Ο Γέροντας Παΐσιος ως δόκιμος και αρχάριος Μοναχός στην Ι. Μονή Εσφιγμένου
 |
φωτ: athosprosopography
|
Στὰ μέσα Αὐγούστου τοῦ 1953 ὁ Ἀρσένιος ἔφθασε στὸ
ἀσφαλὲς «λιμάνι» τοῦ Κοινοβίου τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου. Ἄνοιξε τὴν καρδιά του στὸν
Ἡγούμενο Καλλίνικο, τοῦ φανέρωσε τὸν μεγάλο του πόθο νὰ ζήση ὡς ἀσκητὴς καὶ τὸν
παρακάλεσε νὰ τὸν δεχθῆ γιὰ λίγα χρόνια στὴν Μονή. Ὁ Ἡγούμενος τὸν δέχθηκε. Καὶ
ἔτσι, τὸ Κοινόβιο τῆς Ἐσφιγμένου, μὲ τὸ αὐστηρὸ πρόγραμμα, τὰ κοπιαστικὰ
διακονήματα, τὴν πνευματικὴ παρακολούθηση καὶ καθοδήγηση, θὰ γινόταν τὸ στέρεο
πνευματικὸ ἔδαφος, ἀπὸ ὅπου ὁ παιδιόθεν ἐραστὴς τῆς ἐρήμου θὰ μποροῦσε νὰ κάνει
μὲ ἀσφάλεια τὸ πνευματικὸ ἅλμα γιὰ τὴν ἔρημο.
Γιὰ νὰ τὸν γράψουν στὸ Δοκιμολόγιο τῆς Μονῆς,
ζήτησαν ἕνα πιστοποιητικὸ ἀπὸ τὴν Ἀστυνομία Κονίτσης, καὶ ἔτσι ἔμαθαν οἱ γονεῖς
του ὅτι εἶχε πάει στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ὕστερα ἀπὸ λίγο καιρὸ τοὺς ἔστειλε καὶ
ἐπιστολή, ὅπως εἶχε γράψει καὶ στὸν π. Παῦλο Ζησάκη, στὸν ὁποῖο ἔγραψε:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου