Ο ασυμβίβαστος π.Παΐσιος

-Γέροντα, πρέπει πάντα να ομολογούμε το «πιστεύω» μας;

-Χρειάζεται διάκριση. Είναι φορές που δεν πρέπει να μιλήσουμε και άλλες φορές που πρέπει να ομολογούμε με παρρησία το «πιστεύω» μας, γιατί φέρουμε ευθύνη, αν δεν μιλήσουμε.
Σε αυτά τα δύσκολα χρόνια ο καθένας μας πρέπει να κάνει ότι γίνεται ανθρωπίνως και ό,τι δεν γίνεται ανθρωπίνως να το αφήνει στον Θεό. Έτσι θα έχουμε ήσυχη την συνείδησή μας ότι κάναμε εκείνο που μπορούσαμε. Αν δεν αντιδράσουμε, θα σηκωθούν οι πρόγονοί μας από τους τάφους.

Εκείνοι υπέφεραν τόσα για την πατρίδα και εμείς τι κάνουμε γι’ αυτήν; Η Ελλάδα, η Ορθοδοξία, με την παράδοσή της, τους Αγίους και τους ήρωές της, να πολεμείται από τους ίδιους τους Έλληνες και εμείς να μην μιλάμε! Είναι φοβερό! Είπα σε κάποιον: «Γιατί δεν μιλάτε; Τι είναι αυτά που κάνει ο τάδε;». «Τι να πεις, μου λέει, αυτός όλος βρωμάει». «Αν βρωμάει όλος, γιατί δεν μιλάτε; Χτυπήστε τον». Τίποτε, τον αφήνουν. Έναν πολιτικό τον έφτυσα. «Πες, του λέω, «δεν συμφωνώ με αυτό». Τίμια πράγματα. Θέλεις να εξυπηρετηθείς εσύ και να ρημάξουν όλα; 

Αν οι Χριστιανοί δεν ομολογήσουν, δεν αντιδράσουν, αυτοί θα κάνουν χειρότερα. Ενώ, αν αντιδράσουν, θα το σκεφτούν. Αλλά και οι σημερινοί Χριστιανοί δεν είναι για μάχες. Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν γερά καρύδια, άλλαξαν όλο τον κόσμο. Και στην Βυζαντινή εποχή μια εικόνα έβγαζαν από την Εκκλησία και αντιδρούσε ο κόσμος. Εδώ ο Χριστός σταυρώθηκε, για να αναστηθούμε εμείς, και εμείς αδιαφορούμε! 

Αν η Εκκλησία δεν μιλάει, για να μην έρθει σε ρήξη με το κράτος, αν οι μητροπολίτες δεν μιλούν για να τα έχουν καλά με όλους γιατί τους βοηθάνε στα Ιδρύματα, οι Αγιορείτες πάλι αν δεν μιλούν για να μην τους κόψουν τα επιδόματα [1], τότε ποιος θα μιλήσει; 

Είπα σε κάποιον ηγούμενο: «Αν σας πουν ότι θα σας κόψουν τα επιδόματα», να πείτε: «Θα κόψουμε και εμείς την φιλοξενία», για να προβληματιστούν. Οι καθηγητές Θεολογίας δεν φωνάζουν, γιατί λένε: «Είμαστε υπάλληλοι, θα χάσουμε τον μισθό μας, και μετά πως θα ζήσουμε;»…

Η παρουσία των Χριστιανών είναι πλέον ομολογία πίστεως. Μπορεί κανείς με την προσευχή να βοηθήσει περισσότερο, αλλά την σιωπή του θα την εκμεταλλευτούν οι άλλοι και θα πουν: «Ο τάδε και ο τάδε δεν διαμαρτυρήθηκαν, επομένως είναι με το μέρος μας». Αν δεν αρχίσουν μερικοί να χτυπούν το κακό, να ελέγχουν δηλαδή αυτούς που σκανδαλίζουν τους πιστούς, θα γίνει μεγαλύτερο κακό. Έτσι θα τονωθούν λίγο οι πιστοί, αλλά και θα εμποδιστούν λίγο όσοι πολεμούν την Εκκλησία. Η Εκκλησία δεν είναι δικό τους καΐκι, να κάνουν βόλτες· είναι το σκάφος του Χριστού. Αυτοί είναι κατακριτέοι. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να έχουν μεγάλο μισθό, πολυτελές αυτοκίνητο, να τρέχουν στις διασκεδάσεις. Και ύστερα κάνουν νόμο να παντρεύονται με πολιτικό γάμο, νομιμοποιούν τις αμβλώσεις.
Με τις βλάσφημες ταινίες που παρουσιάζουν, θέλουν να γελοιοποιήσουν τον Χριστό. Το κάνουν, για να πουν, «αυτός ήταν ο Χριστός, τώρα θα έρθει ο Μεσσίας», και να παρουσιάσουν μετά τον «Μεσσία» τους. Εκεί το πάνε.

-Οι άνθρωποι γέροντα, τα πιστεύουν και βλάπτονται!

-Ο βλαμμένος βλάπτεται. Τα πιστεύει, γιατί θέλει να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και να αναπαύσει τον λογισμό του. Με όλα αυτά τα βλάσφημα πάνε να δικαιολογήσουν ηθικές αταξίες. Το έχουν παρακάνει. Είχαν κάνει μήνυση ότι η ταινία «Ο τελευταίος πειρασμός» [2] προσβάλλει την θρησκεία και οι εισαγγελείς είπαν· «Δεν είναι τίποτε». Τέτοιες βλασφημίες δεν ακούστηκαν ποτέ! Για μας η διαμαρτυρία για την βλάσφημη εκείνη ταινία ήταν ομολογία πίστεως. Βέβαια με όλα αυτά τα βλάσφημα γίνεται και ένα καλό· χωρίζει η ήρα από το σιτάρι, κοσκινίζεται ο κόσμος».

Σημειώσεις:
[1] Ο γέροντας εννοεί την οικονομική χορηγία, δηλαδή ένα ποσό χρημάτων το οποίο το Ελληνικό κράτος ανέλαβε την υποχρέωση από το 1924 να δίνει κάθε χρόνο στις Ιερές Μονές του Αγίου Όρους, επειδή οι Μονές έδωσαν στους πρόσφυγες τα μετόχια τους, από τα οποία είχαν το λάδι, το σιτάρι, το κρασί κλπ της χρονιάς.

[2] Η βλάσφημη ταινία «Ο τελευταίος πειρασμός» η οποία σκηνοθετήθηκε από τον Μαρτίν Σκορτσέζε, παίχτηκε για λίγο σε κινηματογράφους των Αθηνών το 1988 και προκάλεσε θύελλα διαμαρτυριών από μέρους των πιστών και της Ελλαδικής Εκκλησίας, ώστε να σταματήσει η προβολή της. Ο γέροντας, παρ' όλη την δυσκολία που είχε από τον πόνο λόγω της κήλης, βγήκε από το Άγιο Όρος με άλλους Αγιορείτες και παραβρέθηκε στο συλλαλητήριο που έγινε στην Θεσσαλονίκη, ενισχύοντας με την παρουσία του τον πιστό λαό. (Από το βιβλίο, «Πνευματική αφύπνιση», τόμος Β).

Πηγή:http://sophia-siglitiki.blogspot.gr