Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Καλλωπισμός: Μουντζοῦρες στὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ
Τί χαμένος κόσμος ὑπάρχει σήμερα! Καὶ οἱ γυναῖκες τώρα βάζουν στὰ μαλλιά τούς κάτι κόλλες καὶ πῶς μυρίζουν! Ἀλλεργία σὲ πιάνει. Ὅταν βλέπω κοσμικιά γυναίκα, μὲ κοσμικές ὀμορφιές καὶ ἀρώματα, ἀηδιάζω ἐσωτερικά. Μοῦ εἶπαν: «Ἡ τάδε πῆγε στὴν Γερμανία νὰ μάθη αἰσθητική». «Καὶ τί εἶναι αἰσθητική;», ρώτησα. «Ἡ αἰσθητικός, μοῦ λένε, φτιάχνει τὶς γριές νέες». Τότε θυμήθηκα· εἶχα δεῖ κάποτε μία ἡλικιωμένη ποὺ εἶχε μία ὁριζόντια γραμμή στὸ μέτωπό της. Ρωτάω μετά ἕναν γνωστό της: «Τί ἔχει, ἡ καημένη;». «Ά,τίποτε, μοῦ λέει· ἔκανε ἐγχείρηση, γιὰ νὰ τεντώση τὸ δέρμα της, νὰ φύγουν οἱ ρυτίδες». Κι ἐγώ νόμιζα ὅτι εἶχε χτυπήσει καὶ εἶχε χειρουργηθῆ... Ποῦ φθάνει ὁ κόσμος σήμερα!–Σήμερα, Γέροντα, δὲν θεωροῦν ἁμαρτία τὸν καλωπισμό.–Ναί, αὐτὸ κατάλαβα. Εἶδα μία ψυχή πού, ἐνῶ πρῶτα ἦταν σάν Ἄγγελος, δὲν τὴν γνώρισα μετά ἔτσι ὅπως ἦταν βαμμένη. «Ὁ Θεὸς ὅλα πολύ καλά τὰ ἔκανε, τῆς εἶπα, ἀλλὰ ἔχει κάνει ἕνα μεγάλο λάθος σ ́ ἐσένα!».«Γιατί, Πάτερ;», μοῦ λέει. «Νά, στὰ μάτια τὰ δικά σου, δὲν ἔβαλε μελάνη ἀπὸ κάτω! Αὐτὸ τὸ λάθος ἔκανε! Ἐνῶ τούς ἄλλους ἀνθρώπους τούς ἐφτίαξε καλούς, ὄμορφους, ἔκανε λάθος σ ́ ἐσένα! Βρέ, χαμένο, δὲν τὸ καταλαβαίνεις; Ἀσχημίζεις ἔτσι τὸν ἑαυτό σου! Σάν νὰ ἔχης μία βυζαντινή εἰκόνα καὶ τραβᾶς πινελιές ἀπὸ ́δῶ κι ἀπὸ ́κεῖ καὶ τὴν μουντζουρώνεις,τὴν χαλᾶς. Πᾶμε στὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ νὰ βάλουμε μπογιές; Ἤ σάν ἕνας ζωγράφος νάχη φτιάξη μία καλή εἰκόνα, καὶ πάει μετά ἕνας ποὺ δὲν ξέρει ζωγραφική, παίρνει τὸ πινέλο καὶ κάνει κάτι μουντζοῦρες καὶ ἀσχημίζει τὴν εἰκόνα τοῦ ζωγράφου. Τὸ ἴδιο κάνεις κι ἐσύ. Ἔτσι εἶναι σάν νὰ λές στὸν Θεό: «Δὲν τάκανες καλά, Θεέ μου· ἐγώ θὰ τὰ διορθώσω»»!Μία ἄλλη ἦρθε μία μέρα μὲ κάτι νύχια μέχρι ἐκεῖ, σάν τὸ γεράκι, βαμμένα κόκκινα, καὶ μοῦ λέει: «Ἔχω τὸ παιδί μου ἄρρωστα βαριά. Νὰ κάνης προσευχή, Πάτερ! Κάνω καὶ ἐγώ προσευχή, ἀλλά...»«Τί προσευχή κάνεις; τῆς λέω. Ἐσύ γρατζουνᾶς τὸν Χριστό μ ́ αὐτὰ τὰ νύχια! Κόψε πρῶτα τὰ νύχια, νὰ γίνη καλά τὸ παιδί. Γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ παιδιοῦ σου, τουλάχιστον νὰ κόψης τὰ νύχια καὶ νὰ πετάξης τὶς μπογιές». «Νὰ τὰ βάψω ἄσπρα, Πάτερ;». «Ἐγώ σουλέω νὰ ξεβάψης τὰ νύχια καὶ νὰ τὰ κόψης· νὰ κάνης μία θυσία γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ παιδιοῦ σου. Τί εἶναι αὐτά; Ἄν ἦταν, ὁ Θεὸς θὰ σὲ ἔκανε μὲ νύχια κόκκινα». «Νὰ τὰ βάψω ἄσπρα, Πάτερ;». Ἄντε τώρα!... «Καλά θὰ πᾶς καὶ σύ καὶ τὸ παιδί σου...»εἶπα ἀπὸ μέσα μου. Τὰ παιδιά περισσότερο τὰ κρυολογεῖ ἡ μητέρα, ὅταν δὲν εἶναι ντυμένη μὲ τὴν σεμνβότητα καὶ προσπαθῆ ἀκόμη καὶ νὰ «μαδάη»τὰ παιδιά της.Μπορεῖ κάποιος νὰ εἶναι λίγο ἄσχημος ἤ νὰ ἔχη μία ἀναπηρία. Ξέρει ὁ Θεὸς ὅτι ἔτσι θὰ βοηθηθῆ πνευματικά, γιατί τὸν Θεό Τὸν ἐνδιαφέρει περισσότερο ἀπὸ τὸ σῶμα ἡ ψυχή. Ὅλοι ἔχουμε τὰ καλά μας καὶ λίγα κουσουράκια –σταυρουδάκια, ὄχι σταυρό –ποὺ μᾶς βοηθοῦν γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «ΜὲΠόνο καὶἈγάπη»-156-

 

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γέροντα, όταν δεν αισθάνομαι την ανάγκη για εξομολόγηση, τι φταίει;
- Μήπως δεν παρακολουθείς τον εαυτό σου; Η εξομολόγηση είναι μυστήριο. Να πηγαίνης και απλά να λες τις αμαρτίες σου. Γιατί, τι νομίζεις; Πείσμα δεν έχεις; Εγωισμό δεν έχεις; Δεν πληγώνεις την αδελφή; Δεν κατακρίνεις;
Μήπως εγώ τι πηγαίνω και λέω;
« Θύμωσα, κατέκρινα… » και μου διαβάζει ο πνευματικός την συγχωρητική ευχή.
Αλλά και οι μικρές αμαρτίες έχουν και αυτές βάρος. Όταν πήγαινα στον Παπα-Τύχωνα να εξομολογηθώ, δεν είχα τίποτε σοβαρό να πω και μου έλεγε:
« Αμμούδα,παιδάκι μου, αμμούδα » !
Οι μικρές αμαρτίες μαζεύονται και κάνουν έναν σωρό αμμούδα, που όμως είναι βαρύτερη από μία μεγάλη πέτρα.
Ο άλλος που έχει κάνει ένα αμάρτημα μεγάλο, το σκέφτεται συνέχεια, μετανοεί και ταπεινώνεται.
Εσύ έχεις πολλά μικρά.

Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου..!!!

 

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γέροντα, αλλού ο Αββάς Ισαάκ λέει ότι η ταπείνωση έρχεται, όταν αποκτήση ο άνθρωπος αρετές.
-Μήπως δεν το κατάλαβες καλά; Αν δεν έχη ο άνθρωπος ταπείνωση, καμιά αρετή δεν μπορεί να τον πλησιάση.
-Δηλαδή, Γέροντα, όποιος έχει ταπείνωση έχει όλες τις αρετές;
-Εμ βέβαια.
Ο ταπεινός έχει όλα τα πνευματικά αρώματα: απλότητα, πραότητα, αγάπη χωρίς όρια, καλωσύνη, ανεξικακία, θυσία, υπακοή κ.λπ. Επειδή έχει την πνευματική φτώχεια, έχει και όλον τον πνευματικό πλούτο. Είναι επίσης και ευλαβής και σιωπηλός, γι’ αυτό συγγενεύει και με την Κεχαριτωμένη Θεοτόκο Μαρία, η οποία είχε μεγάλη ταπείνωση. Ενώ είχε μέσα της ολόκληρο τον Θεό σαρκωμένο, δεν μίλησε καθόλου, μέχρι που μίλησε ο Χριστός στα τριάντα Του χρόνια . Στον ασπασμό του Αγγέλου είπε: «Ιδού η δούλη Κυρίου,γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Δεν είπε: «Εγώ θα γίνω μητέρα του Υιού του Θεού».
Η Παναγία, για την ταπείνωσή της ,κατέχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος. «Χαίροις μετά Θεόν η Θεός,τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα», λέει ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης. Να είναι δούλη, να είναι και Νύμφη του Θεού! Να είναι παρθένος, να είναι και μητέρα! Να είναι πλάσμα του Θεού, να είναι και Μητέρα του Πλάστου! Αυτά είναι τα μεγάλα μυστήρια, τα παράξενα, που δεν εξηγούνται ,αλλά μόνο βιώνονται!
-Γέροντα, ποια εικόνα της Παναγίας σας αρέσει περισσότερο;
-Εμένα όλες οι εικόνες της Παναγίας μου αρέσουν. Και μόνο το όνομά Της να βρω κάπου γραμμένο, το ασπάζομαι πολλές φορές με ευλάβεια και σκιρτάει η καρδιά μου.
Είναι φοβερό ,αν το σκεφθής! Μικρό κοριτσάκι ήταν και είπε το «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον, ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού». Μέσα σε λίγες λέξεις τόσα νοήματα! Πολύ θα βοηθηθής ,εάν εμβαθύνης στα λόγια αυτά. Είναι λίγα και δυνατά. Αν τα μελετάς, θα αγαπήσης την ταπείνωση? κι αν ταπεινωθής, θα δης τον Θεό να έρχεται μέσα σου και να κάνη την καρδιά σου Φάτνη της Βηθλεέμ.

(Από το βιβλίο:«Πάθη και αρετές»Γέροντος Παισίου Αγιορείτου)

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Με την κατάκριση φεύγει η Χάρις του Θεού.

Κοίταξε να καταλαβαίνεις το συντομότερο την πτώση σου και να ζητάς συγχώρεση από τον άλλο τον οποίο κατέκρινες και από τον Θεό, γιατί αυτό γίνεται εμπόδιο στην προσευχή. Με την κατάκριση φεύγει αμέσως η Χάρις του Θεού και δημιουργείται αμέσως ψυχρότητα στη σχέση σου με τον Θεό. Πώς να κάνεις μετά προσευχή;
Η καρδιά γίνεται πάγος μάρμαρο.
Η κατάκριση και η καταλαλιά είναι οι μεγαλύτερες αμαρτίες και απομακρύνουν την Χάρη του Θεού περισσότερο από κάθε άλλο αμάρτημα. «Όπως το νερό σβήνει την φωτιά, λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, έτσι και η κατάκριση σβήνει την Χάρη του Θεού».
Ο άνθρωπος που κατακρίνει, επειδή διώχνει τη Χάρη του Θεού, μένει αβοήθητος και δεν μπορεί να κόψει τα ελαττώματά του. Και αν δεν καταλάβει το σφάλμα του, για να ταπεινωθεί, θα έχει συνέχεια πτώσεις. Αν όμως το καταλάβει και ζητήσει την βοήθεια του Θεού, τότε ξαναέρχεται η Χάρις του Θεού.

Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου.

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Μικρό πράγμα είναι να έχη κανείς σύμμαχο τον Θεό;
Θυμάμαι, πριν πάω στο στρατό, έκανα προσευχή στην Αγία Βαρβάρα να με βοηθήση - την είχα σε ευλάβεια, γιατί πήγαινα στο εξωκκλήσι της από μικρός και προσευχόμουν. «Ας κινδυνεύσω στον πόλεμο, είπα, αλλά μόνον άνθρωπο να μη σκοτώσω».
Και πώς τα οικονόμησε ο Καλός Θεός!
Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, ενώ άλλους που ήταν μορφωμένοι τους έστειλαν στην πρώτη γραμμή σαν απλούς στρατιώτες, τουφεκιοφόρους, εμένα που ήμουν του δημοτικού με πήραν για ασυρματιστή! Μου έλεγαν οι άλλοι: «Έχεις μεγάλο μέσο». «Βρε τί μέσο έχω; Δεν έχω κανένα γνωστό». «Τι; μας κοροϊδεύεις;», μου έλεγαν.
«Ποιον έχεις στο Γενικό Επιτελείο;». Αφού επέμεναν, τους έλεγα κι εγώ:
«Έχω στο Γενικό Επιτελείο τον Χριστό». Έτσι δεν χρησιμοποίησα ποτέ ντουφέκι.

Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου..!!!

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Σήμερα δὲν διακρίνεις ἄν εἶναι ἄνδρας ἤ γυναίκα.
Κάποτε, γιὰ νὰ δοκιμάσουν τὸν σοφό Σολομώντα, τοῦ πῆγαν μία ὁμάδα ἀγοριῶν καὶ μία ὁμάδα κοριτσιῶν, ὅμοια ντυμένα κατὰ πάντα, γιὰ νὰ τὰ ξεχωρίση. Ἐκεῖνος τὰ ὁδήγησε σὲ μία βρύση καὶ τὰ ἔβαλε νὰ πλυθοῦν. Ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ πλένονταν, τὰ ξεχώρισε· τὰ κορίτσια ἔρριχναν μὲ προσοχή τὸ νερό στὰ μάτια, συνεσταλμένα, ἐνῶ τὰ ἀγόρια τὸ πετοῦσαν στὸ πρόσωπό τους καὶ ἔκαναν θόρυβο μὲ τὶς παλάμες τους.Σήμερα οἱ ἄνδρες ἔχου...

Συνεχίστε την ανάγνωση