προσωπική μαρτυρία Ανώνυμου από Αλεξανδρούπολη:
Το 1994 υπηρετούσα σε κάποια μονάδα στο Σιδηρόκαστρο Σερρών.
Τον καιρό εκείνο αντιμετώπιζα σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα και αναζητούσα κάποια συμπαράσταση, κάποια παρηγοριά, κάποια συμβουλή .
Ήμουν απελπισμένος έψαχνα να κρατηθώ από κάπου, όταν άκουσα για κάποιον χαρισματικό γέροντα στο Άγιο Όρος ο οποίος μπορούσε να δώσει λύση στο πρόβλημά μου.
(Καμιά φορά χωρίς να το ξέρεις έτσι απλά επεμβαίνει ο Θεός και επιτρέπει να ακούσεις ή να γνωρίσεις πράγματα τα οποία δεν είχες ακούσει ή δεν γνώρισες).
Λίγο πριν το Πάσχα της ίδιας χρονιάς (1994) αποφάσισα τελικά να πάω στο Άγιο Όρος ώστε να συναντήσω τον Γέροντα αυτόν που μέχρι τότε δεν γνώριζα, αλλά είχα ακούσει τόσα πολλά γι’ αυτόν.
Κάποια μέρα λοιπόν νωρίς το πρωί γύρω στις 06.00πμ, παρέα με τον πνευματικό μου, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για το Περιβόλι της Παναγιάς τελείως απροετοίμαστοι αφού την απόφαση αυτή την πήρα το προηγούμενο βράδυ.
Για καλή μας τύχη κοντά στην Ιερισσό και λίγο πριν την Ουρανούπολη σταματήσαμε και πήραμε κάποιον κύριο που κύριο που μας έκανε οτοστόπ και ο οποίος “όλως τυχαίως” αποδείχτηκε εκ των υστέρων ότι ήταν αυτός ο οποίος έβγαζε τα διαμονητήρια.
Όλα συνηγορούσαν στο να συναντήσω τον γέροντα.
Γύρω στις 12.00 π.μ περίπου φτάσαμε στο λιμανάκι της Δάφνης όπου βρήκαμε και πάλι “εντελώς τυχαία” ένα αγροτικό όχημα κάποιων μοναχών των οποίων ο δρόμος ήταν για Ι.Μ. Κουτλουμουσίου και οι οποίοι μας μετέφεραν εκεί όπου τελικά διανυκτερεύσαμε.
Την ίδια ημέρα με το που αφήσαμε τα πράγματά μας στη Μονή κατηφορίσαμε προς την Παναγούδα, στο καλυβάκι του Γέροντα Παϊσιου.
Όταν φτάσαμε λοιπόν εκεί συναντήσαμε κόσμο πολύ να κάθεται στα κουτσουράκια εκεί στο υπαίθριο αρχονταρίκι στην αυλή του γέροντα.
Ο καθένας ρωτούσε και περίμενε απάντηση στο πρόβλημα του, ο δε γέροντας απαντούσε στον καθένα.
Την ώρα που πλησιάζαμε προς τα ‘κει ο γέροντας μας έριξε μια ματιά και χωρίς να προλάβω να του απευθύνω καμιά ερώτηση, άρχισε να μας λέει:
<<Καμιά φορά ο Καλός Θεός δεν στέλνει πιο νωρίς παιδιά γιατί αν μας τα έστελνε θα τα είχαμε σκοτώσει>>.
Πήρα άμεση και λιτή και κατατοπιστικότατη απάντηση γιατί μας συμβαίνει αυτή η κατάσταση της μη τεκνογονίας δηλαδή.
Ο γέροντας προγνώριζε την οικογενειακή κατάσταση που βίωνα, αλλά όχι μόνο, αποδείχτηκε αμέσως μετά ότι έβλεπε και με μεγάλη ευκρίνεια μάλιστα την μέλλουσα κατάσταση του βίου μας.
Επίσης επανάλαβε αρκετές φορές:
<<Έχεις ανάγκη από Θεία Κοινωνία>>
Κάποιος ή κάποιοι, προσπάθησαν να διαλύσουν το γάμο μου λίγο πριν κάνω οικογένεια.
Θέλησαν μέσω ποτού ή φαγώσιμου να δέσουν με μάγια την σχέση μου με σκοπό την διάλυση της.
Και συνέχισε να λέει:
<>
Εκεί σταμάτησε.
Εκείνη την στιγμή με έλουσε καυτός ιδρώτας.
Η Χάρις του Θεού ξεδιπλωνόταν μπρός στα μάτια μου κι εγώ θεατής αυτού του μεγάλου δώρου.
Η συνέχεια των πραγμάτων έχει ως εξής:
Μετά την επίσκεψη μου αυτή στον γέροντα Παϊσιο άρχισα να κοινωνώ τακτικά.
Το πρώτο μας παιδί ήταν κορίτσι και γεννήθηκε στα 3 χρόνια ένγαμου βίου.
Το δεύτερο ήταν αγόρι και γεννήθηκε στα 5 χρόνια γάμου όπως προείδε ο παππούλης.
Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς τέτοιες στιγμές.
Το μόνο που μπορείς να πείς είναι:
Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου…………
gero-paisios.blogsp
Τον καιρό εκείνο αντιμετώπιζα σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα και αναζητούσα κάποια συμπαράσταση, κάποια παρηγοριά, κάποια συμβουλή .
Ήμουν απελπισμένος έψαχνα να κρατηθώ από κάπου, όταν άκουσα για κάποιον χαρισματικό γέροντα στο Άγιο Όρος ο οποίος μπορούσε να δώσει λύση στο πρόβλημά μου.
(Καμιά φορά χωρίς να το ξέρεις έτσι απλά επεμβαίνει ο Θεός και επιτρέπει να ακούσεις ή να γνωρίσεις πράγματα τα οποία δεν είχες ακούσει ή δεν γνώρισες).
Λίγο πριν το Πάσχα της ίδιας χρονιάς (1994) αποφάσισα τελικά να πάω στο Άγιο Όρος ώστε να συναντήσω τον Γέροντα αυτόν που μέχρι τότε δεν γνώριζα, αλλά είχα ακούσει τόσα πολλά γι’ αυτόν.
Κάποια μέρα λοιπόν νωρίς το πρωί γύρω στις 06.00πμ, παρέα με τον πνευματικό μου, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για το Περιβόλι της Παναγιάς τελείως απροετοίμαστοι αφού την απόφαση αυτή την πήρα το προηγούμενο βράδυ.
Για καλή μας τύχη κοντά στην Ιερισσό και λίγο πριν την Ουρανούπολη σταματήσαμε και πήραμε κάποιον κύριο που κύριο που μας έκανε οτοστόπ και ο οποίος “όλως τυχαίως” αποδείχτηκε εκ των υστέρων ότι ήταν αυτός ο οποίος έβγαζε τα διαμονητήρια.
Όλα συνηγορούσαν στο να συναντήσω τον γέροντα.
Γύρω στις 12.00 π.μ περίπου φτάσαμε στο λιμανάκι της Δάφνης όπου βρήκαμε και πάλι “εντελώς τυχαία” ένα αγροτικό όχημα κάποιων μοναχών των οποίων ο δρόμος ήταν για Ι.Μ. Κουτλουμουσίου και οι οποίοι μας μετέφεραν εκεί όπου τελικά διανυκτερεύσαμε.
Την ίδια ημέρα με το που αφήσαμε τα πράγματά μας στη Μονή κατηφορίσαμε προς την Παναγούδα, στο καλυβάκι του Γέροντα Παϊσιου.
Όταν φτάσαμε λοιπόν εκεί συναντήσαμε κόσμο πολύ να κάθεται στα κουτσουράκια εκεί στο υπαίθριο αρχονταρίκι στην αυλή του γέροντα.
Ο καθένας ρωτούσε και περίμενε απάντηση στο πρόβλημα του, ο δε γέροντας απαντούσε στον καθένα.
Την ώρα που πλησιάζαμε προς τα ‘κει ο γέροντας μας έριξε μια ματιά και χωρίς να προλάβω να του απευθύνω καμιά ερώτηση, άρχισε να μας λέει:
<<Καμιά φορά ο Καλός Θεός δεν στέλνει πιο νωρίς παιδιά γιατί αν μας τα έστελνε θα τα είχαμε σκοτώσει>>.
Πήρα άμεση και λιτή και κατατοπιστικότατη απάντηση γιατί μας συμβαίνει αυτή η κατάσταση της μη τεκνογονίας δηλαδή.
Ο γέροντας προγνώριζε την οικογενειακή κατάσταση που βίωνα, αλλά όχι μόνο, αποδείχτηκε αμέσως μετά ότι έβλεπε και με μεγάλη ευκρίνεια μάλιστα την μέλλουσα κατάσταση του βίου μας.
Επίσης επανάλαβε αρκετές φορές:
<<Έχεις ανάγκη από Θεία Κοινωνία>>
Κάποιος ή κάποιοι, προσπάθησαν να διαλύσουν το γάμο μου λίγο πριν κάνω οικογένεια.
Θέλησαν μέσω ποτού ή φαγώσιμου να δέσουν με μάγια την σχέση μου με σκοπό την διάλυση της.
Και συνέχισε να λέει:
<>
Εκεί σταμάτησε.
Εκείνη την στιγμή με έλουσε καυτός ιδρώτας.
Η Χάρις του Θεού ξεδιπλωνόταν μπρός στα μάτια μου κι εγώ θεατής αυτού του μεγάλου δώρου.
Η συνέχεια των πραγμάτων έχει ως εξής:
Μετά την επίσκεψη μου αυτή στον γέροντα Παϊσιο άρχισα να κοινωνώ τακτικά.
Το πρώτο μας παιδί ήταν κορίτσι και γεννήθηκε στα 3 χρόνια ένγαμου βίου.
Το δεύτερο ήταν αγόρι και γεννήθηκε στα 5 χρόνια γάμου όπως προείδε ο παππούλης.
Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς τέτοιες στιγμές.
Το μόνο που μπορείς να πείς είναι:
Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου…………
gero-paisios.blogsp
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου