Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα δεν
γεύτηκαν την χαρά της θυσίας και δεν αγαπούν τον κόπο. Μπήκε η τεμπελιά,
το βόλεμα, η πολλή άνεση. Έλειψε το φιλότιμο, η θυσία. Θεωρούν
κατόρθωμα, όταν καταφέρνουν χωρίς κόπο να πετύχουν κάτι, όταν
βολεύωνται. Δεν χαίρονται, όταν δεν βολεύωνται. Ενώ, αν αντιμετώπιζαν τα
πράγματα πνευματικά, θα έπρεπε τότε να χαίρωνται, γιατί τους δίνεται
ευκαιρία για αγώνα.
Όλοι τώρα, μικροί-μεγάλοι, κοιτάζουν την
ευκολία. Οι πνευματικοί άνθρωποι κοιτάζουν πώς να αγιάσουν με λιγώτερο
κόπο. Οι κοσμικοί πώς να βγάλουν περισσότερα χρήματα, χωρίς να
δουλεύουν. Οι νέοι πώς να περνούν στις εξετάσεις, χωρίς να διαβάζουν,
πώς να πάρουν πτυχίο, χωρίς να φεύγουν από την καφετέρια. Και αν είναι
δυνατόν, να τηλεφωνούν από την καφετέρια, για να τους δώσουν τα
αποτελέσματα! Ναι, εκεί φθάνουν! Έρχονται πολλά παιδιά στο Καλύβι και
μου λένε: «Κάνε προσευχή να περάσω». Δεν διαβάζουν και λένε: «Ο Θεός
μπορεί να με βοηθήση». «Διάβασε, του λέω, και κάνε και προσευχή».
«Γιατί, μου λέει, δεν μπορεί ο Θεός να με βοηθήση;» Δηλαδή την τεμπελιά
του να ευλογήση ο Θεός; Δεν γίνεται αυτό. Αν το παιδί Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου