Ναι, άλλα λέει: «Δεν με βοηθάς, θέλω να με βοηθήσης, δεν με φωνάζεις να συζητήσουμε, με περιφρονείς».

 
– Ε, πάλι από τον εγωισμό ξεκινάει αυτό. Είναι δηλαδή σαν να λέη: «Εγώ δεν φταίω, εσύ φταις που δεν πηγαίνω καλά»! Εκεί καταλήγει. Άφησε τον δεν χρειάζεται να ασχοληθή κανείς μ’ αυτόν, γιατί δεν βοηθιέται. Ούτε φέρει ευθύνη ο Πνευματικός ή ο Γέροντας ή η Γερόντισσα για μια τέτοια ψυχή. Είναι σατανικός εγωισμός αυτός· δεν είναι ανθρώπινος.

Ανθρώπινο εγωισμό έχει εκείνος που δεν θα ταπεινωθή να πη «ευλόγησον», άλλα τουλάχιστον δεν θα μιλήση, για να δικαιολογηθή. Όποιος δικαιολογεί τον εαυτό του, όταν σφάλλη, μεταβάλλει την καρδιά του σε δαιμονικό καταφύγιο. Αν δεν σύντριψη το εγώ του, θα συνεχίζη να σφάλλη περισσότερο και θα συντρίβεται ανώφελα από τον εγωισμό του.

Και όταν δεν ξέρη κανείς πόσο κακό είναι η δικαιολογία, έχει ελαφρυντικά. Άλλα, όταν ξέρη ή του το λένε οι άλλοι, τότε δεν έχει ελαφρυντικά.

Θέλει πολλή προσοχή, όταν πας να βοηθήσης κάποιον που έχει μάθει να δικαιολογήται, γιατί μερικές φορές γίνεται το έξης: Αφού δικαιολογείται, σημαίνει ότι έχει πολύ εγωισμό, οπότε, όταν του πης ότι αυτό που έκανε δεν είναι σωστό, θα πη και άλλα ψέματα και άλλες δικαιολογίες, ώσπου να σου απόδειξη κι εκείνο και το άλλο, για να μη θιχτή.

Έτσι όμως γίνεσαι αιτία εσύ, που πήγες να του απόδειξης ότι σφάλλει, να γίνη πιο εγωιστής, πιο ψεύτης. Από την στιγμή που θα δης ότι συνεχίζει τις δικαιολογίες, δεν χρειάζεται να του απόδειξης τίποτε.

Κάνε προσευχή να τον φωτίση ο Θεός.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, «Πνευματικός αγώνας, Λόγοι γ’» έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος«, Σουρωτή Θεσσαλονίκης.