ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Ο ΘΕΟΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ ΘΑ ΤΟ ΠΕΤΑΞΗ ΠΕΡΑ!

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Ο ΘΕΟΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ ΘΑ ΤΟ ΠΕΤΑΞΗ ΠΕΡΑ!

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ὁ Θεὸς ὅ,τι δὲν εἶναι σωστὸ θὰ τὸ πετάξη πέρα, ὅπως τὸ μάτι πετάει τὸ σκουπιδάκι. Δουλεύει ὁ διάβολος, ἀλλὰ δουλεύει καὶ ὁ Θεὸς καὶ ἀξιοποιεῖ τὸ κακό, ὥστε νὰ προκύψη ἀπὸ αὐτὸ καλό. Σπάζουν λ.χ. τὰ πλακάκια καὶ ὁ Θεὸς τὰ παίρνει καὶ φτιάχνει ὡραῖο μωσαϊκό. Γι' αὐτὸ μὴ στενοχωρῆσθε καθόλου, διότι πάνω ἀπὸ ὅλα καὶ ἀπὸ ὅλους εἶναι ὁ Θεός, ποὺ κυβερνᾶ τὰ πάντα καὶ θὰ καθίση τὸν καθέναν στὸ σκαμνί, γιὰ νὰ ἀπολογηθῆ γιὰ τὸ τί ἔπραξε, ὁπότε καὶ θὰ τὸν ἀνταμείψη ἀνάλογα. Θὰ ἀμειφθοῦν αὐτοὶ ποὺ θὰ βοηθήσουν μιὰ κατάσταση καὶ θὰ τιμωρηθῆ αὐτὸς ποὺ κάνει τὸ κακό. Τελικὰ ὁ Θεὸς θὰ βάλη τὰ πράγματα στὴν θέση τους, ἀλλὰ ὁ καθένας μας θὰ δώση λόγο γιὰ τὸ τί ἔκανε σ᾿ αὐτὰ τὰ δύσκολα χρόνια μὲ τὴν προσευχή, μὲ τὴν καλωσύνη.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΨΗΛΑ!

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ο Θεός είναι πολύ κοντά μας, αλλά και πολύ ψηλά. Για να «κάμψη» κανείς τον Θεό, ώστε να κατεβή να μείνη μαζί του, πρέπει να ταπεινωθή και να μετανοήση. Τότε ο πολυεύσπλαχνος Θεός, βλέποντας την ταπείνωσή του, τον υψώνει ώς τους Ουρανούς και τον αγαπάει πολύ. «Χαρά έσται εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι», λέει το Ευαγγέλιο. Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο τον νού, για να αναλογίζεται το σφάλμα του, να μετανοή και να ζητάη συγχώρηση.

Ο αμετανόητος άνθρωπος είναι σκληρό πράγμα. Είναι πολύ ανόητος, επειδή δεν θέλει να μετανοήση, για να απαλλαγή από την μικρή κόλαση που ζή, η οποία τον οδηγεί στην χειρότερη, την αιώνια. Έτσι στερείται και τις επίγειες παραδεισένιες χαρές, οι οποίες συνεχίζουν στον Παράδεισο, κοντά στον Θεό, με τις πολύ μεγαλύτερες χαρές, τις αιώνιες. Όσο ο άνθρωπος βρίσκεται μακριά από τον Θεό, είναι εκτός εαυτου.

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικός Αγώνας»

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΠΟΛΥ ΒΟΗΘΑΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΡΘΕΙ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΛΟΣΥΝΗ, ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ!

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Πολύ βοηθάει για να έρθει η εσωτερική καλοσύνη, όταν ερχόμαστε στην θέση του άλλου, διότι τότε έρχεται φυσιολογικά η αγάπη, ο πόνος, η ταπείνωση, η ευγνωμοσύνη μας στον Θεό με τη συνεχή δοξολογία και η καρδιακή προσευχή για τον πλησίον μας, και τότε γίνεται και ευπρόσδεκτη στον Θεό η προσευχή μας και βοηθάει το συνάνθρωπο μας.