Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ψυχικὲς ἀσθένειες
–Γέροντα, ὅταν μελαγχολῆ κανείς, τί πρέπει νὰ κάνη, γιὰ νὰ τὸ ξεπεράση;–Χρειάζεται θεία παρηγοριά.
–Καὶ πῶς θὰ τὴν πάρη;–Νὰ γαντζωθῆ στὸν Χριστὸ καὶ ὁ Χριστὸς θὰ τοῦ τὴν δώση. Πολλὲς φορὲς μπλέκεται τὸ φιλότιμο μὲ τὸν ἐγωισμό. Οἱ περισσότεροι σχιζοφρενεῖς εἶναι εὐαίσθητες ψυχές. Τυχαίνει νὰ συμβῆ ἕνα τιποτένιο πράγμα ἢ κάτι ποὺ δὲν μποροῦν νὰ τὸ ἀντιμετωπίσουν καὶ ὑποφέρουν πολύ. Ἄλλος σκοτώνει ἄνθρωπο καὶ εἶναι σὰν νὰ μὴ συμβαίνη τίποτε, ἐνῶ ἕνας εὐαίσθητος,ἕνα γατάκι ἂν πατήση λίγο στὸ πόδι κατὰ λάθος, ὑποφέρει καὶ δὲν κοιμᾶται ἀπὸ τὴν στενοχώρια του. Καὶ ἅμα δὲν κοιμηθῆ δυὸ-τρία βράδια, μετὰ φυσικὰ θὰ τρέξη στὸν γιατρό. –Γέροντα, ἡ ψυχολογία λέει ὅτι, γιὰ νὰ βοηθηθῆ ἕνας ψυχοπαθής, πρέπει νὰ λείψη τὸ αἴτιο.
–Ναί, ἀλλὰ ἂν ὑπάρχη αἴτιο.
Γιατὶ μερικὲς φορές, ἐνῶ κάποια πράγματα εἶναι φυσιολογικά, δικαιολογοῦνται κατὰ κάποιον τρόπο, οἱ ἄνθρωποι μπαίνουν σὲ λογισμούς, ποὺ πᾶνε νὰ παλαβώσουν. «Μήπως ἔχω κάτι κληρονομικό; μήπως δὲν εἶμαι καλά;», λένε. Γνώρισα ἕνα παλληκάρι ποὺ σπούδαζε, διάβαζε ἕντεκα ὧρες τὸ εἰκοσιτετράωρο καὶ ἔπαιρνε ὑποτροφία.Βοηθοῦσε καὶ τὴν οἰκογένειά του, γιατὶ ὁ πατέρας του ἦταν ἄρρωστος. Στὸ τέλος κουράστηκε, γιατὶ ἦταν εὐαίσθητο· εἶχε συνεχῶς πονοκεφάλους καὶ μὲ πολὺ κόπο πῆρε τὸ πτυχίο. Εἶχε μετὰ λογισμοὺς μήπως ἦταν κληρονομικό. Τί κληρονομικό; Μὰ καὶ μόνον ἂν διαβάζη κανεὶς ἕντεκα ὧρες τὴν ἡμέρα, θὰ πάθη ὑπερκόπωση, πόσο μᾶλλον νὰ βοηθάη καὶ τοὺς γονεῖς καὶ νὰ εἶναι καὶ εὐαίσθητος.
–Γέροντα, ἕνα παιδὶ παρουσίασε κάποια μελαγχολία μετὰ τὴν αὐτοκτονία τοῦ πατέρα του. Μήπως εἶναι κληρονομικό;
–Μπορεῖ νὰ τραυματίσθηκε ψυχικὰ τὸ παιδί. Δὲν εἶναι ἀπόλυτο ὅτι αὐτὸ εἶναι κληρονομικό. Ὕστερα δὲν ξέρουμε καὶ ὁ πατέρας σὲ τί κατάσταση βρέθηκε καὶ αὐτοκτόνησε. Βέβαια, ἕνα παιδὶ ποὺ ὁ πατέρας του εἶναι κλειστὸς ἐκ φύσεως χρειάζεται βοήθεια. Γιατί, ἂν συνεχίση καὶ αὐτὸ νὰ εἶναι κλειστὸ –ἔχει καὶ τὸν λογισμὸ μήπως εἶναι κάτι κληρονομικό –, μπορεῖ νὰ ἀρρωστήση. Ὁ Θεὸς πάντοτε ἐπιτρέπει νὰ δοκιμασθῆ ὁ ἄνθρωπος ὅσο ἀντέχει, ἀλλὰ προστίθενται καὶ οἱκοροϊδίες τῶν ἀνθρώπων, ὁπότε κάμπτεται ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸ ἐπιπλέον βάρος καὶ γογγύζει. Τοὺς τρελλοὺς οἱ ἄνθρωποι τοὺς ἀποτρελλαίνουν. Στὴν ἀρχὴ ἡ τρέλλα οἰκονομιέται. Παλιὰ δὲν ὑπῆρχαν ψυχιατρεῖα καί, ἂν ἦταν κανεὶς τρελλός, τὸν ἔκλειναν σὲ κάποιο δωμάτιο μὲ σιδεριές! Ἦταν μιά, Περιστέρω τὴν ἔλεγαν, ποὺ τὴν εἶχαν κλεισμένη στὸ σπίτι! Τὰ παιδιὰ τὴν πετροβολοῦσαν, τὴν κορόιδευαν. Ἀγρίευε ἡ φουκαριάρα, ἔπιανε τὶς σιδεριές, φώναζε καὶ ὅ,τι ἔβρισκε μπροστά της τὸ πετοῦσε ἔξω! Στὴν ἄλλη ζωὴ ὅμως θὰ δῆς ἡ Περιστέρω νὰ ξεπερνάη πολλὲς γνωστικές.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Δ’ «Οἰκογενειακή Ζωή» -130-

Dimitrios Giouzelis

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γέροντα, πότε ένας άνθρωπος μπορεί να λέγεται δίκαιος;
– Δίκαιος κατά κόσμον είναι εκείνος που κρίνει με βάση το ανθρώπινο δίκαιο.
Το τέλειο όμως είναι ο άνθρωπος να είναι δίκαιος όχι σύμφωνα με την ανθρώπινη δικαιοσύνη, αλλά με την θεία δικαιοσύνη, και τότε τον ευλογεί ο Θεός.
Όταν στις ενέργειές μου δεν βάζω ποτέ το εγώ και το συμφέρον μου, εκβιάζω, μπορώ να πώ, τον Θεό να μου στείλη την θεία Χάρη.
Οποιαδήποτε ανθρώπινη δικαιοσύνη, ακόμη και η πιο τέλεια, έχει πάντα ανθρώπινα στοιχεία.
Και όσο υπάρχει η ανθρώπινη δικαιοσύνη στον πνευματικο άνθρωπο, το Πνεύμα προσπαθεί να την αποβάλη ως ξένο σώμα, και ο άνθρωπος παλεύει με ανεβοκατεβάσματα και κουράζεται ψυχικά.
Όταν αποκτήση την θεϊκή δικαιοσύνη, έρχεται το λαμπικάρισμα και ο θείος φωτισμός.
– Αν πώ, Γέροντα, σε κάποιον που λέει ότι αδικήθηκε: «υπάρχει θεία δικαιοσύνη», θα τον βοηθήσω;
– Όχι, καλύτερα πές του: «εξέτασε τα πράγματα πνευματικά, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο».
Γιατί, αν του πής: «υπάρχει θεία δικαιοσύνη», θα πιστέψη ότι αδικήθηκε, ενώ μπορεί να έχη αδικήσει κιόλας.

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικός Αγώνας» ‐ 63 ‐

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ὁ Θεὸς ἀξιοποιεῖ τὰ πάντα γιὰ τὸ καλὸ.
–Γέροντα, μερικὲς φορὲς ξεκινᾶμε νὰ κάνουμε μιὰ δουλειὰ καὶ παρουσιάζονται ἕνα σωρὸ ἐμπόδια. Πῶς θὰ καταλάβουμε ἂν τὰ ἐμπόδια εἶναι ἀπὸ τὸν Θεό;
–Νὰ ἐξετάσουμε ἂν φταῖμε ἐμεῖς. Ἂν δὲν φταῖμε, τὸ ἐμπόδιο θὰ εἶναι ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὸ καλό μας. Γι' αὐτὸ δὲν πρέπει κανεὶς νὰ στενοχωριέται, ἂν δὲν ἔγινε ἡδουλειὰ ἢ ἂν καθυστέρησε νὰ τελειώση. Μιὰ φορὰ κατέβαινα βιαστικὸς ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Στομίου, νὰ πάω στὴν Κόνιτσαγιὰ μιὰ ἐπείγουσα δουλειά. Σὲ ἕνα δύσκολο σημεῖο τοῦ δρόμου
–Γολγοθᾶ τὸ ἔλεγα –συνάντησα ἕναν γνωστὸ τοῦ μοναστηριοῦ, τὸν μπαρμπα-Ἀναστάση, μὲ τρία ζῶα φορτωμένα. Ἀπὸ τὴν πολλὴ ἀνηφόρα εἶχαν ἀναποδογυρισθῆ τὰ σαμάρια τους καὶ ἕνα ζῶο ἦταν κοντὰ στὸν γκρεμὸ καὶ κόντευε νὰ πέση κάτω. «Ὁ Θεὸς σ' ἔστειλε, Πάτερ», μοῦ εἶπε ὁ μπαρμπα-Ἀναστάσης.
Τὸν βοήθησα νὰ τὰ ξεφορτώσουμε καὶ νὰ τὰ ξαναφορτώσουμε, τὰ βάλαμε καὶ στὸν δρόμο καὶ τὸν ἄφησα. Ὅταν προχώρησα ἀρκετά, ἔφθασα σὲ ἕνα σημεῖο ὅπου μόλις πρὶν λίγο εἶχε γίνει κατολίσθηση σὲ μῆκος τριακόσια μέτρα καὶ εἶχε φαγωθῆ τὸ μονοπάτι.
Δένδρα καὶ πέτρες εἶχαν κατεβῆ στὸ ποτάμι. Ἂν δὲν καθυστεροῦσα, θὰ βρισκόμουν ἐκεῖ τὴν ὥρα ἀκριβῶς ποὺἔγινε ἡκατολίσθηση. «Μπαρμπα-Ἀναστάση, εἶπα, μ ̓ ἔσωσες. Ὁ Θεὸς σ ̓ ἔστειλε».Ὁ Χριστὸς ἀπὸ ψηλὰ βλέπει τὸν καθένα μας πῶς ἐνεργεῖ καὶ ξέρει πῶς καὶ πότε θὰ ἐνεργήση γιὰ τὸ καλό μας. Ξέρει πῶς καὶ ποῦ θὰ μᾶς ὁδηγήση, ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ ζητοῦμε βοήθεια, νὰ τοῦ λέμε τὶς ἐπιθυμίες μας καὶ νὰ ἀφήνουμε Ἐκεῖνον ὅλα νὰ τὰ κανονίζη.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση» -143-

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Είναι και μερικοί που συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο προς όλους.
Δεν μπορούμε όμως σε μια δακτυλήθρα να βάλουμε όσο βάζουμε σε ένα βαρέλι· ή να φορτώσουμε ένα βόδι όσο ένα άλογο.
Το βόδι είναι για να τραβάη το αλέτρι· δεν γίνεται να του βάλουμε σαμάρι και να το φορτώσουμε.
Το άλογο πάλι κακώς το βάζουμε στο αλέτρι, γιατί είναι για να σηκώνη βάρος. Για άλλη δουλειά είναι το ένα, για άλλη το άλλο. Να μη θέλουμε να βάλουμε όλον τον κόσμο στο δικό μας καλούπι.
Ο καθένας έχει το δικό του.
Να παραβλέπουμε και μερικά, όταν δεν βλάπτουν. Εάν μπορούσαν να μπούν σε τάξη όλοι οι άνθρωποι σ᾿ αυτήν την ζωή, δεν θα γίνονταν αταξίες και θα ήταν και εδώ Παράδεισος.
Να μην έχουμε λοιπόν απαιτήσεις παράλογες από τους άλλους.

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματική Αφύπνιση» ‐ 44

Γέροντα πως θα κρατήσουμε την Κωνσταντινούπολη;

Γέροντα πως θα κρατήσουμε την Κωνσταντινούπολη;

(Ο ΠΑΤΗΡ ΠΑΪΣΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΡΑΚΟΒΑΛΗΣ)

Διαβάστε περισσότερα »

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Μπορεί, Γέροντα, κάποιος που θέλει να ζήση κοντά στον Χριστό να εμποδισθή από εξωτερικούς πειρασμούς;
– Όχι. Από τον Χριστό μπορεί να μας χωρίση μόνον η μη πνευματική ζωή μας. Το ταγκαλάκι διαβολάκι αυτήν την δουλειά έχει: να δημιουργή σκάνδαλα και να σκορπάη κακότητα· να μάχεται τους ανθρώπους πότε σκληρά, πότε πονηρά. Ο Χριστός μας αγαπάει και βρίσκεται κοντά μας, όταν ζούμε σύμφωνα με το θέλημά Του.
Γιʹ αυτό, όταν βλέπετε να δημιουργούνται σκάνδαλα, μη φοβάσθε και μην πανικοβάλλεσθε. Εάν δεν αντιμετωπίζη κανείς τα πράγματα πνευματικά, δεν θα χαρή ούτε μία ημέρα, διότι θα του βρη ο διάβολος τον στόχο, δηλαδή το ευαίσθητο σημείο, και θα δημιουργή συνέχεια σκάνδαλα, για να τον στεναχωρή, σήμερα μʹ αυτό, αύριο μʹ εκείνο, μεθαύριο με το άλλο.
Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου.!!!!!!!!!!!!!!!

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Πρέπει ο άνθρωπος να γνωρίση τον εαυτό του όπως είναι, και όχι όπως τον παρουσιάζει ο εχθρός διάβολος, διότι αυτός ενδιαφέρεται για το κακό μας.
Ποτέ να ‐ μην απελπίζεται, αρκεί να μετανοή, γιατί και οι αμαρτίες του είναι λιγώτερες από του διαβόλου και ελαφρυντικά έχει, επειδή πλάσθηκε από χώμα και από απροσεξία γλίστρησε και λασπώθηκε.Για να γίνη σωστός αγώνας, πρέπει να γυρίζουμε την ρόδα αντίθετα από εκεί που την γυρίζει ο διάβολος. Αν μας λέη ότι είμαστε κάτι, να καλλιεργούμε την αυτομεμψία. Αν μας λέη ότι δεν είμαστε τίποτε, να λέμε:
«Ο Θεός θα με ελεήση».
Έτσι απλά αν κινήται ο άνθρωπος, με εμπιστοσύνη και ελπίδα στον Θεό, μπαίνει στην ζωή του η μετάνοια, η ταπείνωση, και ανεβαίνει σε πνευματικά ύψη.
– Δηλαδή, Γέροντα, η αυτομεμψία δεν βοηθάει στον πνευματικό αγώνα;
– Βοηθάει, αλλά θέλει διάκριση. Μπορεί π.χ. να λέη κανείς στον εαυτό του:«Είσαι ανόητος...». Να το λέη όμως με ταπείνωση, για να κοροϊδέψη τον διάβολο,αλλά και με λεβεντιά, όχι με κακομοιριά. Αυτομεμψία, όχι απελπισία.
Σημείο πνευματικής ωριμότητος είναι να πιστέψω ότι δεν κάνω τίποτε, να απογοητευθώ με την καλή έννοια από τον εαυτό μου, από το εγώ μου· να νιώθω πώς με ό,τι κάνω προσθέτω συνέχεια μηδενικά και να συνεχίζω τον αγώνα μου ελπίζοντας στον Θεό.
Τότε ο Καλός Θεός, όταν δη τα μηδενικά της αγαθής μου προαιρέσεως, θα με λυπηθή, θα προσθέση στην αρχή την μονάδα και θα πάρουν αξία τα μηδενικά μου και θα πλουτίσω πνευματικά. Μέσα στην ταπεινή κατάσταση της απογοητεύσεως από τον εαυτό μου κρύβεται η καλή πνευματική κατάσταση.

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’«Πνευματικός Αγώνας» ‐ 90

Μοναχός Παίσιος Αγιορείτης

Χαρακτηριστική είναι η ευχή του γέροντος Παϊσίου
«Καλή υπομονή. Εύχομαι ο Χριστός να σας αυξάνει την αγάπη του!!

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Εἶχε ἔρθει στὸ Καλύβι μὲ τὸν πατέρα του ἕνας δαιμονισμένος ποὺ ἔλεγε ὅτι εἶναι θεός. Εἶχε πάει σὲ ἕναν πνευματικὸ ἔξω στὸν κόσμο, κι ἐκεῖνος, ἐπειδὴ φοβήθηκε μήπως ὁ διάβολος τοῦ ὁρμήση, τοῦ εἶπε: «Εὐλόγησέ με»!
Τί νὰ πῆς; Τέλος πάντων!
Ἔλεγε μετὰ στὸν πατέρα του: «Νὰ δῆς, καὶ ὁ πατὴρ Παΐσιος θὰ παραδεχθῆ ὅτι εἶμαι θεός». Βάζει στοίχημα μὲ τὸν πατέρα του σὲ ὅσα χρήματα εἶχαν μαζί τους ὅτι θὰ τὸν παραδεχθῶ γιὰ θεό. Μόλις ἄρχισα νὰ κάνω κομποσχοίνι, τινάχθηκε ὄρθιος. «Τί κάνεις ἐσὺ μ ̓ αὐτό; φώναξε.
Ἐγὼ ἔχω κάνει ὅλες τὶς ἁμαρτίες. Ἔχω κάνει κι ἐκείνη κι ἐκείνη τὴν ἁμαρτία... Ἔχω τὸν διάβολο μέσα μου καὶ ἔχω θεοποιηθῆ. Πρέπει νὰ παραδεχθῆς ὅτι εἶμαι θεός. Ἐσύ, βρέ, τίποτε δὲν ἔκανες, μοῦ λέει. Κάνεις συνέχεια βοὺρ-βοὺρ μ ̓ αὐτό!». Ἔλεγε κάτι βαρειὲς κουβέντες! Εἶχα ἀγανακτήσει. «Ἄντε, φύγε ἀπὸ ̓δῶ, χαμένε», τοῦ λέω. Τοῦ ἔδωσα ἕνα ξεσκόνισμα γερό. Ἀγρίεψε, ἔγινε θηρίο. Βγάζει τὰ χρήματα ἀπὸ τὴν τσέπη του, τὰ πετάει στὸν πατέρα του: «Πάρ ̓ τα, λέει, ἔχασα τὸ στοίχημα».

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικὸς Ἀγώνας»-110-

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
Γέροντα, ἀπὸ τὰ ὄνειρα μπορεῖ κανεὶς νὰ προβλέψη κάτι ποὺ θὰ τοῦ συμβῆ;
–Ὄχι, μὴ δίνετε σημασία στὰ ὄνειρα.
Εἴτε εὐχάριστα εἶναι τὰ ὄνειρα εἴτε δυσάρεστα, δὲν πρέπει νὰ τὰ πιστεύη κανείς, γιατὶ ὑπάρχει κίνδυνος πλάνης. Τὰ ἐνενῆντα πέντε τοῖς ἑκατὸ ἀπὸ τὰ ὄνειρα εἶναι ἀπατηλά. Γι ̓ αὐτὸ οἱ Ἅγιοι Πατέρες λένε νὰ μὴν τὰ δίνουμε σημασία. Πολὺ λίγα ὄνειρα εἶναι ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ αὐτά, γιὰ νὰ τὰ ἑρμηνεύση κανείς, πρέπει νὰ ἔχη καθαρότητα καὶ ἄλλες προϋποθέσεις, ὅπως ὁ Ἰωσὴφ καὶ ὁ Δανιήλ, ποὺ εἶχαν χάρισμα ἀπὸ τὸν Θεό.
«Θὰ σοῦ πῶ, εἶπε ὁ Δανιὴλ στὸν Ναβουχοδονόσορα, καὶ τί ὄνειρο εἶδες καὶ τί σημαίνει». Ἀλλὰ σὲ τί κατάσταση εἶχε φθάσει! Ἦταν μέσα στὰ λιοντάρια καὶ τὰ λιοντάρια, παρόλο ποὺ ἦταν νηστικά, δὲν τὸν πείραζαν. Τοῦ πῆγε ὁ Ἀββακοὺμ φαγητό, κι ἐκεῖνος εἶπε: «Μὲ θυμήθηκε ὁ Θεός;». Ἂν δὲν θυμόταν ὁ Θεὸς τὸν Προφήτη Δανιήλ, ποιόν θὰ θυμόταν;
–Γέροντα, μερικοὶ ἄνθρωποι δὲν βλέπουν ὄνειρα.–Καλύτερα ποὺ δὲν βλέπουν!
Δὲν ξοδεύουν οὔτε εἰσιτήρια, οὔτε βενζίνη! Στὰ ὄνειρα σὲ ἕνα λεπτὸ βλέπεις κάτι ποὺ στὴν πραγματικότητα θὰ διαρκοῦσε ὧρες, μέρες, γιατὶ καταργεῖται ὁ χρόνος.
Νά, ἀπὸ αὐτὸ μπορεῖ νὰ καταλάβη κανεὶς τὸ ψαλμικό: «Χίλια ἔτη ἐν ὀφθαλμοῖς σου, Κύριε, ὡς ἡ ἡμέρα ἡ ἐχθές, ἥτις διῆλθε».
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικὸς Ἀγώνας»-123-

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Συναίσθηση της αμαρτωλότητος και πρόοδος στον αγώνα – Γέροντα, όταν κανείς δεν πηγαίνη καλά στον αγώνα του, είναι σωστό να λέη:«Τέτοιος είσαι και θα είσαι. Τίποτε καλύτερο δεν περιμένω από σένα»;
– Αν αντιμετωπίζη έτσι την κατάστασή του, μπορεί να πλανηθή· να φθάση να πή:«Όσοι είναι να πάνε στον Παράδεισο, θα πάνε. Επομένως, γιατί να αγωνισθώ;»
Δηλαδή οι Άγιοι αγίασαν χωρίς αγώνα; Αυτός, ενώ δεν αγωνίζεται, περιμένει να διορθωθή, να ελευθερωθή από τα πάθη του. Κάνει σαν εκείνον τον γέρο που ήθελε να φάη μούρα και καθόταν κάτω από την μουριά με ανοιχτό το στόμα και περίμενε να πέση κανένα μούρο στο στόμα του.– Γέροντα, πώς θα καταλάβω αν έχω πνευματική πρόοδο;– Αν έχης συναίσθηση της αμαρτωλότητός σου, θα έχης και πνευματική πρόοδο. Όσο μεγαλύτερες βλέπεις τις αμαρτίες σου, τόσο μεγαλύτερη συναίσθηση θα αποκτάς και τόσο θα προοδεύης.– Μπορεί, Γέροντα, κάποιος να αναγνωρίζη το σφάλμα του και να μην προοδεύη;
– Όταν ο άνθρωπος αναγνωρίζη το σφάλμα του και πέφτη ξανά, χωρίς να θέλη, σημαίνει ότι υπάρχει υπερηφάνεια ή προδιάθεση για υπερηφάνεια, και γι ̓ αυτό δεν τον βοηθάει ο Θεός να προκόψη.Το να συναισθανθή κανείς την αμαρτωλότητά του, είναι μεγάλη δύναμη,μεγάλη υπόθεση. Μετά σιχαίνεται τον εαυτό του, ταπεινώνεται, αποδίδει όλα τα καλά στην φιλανθρωπία και στην αγαθότητα του Θεού και αισθάνεται μεγάλη ευγνωμοσύνη.
Γι ̓ αυτό ο Θεός αγαπάει περισσότερο τους αμαρτωλούς που αναγνωρίζουν την αμαρτωλότητά τους, μετανοούν και ζουν με ταπείνωση, παρά εκείνους που αγωνίζονται πολύ, αλλά δεν αναγνωρίζουν την αμαρτωλότητά τους και δεν έχουν μετάνοια.

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’«Πνευματικός Αγώνας» ‐ 87 ‐

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Αλλαγή ζωής.
Για να σταματήση ο άνθρωπος να κάνη μια αμαρτία, πρέπει να προσπαθήση να αποφύγη κάθε ερέθισμα που προκαλεί αυτήν την αμαρτία. Ο μέθυσος λ.χ., αν θέλη να βοηθηθή και να μην ξαναπιή, δεν πρέπει ούτε έξω από ταβέρνα να περάση.Μικρή προσπάθεια χρειάζεται και καλή διάθεση, και ο Καλός Θεός θα μας βοηθήση να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Έχει, ας πούμε, κάποιος ένα πάθος.
Το αναγνωρίζει,αγωνίζεται να το κόψη, μετανοεί, ταπεινώνεται. Η διάθεση που έχει να κόψη το πάθος του πληροφορεί τον Θεό και τον βοηθάει. Αλλά, αν δεν καταβάλλη προσπάθεια, για να αλλάξη, και συνεχίζη να αμαρτάνη, πώς ο Θεός να δώση την Χάρη Του;
Η Χάρις του Θεού δεν έρχεται σε λανθασμένη κατάσταση, γιατί αυτό δεν βοηθάει τον άνθρωπο. Αν ήταν έτσι, θα έστελνε ο Θεός την Χάρη Του και στον διάβολο.Ο άνθρωπος που δεν παραμένει στην πτώση του, στις αμαρτωλές σκέψεις του,αλλά μετανοεί για τα σφάλματά του και αγωνίζεται να μην αμαρτάνη, δέχεται την Χάρη του Θεού και βοηθιέται. Όταν όμως δεν υπάρχη μετάνοια και η αμαρτία θεωρήται μόδα, αυτό είναι δαιμονική κατάσταση.

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’«Πνευματικός Αγώνας» ‐ 96 ‐

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γέροντα, αισθάνομαι ότι δεν είμαι εντάξει απέναντι στον Θεό, και αυτό με πονάει.
– Από την στιγμή που αισθάνεσαι ότι δεν είσαι εντάξει και λές ταπεινά «ήμαρτον, Θεέ μου», ο Θεός συγχωρεί, βοηθάει και χαριτώνει, και αν σε βρη στην κατάσταση αυτήν ο θάνατος, θα σωθής. Γιατί δεν λές απλώς πώς δεν είσαι εντάξει και μένεις σε έναν στραβό δρόμο, αλλά αγωνίζεσαι. Δεν είσαι, Θεός φυλάξοι, σε δαιμονική κατάσταση. Λίγο‐πολύ, εδώ στο μοναστήρι, όλες οι αδελφές, με την βοήθεια του Θεού, είστε εν μετανοία. Ύστερα, να ξέρης, ο πνευματικός άνθρωπος,όταν αισθάνεται ότι είναι χάλια, δέχεται την θεία Χάρη, γιατί είναι ένα ξέπλυμα αυτή η συναίσθηση που έχει για την αμαρτωλότητά του.Εγώ, όταν κάποιος με πόνο μου λέει:«είμαι τέτοιος, τέτοιος», τον χαίρομαι,γιατί,αφού αναγνωρίζει τα σφάλματά του, θα ελευθερωθή από αυτά.
Βρήκα κάποτε έναν άνθρωπο που έμενε σε ένα καλύβι με τα γατιά, με τα σκυλιά. Ούτε φωτιά άναβε,γιατί φοβόταν μην κάψη το καλύβι.
Ήταν τελείως εγκαταλελειμμένος! Τον πόνεσα,τον λυπήθηκα, αλλά εκείνος μου είπε:«Μη με λυπάσαι, μωρέ καλόγερε· εγώ πρέπει να βασανισθώ. Αν ήξερες τί έχω κάνει, δεν θα με λυπόσουν. Για μένα, κι εδώ που είμαι, πολύ είναι». Έ, αυτόν, ό,τι κι αν έχη κάνει, δεν θα τον οικονομήση ο Θεός; Και τώρα
που ήμουν στο νοσοκομείο, ήρθε μια γυναίκα, που τα χέρια της ήταν τρυπημένα από τις μεταγγίσεις! Ήταν τελείως χάλια! Δεν είχε η φουκαριάρα φλέβα για φλέβα!«Δεν έχω κανένα καλό, μου λέει. Μήπως με λυπηθή από αυτά ο Θεός και με πάρη στον Παράδεισο! Έχω εκείνο, εκείνο το ελάττωμα...». Και έλεγε‐έλεγε ένα σωρό κουσούρια. Τί λεπτή εργασία έκανε στον εαυτό της! Εγώ σε τέτοια κατάσταση άλλον άνθρωπο δεν είδα!

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’«Πνευματικός Αγώνας» ‐ 87

 ΔΙΔΑΧΕΣ

Περίπου στα τέλη της δεκαετίας του ’80, ο μακαριστός γέροντας Παΐσιος είχε προβλέψει τι θα ακολουθούσε στην...

Ο Γέροντας Παΐσιος για την Ευρωζώνη: Θα την διαλύσουν οι Άγγλοι

Αλεξανδρούπολη – Κωνσταντινούπολη και το μεγάλο παιχνίδι ΞΕΚΙΝΑΕΙ...

Αλεξανδρούπολη – Κωνσταντινούπολη και το μεγάλο παιχνίδι ΞΕΚΙΝΑΕΙ...

Σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία το στρατηγικό  αντίβαρο της Κωνσταντινούπολης λέγεται Αλεξανδρούπολη για όλους τους ξένους ισχυρούς  παίκτες.

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Η μεν Κωνσταντινούπολη φυλάει τα στρατηγικά ΣΤΕΝΑ από μέσα , η δε Αλεξανδρούπολη τα φυλάει από έξω στις ναυτικές κατεβασιές προς το Αιγαίο, την Αν. Μεσόγειο και το Σουέζ.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ἔχουμε, Γέροντα, καὶ στὴν ἐποχή μας τέτοια περιστατικά;
–Ναί, βέβαια. Θυμᾶμαι κάποιο γεγονὸς ποὺ συνέβη, ὅταν ἤμουν στὴν Μονὴ Φιλοθέου. Κάποιος μοναχός, ὅταν ἦταν στὸν κόσμο, εἶχε κάψει ἕναν Τοῦρκο στὸν φοῦρνο, ἐπειδὴ εἶχε σφάξει τὸν πατέρατου.
Μετὰ μετανόησε, ἦρθε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἔγινε μοναχὸς καὶ εἶχε βάλει μιὰ καλὴ σειρά. Μέρα-νύχτα ὅμως παρακαλοῦσε τὸν Θεὸ νὰ ἐπιτρέψη νὰ καῆ καὶ ὁ ἴδιος. Μιὰ φορὰ ἔπιασε πυρκαγιὰ στὸ Μοναστήρι.
Ἐγὼ τότε ἤμουν δοχειάρης. Ἑτοίμασα δοχεῖα μὲ νερὸ καὶ τρέξαμε ὅλοι καὶ σβήσαμε τὴν φωτιά. Τελικὰ αὐτὸν τὸν μοναχὸ τὸν βρήκαμε καμένο. Θὰ μοῦ μείνη ἀλησμόνητη ἡ σκηνή... Τί εἶχε γίνει; Αὐτὸς τότε ἦταν ὀγδόντα πέντε χρονῶν καὶ τὸν διακονοῦσε ἕνας μοναχὸς ποὺ ἦταν ἑβδομῆντα πέντε. Ἐκείνη τὴν ἡμέρα, γιὰ νὰ τὸν ἀνακουφίση λίγο ἀπὸ τοὺς πόνους τῶν ρευματισμῶν, τοῦ ἔτριψε τὰ πόδια του μὲ πετρέλαιο καὶ τὸν κουκούλωσε κοντὰ στὸ τζάκι.
Πετάχθηκε ὅμως μιὰ σκανδαλήθρα ἀπὸ τὰ ξύλα τῆς καστανιᾶς, πῆρε φωτιά, κάηκε ἐκεῖνος καὶ ἔπιασε φωτιὰ καὶ ὅλο τὸ μοναστήρι. Ἐγὼ στενοχωρήθηκα πολὺ γιὰ τὸ γεγονός· δὲν μποροῦσα νὰ ἡσυχάσω! Ὕστερα μοῦ εἶπε ὁ Πνευματικός: «Μὴ στενοχωριέσαι· αὐτὸς ζητοῦσε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ καῆ, γιὰ νὰ ἐξιλεωθῆ· αὐτὸ ἦταν δῶρο Θεοῦ».

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’«Πνευματικός Αγώνας» ‐ 86 ‐

Γέροντα, άκουσα κάποιον να λέη:«Έχω τον λογισμό ότι ο Χριστός θα φερθή με επιείκεια».
Είναι σωστός αυτός ο λογισμός;
– Όταν ο άνθρωπος έχη μεγάλη ταπείνωση, αναγνωρίζη το σφάλμα του,αισθάνεται την ενοχή του σε μεγάλο βαθμό και υποφέρη, τότε ο Χριστός θα φερθή με επιείκεια και θα τον συγχωρήση.«Παιδί μου, θα του πή, μην το σκέφτεσαι πιά· πάει,έληξε». Αν όμως δεν συναισθάνεται την ενοχή του και αναπαύη τον λογισμό του ότι ο Χριστός θα φερθή με επιείκεια και ευσπλαχνία, αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Δηλαδή ο Χριστός θα βραβεύση τους αμαρτωλούς;
Η καλή αναγνώριση του εαυτού μας συγκινεί τον Θεό και μας δίνει βοήθεια θεϊκή και χαρά παραδεισένια. Αν μας βοηθούσε και η μη αναγνώριση, ο Θεός ούτε και αυτήν θα μας την ζητούσε.
– Γέροντα, είπατε «η καλή αναγνώριση» του εαυτού μας· υπάρχει και κακή αναγνώριση;
– Ναί, μπορεί να έχη κανείς λανθασμένη γνώση του εαυτού του, να τον δικαιολογή και να αναπαύη τον λογισμό του. Γι ̓ αυτό, όταν λέω ότι υπάρχει αναγνώριση του σφάλματος, εννοώ ότι υπάρχει έστω και μια μικρή προσπάθεια για διόρθωση. Σού χρωστάω π.χ. πεντακόσιες χιλιάδες δραχμές καί, όταν σε βλέπω, λ έω:«σού χρωστάω και πεντακόσιες χιλιάδες», αλλά δεν με απασχολεί να επιστρέψω το χρέος· απλώς αναγνωρίζω ότι έχω ένα χρέος. Μετά από λίγο πάλι το σκέφτομαι και σού λέω:«ναί, ναί, έχω και ένα χρέος».
Αυτό δεν θα πη αναγνώριση. Όταν αναγνωρίζη κανείς πραγματικά ότι έχει ένα χρέος, δεν κοιμάται· ψάχνει να βρη πώς να το εξοφλήση. Και τότε, όταν λέη «έχω ένα χρέος», πληροφορείται και ο άλλος, από τον τρόπο που το λέει, ότι πράγματι τον απασχολεί το θέμα.

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’«Πνευματικός Αγώνας» ‐ 87 ‐

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου 

 

Πρέπει ο άνθρωπος να γνωρίση τον εαυτό του όπως είναι, και όχι όπως τον παρουσιάζει ο εχθρός διάβολος, διότι αυτός ενδιαφέρεται για το κακό μας.
Ποτέ να ‐ μην απελπίζεται, αρκεί να μετανοή, γιατί και οι αμαρτίες του είναι λιγώτερες από του διαβόλου και ελαφρυντικά έχει, επειδή πλάσθηκε από χώμα και από απροσεξία γλίστρησε και λασπώθηκε.Για να γίνη σωστός αγώνας, πρέπει να γυρίζουμε την ρόδα αντίθετα από εκεί που την γυρίζει ο διάβολος. Αν μας λέη ότι είμαστε κάτι, να καλλιεργούμε την αυτομεμψία. Αν μας λέη ότι δεν είμαστε τίποτε, να λέμε:
«Ο Θεός θα με ελεήση».
Έτσι απλά αν κινήται ο άνθρωπος, με εμπιστοσύνη και ελπίδα στον Θεό, μπαίνει στην ζωή του η μετάνοια, η ταπείνωση, και ανεβαίνει σε πνευματικά ύψη.
– Δηλαδή, Γέροντα, η αυτομεμψία δεν βοηθάει στον πνευματικό αγώνα;
– Βοηθάει, αλλά θέλει διάκριση. Μπορεί π.χ. να λέη κανείς στον εαυτό του:«Είσαι ανόητος...». Να το λέη όμως με ταπείνωση, για να κοροϊδέψη τον διάβολο,αλλά και με λεβεντιά, όχι με κακομοιριά. Αυτομεμψία, όχι απελπισία.
Σημείο πνευματικής ωριμότητος είναι να πιστέψω ότι δεν κάνω τίποτε, να απογοητευθώ με την καλή έννοια από τον εαυτό μου, από το εγώ μου· να νιώθω πώς με ό,τι κάνω προσθέτω συνέχεια μηδενικά και να συνεχίζω τον αγώνα μου ελπίζοντας στον Θεό.
Τότε ο Καλός Θεός, όταν δη τα μηδενικά της αγαθής μου προαιρέσεως, θα με λυπηθή, θα προσθέση στην αρχή την μονάδα και θα πάρουν αξία τα μηδενικά μου και θα πλουτίσω πνευματικά. Μέσα στην ταπεινή κατάσταση της απογοητεύσεως από τον εαυτό μου κρύβεται η καλή πνευματική κατάσταση.

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’«Πνευματικός Αγώνας» ‐ 90