Ἀτέλειωτα εἶναι τὰ βάσανα τοῦ κόσμου.
Μία
γενικὴ ἀποσύνθεση, οἰκογένειες, μικροὶ‐μεγάλοι. Κάθε μέρα ἡ καρδιά μου
γίνεται κιμάς. Τὰ περισσότερα σπίτια εἶναι γεμᾶτα ἀπὸ στενοχώριες, ἀπὸ
ἀγωνία, ἀπὸ ἄγχος.
Μόνο
στὰ σπίτια ποὺ ζοῦν κατὰ Θεόν, εἶναι καλὰ οἱ ἄνθρωποι. Στὰ ἄλλα,
διαζύγια, ἄλλοι χρεωκοπημένοι, ἄλλοι ἄρρωστοι, ἄλλοι τρακαρισμένοι,
ἄλλοι μὲ ψυχοφάρμακα, μὲ ναρκωτικά !…
Λίγο‐πολύ
ὅλοι, οἱ καημένοι, ἔχουν ἕναν πόνο. Ἰδίως τώρα, δουλειὲς δὲν ἔχουν,
χρέη ἀπὸ ʹδῶ, βάσανα ἀπὸ ‘κεῖ, τοὺς τραβοῦν οἱ Τράπεζες, τοὺς βγάζουν
ἀπὸ τὰ σπίτια, ἕνα σωρό ! Καὶ δὲν εἶναι μία καὶ δύο μέρες!
Καὶ ἄν ἕνα-δυὸ παιδιὰ σὲ μιὰ τέτοια οίκογένεια εἶναι γερά,ἀρρωσταίνουν ἀπὸ αὐτὴν τὴν κατάσταση.
Πολλὲς οἰκογένειες ἀπὸ αὐτές,μία μέρα νὰ εἶχαν τὸ ἀμέριμνο, τὴν ξενοιασιὰ τῶν μοναχῶν, θὰ εἶχαν τὸ καλύτερο Πάσχα.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Μέ Πόνο και Ἀγάπη»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου