ΑΘΩΟΤΗΣ, ΚΑΛΩΣΥΝΗ ΚΑΙ ΑΚΑΤΑΛΟΓΙΣΤΟΝ!!!
«Ο Θεός, πάντοτε επιτρέπει να δοκιμασθή ο άνθρωπος, όσο αντέχει, αλλά προστίθενται και οι κοροϊδίες των ανθρώπων, οπότε κάμπτεται η ψυχή από το επί πλέον βάρος και γογγύζει.
Τους τρελλούς, οι άνθρωποι τους αποτρελλαίνουν...
Στην αρχή, η τρέλλα οικονομιέται. Παληά, δεν υπήρχαν ψυχιατρεία και, αν ήταν κανείς τρελλός, τον έκλειναν σε κάποιο δωμάτιο με σιδεριές…
Ήταν μία, Περιστέρω την έλεγαν, που την είχαν κλεισμένη στο σπίτι... Τα παιδιά την πετροβολούσαν και την κορόϊδευαν... Αγρίευε η φουκαριάρα, έπιανε τις σιδεριές, φώναζε και ό,τι έβρισκε μπροστά της το πετούσε έξω… Στην άλλη ζωή, όμως, θα δης η Περιστέρω, να ξεπερνάη πολλές γνωστικές!!
Θυμάμαι και μία άλλη περίπτωση:
Η ΔΙΕΙΣΔΥΤΙΚΟΤΗΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ, ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ!!!
«Γέροντα, όταν μελαγχολή κανείς, τί πρέπει να κάνη, γιά να το ξεπεράση;».
Και απήντησε ο Άγιος γέροντας:
«Χρειάζεται Θεία παρηγοριά!!»!!!
Και ξαναερώτησε τον Άγιο:
«Και πώς θα την πάρη, την Θεία παρηγοριά;».
Και ο γέροντας ανταπάντησε:
«Να γαντζωθή στον Χριστό και ο Χριστός θα του την δώση!!
Πολλές φορές, μπλέκεται το φιλότιμο με τον εγωισμό. Οι περισσότεροι σχιζοφρενείς είναι ευαίσθητες ψυχές. Τυχαίνει να συμβή ένα τιποτένιο πράγμα ή κάτι που δεν μπορούν να το αντιμετωπίσουν και τότε υποφέρουν πολύ... Άλλος σκοτώνει άνθρωπο και είναι σαν να μη συμβαίνη τίποτε, ενώ ένας ευαίσθητος, ένα γατάκι αν πατήση λίγο στο πόδι κατά λάθος, υποφέρει και δεν κοιμάται από την στενοχώρια του. Και άμα δεν κοιμηθή δυο-τρία βράδια, μετά φυσικά θα τρέξη στον γιατρό...».
«Γέροντα, η ψυχολογία λέει ότι, γιά να βοηθηθή ένας ψυχοπαθής, πρέπει να λείψη το αίτιο».
ΘΑΥΜΑΣΤΑΙ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, ΤΟ ΟΣΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ!!!
Πάνε κάποια χρόνια πριν, όταν ένας φοιτητής, ο Θανάσης, ήταν στο πτυχίο μιάς δύσκολης Σχολής του Πανεπιστημίου. Είχε γιά διαφόρους προσωπικούς λόγους, καθυστερήσει να πάρει πτυχίο, συγχρόνως όμως είχε αρραβωνιασθή, με σκοπό γρήγορα να νυμφευθή. Η καθυστέρηση του πτυχίου είχε δημιουργήσει στενοχώρια, τόσο στους γονείς του και στην αρραβωνιαστικιά του, αλλά και στους αγαπημένους φίλους του.
Έτσι, μία μέρα ξεκίνησε να πάει στον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη, γιά να του ζητήσει τη γνώμη του, αν δηλαδή πρέπει να διακόψει τη Σχολή, αφού δεν μπόρεσε να τελειώσει, και να πιάσει δουλειά εν όψει του γάμου του ή να συνεχίσει και να δώσει εκείνο το δύσκολο μάθημα του απαιτητικού και δύστροπου Καθηγητή.
Ο Παππούλης ήταν κάθετος λέγοντας του:
«Βεβαίως να δώσεις το μάθημα και αφού εσύ πιά δεν μπορείς να κάνεις ως άνθρωπος κάτι, θα σε βοηθήσουμε εμείς!». Πάντα ο Παππούλης χρησιμοποιούσε τον πληθυντικό. Μίλησαν και γιά άλλα θέματα προσωπικά, και του έδωσε πολύ κουράγιο και δύναμη, γιά να συνεχίσει τον αγώνα του, υποσχόμενος ότι θα προσευχηθή γι’ αυτόν!
Ο Θανάσης, επέστρεψε όλο χαρά και δύναμη στη πόλη που σπούδαζε και έβαλε τα δυνατά του να διαβάσει και, με βεβαία την ελπίδα και με την ευχή του Γέροντα, πήγε να γράψει.
Η ΠΟΛΥΕΙΔΩΣ ΕΚΔΗΛΟΥΜΕΝΗ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΑΓΑΠΗ!!!
«Αγάπη είναι, να ακούσεις με πόνο την στενοχώρια του άλλου!
Αγάπη είναι, και ένα βλέμμα πονεμένο και ένας λόγος που θα πεις με πόνο στον άλλον, όταν αντιμετωπίζει κάποια δυσκολία!
Αγάπη είναι, να συμμερισθής τη λύπη του άλλου και να τον αναπαύσεις στη δυσκολία του!
Αγάπη επίσης είναι, να σηκώσεις έναν βαρύ λόγο που κάποιος θα σου πει!
Η ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΑΓΑΠΗ!!!
<<Δεν φθάνει να αγαπάει κανείς τον άλλον, πρέπει να τον αγαπάει περισσότερο από τον εαυτόν του!!
Η μητέρα αγαπάει τα παιδιά της περισσότερο από τον εαυτόν της! Μένει νηστικιά, γιά να ταΐσει τα παιδιά της, αλλά νοιώθει μεγαλύτερη ευχαρίστηση από εκείνα! Τα παιδάκια τρέφονται υλικά και η μητέρα πνευματικά! Εκείνα έχουν την υλική γεύση, ενώ αυτή έχει την πνευματική αγαλλίαση!
Ο Χριστός συγκινείται, όταν αγαπάμε τον πλησίον μας πιό πολύ από τον εαυτό μας και μας γεμίζει με Θεία ευφροσύνη!!
Η ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ, ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ, ΑΓΑΠΗ!!!
«Πολλοί μιλάμε γιά αγάπη, αλλά δεν γνωρίζουμε πόσων καρατίων είναι η αγάπη μας.
Εάν ο Χριστός θελήσει να μας δοκιμάσει, γιά να γνωρίσουμε ο καθένας την αξία της αγάπης μας και μας πει: “Παιδιά μου, ο Παράδεισος γέμισε πιά και δεν έχω που να σας βάλω”, μερικοί από εμάς θα λέγαμε στο Χριστό με αναίδεια: “Και γιατί, δεν μας το έλεγες αυτό νωρίτερα;”.
Τότε, κάποιοι θα έτρεχαν, να προλάβουν και το ένα λεπτό, γιά να το διασκεδάσουν, χωρίς να θέλουν να ακούσουν γιά τον Χριστό...
ΤΟ ΕΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΙ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗ, ΒΙΟΥΜΕΝΟΝ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΕΚΟΥΣΙΟΥ ΠΑΘΟΥΣ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου