Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Σήμερα μοῦ εἶπε κάποιος ὅτι ἕνας ἄρρωστος ἔλεγε τὸ «Πιστεύω» καὶ ἡ νοσοκόμα τὸν φωναζε, γιατὶ νόμιζε ὅτι τῆς ἔκανε μάγια!

Νὰ μὴν ξέρη οὔτε τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως! Ποῦ ἔχουμε φθάσει! Νέα παιδιὰ τὰ ρωτᾶς:

«Τί πιστεύεις;». «Δὲν ξέρω, σοῦ λένε, ἀκόμη δὲν κατέληξα». «Τί θρησκεία ἔχει ἡ μάνα σου, ὁ πατέρας σου;». «Δὲν ξέρω· δὲν τοὺς ρώτησα».

Δὲν ἐνδιαφέρθηκε νὰ μάθη τί θρησκεία ἔχουν οἱ γονεῖς του! Ὅταν κανεὶς εἶναι τόσο ἀδιάφορος, πῶς νὰ βοηθηθῆ;

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη καὶ Ἀρετὲς» -143-

• • 
    
  
  

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

– Όταν όμως, Γέροντα, περνά καιρός και δεν παίρνω απάντηση, στενοχωριέμαι.

– Όταν ζητάμε κάτι στην προσευχή μας, πρέπει να περιμένουμε με υπομονή. Μιαφορά είχε πρησθή το μάτι μου και πονούσε.

Πήγα τρεις φορές στην εικόνα της Παναγίας και Την παρακάλεσα να το κάνη καλά, για να μπορώ τις νύχτες να διαβάζω το Ψαλτήρι. Πήρα και λίγο λαδάκι από το καντήλι Της και άλειψα το μάτι, όμως δεν θεραπεύτηκε. Σε λίγες μέρες άρχισε να χειροτερεύη η κατάσταση· το μάτι πονούσε πολύ και πρηζόταν. Πέρασαν δεκαπέντε μέρες. Τότε πήγα πάλι με πολλή συστολή στην εικόνα της Παναγίας και είπα: «Παναγία μου, να με συγχωρής· πάλι θα Σε ενοχλήσω».

Πήρα ξανά λίγο λαδάκι από το καντήλι καί, μόλις το ακούμπησα στο μάτι, έγινε αμέσως καλά. Μήπως δεν μπορούσε η Παναγία από την πρώτη ημέρα να μου κάνη καλά το μάτι;

Κάτι όμως έβλεπε και με άφησε να ταλαιπωρούμαι. Κι εσύ να παρακαλάς ταπεινά και να περιμένης με υπομονή. Η προσευχή που γίνεται με πίστη, πόνο, επιμονή και υπομονή, εφόσον αυτό που ζητάμε είναι για το καλό μας, εισακούεται.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ ΣΤ’ «Περί Προσευχής»

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα στὸν Θεὸ.

Ὅλο τὸ κακὸ σήμερα προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀπιστία .

–Γέροντα, βλέπω ὅτι μερικοὶ ἄνθρωποι ποὺ δὲν πιστεύουν στὸν Θεό, ἔχουν ἔντονη τὴν ἐπιθυμία νὰ γνωρίσουν τὸν κόσμο,νὰ ταξιδέψουν, νὰ διασκεδάσουν.

–Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν πιστεύη στὴν ἄλλη ζωή, ζητάει νὰ γνωρίση τὸν κόσμο, νὰ χαρῆ σ ̓ αὐτὴν τὴν ζωὴ ἐκεῖνο, τὸ ἄλλο..., καὶ τελικὰ τί βγαίνει; Ἔχει συνέχεια μέσα του ἕνα κενό. Ἐνῶ, ἅμα πιστέψη στὸν Θεό, γνωρίζει τὸν Θεό, τὸν γνωρίζει ὁ Θεός1, καὶ τότε νιώθει μέσα του γεμάτος.

–Γέροντα, ἂν οἱ ἄνθρωποι σκέφτονταν ὅτι αὐτὴ ἡ ζωὴ εἶναι πρόσκαιρη, δὲν θὰ ἄλλαζαν;

–Ἐξαρτᾶται.

Ἂν ποῦμε τώρα: «τελειώνει ὁ κόσμος», ἕνας ποὺ δὲν πιστεύει θὰ ἀποθρασυνθῆ περισσότερο καὶ θὰ ὁρμήση στὸκακό, στὴν ἁμαρτία.

Ἕνας ὅμως ποὺ πιστεύει, θὰ φρενάρη τὸν ἑαυτό του. «Τί νὰ ξανοιχτῶ μὲ χαμένα; θὰ πῆ. Νὰ κοιτάξω τὴν ψυχή μου, νὰ ζήσω πνευματικά, νὰ κάνω καμμιὰ ἐλεημοσύνη».

Ὅλο τὸ κακὸ σήμερα προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀπιστία.

Παλιὰ ὁ κόσμος πίστευε· καὶ ὁ πιὸ ἀδιάφορος εἶχε μέσα του πίστη. Μπορεῖ οἱ ἄνθρωποι νὰ ἦταν ἁπλοί· μπορεῖ νὰ μὴν καταλάβαιναν τίποτα ἀπὸ ὅσα ἄκουγαν στὴν ἐκκλησία. Μερικοὶ δὲν ἤξεραν οὔτε ὅτι τὰ Εὐαγγέλια εἶναι τέσσερα· νόμιζαν ὅτι εἶναι δώδεκα, ἀλλὰ τί πίστη εἶχαν, τί εὐλάβεια!

Καὶ οἱ νοσοκόμες τί παλληκαριὰ εἶχαν! Πόσες στὸν πόλεμο πήγαιναν ἐθελόντριες! Εἶχαν καὶ πίστη καὶ θυσία καὶ βοηθοῦσαν πάρα πολύ. Σήμερα μοῦ εἶπε κάποιος ὅτι ἕνας ἄρρωστος ἔλεγε τὸ «Πιστεύω» καὶ ἡ νοσοκόμα τὸν χτυποῦσε, γιατὶ νόμιζε ὅτι τῆς ἔκανε μάγια!

Νὰ μὴν ξέρη οὔτε τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως! Ποῦ ἔχουμε φθάσει! Νέα παιδιὰ τὰ ρωτᾶς:

«Τί πιστεύεις;». «Δὲν ξέρω, σοῦ λένε, ἀκόμη δὲν κατέληξα». «Τί θρησκεία ἔχει ἡ μάνα σου, ὁ πατέρας σου;». «Δὲν ξέρω· δὲν τοὺς ρώτησα».

Δὲν ἐνδιαφέρθηκε νὰ μάθη τί θρησκεία ἔχουν οἱ γονεῖς του! Ὅταν κανεὶς εἶναι τόσο ἀδιάφορος, πῶς νὰ βοηθηθῆ;

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη καὶ Ἀρετὲς» -143-