Οχι Απλά Γονείς Αλλα Χριστιανοί Γονείς

Τα τελευταία χρόνια, όλοι μας ακούμε και βλέπουμε καθημερινώς να γίνονται ανά τον κόσμο φοβερά και τρομερά εγκλήματα. Κάθε χρόνος που περνάει, το αίμα και η βία αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο ενώ το πλέον ανησυχητικό είναι πως πάρα πολλές φορές οι δράστες είναι από έφηβοι έως και πολύ μικροί ενήλικες. Όταν δείχνουν τις φωτογραφίες τους στην τηλεόραση, ακούς τους γύρω σου να διερωτώνται «μα αυτό το παλικαράκι έκανε ένα τέτοιο έγκλημα;». Και πράγματι, σε καμία περίπτωση δεν σου πάει το μυαλό ότι το πρόσωπο που βλέπεις σκότωσε, βασάνισε, βίασε κ.α. Και συνεχώς αναρωτιέται κανείς γιατί γίνονται όλα αυτά; Γιατί ο άνθρωπος έγινε χειρότερος από τα ζώα; Γιατί τόση διαστροφή κι ανωμαλία στην εποχή μας;

Πριν οκτώ περίπου χρόνια, στο νησί μου που πηγαίνουμε κάθε καλοκαίρι, είχε ανοίξει ένα βίντεο κλαμπ. Ένα πρωί που πήγα για να αγοράσω ένα φιλμ, ήταν μέσα μία μητέρα με το γιο της, ο οποίος ήταν δεν ήταν εννέα ετών. Την ώρα που πήγα στον υπάλληλο και περίμενα, έρχεται δίπλα μου το αγοράκι και αφήνει επάνω στον πάγκο το έργο που είχε διαλέξει για να δει. Ασυναίσθητα γύρισα και έριξα το βλέμμα μου στην ταινία του μικρού και τότε πραγματικά πάγωσα. Βλέπω στο εξώφυλλο της θήκης να εικονίζεται ένα ανθρώπινο κεφάλι, πάνω στο οποίο είχαν καρφώσει καρφιά και το αίμα έρεε άφθονο, ενώ ταυτόχρονα έβλεπες τον πόνο στα μάτια του ανθρώπου εκείνου που τον βασάνιζαν. Χωρίς να το σκεφτώ, γυρίζω, κοιτάω την μητέρα του και της λέω «Συγνώμη, το παιδί σας θα δει αυτό το έργο;» και τότε παίρνω την εξής απάντηση που με άφησε στην κυριολεξία άφωνο. «Ναι το χαζό, οκτώ φορές το έχει δει και θέλει να το ξαναδεί»!!!!!

Εάν αυτό το εννιάχρονο αγοράκι μεγαλώνει βλέποντας συνέχεια βασανιστήρια, μπορεί κανείς να πει ότι θα γίνει ένας φυσιολογικός έφηβος; Μπορεί κανείς να πει ότι θα είναι γενικώς ένας φυσιολογικός άνθρωπος; Μήπως στα δεκαπέντε του θα αρχίσει να αισθάνεται την ανάγκη να κάνει πράξη αυτά που είδε και του άρεσαν; Μήπως γι’ αυτόν ο πόνος του άλλου θα του προκαλεί ευχαρίστηση;

Και βεβαίως ας μην βιαστούμε να κρίνουμε την μάνα, για την οποία σαφώς και ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο. Ή τουλάχιστον πριν το κάνουμε ας σκεφτούμε πρώτα, πόσες ώρες περνούν τα παιδιά μας μπροστά σε έναν υπολογιστή παίζοντας παιχνίδια βίας (πολεμικά κ.α.), των οποίων τα γραφικά είναι τόσο τέλεια που είναι σα να σκοτώνεις πραγματικά ανθρώπους; Τι διεργασίες γίνονται στον εγκέφαλό τους την ώρα που σκοτώνουν ή μαχαιρώνουν κάποιον και αυτός σφαδάζει; Πως θα διαχειριστούν και πως θα εκτονώσουν την ψυχική ταραχή και την υπερβολική ένταση που δημιουργείται μέσα τους από την έντονη κι αιματηρή δράση, η οποία γίνεται εντονότερη από την βαριά επική μουσική, που ακούγεται σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού; Στην μεγάλη οθόνη των σινεμά, που εύκολα καθηλώνει, τι καταγράφεται μέσα τους όταν παρακολουθούν τα θρίλερ των τελευταίων ετών, που την διαστροφή και τα είδη βασανιστηρίων θα τα ζήλευαν οι κορυφαίοι των δημίων όλων των λαών; (Παρεμπιπτόντως, αναρωτιέμαι τι είδους άνθρωποι είναι οι σκηνοθέτες που επινοούν και παρουσιάζουν τέτοια φρίκη!) Να αναφερθώ και σε κάτι άλλο; Όταν τα πηγαίνουν οι ίδιοι οι γονείς, με τους φίλους τους στα σινεμά για να δουν τα «αισθηματικά» νεανικά έργα, των οποίων πρωταγωνιστές είναι τα βαμπίρ, με τί εικόνες άραγε γεμίζει το μυαλό τους; Πως θα τις επεξεργαστούν και τι επιθυμίες θα τους γεννηθούν από αυτά τα έργα που δείχνουν «αθώα» ερωτικά σκιρτήματα των καλοφτιαγμένων βρυκολάκων (και τους οποίους, όπως καλά γνωρίζουμε εύκολα ερωτεύονται οι μικροί έφηβοι θεατές) οι οποίοι τρέφονται αχόρταγα με αίμα; Δεν ωθούνται να συμπαθήσουν και να «ερωτευθούν» το κακό;

Πατώντας λίγα πλήκτρα στον υπολογιστή, μπορείτε να δείτε στο διαδίκτυο νεαρά κορίτσια κι αγόρια (φανατικούς θαυμαστές των βρυκολάκων), που έβαλαν εμφυτεύματα μακριών κυνοδόντων και φορούν μαύρους ή κίτρινους φακούς επαφής για να μοιάσουν στα τέρατα που θαυμάζουν. Πολλοί μάλιστα, βάζουν υποδόρια εμφυτεύματα στο μέτωπο για να δημιουργήσουν κέρατα ή βάζουν άλλα μεταλλικά εξογκώματα κάτω από το δέρμα σε κεφάλι, χέρια, πλάτη και θώρακα, που θα τους κάνουν να μοιάσουν σε απόκοσμα πλάσματα της νύχτας. Κάποιοι έχουν φτάσει στο σημείο να κόβουν την γλώσσα τους στα δύο, για να μοιάσουν σε διαβολικές μορφές. Και όταν τους ρωτούσαν για τον πόνο των εμφυτευμάτων ή το κόψιμο της γλώσσας, η απάντηση ήταν ότι ο πόνος τούς προκαλεί ηδονή!

Όλα αυτά δεν έγιναν σε μία νύχτα. Δεν ξύπνησαν ξαφνικά κάποιοι και είπαν ότι ο πόνος μου αρέσει, το αίμα μου αρέσει, θέλω να μοιάσω σε τέρας, νοιώθω ηδονή να πονάει ο άλλος ή για μένα η ζωή του άλλου είναι ένα τίποτα! Όλα αυτά προσβάλλουν, διαβάλλουν και διαστρέφουν την ανθρώπινη φύση, είναι παρά –φύσιν. Και το παραφύσιν δεν εμφανίζεται ξαφνικά, έρχεται σιγά σιγά. Με μεγάλη τέχνη και μεθοδικότητα ωραιοποιείται, καλλιεργείται, διαδίδεται, μεταδίδεται και τέλος εδραιώνεται σαν καθημερινή, φυσιολογική συνήθεια. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι φονιάδες μαθητές των σχολείων της Αμερικής, ήταν εθισμένοι σε ηλεκτρονικά παιχνίδια βίας.

Όπως καταλαβαίνετε το θέμα είναι τεράστιο και χρειάζονται άπειρες ώρες συζητήσεων. Έως ότου όμως, να λυθεί οριστικώς (με ποιο μαγικό τρόπο δεν ξέρω) καλό θα ήταν οι γονείς να πάρουμε τα μέτρα μας. Θα πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, ούτως ώστε μεθαύριο να μην δούμε τα παιδιά μας και δεν τα αναγνωρίζουμε (από πολλές απόψεις)! Πέραν του αυτονόητου πως ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ θα πρέπει να έχουν διακριτικά τον έλεγχο σε κινητά και υπολογιστές, χωρίς να φοβούνται μην πληγώσουν ή κακοκαρδίσουν τα παιδιά τους. Πέραν του ότι πριν πάνε να δουν κάποιο έργο στο σινεμά, θα πρέπει να κάνουν πρώτα τον κόπο οι γονείς να δουν τι δείχνει αυτό το έργο, τι προβάλλει και για ποιο θέμα μιλάει. Πέραν λοιπόν των ελέγχων που (πάντα μέσα σε λογικά πλαίσια και με όμορφο τρόπο) είναι απαραίτητοι να γίνονται από έναν υπεύθυνο γονιό καθώς και των συζητήσεων που πρέπει να γίνονται σε μια οικογένεια, το μοναδικό στήριγμα για ένα παιδί που θα το κρατάει σε ασφαλή μονοπάτια, είναι ο Χριστός.

Ένας γονιός πρέπει από μικρή ηλικία να μιλάει στα παιδιά του για τον Χριστό, να καταλάβουν ποιος είναι, τι είναι, ποια η θυσία Του και η ανάστασή Του. Εάν αγαπήσουν τον Χριστό, δεν θα ρωτούν «γιατί». Δεν θα υπάρχει κάποια απορία τους που να μην έχει απάντηση. Χωρίς Χριστό τίποτε δεν απαντιέται. Χωρίς Χριστό όλα μένουν σε μία ψευτοηθική και στο εκνευριστικό «έτσι πρέπει». Και τον έφηβο η απάντηση αυτή δεν τον πείθει. Ίσα ίσα που τον ωθεί ακόμα πιο πολύ να κάνει αυτό που σκέφτεται, αφού το τελευταίο εμπόδιο που ήταν ο γονιός, γκρεμίζεται μην έχοντας επιχειρήματα για να τον πείσει.

Ένα παιδί όμως, που φιλτράρει τις σκέψεις του στο φίλτρο του Χριστού, δεν υπάρχει περίπτωση να διαπράξει εγκλήματα που διαβάζουμε, διότι δεν θα έχει αφήσει να καλλιεργηθούν μέσα του όλες αυτές οι διαστροφικές σκέψεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να φερθεί βίαια σε κάποιον και να νιώσει ευχαρίστηση, αφού δεν θα έχει εντρυφήσει στα διαστροφικά θεάματα που προβάλλονται κατά κόρον παντού. Δεν θα κάνει τίποτε ούτε στον ίδιο του τον εαυτό (λόγω πχ του προσηλυτισμού του από κάποια αίρεση), αφού θα γνωρίζει καλά ποιος είναι ο σκοπός που ζει και υπάρχει στον κόσμο. Θα έχει την τόλμη να πει ότι δεν του αρέσει ή δεν θέλει να δει κάτι, χωρίς να νιώθει ότι θα αποκοπεί από την παρέα του. Έναν άνθρωπο με αρχές τον σέβονται όλοι. Επίσης, θα είναι σε θέση και κάτι να δει, να ξέρει και να αναγνωρίσει το σωστό από το λάθος, και να βοηθήσει έτσι και τους φίλους του ώστε να μην είναι πρόβατα που οδηγούνται στη σφαγή χωρίς σκέψη και κρίση. Ακόμα όμως, και σε κάποιο σφάλμα να πέσει, η πίστη που θα έχει μέσα του και η διαρκής προσευχή του γονιού θα το ξαναφέρουν στον σωστό δρόμο.

Το θέμα λοιπόν της σωστής πνευματικής ανάπτυξης και καθοδήγησης ενός παιδιού στον δρόμο του Χριστού είναι το α και το ω για όλη την μετέπειτα ζωή την δική του αλλά και των γύρω του. Διότι ένα τέτοιο παιδί όταν μεγαλώσει δεν θα προκαλέσει πόνο μήτε στους συνανθρώπους του μήτε και στον ίδιο του τον εαυτό. Και αυτό εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό, από εμάς, τους γονείς. Ένας γέροντας έλεγε πως όταν ο γονιός πεθάνει θα πρέπει ή να παρουσιάσει τα παιδιά του στον Χριστό σωσμένα ή τα γόνατά του ματωμένα. Επομένως, δεν πρέπει να είμαστε απλά γονείς, αλλά χριστιανοί γονείς. Καλόν αγώνα!
Αναστάσιος Μυρίλλας

 

 

 

 

 

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑ'Ι'ΣΙΟΣ-ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!

Μάθετε τα παιδιά να ζητούν τη βοήθεια του Θεού

ΠΗΓΗ http://www.oodegr.com

Το φάρμακο και το μεγάλο μυστικό για την πρόοδο των παιδιών είναι η ταπείνωση. Η εμπιστοσύνη στον Θεό δίδει απόλυτη ασφάλεια. Ο Θεός είναι το παν. Δεν μπορεί κανείς να πει ότι εγώ είμαι το παν. Αυτό ενισχύει τον εγωισμό. Ο Θεός θέλει να οδηγούμε τα παιδιά στην ταπείνωση. Τίποτα δεν θα κάνομε κι εμείς και τα παιδιά χωρίς την ταπείνωση. Θέλει προσοχή, όταν ενθαρρύνετε τα παιδιά. Στο παιδί δεν πρέπει να λέτε: «Εσύ θα τα καταφέρεις, εσύ είσαι σπουδαίος, είσαι νέος, είσαι ανδρείος είσαι τέλειος!...». Δεν το ωφελείτε έτσι το παιδί. Μπορείτε, όμως, να του πείτε να κάνει προσευχή. Να  του πείτε: «Παιδί μου, τα χαρίσματα που έχεις, ο Θεός σου τα έδωσε. Προσευχήσου να σου δώσει ο Θεός δυνάμεις, για να τα καλλιεργήσεις και να πετύχεις. Να σου δώσει ο Θεός την Χάρη Του». Τούτο δω είναι το τέλειο. Σ'; όλα τα θέματα να μάθουν τα παιδιά να ζητάνε τη βοήθεια του Θεού.

                Στα παιδιά ο έπαινος κάνει κακό. Τι λέει ο λόγος του Θεού; «Λαός μου, οι μακαρίζοντες υμάς πλανώσιν υμάς και την τρίβον των ποδών υμών ταράσσουσιν»[1]. Όποιος μας επαινεί, μας πλανάει και μας χαλάει τους δρόμους της ζωής μας. Πόσο σοφά είναι τα λόγια του Θεού! Ο έπαινος δεν προετοιμάζει τα παιδιά για καμιά δυσκολία στη ζωή και βγαίνουν απροσάρμοστα και τα χάνουν και τελικά αποτυγχάνουν. Τώρα ο κόσμος χάλασε. Στο μικρό παιδάκι λένε όλο επαινετικά λόγια. Μην το μαλώσομε, μην του εναντιωθούμε, μην το πιέσομε το παιδί. Μαθαίνει, όμως έτσι και δεν μπορεί ν'; αντιδράσει σωστά και στην πιο μικρή δυσκολία. Μόλις κάποιος του εναντιωθεί, τσακίζεται, δεν έχει σθένος.

                Οι γονείς ευθύνονται πρώτοι για την αποτυχία των παιδιών στη ζωή και οι δάσκαλοι και καθηγητές μετά. Τα επαινούν διαρκώς. Τους λένε εγωιστικά λόγια. Δεν τα φέρνουν στο Πνεύμα του Θεού, τ'; αποξενώνουν απ'; την Εκκλησία. Όταν μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά και πάνε στο σχολείο μ'; αυτό τον εγωισμό, φεύγουν απ'; τη θρησκεία και την περιφρονούν, χάνουν το σεβασμό προς τον Θεό, προς τους γονείς, προς όλους. Γίνονται ατίθασα και σκληρά και άπονα, χωρίς να σέβονται ούτε τη θρησκεία ούτε τον Θεό. Βγάλαμε στη ζωή εγωιστές και όχι Χριστιανούς.

               

 Τα παιδιά με τους συνεχείς επαίνους δεν οικοδομούνται

                Τα παιδιά με τους συνεχείς επαίνους δεν οικοδομούνται. Γίνονται εγωιστές και κενόδοξοι. Θα θέλουν σ'; όλη τους τη ζωή να τους επαινούν όλοι διαρκώς, έστω κι αν τους λένε και ψέματα. Δυστυχώς, σήμερα μάθανε όλοι να λένε και ψέματα και τα δέχονται οι κενόδοξοι, είναι η τροφή τους. «Πες το, κι ας είναι ψέμα, κι ας είναι ειρωνεία», λένε. Ο Θεός αυτό δεν το θέλει. ο Θεός θέλει την αλήθεια. Δυστυχώς, αυτό δεν το καταλαβαίνουν όλοι και κάνουν το εντελώς αντίθετο.

                Τα παιδιά όταν τα επαινείς συνεχώς, χωρίς διάκριση, τα πειράζει ο αντίθετος. Τους ξεσηκώνει το μύλο του εγωισμού και, συνηθισμένα από μικρά στους επαίνους από γονείς και δασκάλους, προχωρούν ίσως στα γράμματα, αλλά τι το όφελος; Στη ζωή θα βγουν εγωιστές και όχι χριστιανοί. Οι εγωιστές δεν μπορούν να είναι ποτέ χριστιανοί. Οι εγωιστές θέλουν διαρκώς όλοι να τους επαινούν, όλοι να τους αγαπάνε, όλοι να λένε καλά γι'; αυτούς, πράγμα που ο Θεός μας, η Εκκλησία μας, ο Χριστός μας δεν το θέλει.

                Η θρησκεία μας δεν θέλει από μικρά να μαθαίνουν αγωγή. Αντίθετα, θέλει τα παιδιά από μικρά να μαθαίνουν στην αλήθεια. Η αλήθεια του Χριστού τονίζει ότι, άμα επαινείς έναν άνθρωπο, τον κάνεις εγωιστή. Ο εγωιστής είναι ο μπερδεμένος, ο οδηγούμενος υπό του διαβόλου και του κακού πνεύματος. Έτσι, μεγαλώνοντας μέσα στον εγωισμό, η πρώτη του δουλειά είναι ν'; αρνείται τον Θεό και να είναι εγωιστής απροσάρμοστος μέσα στην κοινωνία.

                Πρέπει να πεις την αλήθεια, να τη μάθει ο άνθρωπος. Αλλιώς τον υποστηρίζεις στην αμορφωσιά του. Όταν πεις στον άλλο την αλήθεια, αυτός κατατοπίζεται, προσέχει, ακούει και τους άλλους, εγκρατεύεται. Έτσι και στο παιδί θα πεις την αλήθεια, θα το μαλώσεις, για να κατατοπισθεί ότι αυτό που κάνει δεν είναι καλό. Τι λέγει ο σοφός Σολομών; «Ος φείδεται της βακτηρίας, μισεί τον υιόν αυτού, ο δε αγαπών, επιμελώς παιδεύει»[2]. Όχι, όμως, να το δέρνεις με τη μαγκούρα. Τότε φεύγομε απ'; τα όρια και γίνεται το αντίθετο.

                Με τον έπαινο από μικρά τα παιδιά μας τα οδηγούμε στον εγωισμό. Και τον εγωιστή μπορεί και να τον κοροϊδεύεις, αρκεί να του λέεις ότι είναι καλός, να του φουσκώνεις το εγώ του. Κι έτσι σου λέει: «Α, αυτός που μ'; επαινεί, αυτός είναι καλός». Αυτά δεν είναι σωστά πράγματα. Επειδή ο άνθρωπος μεγαλώνει με τον εγωισμό, αρχίζουν τα μπερδέματα μέσα του, υποφέρει, δεν ξέρει τι κάνει. Αιτία της ψυχικής ακαταστασίας είναι ο εγωισμός. Αυτό το πράγμα και οι ίδιοι οι ψυχίατροι, άμα το μελετήσουν, θα το βρουν, ότι ο εγωιστής είναι άρρωστος.

                Ποτέ δεν πρέπει να επαινούμε τους συνανθρώπους μας και να τους κολακεύομε, αλλά να τους οδηγούμε στην ταπείνωση και στην αγάπη του Θεού. Κι ούτε να επιζητούμε εμείς να μας αγαπάνε, λέγοντας επαίνους στους άλλους. Να μαθαίνομε ν'; αγαπάμε κι όχι να ζητούμε να μας αγαπάνε. Ν'; αγαπάμε όλους τους εν Χριστώ αδελφούς ανιδιοτελώς, χωρίς να περιμένομε επαίνους κι αγάπη απ'; αυτούς. Αυτοί θα κάνουνε για μας ό,τι ο Θεός τους λέει. Αν είναι κι εκείνοι χριστιανοί, θα δώσουνε δόξα στον Θεό, που βρεθήκαμε και τους βοηθήσαμε ή τους είπαμε έναν καλό λόγο.

                Έτσι να οδηγείτε και τα παιδιά του σχολείου. Αυτή είναι η αλήθεια. Αλλιώς γίνονται απροσάρμοστα. Δεν ξέρουνε τι κάνουν και που βαδίζουν και αιτία είμαστε εμείς, που τα κάναμε έτσι. Δεν τα οδηγήσαμε στην αλήθεια, στην ταπείνωση, στην αγάπη του Θεού. Τα κάναμε εγωιστές και να το αποτέλεσμα τώρα!

                Υπάρχουν, όμως, και τα παιδιά που προέρχονται από γονείς ταπεινούς κι από μικρά όταν είναι, τους μιλάνε για τον Θεό και την αγία ταπείνωση. Αυτά τα παιδιά δεν δημιουργούν προβλήματα στους συνανθρώπους τους. Δεν θυμώνουν, όταν τους υποδεικνύεις το λάθος τους, αλλά προσπαθούν να το διορθώσουν, και προσεύχονται ο Θεός να τους βοηθήσει να μη γίνουν εγωιστές.

                Εγώ, τι να σας πω, όταν είχα πάει στο Άγιον Όρος, πήγα σε κάτι γέροντες αγιότατους. Αυτοί ποτέ δεν μου είπαν «μπράβο». Πάντα με συμβουλεύανε πως ν'; αγαπάω τον Θεό και πως να είμαι πάντα ταπεινός. Να επικαλούμαι τον Θεό να μ'; ενισχύει στην ψυχή μου και να Τον αγαπάω πολύ. Ούτε το ήξερα αυτό το «μπράβο», ούτε ποτέ το εζήτησα. Αντίθετα στενοχωριόμουνα, άμα οι Γέροντές μου δεν με μαλώνανε. Έλεγα: "Να πάρει η ευχή, να με μαλώνουνε, να μου φέρονται σκληρά". Αυτά που σας λέω τώρα, να τ'; ακούσει ένας χριστιανός, τι θα πει; Θα τα χάσει και θα τ'; απορρίψει. Κι όμως, αυτό είναι το σωστό, το ταπεινό, το ακραιφνές.

                Ούτε οι γονείς μου μου είπανε ποτέ «μπράβο». Ούτε το ήθελα το «μπράβο». Γι'; αυτό ό,τι έκανα, το έκανα ανιδιοτελώς. Τώρα που μ'; επαινούν οι άνθρωποι, αισθάνομαι πολύ άσχημα. Τι να σας πω... Κλωτσάω μέσα μου, όταν οι άλλοι μου λένε «μπράβο». Αλλά δεν μ'; έβλαψε που έμαθα την ταπείνωση. Και τώρα γιατί δεν θέλω να μ'; επαινούν; Διότι ξέρω ότι ο έπαινος τον κάνει κούφιο τον άνθρωπο και διώχνει την Χάρη του Θεού. Και η Χάρις του Θεού έρχεται μόνο με την αγία ταπείνωση. Ο άνθρωπος ο ταπεινός είναι ο τέλειος άνθρωπος. Δεν είναι ωραία αυτά; Δεν είναι αληθινά;

                Σ'; όποιον τα πεις αυτά, θα πει: «Τι λες, καλέ, άμα δεν επαινέσεις το παιδί ούτε να διαβάσει μπορεί, ούτε, ούτε....». Μα συμβαίνει  αυτό, γιατί έτσι είμαστε εμείς και κάνομε και το παιδί μας έτσι. Δηλαδή έχομε ξεφύγει απ'; την αλήθεια. Ο εγωισμός έβγαλε τον άνθρωπο απ'; τον Παράδεισο, είναι μεγάλο κακό. Οι πρώτοι άνθρωποι, ο Αδάμ και η Εύα, ήταν απλοί και ταπεινοί, γι'; αυτό ζούσαν στον Παράδεισο. Δεν είχαν εγωισμό. Είχαν, όπως λένε στη θεολογική γλώσσα, το αρχέγονον. Όταν λέμε «αρχέγονον», εννοούμε τα χαρίσματα που έδωσε ο Θεός αρχικά, όταν εδημιούργησε τον άνθρωπο, δηλαδή τη ζωή, την αθανασία, τη συνείδηση, το αυτεξούσιο, την αγάπη, την ταπείνωση κ.ά. Μετά ο διάβολος κατόρθωσε με τον έπαινο και τους επλάνησε. Γεμίσανε εγωισμό. Το φυσικό, όμως, του ανθρώπου, έτσι όπως τον έπλασε ο Θεός, είναι η ταπείνωση. Ενώ ο εγωισμός είναι κάτι το αφύσικο, είναι  αρρώστια, είναι παρά φύσιν.

                Όταν, λοιπόν, εμείς στο παιδί με τους επαίνους δημιουργούμε αυτό το «υπερεγώ», του φουσκώνομε τον εγωισμό, του κάνομε μεγάλο κακό. Το κάνομε να γίνεται πιο επιρρεπές στα διαβολικά πράγματα. Έτσι μεγαλώνοντάς το, το απομακρύνομε απ'; όλες τις αξίες της ζωής. Δεν νομίζετε ότι αυτά είναι η αιτία που τα παιδιά χάνονται, που οι άνθρωποι ανταρτεύουν; Είναι ο εγωισμός, που τους έχουν απ'; τη μικρή ηλικία εμφυτεύσει οι γονείς. Ο διάβολος είναι ο μέγας εγωιστής, ο μέγας εωσφόρος. Δηλαδή ζούμε τον εωσφόρο μέσα μας, ζούμε τον διάβολο. Δεν ζούμε την ταπείνωση. Η ταπείνωση είναι του Θεού, είναι κάτι το απαραίτητο για την ψυχή του ανθρώπου. Είναι κάτι το οργανικό. Και όταν λείπει, είναι σαν να λείπει απ'; τον οργανισμό η καρδιά. Η καρδιά δίνει ζωή στον οργανισμό και η ταπείνωση δίνει ζωή στην ψυχή. Με τον εγωισμό ο άνθρωπος είναι πλέον με το μέρος του κακού πνεύματος, δηλαδή αναπτύσσεται με το κακό πνεύμα και όχι με το αγαθό.

                Αυτό κατόρθωσε ο διάβολος να κάνει. Έκανε τη γη λαβύρινθο, για να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Τι είναι αυτό που πάθαμε και δεν το καταλάβαμε; Βλέπετε πώς πλανηθήκαμε; Καταντήσαμε τη γη μας και την εποχή μας σωστό ψυχιατρείο! Και δεν καταλαβαίνομε τι μας φταίει. Όλοι απορούμε: «Τι γίναμε, που πάμε, γιατί τα παιδιά μας πήρανε τους δρόμους, γιατί φύγανε απ'; τα σπίτια τους, γιατί παρατήσανε τη ζωή, γιατί παρατήσανε τη μόρφωσή τους; Γιατί γίνεται αυτό;». Ο διάβολος κατόρθωσε να εξαφανίσει τον εαυτό του και να κάνει τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν άλλα ονόματα. Οι γιατροί, οι ψυχολόγοι λένε συχνά, όταν ένας άνθρωπος πάσχει: «Α, νεύρωση έχεις! Α, άγχος έχεις!» και τα τοιαύτα. Δεν παραδέχονται ότι ο διάβολος υποκινεί και διεγείρει στον άνθρωπο τον εγωισμό. Κι όμως ο διάβολος υπάρχει, είναι το πνεύμα του κακού. Αν πούμε ότι δεν υπάρχει, είναι σαν να αρνούμαστε το Ευαγγέλιο που μιλάει γι'; αυτόν. Αυτός είναι ο εχθρός μας, ο πολέμιος μας στη ζωή, ο αντίθετος του Χριστού και λέγεται αντίχριστος. Ο Χριστός ήλθε στη γη, για να μας απαλλάξει από τον διάβολο και να μας χαρίσει τη σωτηρία.

                Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι πρέπει να μάθομε στα παιδιά να ζουν ταπεινά και απλά και να μη ζητούν τον έπαινο και το «μπράβο». Να τα μάθομε ότι υπάρχει η ταπείνωση, που είναι η υγεία της ζωής.

                Η νοοτροπία της σημερινής κοινωνίας κάνει κακό στα παιδιά. Έχει άλλη ψυχολογία, άλλη παιδαγωγική, που απευθύνονται σε παιδιά άθεων. Η νοοτροπία αυτή οδηγεί στην ασυδοσία. Και βλέπετε τ'; αποτελέσματα στα παιδιά και στους νέους. Φωνάζουν σήμερα οι νέοι. Λένε: «Πρέπει να μας καταλάβετε!» Δεν πρέπει, όμως, να πάμε εμείς σ'; αυτούς. Αντίθετα, θα προσευχόμαστε γι'; αυτούς, θα λέμε το σωστό, θα το ζούμε, θα το κηρύττομε, αλλά δεν θα προσαρμοσθούμε με το πνεύμα τους. Να μη χαλάσομε το μεγαλείο της πίστεως μας. Δεν γίνεται, για να τους βοηθήσομε, ν'; αποκτήσομε τη δική τους νοοτροπία. Πρέπει να είμαστε αυτοί που είμαστε και να κηρύττομε την αλήθεια, το φως.

                Από τους Πατέρες θα μάθουν τα παιδιά. Η διδασκαλία των Πατέρων θα μάθει στα παιδιά μας για την εξομολόγηση, για τα πάθη, για τις κακίες, πως νικούσαν οι άγιοι τον κακό εαυτό τους. Κι εμείς θα ευχόμαστε ο Θεός να εγκύψει μέσα τους.

[1] Ησ. 3, 12.

[2] Παρ. 13, 24.