Η διατροφή του Αγίου Παϊσιου!! Τι δεν έκανε…

Όσον αφορά τη διατροφή του, πριν από την Μεγάλη Σαρακοστή είχαν τυπικό στο Μοναστήρι να δίνουν σε όλους τους πατέρες από ένα κουτί γάλα. Ο Άγιος όμως δεν το έπινε, αλλά το έδινε στον γέροντα Νικήτα που ήταν προφυματικός. Κατά την περίοδο της νηστείας, τα φασόλια δεν τα μασούσε καλά, για να αργούν να χωνευθούν και έτσι να τον «κρατούν» κάπως. Χαρακτηριστικό της σκληρής και εξαντλητικής νηστείας που έκανε ο Άγιος είναι το ακόλουθο γεγονός που το είχε διηγηθεί ο ίδιος:
«Ήμουν άγρυπνος και νηστικός και περίμενα το «μοτόρι», στον αρσανά της Ιβήρων. Από την εξάντληση δεν αισθανόμουν καλά. Φοβήθηκα να μην λιποθυμήσω εκεί και με δουν οι εργάτες. Γι᾿ αυτό έκανα κουράγιο και πήγα πίσω από μια ντάνα ξύλα.
Σκέφθηκα προς στιγμήν να παρακαλέσω την Παναγία και αμέσως είπα στον εαυτό μου: «Άθλιε, την Παναγία για το ψωμάκι την έχουμε;» Και μόλις είπα αυτό, να η Παναγία και μου έδωσε ζεστό ψωμί και σταφύλι!». Κάποια στιγμή, επισκέφθηκε τον Άγιο εκείνη την περίοδο και η Θεία Χάρις. Όπως είχε διηγηθεί ο ίδιος: «Όταν είχαν σωθεί τελείως οι μπαταρίες (εξαντλήθηκαν οι δυνάμεις), έζησα ένα γεγονός: μια νύχτα, ενώ προσευχόμουν όρθιος, ένιωσα κάτι να κατεβαίνει από πάνω και να με περιλούζη ολόκληρο. Αισθανόμουν μια αγαλλίαση και τα μάτια μου έγιναν δύο βρύσες που έτρεχαν συνέχεια δάκρυα. Έβλεπα και ζούσα αισθητά την χάρι. Μέχρι τότε, συγκινήσεις και τέτοια είχα αισθανθεί πολλές φορές, αλλά τέτοιο πράγμα πρώτη φορά μου συνέβη.
Ήταν τόσο δυνατό πνευματικά αυτό το γεγονός, ώστε με στήριξε και κράτησε για δέκα πε ρίπου χρόνια μέχρι που αργότερα στο Σινά, έζησα μεγαλύτερες καταστάσεις με άλλον τρόπο». Ο Άγιος όμως, όσο ήταν δόκιμος μοναχός στη Μονή, δοκιμάστηκε και από δαιμονικές εμφανίσεις. Ο διάβολος δεν αρκείτο μόνο στον πόλεμο των λογισμών, αφού μάλιστα δεν μπορούσε με αυτούς να ανακόψει την αγωνιστικότητα του Αγίου. Παρουσιαζόταν και αισθητώς. Τον έβλεπε οφθαλμοφανώς και συνομιλούσαν. Προσπαθούσε ο πειρασμός με κάθε τρόπο να τον εκφοβίσει και να τον εμποδίσει από τους αγώνες του.
Ο Άγιος όμως δεν ταρασσόταν ούτε φοβόταν από την παρουσία του πειρασμού. Αντιθέτως, έλεγε: «Να ’ρχεσαι, διότι μου κάνεις καλό. Με βοηθάς να θυμάμαι το Θεό, όταν τον ξεχνώ, και να προσεύχομαι». Αργότερα σχολίαζε ο Άγιος: «Πού να μείνει ο πειρασμός! Εξαφανιζόταν αμέσως. Δεν είναι χαζός να προξενεί στεφάνια στο μοναχό». Για αυτό το θέμα τον είχε ρωτήσει κάποτε κάποιος μοναχός με αφέλεια: «- Γέροντα, πειρασμό εννοείτε τους λογισμούς; – Βρε, πειρασμός! (διάβολος) καταλαβαίνεις; Τι λογισμοί;» Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, άρχισε σιγά-σιγά να γίνεται αντιληπτή στους πατέρες η άσκηση και η ευλάβεια του Αγίου και οι ιερείς τον προτιμούσαν να τους ψάλλει στα παρεκκλήσια, αλλά και ο Άγιος είχε μεγάλο σεβασμό προς τους γέροντες της Μονής. Μάλιστα, θεωρούσε τον εαυτό του κατώτερο και για καθετί ρωτούσε τον Πνευματικό του, αφού πρώτα προσευχόταν στο Θεό να τον φωτίσει, προκειμένου να τον καθοδηγήσει σωστά. Πάντα αποδεχόταν, εφάρμοζε και ακολουθούσε πιστά τις συμβουλές που του έδιναν, όχι μόνο ο Πνευματικός του, αλλά και όλοι οι Πατέρες και οι γέροντες τους οποίους συμβουλευόταν.
Ο  ίδιος δεν αμφέβαλε ποτέ για την ορθότητα αυτών των συμβουλών και ποτέ δεν προσπάθησε να τις κρίνει ή να τις εξηγήσει με τη λογική, γιατί πίστευε πως τα πνευματικά θέματα δεν επιδέχονται λογικής ανάλυσης και εξακρίβωσης. Αυτό που έκανε ήταν να μαζεύει και να κρατά βαθιά φυλαγμένα μέσα του όλα τα ηθικά και πνευματικά διδάγματα των γερόντων.

http://www.orthodoxianews.gr