Έναν Μάϊο ήμουν αρχοντάρης στην μετάνοιά μου –στην
αγιορειτική Σιμωνόπετρα.
Συνηθίζαμε να μαζεύουμε τους προσκυνητές και να διηγούμαστε
την ιστορία της Μονής, ώστε κάτι να κερδίζουν φεύγοντας. Όταν τελείωνε η ιστορία
της Μονής, λέγαμε διάφορα, δίναμε τον λόγο και στους προσκυνητές.
Εκείνο το απομεσήμερο, μετά τον εσπερινό, ο κόσμος ήταν
ελάχιστος. Ανάμεσά τους ένας κύριος με έντοη την χαλκιδικιώτικη προφορά, που
–το έβλεπες- ήθελε κάτι να πεί. Με το δικό μας «πές και σύ, πατριώτη»,
ξεκίνησε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου