Τὸ γλυκύτατο ἐντρύφημα τῶν Γερόντων(Γέρων Παΐσιος)
-Πες μοῦ , πάτερ Παϊσιε, πῶς αἰσθάνεσαι τώρα ἐν ὄψει τοῦ μεγάλου ταξιδιοῦ γιὰ τοὺς οὐρανούς;
-Πάτερ Θεοκλητέ, τί νὰ σοὺ πῶ; Ἐγὼ ποτὲ δὲν ἐχόρεψα , ἀλλὰ νὰ μποροῦσα τώρα θὰ ἔστηνα ἕνα χορὸ καὶ θὰ τραγουδοῦσα " Ἔχε γεια καημένε κόσμε ".
Τόση ἦταν ἡ ἀταραξία , ἡ εἰρήνη καὶ ἡ χαρὰ ἐνώπιόν του θανάτου, πὰρ ' ὅλους τους πόνους , πὰρ ' ὅλη τὴν φοβερὴ δύσπνοια ποὺ τὸν ταλαιπωροῦσαν συνεχῶς.
Ἐκεῖ στὸ Μοναστήρι τῆς Σουρωτῆς ὅπου εἶχε ἐμπιστευθεῖ τὰ ἅγια λείψανα τοῦ ὁσίου πατρὸς Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκη τοῦ ἀναδόχου του, σὲ μία γωνιὰ ὄπισθέν του Ἱεροῦ Βήματος ἐτάφη καὶ τὸ Ἅγιον λείψανο τοῦ Γέροντα Παϊσίου κατὰ δική του ἐπιθυμία , γιὰ νὰ εὐλογεῖται ἠ Θεσσαλονίκη καὶ ἡ Μακεδονία καὶ νὰ ὑμνεῖται ἡ Ὀρθοδοξία καὶ νὰ δοξάζεται ὁ Θεὸς ὁ ἐνδοξαζόμενος ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ.
Πάνω στὸν τάφο τοῦ ζήτησε νὰ γραφτεῖ τὸ ἀκόλουθο ποίημα , τὸ ὁποῖο ὁ ἴδιος ἐστιχούργησε:...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου