Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Νὰ γνωρίσουμε τὴν ἀρρώστια μας–

Γέροντα, συχνὰ βλέπω τὰ ἐλαττώματα τῶν ἄλλων καὶ τοὺς κρίνω.–Τὴν ἀρρώστια τὴν δική σου τὴν ξέρεις;

–Ὄχι.

–Γι ̓ αὐτὸ ξέρεις τὴν ἀρρώστια τῶν ἄλλων. Ἂν ἤξερες τὴν δική σου ἀρρώστια, δὲν θὰ ἤξερες τὴν ἀρρώστια τῶνἄλλων. Δὲν λέω νὰ μὴ συμμετέχης στὸν πόνο τους, ἀλλὰ νὰ μὴν ἀσχολῆσαι μὲ τὰ σφάλματά τους. Ἂν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀσχολῆται μὲ τὸν ἑαυτό του, ὁ πειρασμὸς θὰ τοῦ ἀνοίξη δουλειὰ νὰ ἀσχολῆται μὲ τοὺς ἄλλους. Ἂν ὅμως κάνη δουλειὰ στὸν ἑαυτό του, τότε γνωρίζει τὸν ἑαυτό του, γνωρίζει καὶ τὸν ἄλλον. Διαφορετικά, μὲ τὰ λανθασμένα συμπεράσματα ποὺ βγάζει ἀπὸ τὸν ἑαυτό του κρίνει λανθασμένα καὶ τοὺς ἄλλους.–Γέροντα, τί βοηθάει περισσότερο νὰ διορθωθῆ κανείς;–Κατ ̓ ἀρχὰς ἡ θέληση. Ἡ θέληση εἶναι κατὰ κάποιον τρόπο τὸ καλὸ ξεκίνημα. Ὕστερα, πρέπει νὰ καταλάβη κανεὶς ὅτι εἶναι ἄρρωστος καὶ νὰ ἀρχίση ἡ ἀνάλογη ἀντιβίωση. Γιατί, ἂν εἶναι ἄρρωστος καὶ κρύβη τὴν ἀρρώστια του, κάποτε θὰ σωριασθῆ κάτω ἀπότομα, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβη, καὶ δὲν θὰ μπορῆ νὰ βοηθηθῆ ἰατρικά. Π.χ. κάποιος ξέρει ὅτι εἶναι προφυματικός, γι ̓ αὐτὸ ἔχει ἀνορεξία. Τοῦ λένε: «γιατί δὲν τρῶς;». «Ἔ, λέει, δὲν μ ̓ ἀρέσει αὐτὸ τὸ φαγητό»! Μετὰ ἔχει κομμάρες καὶ δὲν μπορεῖ νὰ περπατήση καλά. «Γιατί περπατᾶς ἔτσι;», τὸν ρωτᾶνε. «Ἄ, μ ̓ ἀρέσει, λέει, νὰ πηγαίνω σιγὰ-σιγά· τί; νὰ τρέχω σὰν παλαβός;». Δὲν λέει ὅτι ἔχει κομμάρες καὶ δὲν μπορεῖ νὰ περπατήση. Μετὰ ἔχει βήχα. «Γιατί βήχεις;», τοῦ λένε. «Ἔ, ἀπὸ ἀλλεργία», λέει! Δὲν λέει ὅτι οἱ πνεύμονες μέσα εἶναι χάλια. Ἐν τῷ μεταξύ, βγάζει καὶ κανένα πτύελο αἱματηρό. «Τί εἶναι αὐτό;», τὸν ρωτᾶνε. «Ἔ, λέει, ἐρεθίστηκε ὁ λάρυγγας»!Καὶ ὅλα αὐτά, Γέροντα, ἐπειδὴ δὲν θέλει νὰ φανερώση τὴν φυματίωση;–Ναί, ἐπειδὴ τὴν καλύπτει. Τὴν καλύπτει-τὴν καλύπτει καὶ μετὰ παθαίνει καλπάζουσα φυματίωση. Σπάζει ὁ πνεύμονας, γεμίζουν οἱλεκάνες αἷμα, πέφτει κάτω, καὶ τελικὰ ἀποκαλύπτεται ἡ ἀρρώστια του, ἀλλὰ καὶ δύσκολα βοηθιέται. Ἐνῶ, ἂν παραδεχθῆ ὅτι τὰ δέκατα ποὺ παρουσιάζει εἶναι ἀπὸ τὴν φυματίωση καὶ δεχθῆ τὴν ἀνάλογη θεραπεία, γίνεται πιὸ ὑγιὴς ἀπὸ τὸν ὑγιῆ. Θέλω νὰ πῶ, καὶ στὴν πνευματικὴ ζωή, ὅποιος δικαιολογεῖ τὰ πάθη του, δέχεται τελικὰ δαιμονικὴ ἐπίδραση καὶ δὲν μπορεῖ νὰ κρυφτῆ. Ξέρεις τί εἶναι νὰ δεχθῆ ὁ ἄνθρωπος δαιμονικὴ ἐπίδραση; Ἀγριεύει, γίνεται θηρίο, ἀντιδρᾶ, μιλᾶ ἄσχημα, μὲ ἀναίδεια καὶ δὲν δέχεται ἀπὸ κανέναν βοήθεια.Γι ̓ αὐτὸ ὅλη ἡ βάση εἶναι νὰ γνωρίση πρῶτα κανεὶς τὴν πάθηση ποὺ ἔχει καὶ νὰ χαίρεται ποὺ τὴν γνώρισε. Ἀπὸ ̓κεῖ καὶ πέρα πρέπει νὰ δεχθῆ τὴν θεραπεία, τὰ ἀνάλογα φάρμακα, καὶ νὰ αἰσθάνεται καὶ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν γιατρὸ –τὸν Πνευματικὸ ἢ τὸν Γέροντά του –, ὄχι νὰ ἀντιδράη. Νά, ὁ ἄλλος κρεμᾶ τὸ χέρι του, γιὰ νὰ τοῦ κάνουν μετάγγιση· τὸν τρυποῦν, πονάει, ἀλλὰ τὸ δέχεται, γιατὶ αὐτὸ θὰ τὸν βοηθήση. Ἢ μιὰ ἐγχείρηση πόση ταλαιπωρία ἔχει! Ἀλλὰ δέχεται ὁ ἄνθρωπος νὰ τὴν κάνη, γιὰ νὰ γίνη καλά.

–Ὅταν, Γέροντα, ξέρω λ.χ. ὅτι μιὰ αὐστηρὴ παρατήρηση θὰ μὲ βοηθήση, γιατί δὲν τὴν δέχομαι εὐχάριστα

;–Κοίταξε, μπορεῖ νὰ μὴν τὴν δέχεσαι εὐχάριστα, ἀλλὰ τοὐλάχιστον καταλαβαίνεις ὅτι αὐτὸ δὲν εἶναι σωστό;–Ναί, τὸ καταλαβαίνω.–Ἔ, ἂν τὸ καταλαβαίνης, κάτι εἶναι κι αὐτό. Βλέπεις, ὁ ἄρρωστος παίρνει ἕνα χάπι ποὺ εἶναι φαρμάκι πικρό, ἀλλὰ τὸ δέχεται καλύτερα ἀπὸ τὴν καραμέλα, γιατὶ καταλαβαίνει ὅτι θὰ τὸν ὠφελήση. Ἂν δὲν δέχεται τὸ πικρὸ φάρμακο, δὲν θεραπεύεται. Πρέπει νὰ γνωρίση κανεὶς τὴν ἀδυναμία του, νὰ δεχθῆ τὰ φάρμακα, γιὰ νὰ τὸν δυναμώση μετὰ ὁ Χριστός.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικὸς Ἀγώνας»-84

 

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Νὰ καθρεφτίζουμε τὸν ἑαυτό μας στοὺς ἄλλους.

Ὁ ἄνθρωπος βλέπει καλύτερα τὸν ἑαυτό του, ὅταν τὸν καθρεφτίζη στοὺς ἄλλους. Ὁ Θεὸς στὸν κάθε ἄνθρωπο δίνει τὸ χάρισμα ποὺ τοῦ χρειάζεται, γιὰ νὰ βοηθηθῆ, ἄσχετα ἂν τὸ ἀξιοποιήση ἢ ὄχι. Ἂν τὸ ἀξιοποιήση, θὰ φθάση στὴν τελειότητα. Τὰ ἐλαττώματα πάλι εἶναι δικά μας· εἴτε τὰ ἀποκτήσαμε ἀπὸ δική μας ἀπροσεξία εἴτε τὰ κληρονομήσαμε ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας, ὁ καθένας μας πρέπει νὰ κάνη τὸν ἀνάλογο ἀγώνα, γιὰ νὰ ἀπαλλαγῆ ἀπὸ αὐτά. Μέχρι νὰ ἀπαλλαγοῦμε, πρέπει νὰ καθρεφτίζουμε τὸν ἑαυτό μας στὰ κουσούρια τοῦ ἄλλου καὶ νὰ ἐξετάζουμε ποῦ βρισκόμαστε ἐμεῖς. Ἂν δοῦμε λ.χ. στὸν ἄλλον ἕνα ἐλάττωμα, ἀμέσως νὰ ποῦμε: «γιά νὰ δῶ, μήπως τὸ ἔχω κι ἐγώ;» καί, ἂν τὸ ἔχουμε, νὰ ἀγωνισθοῦμε νὰ τὸ κόψουμε.–Καὶ ἄν, Γέροντα, μοῦ λέη ὁ λογισμὸς ὅτι δὲν ἔχω αὐτὸ τὸ ἐλάττωμα, τί νὰλέω;–Νὰ λές: «Ἐγὼ ἔχω ἄλλα μεγαλύτερα· αὐτὸ εἶναι πολὺ μικρὸ σὲ σχέση μὲ τὰ δικά μου». Γιατὶ μπορεῖ καμμιὰ φορὰ νὰ εἶναι μικρότερα τὰ δικά σου ἐλαττώματα, ἀλλὰ νὰ ἔχης λιγώτερα ἐλαφρυντικά. Ἂν ἐξετάζη κανεὶς ἔτσι τὸν ἑαυτό του, βλέπει ὅτι αὐτὸς ἔχει μεγαλύτερα κουσούρια ἀπὸ τὸν ἄλλον. Ὕστερα βλέπει καὶ τὶς ἀρετὲς τοῦ ἄλλου. «Γιά νὰ δῶ, λέει, ὑπάρχει σ ̓ ἐμένα αὐτὴ ἡ ἀρετή; Ὄχι. Πὼ πώ! πόσο μακριὰ εἶμαι ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἔπρεπε νὰ βρίσκωμαι!». Ὅποιος ἐργάζεται ἔτσι, ἀπὸ ὅλα βοηθιέται, ἀλλοιώνεται μὲ τὴν καλὴ ἔννοια καὶ τελειοποιεῖται. Ὠφελεῖται ἀπὸ τοὺς Ἁγίους, ὠφελεῖται ἀπὸ τοὺς ἀγωνιστές, ὠφελεῖται ἀκόμη καὶ ἀπὸ τοὺς κοσμικούς. Γιατί, ἂν δῆ ἕναν κοσμικὸ λ.χ. νὰ μὴν ὑπολογίζη τὸν ἑαυτό του, νὰ θυσιάζεται, λέει: «αὐτὸ τὸ φιλότιμο τὸ ἔχω ἐγώ; δὲν τὸ ἔχω, καὶ εἶμαι καὶ πνευματικὸς ἄνθρωπος!», ὁπότε προσπαθεῖ νὰ τὸν μιμηθῆ. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε νὰ κάνουμε πολλὴ δουλειά.Ὁ Καλὸς Θεὸς ὅλα τὰ οἰκονομάει γιὰ τὸ καλό μας μὲ σοφὸ τρόπο.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικὸς Ἀγώνας»-84

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γέροντα, ποῦ ὀφείλεται ἡ μελαγχολία ποὺ ἔρχεται πολλὲς φορὲς στὴν ψυχή;

– Ἡ μελαγχολία καὶ τὸ πλάκωμα τῆς ψυχῆς ὀφείλονται συνήθως σὲ τύψεις ἀπὸ εὐαισθησία, καὶ τότε ὁ ἄνθρωπος χρειάζεται νὰ ἐξομολογηθῆ, γιὰ νὰ μπορέση νὰ βοηθηθῆ ἀπὸ τὸν πνευματικό. Γιατί, ἂν εἶναι εὐαίσθητος, μπορεῖ τὸ σφάλμα ποὺ ἔκανε νὰ εἶναι πολὺ μικρό, ἀλλὰ ὁ ἐχθρὸς διάβολος νὰ τὸ μεγαλοποιῆ· νὰ τοῦ τὸ δείχνη μὲ μικροσκόπιο, γιὰ νὰ τὸν ρίξη στὴν ἀπελπισία καὶ νὰ τὸν ἀχρηστέψη.

Μπορεῖ νὰ τοῦ πῆ λ.χ. ὅτι τάχα στενοχώρησε πολὺ τοὺς ἄλλους, ὅτι τοὺς δυσκόλεψε κ.λπ., καὶ νὰ τὸν κάνη νὰ στενοχωριέται πιὸ πολὺ ἀπὸ ὅσο ἀντέχει.

Ἀφοῦ ἐνδιαφέρεται ὁ διάβολος, γιατί δὲν πηγαίνει νὰ πειράξη τὴν συνείδηση ἑνὸς ἀναίσθητου ἀνθρώπου; Ἀλλὰ τὸν ἀναίσθητο τὸν κάνει νὰ θεωρῆ μηδαμινὸ ἕνα μεγάλο σφάλμα του, γιὰ νὰ μὴν ἔρθη σὲ συναίσθηση.Πρέπει ὁ ἄνθρωπος νὰ γνωρίση τὸν ἑαυτό του ὅπως εἶναι, καὶ ὄχι ὅπως τὸν παρουσιάζει ὁ ἐχθρὸς διάβολος, διότι αὐτὸς ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸ κακό μας. Ποτὲ νὰμὴν ἀπελπίζεται, ἀρκεῖ νὰ μετανοῆ, γιατὶ καὶ οἱ ἁμαρτίες του εἶναι λιγώτερες ἀπὸ τοῦ διαβόλου καὶ ἐλαφρυντικὰ ἔχει, ἐπειδὴ πλάσθηκε ἀπὸ χῶμα καὶ ἀπὸ ἀπροσεξία γλίστρησε καὶ λασπώθηκε.

Γιὰ νὰ γίνη σωστὸς ἀγώνας, πρέπει νὰ γυρίζουμε τὴν ρόδα ἀντίθετα ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ τὴν γυρίζει ὁ διάβολος. Ἂν μᾶς λέη ὅτι εἴμαστε κάτι, νὰ καλλιεργοῦμε τὴν αὐτομεμψία. Ἂν μᾶς λέη ὅτι δὲν εἴμαστε τίποτε, νὰ λέμε:«Ὁ Θεὸς θὰ μὲ ἐλεήση».Ἔτσι ἁπλὰ ἂν κινῆται ὁ ἄνθρωπος, μὲ ἐμπιστοσύνη καὶ ἐλπίδα στὸν Θεό, μπαίνει στὴν ζωή του ἡ μετάνοια, ἡ ταπείνωση, καὶ ἀνεβαίνει σὲ πνευματικὰ ὕψη.– Δηλαδή, Γέροντα, ἡ αὐτομεμψία δὲν βοηθάει στὸν πνευματικὸ ἀγώνα;– Βοηθάει, ἀλλὰ θέλει διάκριση. Μπορεῖ π.χ. νὰ λέη κανεὶς στὸν ἑαυτό του:«Εἶσαι ἀνόητος...». Νὰ τὸ λέη ὅμως μὲ ταπείνωση, γιὰ νὰ κοροϊδέψη τὸν διάβολο,ἀλλὰ καὶ μὲ λεβεντιά, ὄχι μὲ κακομοιριά. Αὐτομεμψία, ὄχι ἀπελπισία.Σημεῖο πνευματικῆς ὡριμότητος εἶναι νὰ πιστέψω ὅτι δὲν κάνω τίποτε, νὰ ἀπογοητευθῶ μὲ τὴν καλὴ ἔννοια ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου, ἀπὸ τὸ ἐγώ μου· νὰ νιώθω πὼς μὲ ὅ,τι κάνω προσθέτω συνέχεια μηδενικὰ καὶ νὰ συνεχίζω τὸν ἀγώνα μου ἐλπίζοντας στὸν Θεό. Τότε ὁ Καλὸς Θεός, ὅταν δῆ τὰ μηδενικὰ τῆς ἀγαθῆς μου προαιρέσεως, θὰ μὲ λυπηθῆ, θὰ προσθέση στὴν ἀρχὴ τὴν μονάδα καὶ θὰ πάρουν ἀξία τὰ μηδενικά μου καὶ θὰ πλουτίσω πνευματικά. Μέσα στὴν ταπεινὴ κατάσταση τῆς ἀπογοητεύσεως ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου κρύβεται ἡ καλὴ πνευματικὴ κατάσταση.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’«Πνευματικὸς Ἀγώνας» ‐ 90 ‐