Νά καθρεφτίζουμε τόν εαυτό μας στους άλλους

Ό άνθρωπος βλέπει καλύτερα τόν  εαυτό  του,  όταν  τόν  καθρεφτίζη  στους  άλλους.  Ό
Θεός στον κάθε άνθρωπο δίνει τό χάρισμα πού του χρειάζεται, γιά νά βοηθηθή, άσχετα αν
τό  αξιοποίηση  ή  όχι.  Αν τό  αξιοποίηση,  θά  φθάση  στήν  τελειότητα.  Τά  ελαττώματα  πάλι
είναι  δικά  μας  είτε  τά αποκτήσαμε άπό δική  μας απροσεξία είτε  τά κληρονομήσαμε άπό
τούς γονείς μας, ό καθένας μας πρέπει νά κάνη τον ανάλογο αγώνα, για να απαλλαγή από
αυτά. Μέχρι νά απαλλαγούμε, πρέπει νά καθρεφτίζουμε τον εαυτό μας στά κουσούρια του
άλλου και νά εξετάζουμε που βρισκόμαστε εμείς. Αν δούμε λ.χ. στον άλλον ένα ελάττωμα,
αμέσως νά πούμε: γιά νά δω, μήπως τό έχω κι εγώ; καί, αν τό έχουμε, νά αγωνισθούμε
νά τό κόψουμε.
- Καί αν, Γέροντα, μου λέη ό λογισμός ότι δεν έχω αυτό τό ελάττωμα, τί νά λέω;
- Νά λές: Έγώ έχω άλλα μεγαλύτερα αυτό είναι πολύ μικρό σε σχέση με τά δικά μου.
Γιατί  μπορεί  καμμιά  φορά  νά  είναι  μικρότερα  τά  δικά  σου  ελαττώματα,  αλλά  νά  εχης
λιγώτερα  ελαφρυντικά.  Αν έξετάζη  κανείς  έτσι  τον  εαυτό  του,  βλέπει  ότι  αυτός  έχει
μεγαλύτερα κουσούρια από τον άλλον. Ύστερα βλέπει καί τις αρετές του άλλου. Γιά νά δώ,
λέει, υπάρχει σ’ εμένα αύτη ή αρετή; Όχι. Πώ πώ! πόσο μακριά είμαι άπό εκεί πού έπρεπε
νά  βρίσκωμαι!.  Όποιος εργάζεται  έτσι,  άπό  όλα  βοηθιέται,  αλλοιώνεται  μέ  την  καλή
έννοια  καί  τελειοποιείται.  Ωφελείται  άπό  τούς  Άγιους,  ωφελείται  άπό  τούς  αγωνιστές,
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »