" όταν δεν ψηφίζεις σωστά είναι σαν να πυροβολείς εκτός από τον εαυτό σου και τον διπλανό σου"

 να παρακαλούμε η ΠΟΡΤΑΙΤΙΣΣΑ να ξεκινήσει γερό σκούπισμα , όπως μας είπε ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

Διαβάζουμε από τον ΘΗΒΑΙΟ ΠΟΛΙΤΗ που ευλαβείται την ΧΑΡΗ ΤΗΣ ιδιαιτέρως 

☦ «Μείνον μεθ’ ημών έως τέλους αιώνος…»

Όταν διαβάζεται στους Ιερούς Ναούς την ημέρα της Λαμπροτρίτης η Αναστάσιμη Ή Ωδή εκεί όπου ο Αναστάσιμος Κανόνας του Πάσχα λέει: «Αύτη η κλητή, και αγία ημέρα, η μία των Σαββάτων,…..» ο Αναστάσιμος Κανόνας της Παναγίας της Πορταϊτίσσης τον οποίο ψάλλουν την Τρίτη της Διακαινησίμου οι Αγιορείτες πατέρες, συνεχίζει και λεει:

“Μείνον μεθ’ ημών έως τέλους αιώνος• ορώντες γαρ Παρθένε, την Σην Αγίαν Εικόνα, εν τω μέσω ημών, ακλινείς εν πάση θλίψει τηρούμεθα• εγγύησις γαρ αύτη, της προς ημάς Μονής Σου.”

Λίγοι όμως είναι αυτοί, οι οποίοι γνωρίζουν και καταλαβαίνουν την βαρύτητα των στοίχων αυτών.

Οι Αγιορείτες Πατέρες όμως το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό που τους έχει πει η ίδια η Παναγία, όταν εμφανίσθηκε κατ’ όναρ στον Όσιο Γαβριήλ τον Ίβηρα:

“Να πεις στους αδελφούς να μην με ενοχλούν στο εξής, διότι δεν ήλθα εδώ για να με φυλάγεται εσείς αλλά δια να σας φυλάγω εγώ και στην παρούσα αλλά και στην μέλλουσα ζωή. Να πεις επίσης σε όλους τους αδελφούς σε αυτό εδώ το Όρος που ζουν με ευλάβεια και αρετή και φόβο Θεού, να ζητούν και να εύχονται την ευσπλαχνία του Υιού μου και Δεσπότου, διότι αυτό το χάρισμα ζήτησα και έλαβα από Αυτόν. Και σας δίνω ετούτο ως σημάδι, όσο θα βλέπετε την Εικόνα μου σε αυτήν εδώ την Μονή το έλεος και η χάρις του Υιού μου δεν θα λείψουν από εσάς”

Γι αυτό πάντες οι εν Αγίω Όρει Μοναχοί θεωρούν την σεπτή Πορταϊτισσα ως εγγύηση και ασφάλεια για όλον τον Άθωνα, εφόσον βρίσκεται στην Μονή των Ιβήρων, και σύμφωνα με την παράδοση αυτή η Πορταϊτισσα δεν εξέρχεται ποτέ εκτός του Αγίου Όρους.

Επίσης στα μεγάλα γεγονότα του κόσμου (πόλεμοι, σεισμοί κ.τ.λ.) οι του Αγίου Όρους Μοναχοί σπεύδουν να ιδούν με τα μάτια τους ότι η Παναγία η Πορταϊτισσα ευρίσκεται εντός της Μονής των Ιβήρων και συνεπώς δεν υπάρχει κανένας φόβος για τον τόπο, γιατί αν αναχωρήσει η Πορταϊτισσα όπως λέγουν οι Πατέρες θα πρέπει να αναχωρήσουν κι αυτοί.

Αυτός είναι λοιπόν ο λόγος που οι Αγιορείτες Πατέρες ψάλλουν ευλαβικά προς την Υπεραγία Θεοτόκο την Κυρία Πορταϊτισσα «Μείνον μεθ’ ημών έως τέλους αιώνος…». Την παράδοση αυτή ψάλλει και ο διδάσκαλος της ορθοδοξίας ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο οποίος σε έναν κανόνα της Παναγίας λέγει:

«Μένε μεθ’ ἡμῶν τῶν δούλων σου, μένε ἀεὶ ὦ Πορταΐτισσα ἔνδοξε, καὶ μὴ χωρισθῇς ἀπὸ τῆς ποίμνης σου πώποτε, τὰ ἡμῶν παραβλέπουσα πταίσματα. Σε γάρ φῶς και προστάτην, ζωήν και πνοήν επιγραφόμεθα»

Όσο παράδοξο όμως κι αν ακούγεται το γεγονός ότι οι Αγιορείτες Πατέρες ψάλλουν την Τρίτη της Διακαινησίμου αυτήν την Ωδή προς την Παναγία, να μείνει δηλαδή για πάντα μαζί τους έως την Δευτέρα Παρουσία, ενώ ταυτόχρονα προσδοκούν την αιώνιο ζωή μέσω της Δεύτερης έλευσης του Κυρίου, την ίδια ημέρα κατά παράδοξο τρόπο διαβάζεται στους Ιερούς Ναούς η ευαγγελική περικοπή «Η πορεία προς τους Εμμαούς».

Εκεί λοιπόν ο Κλεόπας και ο συμπορευόμενος του προς Εμμαούς, μιλούν για όλα αυτά που είχαν συμβεί τις τελευταίες ημέρες και δείχνουν να βρίσκονται πότε σε σύγχυση και σε αμφιβολία και πότε σε στενοχώρια και απελπισία.

Και ενώ μιλούν, ο ίδιος ο Ιησούς τους πλησιάζει και πορεύεται μαζί τους χωρίς όμως να τον αναγνωρίσουν. Τους αναπτερώνει το ηθικό με τους λόγους του και άλλαζε την ψυχική τους διάθεση μέχρι το τέλος της ημέρας.

Και όταν πλησιάζουν στο χωριό που πηγαίνουν, ο Ιησούς προσποιούμενος τους λέγει ότι πηγαίνει μακρύτερα. Και τον πιέζουν, παρακαλώντας τον λέγοντας: «μεῖνον μεθ᾿ ἡμῶν…» δηλ. «Μείνε μαζί μας, γιατί πλησιάζει η εσπέρα και έχει γείρει ήδη η ημέρα». Και ο Ιησούς δέχεται να πάει να μείνει μαζί τους.

Και όταν κάθισε στο τραπέζι έλαβε τον άρτο και τον ευλόγησε και αφού τον έκοψε με τα χέρια του τον έδινε σ’ αυτούς. Τότε λοιπόν διανοίχτηκαν οι οφθαλμοί τους και τον αναγνώρισαν, αλλά εκείνη την ώρα ο Ιησούς έγινε άφαντος μπροστά στα μάτια τους.

Αλήθεια πόσο μεγάλη σημασία έχει τελικά αυτή η Τρίτη ημέρα της Λαμπρής σε σχέση με όλα αυτά που αναφέραμε παραπάνω;

Τόσο η ίδια η Παναγία δεν είναι αυτή που εγγυάται με τα λόγια της, την ασφάλεια του κλήρου της αλλά και των πιστών χριστιανών;

Άλλο τόσο και πολύ περισσότερο δεν είναι η ίδια η παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού προς τους μαθητές του, που μας εγγυάται την αιώνια ζωή;

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ

Θηβαίος Πολίτης

Πηγή ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ

" όταν δεν ψηφίζεις σωστά είναι σαν να πυροβολείς εκτός από τον εαυτό σου και τον διπλανό σου"

 

" όταν δεν ψηφίζεις σωστά είναι σαν να πυροβολείς τον διπλανό σου"

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Τι σημαίνει ψηφίζω στις μέρες μας;

Όταν πρώτα δεν  βάζεις το κοινό συμφέρον και βάζεις το ατομικό σου συμφέρον μαζί με   το συμφέρον του πολιτικού κόμματος που σου υπόσχεται " πράσινα άλογα ".

Το χρόνια μας είναι κατεξοχήν πνευματικά και οι ψυχές μας μπορούν να συλλάβουν κάποιες μόνο  συχνότητες στο μεγάλο πόλεμο μεταξύ ΦΩΤΟΣ και σκότους που διεξάγεται έμπροσθεν του Δημοκρατικού καθήκοντος μας. 

Αυτά τα πολύ δύσκολα χρόνια η ψήφος μας έχει απόλυτα πνευματική διάσταση και ευθύνη.

Ευθύνη για το μέλλον και των επόμενων γενεών κυρίως.

Αν όμως δεν σε ενδιαφέρουν οι επόμενες γενιές με το ένα ή τον άλλο τρόπο σε σκεπάζει η δυστυχία του παρόντος βίου. 

Στην Ελλάδα " ξέχασαν" να μας μάθουν πολιτικό πολιτισμό για να παίζεται κάθε φορά μετά τις εκλογές το δρώμενο " η σιωπή των αμνών".

Που φτάσαμε;

Όταν βλέπεις το αντίχριστο πνεύμα να εκκλησιάζεται ανατριχιάζεις γιατί βλέπεις την μεθοδεία της αρπαγής της ψυχής σου και όχι μόνο της ψήφου σου.

Και τώρα τι κάνουμε που τα πάντα είναι ναρκοθετημένα;

Φοράς την πνευματική πανοπλία του Φωτός ( κατά τον Απόστολο Παύλο) και πέφτεις στην φωτιά που άναψε ο πονηρός γύρω σου.

Όλες τις πυροσβεστικές του κόσμου και αν χρησιμοποιήσεις, όπως έλεγε ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ δεν μπορείς να σβήσεις αυτή την φωτιά, παρά μόνο αν γίνεις " πυροσβέστης με Χριστό"

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΈΣΤΗ

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

πρόκαμε ο καιρός για επιστροφή στις ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΕΣ

 

Μυτιλήνη: Μια μαρτυρία από τις άγνωστες σελίδες της Μικρασιατικής Καταστροφής

Μιαν άγνωστη σελίδα των γεγονότων της Μικρασιατικής Καταστροφής και των όσων την ακολούθησαν κάνει γνωστή ο Σύλλογος Μικρασιατών Σκάλας Λουτρών Μυτιλήνης «το Δελφίνι». Δίνοντας στη δημοσιότητα μιαν άγνωστη μαρτυρία για τη δημιουργία και τη δράση μιας αντάρτικης ομάδας προσφύγων από τα χωριά της χερσονήσου της Ερυθραίας όπου επέστρεψαν από τη Μυτιλήνη -που είχαν φτάσει ως πρόσφυγες- προκειμένου να απελευθερώσουν συγχωριανούς τους Μικρασιάτες που ζούσαν εγκλωβισμένοι στα βουνά.

Πρόκειται για τη μαρτυρία του Παντελή Σαλιάρη ή Θωμαίδη που κατέγραψε ο γιός του Λευτέρης Θωμαίδης (Σαλιάρης).

«Πολλοί πηγαίνουν στην Τουρκία. Εγώ δεν ταίριασε να πάω. Μάλλον ο πατέρας μου δεν ήθελε, διότι αυτά που είδε τις τελευταίες μέρες ήταν πολύ δυσάρεστα. Μετά ήταν και το επεισόδιο που έκανε μικρός με τον Διοικητή του χωριού τον Τούρκο (Μουντούρι) και έφυγε στα βουνά. Ήταν γνωστός πια διότι τον είδαν που τον χαστούκισε στη πλατεία του χωριού. Οι χωριανοί μας μαζί με τον καλόγερο, άνοιξαν δρόμο κι έφυγε» λέει. Και συνεχίζει: 

«Θα σας διηγηθώ κάτι που δεν γνωρίζετε, και που τόσες φορές μας το έλεγε και δάκρυζε ο πατέρας μου» σημειώνει, αποκαλύπτοντας πως στην τελευταία ανταρτική ομάδα που πήγε στο χωριό «συμμετείχε και ο πατέρας μου, ίσως ήταν εκείνος αφορμή να πάνε».

Σύμφωνα με την άγνωστη μαρτυρία από τα αρχεία του Συλλόγου Μικρασιατών Σκάλας Λουτρών Μυτιλήνης «το Δελφίνι» συμμετέχοντας σε μια αποδεκατισμένη ομάδα στρατιωτών της εκστρατείας αποβιβάσθηκε στη Μυτιλήνη μέσω του Αδραμυτινού κόλπου. Ήταν μαζί «με άλλους στρατιώτες, βγήκαν στη Μυτιλήνη μόνο 22 άτομα, από 300 που ήταν. Τους αποδεκάτισαν οι Τσέτες. Και οι 22 παρέδωσαν το οπλισμό τους, στο Φρουραρχείο Μυτιλήνης. Μετά έπιασε και ρωτούσε για πατριώτες του. Την ίδια μέρα, βρίσκει στο Κέντρο, (σ.σ. αναφέρεται στον οικισμό Κέδρο τέσσερα χιλιόμετρα έξω από την πόλη της Μυτιλήνης), τον θείο Νικολή τον Ψαραδάκο και τον θείο Γιάννη Καριώτη, ρώτησε για τις αδελφές του, δεν υπήρχε καμία και επειδή του είπαν ότι έμειναν ορισμένοι στα βουνά κρυμμένοι, ξεσηκώθηκε να πάει στο χωριό».

Στην μαρτυρία αυτή αναφέρεται πως «ξεσηκώθηκαν και οι θείοι του, μάλιστα, το συζητούσαν από μέρες οι τελευταίοι, να πάνε στο χωριό ξανά, διότι όπως έλεγε ο θείος Γιάννης Καριώτης, μια Μαργετούλα Τσιριγώτη είχε κρυμμένα πολλά ασημικά. Μια που θα πήγαιναν, ας τα έπαιρναν, να μην τα βρουν οι Τούρκοι… Ξαναπήρε τον οπλισμό του από το Φρουραρχείο, μετά από φασαρία που έκανε και μάλιστα πήρε όπλα και σφαίρες και για τους άλλους. Ήταν ο Τσαγανός, ο Χατζηπαντελής και οι θείοι του Νικολής και Γιάννης».

Από τη Μυτιλήνη βγήκαν στο Λιθρί της χερσονήσου της Ερυθραίας και από κει πήγαν στο χωριό τους, το Γκιουλμπαξέ. «Δεν μπόρεσαν όμως να μπούνε στο χωριό, διότι ήταν γεμάτο τουρκικό στρατό. Έπιναν και γλεντούσαν, είχαν αναμμένες φωτιές και έψηναν το βιός μας. Τα βρήκαν όλα έτοιμα, κατσίκια, γενικά ζωντανά, κρασιά κλπ. Πήγαν οι δικοί μας έξω από το χωριό να ξεκουραστούν σε μια τσαρδάκα και βρήκαν κρεμασμένο, ένα πατριώτη μας, πολύ καλό άνθρωπο, λησμονώ το όνομα του. Την ημέρα είδαν στη θάλασσα και έπλεαν σαν βαρέλια οι σκοτωμένοι και οι πνιγμένοι, όσοι έπεσαν στη θάλασσα συμπατριώτες μας στο Καραμπουνάρι για να σωθούν από τις σφαίρες των Τούρκων. Τους έφερναν του βοριά τα κύματα. Αναγκάστηκαν λοιπόν να φύγουν. Σούρουπο ξεκίνησαν, γιατί μόνο νύχτα περπατούσαν».

»Όπως βάδιζαν, αναφέρεται στη μαρτυρία, πετάχτηκε κάποιος μπροστά τους. Τον κυνήγησε ο πατέρας μου. Ήταν πολύ γερός στο πόδι. Τον πέρασαν για Τούρκο και όταν σήκωσε το μαχαίρι ο γέρος, αυτός φώναξε ”δεν σας έκανα κακό”. Τότε εξήγησε πως και εμείς Έλληνες είμαστε. ”Μόνος σου είσαι;” ρώτησε. Όχι ακόμη 17 άτομα. Τους πήραν και έφθασαν στο πλοίο που τους περίμενε».

Ιδιαίτερα φορτισμένος συναισθηματικά ο Λευτέρης Σαλιάρης ή Θωμαίδης, ο οποίος έχει φύγει και αυτός από τη ζωή, με τη φόρτιση του να μεταφέρεται στη γραπτή του μαρτυρία, καταλήγει: «Το σημείο που δάκρυζε ο γέρος μας, όταν μας το διηγιόταν, ήταν όταν το αγοράκι έξι ετών που είχε στον ώμο του έπεσε μαζί με το πατέρα μου, σε μια απότομη κατηφοριά, και βρέθηκαν αλλού το παιδί, αλλού ο γέρος και το ντουφέκι του. Σηκώθηκαν και συνέχισαν. Μετά από λίγη ώρα ο πατέρας μου έγινε μούσκεμα. Κοιτάζει, αίμα, αίμα έτρεχε από το κεφαλάκι του παιδιού και ούτε που έκλαψε, ούτε είπε τίποτα, φοβούμενο μη το παρατήσουν και φύγουν. Ευτυχώς για το παιδί, που ο θείος Νικολής ήξερε από τέτοια και με καπνό, του έδεσαν το κεφάλι και σταμάτησε η αιμορραγία και γλίτωσε. Έχω ακούσει τόσα για το Γκιουλμπαξέ, που πρέπει να ήταν γη της επαγγελίας και ο γέρος έφυγε από τη ζωή με μεγάλο πόνο και μοναδικό για τη πατρίδα» καταλήγει.

* Η μαρτυρία δόθηκε στη δημοσιότητα από το Σύλλογο Μικρασιατών Σκάλας Λουτρών Μυτιλήνης «Το Δελφίνι» στα πλαίσια των δράσεων του για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή μαζί με μια φωτογραφία. Εικονίζει στρατιώτη τον Παντελή Σαλιάρη ή Θωμαίδη στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και τον δείχνει που πιάνει το πολυβόλο. Οι δύο φαντάροι που τον κρατάν από τους ώμους είναι Γκιουλμπαξιώτες, που σκοτώθηκαν και οι δύο στο Σαγγάριο. Ο ίδιος τραυματίστηκε στα πόδια και σύντομα έγινε καλά. Οι άλλοι δύο εικονιζόμενοι κατάγονταν από το χωριό Γιατζηλάρι.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ στο https://www.militaire.gr/mytilini-mia-martyria-apo-tis-agnostes-selides-tis-mikrasiatikis-katastrofis/