο πολύ;

– Ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! Ἐσὺ σὰν μοναχὴ σηκώνεσαι τὸ πρωί, κάνεις τὸν κανόνα σου, κάνεις κομποσχοίνια, μετάνοιες κ.λπ. Γιὰ τοὺς κοσμικοὺς οἱ δυσκολίες ποὺ περνοῦν εἶναι ὁ κανόνας τους, ὁπότε ἐξαγνίζονται μ ̓ αὐτές. Τοὺς κάνουν μεγαλύτερο καλὸ ἀπὸ τὴν κοσμικὴ καλοπέραση, ἡ ὁποία δὲν τοὺς βοηθάει οὔτε νὰ πλησιάσουν στὸν Θεό, οὔτε νὰ ἀποταμιεύσουν μισθὸ οὐράνιο. Γι ̓ αὐτὸ πρέπει νὰ τὶς δέχωνται ὡς δῶρα ἀπὸ τὸν Θεό.Ὁ Καλὸς Θεὸς μὲ τὶς δοκιμασίες παιδαγωγεῖ σὰν καλὸς Πατέρας τὰ παιδιά Του, ἀπὸ ἀγάπη, ἀπὸ θεία καλωσύνη, καὶ ὄχι ἀπὸ κακότητα οὔτε ἀπὸ κοσμική,νομική, δικαιοσύνη, γιατὶ θέλει νὰ ἐπιστρέψουν κοντά Του. Ἐπειδὴ δηλαδὴ θέλει νὰ σώση τὰ πλάσματά Του καὶ νὰ κληρονομήσουν τὴν οὐράνια Βασιλεία Του, ἐπιτρέπει τὶς δοκιμασίες, γιὰ νὰ παλέψη ὁ ἄνθρωπος, νὰ ἀγωνισθῆ καὶ νὰ δώση ἐξετάσεις στὴν ὑπομονὴ στοὺς πόνους, ὥστε νὰ μὴν μπορῆ νὰ Τοῦ πῆ ὁ διάβολος:«Πῶς τὸν ἀνταμείβεις αὐτὸν ἢ πῶς τὸν σώζεις, ἀφοῦ δὲν κοπίασε;». Τὸν Θεὸ δὲν Τὸν ἐνδιαφέρει αὐτὴ ἡ ζωή, ἀλλὰ ἡ ἄλλη. Πρῶτα μᾶς φροντίζει γιὰ τὴν ἄλλη ζωὴ καὶ ὕστερα γι ̓ αὐτήν.– Γιατί ὅμως, Γέροντα, ὁ Θεὸς σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους δίνει πολλὲς δοκιμασίες,ἐνῶ σὲ ἄλλους δὲν δίνει;

– Τί λέει ἡ Ἁγία Γραφή;«Ὃν ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει»7. Ἕνας πατέρας ἔχει λ.χ.ὀκτὼ παιδιά. Τὰ πέντε μένουν στὸ σπίτι, κοντὰ στὸν πατέρα τους, καὶ τὰ τρία φεύγουν μακριά του καὶ δὲν τὸν σκέφτονται. Σ ̓ αὐτὰ ποὺ μένουν κοντά του, ἂν κάνουν καμμιὰ ἀταξία, τοὺς τραβάει τὸ αὐτί, τοὺς δίνει κανένα σκαμπιλάκι· ἤ, ἂν εἶναι φρόνιμα, τὰ χαϊδεύει, τοὺς δίνει καὶ καμμιὰ σοκολάτα. Ἐνῶ αὐτὰ ποὺ εἶναι μακριά, οὔτε χάδι οὔτε σκαμπίλι ἔχουν. Ἔτσι κάνει καὶ ὁ Θεός. Τοὺς ἀνθρώπους ποὺ εἶναι κοντά Του καὶ ἐκείνους ποὺ ἔχουν καλὴ διάθεση, ἂν σφάλουν λίγο, τοὺς δίνει ἕνα σκαμπιλάκι καὶ ἐξοφλοῦν ἤ, ἂν τοὺς δώση περισσότερα σκαμπίλια,ἀποταμιεύουν. Σ ̓ ἐκείνους πάλι ποὺ εἶναι μακριά Του δίνει χρόνια, γιὰ νὰ μετανοήσουν. Γι ̓ αὐτὸ βλέπουμε κοσμικοὺς ἀνθρώπους νὰ κάνουν σοβαρὲς ἁμαρτίες καὶ παρ ̓ ὅλα αὐτὰ νὰ ἔχουν ἄφθονα ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ νὰ ζοῦν πολλὰ χρόνια, χωρὶς νὰ περνοῦν δοκιμασίες. Αὐτὸ γίνεται κατ ̓ οἰκονομίαν Θεοῦ, γιὰ νὰ μετανοήσουν. Ἂν δὲν μετανοήσουν, θὰ εἶναι ἀναπολόγητοι στὴν ἄλλη ζωή.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Δ’«Οἰκογενειακή Ζωή» ‐ 106 ‐

 

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Θάνατος παιδιῶν .

– Μιὰ μάνα, Γέροντα, ποὺ τὸ παιδί της πέθανε πρὶν ἀπὸ ἐννέα χρόνια, σᾶς παρακαλεῖ νὰ κάνετε προσευχὴ νὰ τὸ δῆ ἔστω στὸν ὕπνο της, γιὰ νὰ παρηγορηθῆ.– Πόσων χρονῶν ἦταν τὸ παιδί; ἦταν μικρό; Εἶναι σημαντικὸ αὐτό. Ἅμα τὸ παιδὶ ἦταν μικρὸ καὶ ἡ μητέρα εἶναι σὲ κατάσταση πού, ἂν τῆς παρουσιασθῆ, δὲν θὰ ἀναστατωθῆ, θὰ παρουσιασθῆ. Αἰτία εἶναι ἡ μητέρα ποὺ δὲν παρουσιάζεται τὸ παιδί.– Μπορεῖ, Γέροντα, ἀντὶ νὰ παρουσιασθῆ τὸ παιδὶ στὴν μητέρα ποὺ τὸ ζητάει,νὰ παρουσιασθῆ σὲ κάποιον ἄλλον;– Πῶς δὲν μπορεῖ! Κανονίζει ἀνάλογα ὁ Θεός. Ὅταν ἀκούω γιὰ τὸν θάνατο κάποιου νέου, λυπᾶμαι, ἀλλὰ λυπᾶμαι ἀνθρωπίνως. Γιατί, ἂν ἐξετάσουμε τὰ πράγματα πιὸ βαθιά, θὰ δοῦμε ὅτι, ὅσο μεγαλώνει κανείς, καὶ περισσότερο ἀγώνα πρέπει νὰ κάνη, ἀλλὰ καὶ περισσότερες ἁμαρτίες προσθέτει. Ἰδίως ὅταν εἶναι κοσμικός, ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια, ἀντὶ νὰ βελτιώση τὴν πνευματική του κατάσταση,τὴν χειροτερεύει μὲ τὶς μέριμνες, μὲ τὶς ἀδικίες κ.λπ. Γι ̓ αὐτὸ εἶναι πιὸ κερδισμένος,ὅταν τὸν παίρνη ὁ Θεὸς νέο.– Γέροντα, γιατί ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει νὰ πεθαίνουν τόσοι νέοι ἄνθρωποι;– Κανεὶς δὲν ἔχει κάνει συμφωνία μὲ τὸν Θεὸ πότε θὰ πεθάνη. Ὁ Θεὸς τὸν κάθε ἄνθρωπο τὸν παίρνει στὴν καλύτερη στιγμὴ τῆς ζωῆς του, μὲ ἕναν εἰδικὸ τρόπο,γιὰ νὰ σώση τὴν ψυχή του. Ἐὰν δῆ ὅτι κάποιος θὰ γίνη καλύτερος, τὸν ἀφήνει νὰ ζήση. Ἐὰν δῆ ὅμως ὅτι θὰ γίνη χειρότερος, τὸν παίρνει, γιὰ νὰ τὸν σώση. Μερικοὺς πάλι ποὺ ἔχουν ἁμαρτωλὴ ζωή, ἀλλὰ ἔχουν τὴν διάθεση νὰ κάνουν τὸ καλό, τοὺς παίρνει κοντά Του, πρὶν προλάβουν νὰ τὸ κάνουν, ἐπειδὴ ξέρει ὅτι θὰ ἔκαναν τὸ καλό,μόλις τοὺς δινόταν ἡ εὐκαιρία. Εἶναι δηλαδὴ σὰν νὰ τοὺς λέη:«Μὴν κουράζεσθε· ἀρκεῖ ἡ καλὴ διάθεση ποὺ ἔχετε». Ἄλλον, ἐπειδὴ εἶναι πολὺ καλός, τὸν διαλέγει καὶ τὸν παίρνει κοντά Του, γιατὶ ὁ Παράδεισος χρειάζεται μπουμπούκια.Φυσικὰ οἱ γονεῖς καὶ οἱ συγγενεῖς εἶναι λίγο δύσκολο νὰ τὸ καταλάβουν αὐτό.Βλέπεις, πεθαίνει ἕνα παιδάκι, τὸ παίρνει ἀγγελούδι ὁ Χριστός, καὶ κλαῖνε καὶ ὀδύρονται οἱ γονεῖς, ἐνῶ ἔπρεπε νὰ χαίρωνται, γιατὶ ποῦ ξέρουν τί θὰ γινόταν, ἂν μεγάλωνε; Θὰ μποροῦσε ἄραγε νὰ σωθῆ; Ὅταν τὸ 1924 φεύγαμε ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία μὲ τὸ καράβι, γιὰ νὰ ἔρθουμε στὴν Ἑλλάδα, ἐγὼ ἤμουν βρέφος. Τὸ καράβι ἦταν γεμάτο πρόσφυγες καί, ὅπως μὲ εἶχε ἡ μητέρα μου μέσα στὶς φασκιές, ἕνας ναύτης πάτησε ἐπάνω μου. Ἡ μάνα μου νόμισε ὅτι πέθανα καὶ ἄρχισε νὰ κλαίη. Μιὰ συγχωριανή μας ἄνοιξε τὶς φασκιὲς καὶ διαπίστωσε ὅτι δὲν εἶχα πάθει τίποτε. Ἂν πέθαινα τότε, σίγουρα θὰ πήγαινα στὸν Παράδεισο. Τώρα ποὺ εἶμαι τόσων χρονῶν καὶ ἔχω κάνει τόση ἄσκηση, δὲν εἶμαι σίγουρος ἂν πάω στὸν Παράδεισο.Ἀλλὰ καὶ τοὺς γονεῖς βοηθάει ὁ θάνατος τῶν παιδιῶν. Πρέπει νὰ ξέρουν ὅτι ἀπὸ ἐκείνη τὴν στιγμὴ ἔχουν ἕναν πρεσβευτὴ στὸν Παράδεισο. Ὅταν πεθάνουν, θὰ ̓ρθοῦν τὰ παιδιά τους μὲ ἑξαπτέρυγα στὴν πόρτα τοῦ Παραδείσου νὰ ὑποδεχθοῦν τὴν ψυχή τους. Δὲν εἶναι μικρὸ πράγμα αὐτό! Στὰ παιδάκια πάλι ποὺ ταλαιπωρήθηκαν ἐδῶ ἀπὸ ἀρρώστιες ἢ ἀπὸ κάποια ἀναπηρία ὁ Χριστὸς θὰ πῆ:«Ἐλᾶτε στὸν Παράδεισο καὶ διαλέξτε τὸ καλύτερο μέρος». Καὶ τότε ἐκεῖνα θὰ Τοῦ ποῦν:«Ὡραῖα εἶναι ἐδῶ,Χριστέ μας, ἀλλὰ θέλουμε καὶ τὴν μανούλα μας κοντά μας». Καὶ ὁ Χριστὸς θὰ τὰ ἀκούση καὶ θὰ σώση μὲ κάποιον τρόπο καὶ τὴν μητέρα.Βέβαια δὲν πρέπει νὰ φθάνουν οἱ μητέρες καὶ στὸ ἄλλο ἄκρο. Μερικὲς μανάδες πιστεύουν ὅτι τὸ παιδί τους ποὺ πέθανε ἁγίασε καὶ πέφτουν σὲ πλάνη. Μιὰ μητέρα ἤθελε νὰ μοῦ δώση κάτι ἀπὸ τὸν γιό της ποὺ εἶχε πεθάνει, γιὰ εὐλογία, γιατὶ πίστευε ὅτι ἁγίασε.«Ἔχει εὐλογία, μὲ ρώτησε, νὰ δίνω ἀπὸ τὰ πράγματά του;».«Ὄχι, τῆς εἶπα,καλύτερα νὰ μὴ δίνης». Μιὰ ἄλλη εἶχε κολλήσει τὴν Μεγάλη Πέμπτη τὸ βράδυ στὸν Ἐσταυρωμένο τὴν φωτογραφία τοῦ παιδιοῦ της ποὺ τὸ εἶχαν σκοτώσει οἱ Γερμανοὶ καὶ ἔλεγε:«Καὶ τὸ παιδί μου σὰν τὸν Χριστὸ ἔπαθε». Οἱ γυναῖκες ποὺ κάθονταν καὶ ξενυχτοῦσαν στὸν Ἐσταυρωμένο τὴν ἄφησαν, γιὰ νὰ μὴν τὴν πληγώσουν. Τί νὰ ἔλεγαν; Πληγωμένη ἦταν.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Δ’«Οἰκογενειακή Ζωή» ‐ 145 ‐

 

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

– Γέροντα, μερικοὶ λένε:«Δὲν εἶναι σκληρὸ αὐτὸ ποὺ ἐπέτρεψε ὁ Θεός;

Δὲν πονάει ὁ Θεός;».

–Ὁ πόνος τοῦ Θεοῦ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ βασανίζονται ἀπὸ ἀρρώστιες,ἀπὸ δαίμονες, ἀπὸ βαρβάρους κ.λπ. ἔχει συγχρόνως καὶ χαρὰ γιὰ τὴν οὐράνια ἀμοιβὴ ποὺ τοὺς ἔχει ἑτοιμάσει. Ἔχοντας δηλαδὴ ὑπ ̓ ὄψιν Του ὁ Θεὸς τὴν ἀνταπόδοση ποὺ θὰ λάβη στὸν Οὐρανὸ ὅποιος περνάει δοκιμασίες καὶ γνωρίζοντας τί τὸν περιμένει στὴν ἄλλη ζωή, αὐτὸ Τὸν κάνει νὰ μπορῆ νὰ «ἀντέχη» τὸν πόνο. Ἐδῶ ἐπέτρεψε νὰ κάνη τόσα ἐγκλήματα ὁ Ἡρώδης8. Δεκατέσσερις χιλιάδες νήπια ἔσφαξε καὶ πόσους γονεῖς, ποὺ δὲν ἄφηναν τοὺς στρατιῶτες νὰ σκοτώσουν τὰ παιδιά τους, τοὺς σκότωναν κι ἐκείνους! Οἱ βάρβαροι στρατιῶτες, γιὰ νὰ φανοῦν στοὺς ἀρχηγούς τους καλύτεροι, ἔκοβαν τὰ παιδάκια κομματάκια. Ὅσο πιὸ πολὺ βασανίζονταν τὰ παιδάκια, τόσο περισσότερο πονοῦσε ὁ Θεός, ἀλλὰ καὶ τόσο περισσότερο χαιρόταν γιὰ τὴν μεγαλύτερη δόξα ποὺ θὰ εἶχαν νὰ ἀπολαύσουν στὸν Οὐρανό. Χαιρόταν γιὰ τὰ Ἀγγελουδάκια αὐτά, ποὺ θὰ ἀποτελοῦσαν τὸ ἀγγελικὸ μαρτυρικὸ τάγμα. Ἄγγελοι ἀπὸ Μάρτυρες!

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Δ’«Οἰκογενειακή

 Ζωή» ‐ 107