Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γέροντα, μόλις αρχίσω να προσεύχωμαι, έρχονται στον νού μου οι εκκρεμότητες που έχω στο διακόνημα.
– Κι εγώ, άμα έχω εκκρεμότητες, δεν μπορώ να ησυχάσω. Γι’ αυτό, αν θέλης να μην έχης περισπασμό την ώρα της προσευχής, να τακτοποιής γρήγορα‐γρήγορα τις εκκρεμότητες που έχεις και ύστερα να αρχίζης την προσευχή, λέγοντας στον λογισμό σου: «Όλα είναι τακτοποιημένα καλύτερα από την ψυχή μου. Ας φροντίσω λοιπόν να τακτοποιήσω και αυτήν».
– Γέροντα, σκέφτομαι ότι, αν είχα κάποια δυσκολία στην ζωή μου, αυτό θα με βοηθούσε στην προσευχή.
– Τί είναι αυτά που λές; Πόλεμος πρέπει να γίνη, για να ζητήσης τον Χριστό;
Μια καλή εξωτερική κατάσταση είναι η καλύτερη προϋπόθεση για την καλή εσωτερική κατάσταση. Η προσευχή θέλει να είναι κανείς απερίσπαστος εξωτερικά και τακτοποιημένος εσωτερικά. Το απερίσπαστο πολύ βοηθάει στην πνευματική ζωή.
Μπορεί,
Γέροντα, κάποια να το κάνη από απλότητα;
– Δεν είναι απλότητα να χτυπάη μια αδελφή την πόρτα της άλλης καί, χωρίς να ακούση το «Αμήν», να ανοίγη και να μπαίνη μέσα. Απορώ, πώς το κάνετε αυτό!
Μπορεί η άλλη να κλαίη στην προσευχή και δεν θέλει να την δούν. Εγώ, όταν πηγαίνω σε κάποιο γειτονικό Κελλί και ακούω να διαβάζουν την Ακολουθία του Εσπερινού, μπορεί να κάνω και μία ώρα κομποσχοίνι έξω στο κρύο, για να μην τους διακόψω και κουτσουρέψουν την Ακολουθία. Αφού τους ακούω ότι ψάλλουν, πώς να ανοίξω την πόρτα; Πώς να μπώ; Αν μπώ, είναι σαν να έχω δικαιώματα.
Μπορεί εκείνοι να μου δίνουν δικαιώματα, αλλά εγώ δεν το κάνω αυτό· είναι εγωιστικό, σαν να είμαι κάτι και δεν υπολογίζω τον άλλον. Να υπάρχη αυτή η εσωτερική ευαισθησία.
Μια φορά, όταν ήμουν στο Σινά, είδα δύο Βεδουινάκια, ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι, να προσεύχωνται στον δρόμο με κομπολόγια και γύρισα σιγά‐σιγά πίσω, για να τελειώσουν τα καημένα την προσευχή τους και να συνεχίσω μετά τον δρόμο μου, γιατί δεν υπήρχε άλλο πέρασμα.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ ΣΤ’ «Περί Προσευχής»