Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γέροντα, ὅταν ἀλλάξη κανεὶς ζωή, πρέπει νὰ ἐνδιαφερθῆ νὰ διορθώση τὸν λογισμὸ ποὺ εἶχαν προηγουμένως οἱ ἄλλοι γι ̓ αὐτόν;
–Δὲν θὰ κοιτάξη ἐγωιστικὰ νὰ διορθώση τὸν λογισμὸ τῶν ἄλλων· θὰ κοιτάξη πῶς νὰ διορθωθῆ ὁ ἴδιος, καὶ τότε θὰ ἀναιρεθῆ ἀπὸ μόνος του ὁ λογισμός τους.
Ἂν τὸ στίγμα ἀπὸ τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή του ἔχει μείνει στὴν κοινωνία ἢ στὸ στενό του περιβάλλον, αὐτὸ θὰ σβήση μὲ τὴν καλή του διαγωγή. Δὲν χρειάζεται νὰ μιλάη καθόλου. Θὰ μιλήση ὁ Θεὸς μὲ τὴν μετάνοιά του.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικὸς Ἀγώνας»-96-

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γέροντα, ἂν κάποιος ἔχη ἀλλάξει ζωὴ καὶ δὲν παραμένη στὶς παλιές του ἁμαρτωλὲς συνήθειες, ἀλλὰ μερικὲς φορὲς πέφτη σὲ κάποιο ἀπὸ τὰ παλιά του ἁμαρτήματα, σημαίνει ὅτι δὲν ἔχει μετάνοια;
–Ἔ, ἂν κάνη τὴν προσπάθεια ποὺ χρειάζεται καὶ πέφτη, ἔχει κάποια ἐλαφρυντικά. Στὴν ἀρχὴ δὲν εἶναιεὔκολο. Ἀλλά, ὅταν κανεὶς καταλάβη πραγματικὰ πόσο βαρὺ ἦταν αὐτὸ ποὺ ἔκανε, δὲν ξαναπέφτει.
Παλιὰ ὑπῆρχε μετάνοια εἰλικρινής. Ὅταν κάποιος μετανοοῦσε, δὲν γύριζε πίσω.
Τώρα βλέπω, μερικοί, μόλις ...
Δείτε περισσότερα

 

 

 

 

 

 

 

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γιὰ νὰ σταματήση ὁ ἄνθρωπος νὰ κάνη μιὰ ἁμαρτία, πρέπει νὰ προσπαθήση νὰ ἀποφύγη κάθε ἐρέθισμα ποὺ προκαλεῖ αὐτὴν τὴν ἁμαρτία.
Ὁ μέθυσος λ.χ., ἂν θέλη νὰ βοηθηθῆ καὶ νὰ μὴν ξαναπιῆ, δὲν πρέπει οὔτε ἔξω ἀπὸ ταβέρνα νὰ περάση. Μικρὴ προσπάθεια χρειάζεται καὶ καλὴ διάθεση, καὶ ὁ Καλὸς Θεὸς θὰ μᾶς βοηθήση νὰ ξεπεράσουμε τὶς δυσκολίες.
Ἔχει, ἂς ποῦμε, κάποιος ἕνα πάθος. Τὸ ἀναγνωρίζει, ἀγωνίζεται νὰ τὸ κόψη, μετανοεῖ, ταπεινώνεται.
Ἡ διάθεση ποὺ ἔχει νὰ κόψη τὸ πάθος του πληροφ...
Δείτε περισσότερα

 

 

 

 

 

 

 

 

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

–Γέροντα,
ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀγωνίζεται μπορεῖ σὲ ὅλη του τὴν ζωὴ νὰ ζῆ τὴν μετάνοια;
–Ναί,ἂν ἀγωνίζεται σωστά, δὲν βλέπει τὴν πρόοδό του, ἀλλὰ μόνον τὶς πτώσεις του καὶ ζῆ σὲ συνεχῆ μετάνοια. Δὲν ξέρει ὅτι στὴν ἀρχὴ πάλευε μὲ ἕνα δαιμόνιο καὶ ὕστερα μπορεῖ νὰ παλεύη μὲ ἕνα τάγμα.
Γιατί, ὅσο περισσότερη δύναμη καταβάλλει κανείς, γιὰ νὰ ξερριζώση ἕνα πάθος καὶ νὰ ἀποκτήση μιὰ ἀρετή, τόσο περισσότεροι ἐχθροὶ μαζεύονται καὶ τραβᾶνε καὶ αὐτοὶ ἀπὸ κάτω τὶς ρίζες.
Τότε, ἐνῶ δὲν βλέπει πρόοδο, ὡστόσο προοδεύει θετικά. Καὶ μπορεῖ, μέχρι νὰ πεθάνη, νὰ ζῆ σ ̓ αὐτὴν τὴν κατάσταση, νὰ μὴ βλέπη πρόοδο, νὰ νομίζη ὅτι δὲν προχωρεῖ, ἐπειδὴ ἔχει πτώσεις, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ὑπάρχει πρόοδος, γιατὶ συνεχῶς αὐξάνει τὸν ἀγώνα του καὶ παλεύει ὅλο καὶ μὲ περισσότερα ταγκαλάκια.
Ἡ μετάνοια γιὰ τὸν ἀγωνιζόμενο εἶναι ἕνα ἐργόχειρο ποὺ δὲν τελειώνει ποτέ. Τοὺς πεθαμένους τοὺς κλαῖνε, τοὺς θάβουν, τοὺς ξεχνοῦν...
Τὶς ἁμαρτίες μας θὰ τὶς κλαῖμε συνέχεια, μέχρι νὰ πεθάνουμε, ἀλλὰ μὲ διάκριση καὶ μὲ ἐλπίδα στὸν Χριστὸ ποὺ σταυρώθηκε, γιὰ νὰ μᾶς ἀναστήση πνευματικά.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικὸς Ἀγώνας»-95-

 

 

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

–Γέροντα, ἐγὼ χρόνια τώρα ἔχω νὰ κλάψω γιὰ ἕνα σφάλμα μου· δὲν ἔχω οὔτε ἕνα δάκρυ.
Αὐτὸ σημαίνει ὅτι δὲν ἔχω πραγματικὴ μετάνοια;–Δὲν πονᾶς γιὰ ἕνα σφάλμα ποὺ κάνεις;
–Πονάω, ἀλλὰ ἴσως εἶναι ρηχὸς ὁ πόνος.
–Ἀπὸ τὰ δάκρυα μὴ βγάζης συμπέρασμα. Εἶναι βέβαια τὰ δάκρυα ἕνα χαρακτηριστικὸ τῆς μετανοίας, ἀλλὰ δὲν εἶναι τὸ μόνο χαρακτηριστικό.
Μερικοὶ ἐκεῖ ποὺ κλαῖνε, ἐκεῖ γελᾶνε. Ὁ καρδιακὸς πόνος καὶ ὁ ἐσωτερικὸς ἀναστεναγμὸς εἶναι τὰ ἐσωτερικὰ δάκρυα, ποὺ εἶναι ἀνώτερα ἀπὸ τὰ ἐξωτερικά. Ἕνας, ὁ καημένος, ἔλεγε: «Τί σκληρὸς ποὺ εἶμαι, πάτερ! Οὔτε ἕνα δάκρυ! Ἡ καρδιά μου εἶναι σὰν πέτρα.
Τί σκληροκαρδία! Ἄχ!».
Ἐνῶ ἦταν πολὺ εὐαίσθητος, αἰσθανόταν ὅτι ἦταν πολὺ σκληρός, γιατὶ δὲν ἔκλαιγε. Ἀναστέναζε ὅμως βαθιά, βογγοῦσε ὁ καημένος, καὶ ἔβλεπες ἕναν ἀναστεναγμὸ νὰ βγαίνη ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του! Ἐνῶ ἄλλος κλαίει-γελάει καὶ εἶναι σὰν τὸν ἀνοιξιάτικο καιρό. Βλέπει λ.χ. κάποιον δυστυχισμένο, συγκινεῖται, κλαίει λίγο, κι ἕνα κι ἕνα λέει: «ἄ, ἐγὼ πῶς συμμετέχωστὸν πόνο τοῦ ἄλλου!». Ἤ, ἂν προσευχηθῆ καὶ χύση λίγα δάκρυα, λέει: «ἄ, ἡ προσευχή μου εἰσακούεται, γιατὶ γίνεται μετὰ δακρύων!» καὶ ἀναπαύει τὸν λογισμό του.Ὑπάρχουν καὶ τὰ ἀπαρηγόρητα δάκρυα. Αὐτὰ εἶναι ταγκαλίστικα. Δὲν ἔχουν μετάνοια, ἀλλὰ θιγμένο ἐγωισμό. Τότε ὁ ἄνθρωπος κλαίει ἐγωιστικὰ γιὰ τὴν πτώση του. Πληγώνεται, γιατὶ μὲ τὶς ἀπροσεξίες του ξέπεσε στὰ μάτια τῶν ἄλλων, καὶ ὄχι γιατὶ λύπησε τὸν Θεό, καὶ ὑποφέρει διπλά.Στὸν ἀνταρτοπόλεμο ἕνας καπετάνιος ἀπὸ τοὺς ἀντάρτες –ὁ Θεὸς νὰ τοῦ χαρίζη μετάνοια –εἶχε πιάσει ἕναν φτωχὸ οἰκογενειάρχη ποὺ εἶχε ἐννιὰ παιδιά, τὸν ἔβαλε κάτω καὶ τὸν χτυποῦσε ἀλύπητα, ἐπειδὴ δὲν συμφωνοῦσε μὲ τὴν ἰδεολογία του.
Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος μάλιστα ἦταν κάποτε στὴν ὑπηρεσία του. Φώναζε ὁ καημένος: «Καλά, δὲν μὲ λυπᾶσαι, ἐννιὰπαιδιὰ ἔχω· δὲν θυμᾶσαι ποὺ σὲ κουβαλοῦσα καὶ στὴν πλάτη μου; Τί σοῦ ἔκανα;». Κάποιος ἀπὸ τοὺς συντρόφους τοῦ καπετάνιου, ὅταν τὸν εἶδε νὰ τσαλαπατᾶ τόσο σκληρὰ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο, τοῦ φώναξε: «Ἔ, τί σοῦ ἔκανε;
Δὲν τὸν λυπᾶσαι; Οἰκογενειάρχης ἄνθρωπος εἶναι». Ἀμέσως ἐκεῖνος βάζει κάτι κλάματα, ἐπειδὴ θίχτηκε ὁ ἐγωισμός του ἀπὸ τὴν παρατήρηση τοῦ συντρόφου του!Αὐτὰ τὰ κλάματα εἶναι ἐγωιστικά· εἶναι σὰν τὴν μεταμέλεια τοῦ Ἰούδα. Παρέδωσε τὸν Χριστὸ καὶ μετὰ πῆγε στοὺς Φαρισαίους νὰ πῆ «ἥμαρτον», ἀλλὰ ἐκεῖνοιτοῦ εἶπαν: «Τί μᾶς τὸ λὲς ὅτι ἁμάρτησες;». Ὁπότε προσεβλήθη, πείσμωσε, τοὺς πέταξε τὰ ἀργύρια καὶ πῆγε καὶ κρεμάσθηκε ἀπὸ ἐγωισμό. Ἐνῶ, ἂν μετανοοῦσε καὶ πήγαινε καὶ ἔλεγε στὸν Χριστὸ «εὐλόγησον», θὰ σωζόταν.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικὸς Ἀγώνας»-94-