Σοφία Κανλή

ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΛΗ ΜΕΡΙΜΝΑ ΞΕΧΝΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΘΕΟ
Ένα παιδάκι, όταν παίζη και είναι αφοσιωμένο στα παιχνίδια του, ούτε καν καταλαβαίνει, όταν ο πατέρας του είναι δίπλα και το χαϊδεύη. Λίγο αν διακόψη τα παιχνίδια του, τότε θα το καταλάβη. Έτσι και όταν έχουμε μέριμνα, δεν μπορούμε να καταλάβουμε την αγάπη του Θεού. Ο Θεός δίνει και δεν το αισθανόμαστε. Πρόσεξε να μη σπαταλάς τις πολύτιμες δυνάμεις σου σε περιττές μέριμνες και μάταια πράγματα που θα γίνουν όλα σκόνη μια μέρα. Τότε και σωματικά κουράζεσαι και τον νου σου σκορπάς άσκοπα και μετά δίνεις την κούρασή σου με τα χασμουρητά στον Θεό την ώρα της προσευχής, σαν την θυσία που έκανε ο Κάιν. Επόμενο είναι τότε και η εσωτερική σου κατάσταση να είναι κατάσταση “Κάιν”, με άγχος και αναστεναγμούς που θα τα προκαλή το ταγκαλάκι που θα είναι δίπλα σου.

Να μη σπαταλάμε άσκοπα τον καρπό, την ψίχα, των δυνάμεών μας μένουν τα τσόφλια για τον Θεό. Η μέριμνα τραβάει όλο το μεδούλι της καρδιάς και δεν αφήνει τίποτε για τον Χριστό. Αν δης ότι ο νους σου συνέχεια φεύγει και πάει σε δουλειές κ.λπ.. πρέπει να καταλάβης ότι δεν πας καλά και να ανησυχήσης, γιατί έχεις απομακρυνθή από τον Θεό. Να καταλάβης ότι είσαι πιο κοντά στα πράγματα παρά στον Θεό, στην κτίση και όχι στον Κτίστη.
Πολλές φορές, δυστυχώς, μια κοσμική ευχαρίστηση ξεγελάει ακόμη και τον μοναχό, όταν κάνη μια εργασία. Ο άνθρωπος, φυσικά, είναι πλασμένος να κάνη το καλό, γιατί και ο Δημιουργός του είναι καλός. Αλλά ο μοναχός αγωνίζεται από άνθρωπος να γίνη Άγγελος. Γι' αυτό η εργασία του για τα υλικά θα πρέπη να είναι περιορισμένη μόνο στα πιο απαραίτητα, για να εργάζεται στα πνευματικά. Τότε και η χαρά του θα προέρχεται από τους πνευματικούς καρπούς που θα παράγη, θα είναι πνευματική, και θα τρέφεται, αλλά και θα τρέφη πλουσιοπάροχα.
Με την πολλή δουλειά και μέριμνα ξεχνάει κανείς τον Θεό. Έλεγε χαρακτηριστικά ο Παπα-Τύχων: “Ο Φαραώ έδινε πολλή δουλειά και πολύ φαγητό στους Ισραηλίτες, για να ξεχάσουν τον Θεό”. Στην εποχή μας ο διάβολος απορρόφησε τους ανθρώπους στην ύλη, στον περισπασμό, δουλειά πολλή, φαΐ πολύ, για να ξεχνούν τον Θεό, και έτσι να μην μπορούν -ή μάλλον να μη θέλουν- να αξιοποιήσουν την ελευθερία που τους δίνεται για τον αγιασμό της ψυχής. Ευτυχώς όμως, χωρίς να το θέλη ο διάβολος, βγαίνει και κάτι καλό, δεν ευκαιρούν οι άνθρωποι να αμαρτήσουν όσο θέλουν.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου.

Σοφία Κανλή

Η αναίδεια και η έλλειψη σεβασμού
- Γέροντα η παρρησία από που προέρχεται
Η παρρησία είναι αναίδεια και διώχνει μακριά τον φόβο του Θεού σαν τον καπνό που βάζουμε στις μέλισσες, για να απομακρυνθούν από την κυψέλη.
- Γέροντα πως να αποφύγω την παρρησία;
Να νιώθεις τον εαυτό του κάτω από όλους. Χρειάζεται ταπείνωση πολλή. Να λέμε το λογισμό μας ταπεινά και να μη δείχνουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Τότε μας χαριτώνει ο Θεός και κάνουμε προκοπή.
- Τι σχέση έχει, Γέροντα, η απλότητα με την παρρησία;
- Άλλο πράγμα είναι η απλότητα και άλλο η παρρησία. Η απλότητα έχει και ευλάβεια μέσα της και κάτι το παιδικό. Η παρρησία έχει θράσος.
Και στην ευθύτητα πολλές φορές μπορεί να υπάρχει αναίδεια. Μέσα στην ευθύτητα και μέσα στην απλότητα πολλές φορές κρύβεται πολλή αναίδεια, όταν δεν προσέχει ο άνθρωπος. Λέει: «Εγώ είμαι ευθύς χαρακτήρας» ή «εγώ είμαι απλός» και μιλάει με αναίδεια, χωρίς να το καταλαβαίνει. Άλλο όμως απλότητα, άλλο αναίδεια.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου.

Hλιας Στεφανου Xαιντουτη

Ο άνθρωπος βλέπει καλύτερα τον εαυτό του, όταν τον καθρεφτίζη στους άλλους.
Ο Θεός στον κάθε άνθρωπο δίνει το χάρισμα που του χρειάζεται , για να βοηθηθή, άσχετα αν το αξιοποιήση ή όχι.
Αν το αξιοποιήση, θα φθάση στην τελειότητα. Τα ελαττώματα πάλι είναι δικά μας.
Είτε τα αποκτήσαμε από δική μας απροσεξία είτε τα κληρονομήσαμε από τους γονείς μας, ο καθένας μας πρέπει να κάνη τον ανάλογο αγώνα , για να απαλλαγή από αυτά.
Μέχρι να απαλλαγούμε, πρέπει να καθρεφτίζουμε τον εαυτό μας στα κουσούρια του άλλου και να εξετάζουμε που βρισκόμαστε εμείς.
Αν δούμε λ.χ. στον άλλον ένα ελάττωμα , αμέσως να πούμε: « για να δω, μήπως το έχω κι εγώ; » και, αν το έχουμε, να αγωνισθούμε να το κόψουμε.

Γέροντος Παισίου Αγιορείτου .

Ηλιας Στεφανου Χαιντουτη

Αν πώ, Γέροντα, σε κάποιον πού λέει ότι αδικήθηκε: ¨υπάρχει θεία δικαιοσύνη, θά τον βοηθήσω;
-Όχι, καλύτερα πές του: ¨εξέτασε τά πράγματα πνευματικά, σύμφωνα μέ τό Ευαγγέλιο³.
Γιατί, άν τού πής: ¨υπάρχει θεία δικαιοσύνη³, θά πιστέψη ότι αδικήθηκε, ενώ μπορεί νά έχη αδικήσει κιόλας. Αλήθεια, πονάει ή ψυχή σου...
Γνώρισα κάποιον πού εκκλησιαζόταν τακτικά, νήστευε κ.λπ. καί είχε τήν εντύπωση ότι ζούσεπνευματικά
Έν τωμεταξύ, ενώ είχε πέντε διαμερίσματα, δύο μισθούς, παιδιά δεν είχε, δέν έδινε δραχμή σε έναν φτωχό. ¨Καλά, τού είπα, έχεις τόσους φτωχούς συγγενείς, γιατί δέν τους δίνεις κάτι; Τί θά τά κάνης; Δώσε σέ χήρες, σέ ορφανά
. Καί ξέρετε τί μουείπε; ¨Καλά, νά μήν παίρνω ενοίκιο από τήν χήρα αδελφή μου;³. Ανέβηκε τό αίμα στο κεφάλι μου, όταν τό άκουσα. Νά, αυτή είναι ή κοσμική δικαιοσύνη! ¨Άφοϋ δεν είναι δικά μου τα παιδιά πού Θα πεινάσουν, σοϋ λέει ό άλλος, δεν έχω ευθύνη.
Δέν τον αδικώ. Άλλοίμονο, έγώ νά αδικήσω!³, και αναπαύουν τον λογισμό τους μέ τον δικό τους τρόπο, αλλά ανάπαυση πραγματική δέν έχουν.
Μέ μιά ανθρώπινη λογική, μέ μιά δικαιοσύνη κοσμική, αδιαφορούν μπροστά σέ σοβαρές καταστάσεις. Πώς νά νιώσουν ύστερα κάτι το πνευματικό;
Υπάρχουν άνθρωποι πού μπορεί νά δώσουν ένα σπίτι ευλογία και από τήν άλλη μεριά, αν τους χρωστάη κάποιος ένα νοίκι, νά τοΰ κάνουν μήνυση. Πώς το εξηγείτε αυτό;

Γέροντος Παισίου Αγιορείτου .