Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Νὰ πάρουμε στὰ ζεστὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας .

– Γέροντα, γράφετε στὸν βίο τοῦ Γέροντα Χατζη‐Γεώργη:«Τὸ ἐνδιαφέρον τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς ταπεινώνει τὸ σῶμα καὶ νεκρώνει τὰ πάθη». Σ ̓ ἐμένα λείπει αὐτὸ τὸ ἐνδιάφερον;– Βασικὰ ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιά σου δὲν εἶναι ἐκεῖ. Ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιὰ πρέπει νὰ εἶναι συνέχεια στὸ πῶς θὰ φθάσουμε στὸν προορισμό μας, στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ὅταν πονάη ἡ καρδιὰ γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς, καὶ ὁ νοῦς πηγαίνει ἐκεῖ ποὺ εἶναι ὁ πόνος τῆς καρδιᾶς. Ὁ πόνος εἶναι ὅλη ἡ ὑπόθεση. Καὶ ὅταν πονᾶς, δὲν θέλεις νὰ φᾶς, δὲν θέλεις νὰ κοιμηθῆς. Ὅποιος ἔχει καλὴ ἀνησυχία, παίρνει τὰ πράγματα στὰ ζεστά. Φαίνεται ὅμως ἐσὺ δὲν ἔχεις βάλει ἀκόμη στόχο τὸν Οὐρανό· ἔχεις στόχο τὴν γῆ. Δὲν πῆρες ἀκόμη στὰ ζεστὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς σου. Ἀλλά, ἂν δὲν πάρουμε στὰ ζεστὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, τί θὰ πάρουμε;

Δὲν μποροῦμε νὰ εἴμαστε ἀδιάφοροι γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Πρέπει νὰ μᾶς ἀπασχολῆ συνέχεια πῶς θὰ σωθοῦμε. Ἂν δὲν μᾶς ἀπασχολῆ αὐτό, θὰ μένουμε δεμένοι μὲ τὰ γήινα καὶ θὰ εἴμαστε συνέχεια βραχυκυκλωμένοι. Ὅταν δὲν ξεχνοῦμε ὅτι ὁ σκοπός μας ἐδῶ στὴν γῆ εἶναι ἡ ἀπόκτηση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τότε μπαίνει μέσα μας ἡ καλὴ ἀνησυχία. Αὐτὴ ἡ ἀνησυχία ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ μεταφέρη τὴν ψυχή μας στὸν πνευματικὸ χῶρο, ὅπου θὰ βρῆ ἄφθονο ὀξυγόνο, θὰ ζωντανέψη καὶ θὰ πετάξη ψηλά.Ὁ Θεὸς δὲν ἔδωσε τὸ μυαλὸ στὸν ἄνθρωπο, γιὰ νὰ καταγίνεται συνέχεια μὲ τὸ πῶς νὰ βρῆ ταχύτερο μέσο νὰ πηγαίνη ἀπὸ τὴν μιὰ χώρα στὴν ἄλλη, ἀλλά, γιὰ νὰ καταγίνεται πρῶτα μὲ τὸ κυριώτερο: πῶς νὰ φθάση στὸν προορισμό του, κοντὰ στὸν Θεό, στὴν ἀληθινὴ χώρα, στὸν Παράδεισο.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’«Πάθη καὶ Ἀρετὲς» ‐ 164 ‐

 

Γέροντα, όταν είσαστε στο μοναστήρι, αισθάνομαι μεγάλη ασφάλεια. Όταν λείπετε και συμβή κάποιος πειρασμός, δειλιάζω.

– Μη φοβάσαι, έχετε Προστάτες μεγάλους κοντά σας· να μην τους αφήνετε, να τους ενοχλήτε συνέχεια. Όταν θα χρειάζεται και η δική μου σκιά για ανθρώπινη βοήθεια, είτε από το Άγιον Όρος είτε από κοντά, θα υπάρχη. Εάν στην κοσμική ζωή τα καλά αδέλφια φροντίζουν τις αδελφές τους, πόσο μάλλον στην πνευματική ζωή, που είναι ανώτερη. Γι’ αυτό και σάς έχω αφήσει τον θησαυρό που είχα, τον Άγιο Αρσένιο, και επόμενο είναι να είναι εδώ και η καρδιά μου, γιατί «όπου ο θησαυρός, εκεί και η καρδία . Άλλωστε σάς το είχα πεί: «Ό,τι πολύτιμο κι αν έχω, θα το αφήσω στην Μονή σας, όπου μένει και ο Άγιός μου», ο οποίος σε κάποιον είπε: «Εγώ μένω έξω από την Θεσσαλονίκη». Γι’ αυτό, αφού και ο ίδιος είπε ότι μένει εδώ, να τον παρακαλάς εκ μέρους μου – εάν διστάζης –, να παίρνη την πατερίτσα του και να βολεύη με τον τρόπο του τα ταγκαλάκια.

Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου.!