Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

-Η κάθε Κυριακὴ πού περνάει, εἶναι γιὰ μᾶς ἕνα σκαλοπάτι, πού πρέπει νὰ τὸ ἀνεβοῦμε, ἂν θέλουμε νὰ φτάσουμε ἐκεῖ, πού μᾶς περιμένει ὁ Χριστός. Καμμιά ἡμέρα δὲν μᾶς δίνει ὁ Θεὸς ἄσκοπα καὶ τυχαῖα.
Πολὺ περισσότερο τὴν Κυριακή.
Καὶ στὸν καθένα μας ὁ Θεὸς δίνει τόσες Κυριακές, ὅσες τοῦ χρειάζονται γιὰ νὰ ἀναστηθεῖ καὶ νὰ φτάσει κοντὰ Του.

Ἐνῶ λοιπὸν ὁ Χριστὸς σοῦ τὶς προσφέρει ἐσὺ τὶς ἀπορρίπτεις μὴ ἐκκλησιαζόμενος. Κατάλαβες γιατὶ οἱ κανόνες τῆς Ἐκκλησίας ἐπιβάλλουν αὐστηρὰ ἐπιτίμια σὲ ἐκείνους πού δὲν πηγαίνουν τὴν Κυριακὴ στὴν Ἐκκλησία; Γιατὶ ὁ κάθε ἐκκλησιασμὸς ἡ κάθε ἀφιέρωση τῆς Κυριακῆς στὸν Θεό, εἶναι ἕνα σκαλάκι στὴν σκάλα, πού μᾶς ἀνεβάζει γιὰ νὰ μᾶς φέρει κοντὰ στὸν Χριστό. Ἄν λοιπὸν ἐσὺ δὲν τὸ ἀνεβαίνεις γιατὶ δίνεις ἀλλοῦ μεγαλύτερη σημασία τότε ποῦ θὰ φτάσεις τελειώνοντας ἡ ζωὴ σου;

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

 

 

 

«Εγώ, πάντοτε, λέω στους λαϊκούς να εκκλησιάζονται»

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ εκ του Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι, Περί Προσευχής, όπως αυτό αναδημοσιεύεται απο τις σελίδες του ιστοτόπου της Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού – ΨΗΦΙΔΕΣ ΠΙΣΤΕΩΣ – Σύγχρονες Άγιες Μορφές:

-Πολλοί άνθρωποι, Γέροντα, δεν θεωρούν απαραίτητο τον εκκλησιασμό.

– Δεν μπαίνουν στο βαθύτερο νόημα οι άνθρωποι· κόβουν το καλώδιο, την επαφή με τον Θεό, και μετά δεν μπορούν να βοηθηθούν. Δυστυχώς οι περισσότεροι Χριστιανοί δεν ζουν μυστηριακά, γι’ αυτό υπάρχει μια επίδραση δαιμονική.

Εγώ, πάντοτε, λέω στους λαϊκούς να εκκλησιάζονται, για να αγιάζονται. Και μόνον αν σκεφθεί κανείς ότι μπαίνοντας στον ναό του Θεού, μπαίνει στο σπίτι του Θεού κι εκεί δέχεται τη θεία Χάρη και αγιάζεται, είναι αρκετό για να συγκλονισθεί. Μέσα στον ναό μας παρακολουθούν ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι, ζητούμε τη βοήθειά τους, μπορούμε απλά να συνομιλούμε μαζί τους. Εκεί μας δίνεται η δυνατότητα να ζήσουμε τα Μυστήρια. Εκεί θυσιάζεται για μας ο Χριστός και μας δίνει το Σώμα και το Αίμα Του. Αυτό δεν πρέπει να μας συγκλονίζει;

– Γέροντα, τώρα με το πρόβλημα της υγείας μου, δεν πηγαίνω στην εκκλησία και μου λείπει η Ακολουθία.

– Τώρα χρειάζεται να κάνεις λίγη υπομονή. Εγώ, όταν ήμουν στον naosστρατό και ήμασταν στις επιχειρήσεις πάνω στα βουνά, επτά μήνες είχα να δω εκκλησία. Μια μέρα με έστειλαν κάτω στη Ναύπακτο, για να φτιάξω κάτι ασυρμάτους και έπρεπε να γυρίσω αμέσως πίσω. Τακτοποίησα τους ασυρμάτους και, καθώς επέστρεφα, πέρασα έξω από μία εκκλησία που ήταν πάνω στον δρόμο. Ήταν Μεγάλη Σαρακοστή και έψαλλαν τους Χαιρετισμούς. Πώς να μπω μέσα; Είχα τους ασυρμάτους που δεν μπορούσα να τους αφήσω· δεν είχα και χρόνο. Κάθισα μόνον πέντε λεπτά έξω από την εκκλησία. Με έπιασε ένα παράπονο! Έκλαιγα σαν μικρό παιδί. «Θεέ μου, έλεγα, πώς κατήντησα! Από μικρός πήγαινα στην εκκλησία, πριν πάει ο νεωκόρος. Και τώρα επτά μήνες έκανα να δω εκκλησία!».

– Γέροντα, όταν από τη διακονία μου στο αρχονταρίκι πηγαίνω κατ’ ευθείαν στην εκκλησία, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.

– Από το αρχονταρίκι πηγαίνεις στον ναό. Από τον ναό να πας στον Ουρανό και μετά πιο εκεί, στον Θεό.

– Πώς γίνεται αυτό, Γέροντα; Σκέφτεται κανείς τη δόξα του Θεού;

– Ο ναός είναι το σπίτι του Θεού εδώ στη γη. Το πραγματικό όμως σπίτι του Θεού είναι στον Παράδεισο, όπως και το δικό μας πραγματικό σπίτι είναι στον Παράδεισο.

https://www.orthodoxianewsagency.gr