Γέροντα, είναι σωστό οι γονείς να κατευθύνουν τα παιδιά τους προς το δικό τους επάγγελμα;

• Από  hellas-orthodoxy.blogspot.gr

-Γέροντα, μερικοί γονείς κατευθύνουν τα παιδιά τους προς το δικό τους επάγγελμα, και μάλιστα πολλές φορές γίνονται πιεστικοί.
-Όχι, δεν κάνουν καλά. Δεν πρέπει να πιέζουν τα παιδιά τους να κάνουν αυτό που αναπαύει τους ίδιους, αν αυτό δεν αναπαύη και εκείνα.

Γνώρισα έναν νέο που ήθελε να σπουδάση θεολογία και να γίνη ιερέας. Η μανα του όμως δεν τον άφηνε· τον πίεζε να πάη ιατρική.
Το παιδί είχε μάθει βυζαντινή μουσική και έψελνε. Είχε κάνει μόνος τους και ένα όργανο μουσικό και εύρισκε τους ήχους. Ήξερε τα μουσικά απ’ έξω. Είχε χάρισμα. Έφτιαχνε τορπάρια, ακολουθίες… Μόλις τελείωσε το γυμνάσιο, έδωσε εξετάσεις και πέρασε Θεολογική Σχολή. Η μάνα του έπαθε νευρικό κλονισμό από την στενοχώρια της.
Ερχόταν ύστερα και με παρακαλούσε: «Κάνε προσευχή, Πάτερ, να γίνω καλά, και ας κάνη ο,τι θέλη το παιδί μου». Μόλις έγινε καλά, πάλι δεν τον άφηνε να κάνη αυτό που ήθελε. Ύστερα και αυτός τα παράτησε όλα, και χαραμίστηκε.
Εγώ λέω στους νέους που βλέπω να προβληματίζονται ποιά επιστήμη να ακολουθήσουν: «Δέστε ποιά επιστήμη σας αρέσει, ώστε να κάνετε αυτό που είναι στην φύση σας». Αν δεν είναι στη φύση τους αυτό που σκέφτονται να κάνουν, προσπαθώ να τους κάνω να δώσουν την καρδιά τους σ’ αυτό που είναι στην φύση τους, για να βοηθηθούν.
Τού βοηθάω δηλαδή να ακολουθήσουν την επιστήμη που θέλουν και να κάνουν το επάγγελμα που είναι ανάλογο με τις δυνάμεις τους, φθάνει να το κάνουν κατά Θεόν. Έχει κλίση κάποιος στην μουσική; Να γίνη μουσικός ή καλός ιεροψάλτης, που θα βοηθάη με την ζωή του και με την ψαλτική του όσους θα τον ακούν, ώστε να αγαπήσουν την Εκκλησία και την προσευχή.
Έχει κλίση στην ζωγραφική; Να γίνη ζωγράφος ή αγιογράφος και να κάνη με ευλάβεια εικόνες, που θα κάνουν θαύματα. Έχει κλίση σε κάποια επιστήμη; Να αφοσιωθή σ’ αυτήν και να εργασθή με φιλότιμο.
Καί να δήτε, φαίνεται από μικρός κανείς τι κλίση έχει. Μιά φορά στο μοναστήρι στο Στόμιο είχε έρθει κάποιος με δυό ανηψάκια του. Το ένα, έξι-επτά χρονών, κάθησε κοντά μας και συνέχεια μας έκανε διάφορες ερωτήσεις.
Το ρωτάω: «Τι θα γίνης, όταν μεγαλώσης;». «Δικηγόρος!», μου λέει. Το άλλο το χάσαμε. Ρωτάω τον θείο του: «Πού πήγε το άλλο παιδί; μήπως πέση σε κανέναν γκρεμό». Βγαίνουμε έξω να το βρούμε και ακούμε κάτι χτυπήματα στο μαραγκούδικο.
Πάμε μέσα, και τι να δούμε; Το σανίδι που είναι στον μπάγκο, όπου πλανίζουμε και είναι πολύ λείο, το είχε κάνει με το σκεπάρνι χάλια! «Τι θα γίνης όταν μεγαλώσης;» το ρωτάω. «Επιπλοποιός!», μου λέει. «Να γίνης, του λέω. Χαλάλι που χάλασε το σανίδι! Δεν πειράζει!».