Όσιος Παΐσιος: Το βαθύτερο νόημα της ζωής είναι να ετοιμασθούμε για την άλλη ζωή

 

– Γέροντα, ένας νέος εξαφανίσθηκε, αφού άφησε

 σημείωμα στους γονείς του ότι  θα αυτοκτονήση, γιατί δεν είναι όμορφος και ότι 

γι᾿ αυτό φταίνε εκείνοι.
Δεν  έχουν  συλλάβει  το  βαθύτερο  νόημα  της  ζωής  οι  άνθρωποι . 

 Δεν  πιστεύουν στην άλλη ζωή. Όλο το βάσανο από εκεί ξεκινάει. «Είμαι αδικημένος, σού  λέει· οι άλλοι χαίρονται, εγώ δεν χαίρομαι». Δεν 

είναι ευχαριστημένοι με ό,τι έχουν,  μπαίνει και ο εγωισμός, και βασανίζονται. Ο Θεός

 όλο τον κόσμο τον αγαπάει. Στον  κάθε άνθρωπο έδωσε αυτά που τον ωφελούν, είτε 

το μπόι είτε την λεβεντιά είτε την  ομορφιά κ.λπ., ό,τι  θα τον βοηθήση, αν το αξιοποιήση, να σωθή . Αλλά ο κόσμος  βασανίζεται. «Γιατί εγώ να είμαι έτσι, ενώ εκείνος 

έτσι;». Μά εσύ έχεις αυτά, εκείνος  έχει άλλα. Ένας δια Χριστόν σαλός Ρουμάνος που 

ασκητεύει στο Άγιον Όρος είπε σε  κάποιον  που  είχε  τέτοιους  λογισμούς:  «Ένας  βάτραχος  είδε  το  βουβάλι  και  είπε:  ʺΘέλω  να  γίνω  και  εγώ  βουβάλιʺ.  Φούσκωσε ,  φούσκωσε  ο  βάτραχος,  και  τελικά  έσκασε. Ο Θεός αυτόν τον έκανε βάτραχο, εκείνο

 βουβάλι. Πήγε ο βάτραχος να γίνη  βουβάλι και έσκασε!». Ο καθένας να χαίρεται,

 όπως ο Δημιουργός τον έφτιαξε.  Όταν ο άνθρωπος βοηθηθή να πιστέψη στον Θεό 

και στην μέλλουσα ζωή, την  αιώνια, – συλλάβη δηλαδή το βαθύτερο νόημα της

 ζωής – και μετανοήση, αλλάξη  ζωή, έρχεται αμέσως η θεία παρηγοριά με την

 Χάρη του Θεού, η οποία τον αλλοιώνει,  διώχνοντας  και  όλα  τα  κληρονομικά  του  ελαττώματα .

  Πολλοί  άνθρωποι  που  μετανόησαν, αγωνίσθηκαν με φιλότιμο ταπεινά,

 χαριτώθηκαν, έγιναν και Άγιοι, και  τους  προσκυνάμε  τώρα  με  ευλάβεια  και  ζητάμε  και  τις  πρεσβείες  τους,  ενώ  προηγουμένως είχαν πολλά πάθη και κληρονομικά. Ο Όσιος Μωυσής ο Αιθίοψ λ.χ.,  ενώ ήταν ο πιο αιμοβόρος ληστής, με κληρονομική κακία, μόλις πίστεψε στον Θεό ,  μετανόησε, ασκήθηκε, έφυγαν όλα τα πάθη, τον

 επισκέφθηκε η Χάρις του Θεού, και  αξιώθηκε να λάβη και το προφητικό χάρισμα. 

Πέρασε στην ευαισθησία ακόμη και τον  Μέγα  Αρσένιο388,  ο  οποίος  ήταν  από  την  μεγαλύτερη  αρχοντική  οικογένεια  της  Ρώμης, με κληρονομικές αρετές και με μεγάλη 

επιστημονική μόρφωση.
– Γέροντα, δηλαδή ποιό είναι ακριβώς το νόημα 

αυτής της ζωής;
 –  Ποιό  είναι;
Να  ετοιμασθούμε  για  την  Πατρίδα  μας ,  τον  Ουρανό ,  τον Παράδεισο. Το πάν είναι να συλλάβη ο άνθρωπος

 αυτό το βαθύτερο νόημα της ζωής,  που  είναι  η  σωτηρία  της  ψυχής.  Όταν  ο  άνθρωπος  πιστεύη  στον  Θεό  και  στην  μέλλουσα  ζωή,  τότε  καταλαβαίνει  ότι  αυτή  η  ζωή  είναι  μάταιη  και  ετοιμάζει  το   διαβατήριό του για την άλλη ζωή. Ξεχνούμε ότι 

όλοι θα φύγουμε. Δεν θα βγάλουμε  ρίζες εδώ. Αυτή η ζωή δεν είναι για να 

καλοπεράσουμε. Είναι να δίνουμε εξετάσεις,  για  να  περάσουμε  στην  άλλη  ζωή.  Γιʹ  αυτό  ο  σκοπός  μας  πρέπει  να  είναι  να    388 Ο Αββάς Αρσένιος ο Μέγας (354‐447)

 καταγόταν από την Ρώμη. Ήταν μέγας κατά  την σοφία και την αρετή. Ονομαζόταν «πατήρ 

Βασιλέων», γιατί ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος  του ανέθεσε την μόρφωση των δύο παιδιών του.

 Το 394 μετά από θεία πληροφορία αναχωρεί  για την έρημο της Αιγύπτου. Αν και είχε ζήσει στα

 ανάκτορα, διακρίθηκε ως μοναχός για την  μεγάλη αυστηρότητα και την σκληραγωγία του.
ετοιμασθούμε, ώστε να φύγουμε με αναπαυμένη 

συνείδηση, όταν μας καλέση ο Θεός,  και  να  πετάξουμε  κοντά  Του .  Όταν  ο  Χριστός  ευλόγησε  τους  πέντε  άρτους  και  χόρτασε τόσες χιλιάδες ανθρώπους, ο κόσμος ένα

 κι ένα είπε: «Είναι ό,τι πρέπει για  βασιλιάς!». Έφαγαν τους πέντε άρτους και τα δυο 

ψάρια και ενθουσιάσθηκαν . Ο  Χριστός όμως τους είπε να μην ενδιαφέρωνται 

γι᾿ αυτήν την τροφή, γιατί δεν θα  μείνουμε εδώ389. Σ᾿ αυτήν την ζωή δοκιμάζεται

 ο καθένας, αν ανταποκρίνεται σε όσα  ζητάει ο Θεός.
 – Γέροντα, τί πρέπει να έχη κανείς πάντα στον νού του, για να κάνη το θέλημα  του Θεού;   – Να έχη τον νού του στον Θεό. Να σκέφτεται 

γιατί ήρθαμε σ᾿ αυτήν την ζωή.  Εδώ  δεν  ήρθαμε  για  να  κάνουμε  τα  πάντα  και  να  βολευτούμε .  Ήρθαμε  για  να  ετοιμασθούμε για την άλλη ζωή. Ο νούς μας λοιπόν πρέπει να είναι διαρκώς εκεί και  σε ό,τι θα μας βοηθήση να πάμε εκεί. Με την

 φιλότιμη αντιμετώπιση, με τον ταπεινό  και  φιλότιμο  αγώνα  καταλαβαίνει  κανείς  το  νόημα  της  πνευματικής  ζωής .  Η  πνευματική  ζωή  είναι  λεβεντιά ,  γλέντι  πνευματικό.  Ξέρετε  τί  θα  πη  γλέντι!  Να  πιάσετε  το  βαθύτερο  νόημα  του  Μοναχισμού,  την  πνευματική  αρχοντιά ,  την  ευαισθησία την πατερική. Το βαθύτερο νόημα της 

ζωής – όχι του Μοναχισμού αλλά  της ζωής – έχουν υποχρέωση όλοι οι άνθρωποι να

 το συλλάβουν. Αν το έκαναν αυτό,  δεν θα είχαν καθόλου μικροπρέπειες, γκρίνιες κ.λπ. Αφού υπάρχει θεία ανταπόδοση,  να κοιτάξουμε πώς θα βγάλουμε κανένα φράγκο

 για ᾿κεί, και όχι πώς θα έχουμε εδώ  την αξιοπρέπειά μας και πώς θα απολαμβάνουμε 

ανθρώπινες τιμές.   Όταν  ο  άνθρωπος  τοποθετή  τον  εαυτό  του  στην  πραγματική  ζωή ,  όλα  τα  χαίρεται. Χαίρεται που ζή, χαίρεται που θα πεθάνη. Όχι γιατί βαρέθηκε την ζωή του,  αλλά χαίρεται που θα πεθάνη και θα πάη κοντά 

στον Χριστό.   – Χαίρεται, Γέροντα, γιατί δεν αντιδρά σ᾿ αυτό 

που ο Θεός επιτρέπει;   – Χαίρεται, γιατί βλέπει ότι αυτή η ζωή είναι

 πρόσκαιρη, ενώ η άλλη αιώνια.  Δεν  βαρέθηκε  την  ζωή,  αλλά  σκέφτεται «τί  θα  κάνουμε,  δεν  θα  φύγουμε;»  και  ετοιμάζεται για ᾿κεί, γιατί καταλαβαίνει ότι αυτός 

είναι ο προορισμός του, το νόημα  της ζωής.  Νά,  οι  κοινωνικοί  λειτουργοί  έχουν  καλωσύνη,  οι  καημένες,  τρέχουν ,  σκοτώνονται  για  τους  άλλους.  Σπουδάζουν  ψυχολογία,  αλλά  με  τον  τρόπο  που  πηγαίνουν  να  βοηθήσουν,  σε  κάποιες  περιπτώσεις  σταματούν.  Πάει  λ .χ.  μία  να  παρηγορήση έναν που έχει ένα πόδι και αυτός της

 λέει: «Εσύ μου λές ʺκαλημέραʺ με  δυο πόδια, αλλά εγώ με ένα». Τί να του απαντήση ; Πώς να τον βοηθήση με την  ψυχολογία; Αν δεν βοηθηθή αυτός ο άνθρωπος να 

συλλάβη το βαθύτερο νόημα της  ζωής, δεν μπορεί να βοηθηθή με τίποτε. Να

 καταλάβη ότι γιʹ αυτήν την αναπηρία που  επέτρεψε ο Θεός, αν δεν γογγύζη, θα έχη να λάβη 

στην άλλη ζωή αποταμιευμένο  ουράνιο μισθό και να χαίρεται. Και αν ακόμη οι 

άλλοι περπατούσαν με τέσσερα  πόδια, να έλεγε: «Σε ευχαριστώ, Θεέ μου, που

 περπατώ με ένα πόδι». Αλλά όσες δεν  έχουν την πνευματική αντιμετώπιση, πάνε να 

παρηγορήσουν τους αρρώστους και δεν  ξέρουν τί να τους πούν. Πάει η κοινωνική 

λειτουργός να παρηγορήση λ.χ. μια γυναίκα  τριάντα πέντε χρονών με καρκίνο, που έχει και 

τρία παιδάκια. Τί να της πή; Αν δεν  βοηθηθή αυτή η μητέρα να συλλάβη το βαθύτερο

 νόημα της ζωής, απελπίζεται, γιατί σκέφτεται τί θα γίνουν τα παιδιά. Την ίδια

 απελπισία που έχει η μητέρα έχει και η  κοινωνική  λειτουργός,  αν  δεν  έχη  καταλάβει  κάτι  το  ανώτερο,  το  βαθύτερα  πνευματικό. Αν δεν υπάρχη κατʹ αρχάς βαθύτερη

 τοποθέτηση στον ίδιο τον εαυτό της,  δεν μπορεί να βοηθήση σωστά, για να έρθη η θεία 

παρηγοριά στον άλλον . Έτσι οι  καημένες κουράζονται και σωματικά, αλλά και

 στενοχωρούνται , γιατί δεν μπορούν  να βοηθήσουν θετικά. Κουράζονται δηλαδή διπλά.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 ‐ Το βαθύτερο νόημα της ζωής
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου:    ΛΟΓΟΙ  Β’  

«Πνευματικὴ Ἀφύπνιση»   ‐ 387 ‐

 

 https://orthodoxypisti.blogspot.com