ΑΠΟ ΑΡΝΗΤΗΣ ΕΓΙΝΕ ΜΟΝΑΧΟΣ.
Την ιστορία που θα
διαβάσετε εδώ μας την διηγήθηκε κάποιος, το όνομα του οποίου θα σας το
αποκαλύψουμε στο τέλος.
Ήμουν φοιτητής της
Νομικής και επισκέφθηκα τον Άγιο Παΐσιο στις 22 Αυγούστου του 1988, μαζί με τον
συμφοιτητή μου Γρηγόρη. Πήγαινα για πρώτη φορά στο Άγιον 'Όρος, μετά από
προτροπές γνωστών μου, διότι ζούσα μακριά από την Εκκλησία.
Κατά τις 4 το απόγευμα
φθάσαμε στην Παναγούδα. Βρήκαμε γύρω στα τριάντα πέντε άτομα να περιμένουν.
Χτυπούσαν επίμονα το καμπανάκι, αλλά ο Γέροντας δεν εμφανιζόταν. Πήγαμε από την
πίσω πόρτα, αλλά την βρήκαμε κλειστή. Τότε, δεν ξέρω τι συνέβη μέσα μου, και
για πρώτη φορά μετά από δώδεκα χρόνια ανύπαρκτης μυστηριακής ζωής, γονάτισα και
προσευχήθηκα: «Θεέ μου, αν υπάρχεις πραγματικά, κάνε να έρθη ο Γέροντας να μας
μιλήσει για σένα».
ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ «ΕΥΓΕΝΙΚΕΣ»… ΚΑΤΑΡΕΣ..!
«Όταν αδικήσαι να μη
λες: “Να το βρει από τον Θεό”, γιατί
τότε καταριέσαι με ευγένεια».
Όσιος Παΐσιος ο
Αγιορείτης.
Πόσο σοφά, ο μεγάλος αυτός και σύγχρονος Αθωνίτης
Άγιος, ο γνωστός σε όλους μας όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, διετύπωσε την
συγκλονιστική αυτή αλήθεια: Ότι, δηλαδή, όταν, με βαρειά καρδιά, εναντίον ενός
ανθρώπου που μας αδίκησε, εκφραζόμασθε με τέτοιο τρόπο, ουσιαστικά τον καταρώμεθα….
ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΦΑΡΜΑΚΟ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου