Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Συναίσθηση της αμαρτωλότητος και πρόοδος στον αγώνα – Γέροντα, όταν κανείς δεν πηγαίνη καλά στον αγώνα του, είναι σωστό να λέη:«Τέτοιος είσαι και θα είσαι. Τίποτε καλύτερο δεν περιμένω από σένα»;
– Αν αντιμετωπίζη έτσι την κατάστασή του, μπορεί να πλανηθή· να φθάση να πή:«Όσοι είναι να πάνε στον Παράδεισο, θα πάνε. Επομένως, γιατί να αγωνισθώ;»
Δηλαδή οι Άγιοι αγίασαν χωρίς αγώνα; Αυτός, ενώ δεν αγωνίζεται, περιμένει να διορθωθή, να ελευθερωθή από τα πάθη του. Κάνει σαν εκείνον τον γέρο που ήθελε να φάη μούρα και καθόταν κάτω από την μουριά με ανοιχτό το στόμα και περίμενε να πέση κανένα μούρο στο στόμα του.– Γέροντα, πώς θα καταλάβω αν έχω πνευματική πρόοδο;– Αν έχης συναίσθηση της αμαρτωλότητός σου, θα έχης και πνευματική πρόοδο. Όσο μεγαλύτερες βλέπεις τις αμαρτίες σου, τόσο μεγαλύτερη συναίσθηση θα αποκτάς και τόσο θα προοδεύης.– Μπορεί, Γέροντα, κάποιος να αναγνωρίζη το σφάλμα του και να μην προοδεύη;
– Όταν ο άνθρωπος αναγνωρίζη το σφάλμα του και πέφτη ξανά, χωρίς να θέλη, σημαίνει ότι υπάρχει υπερηφάνεια ή προδιάθεση για υπερηφάνεια, και γι ̓ αυτό δεν τον βοηθάει ο Θεός να προκόψη.Το να συναισθανθή κανείς την αμαρτωλότητά του, είναι μεγάλη δύναμη,μεγάλη υπόθεση. Μετά σιχαίνεται τον εαυτό του, ταπεινώνεται, αποδίδει όλα τα καλά στην φιλανθρωπία και στην αγαθότητα του Θεού και αισθάνεται μεγάλη ευγνωμοσύνη.
Γι ̓ αυτό ο Θεός αγαπάει περισσότερο τους αμαρτωλούς που αναγνωρίζουν την αμαρτωλότητά τους, μετανοούν και ζουν με ταπείνωση, παρά εκείνους που αγωνίζονται πολύ, αλλά δεν αναγνωρίζουν την αμαρτωλότητά τους και δεν έχουν μετάνοια.

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’«Πνευματικός Αγώνας» ‐ 87 ‐