Ὁ μακαριστός Γέροντας Παΐσιος, τὸν Ἰούλιο τοῦ 1994, ἄφηνε στὸν κόσμο μὲ τὴν κοίμησή του μία πνευματική κληρονομιά, τὴν διδασκαλία του. Ἁπλός μοναχός, μὲ τὰ λίγα γράμματα τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου, ἀλλὰ μὲ πλούσια τὴν κατὰ Θεόν σοφία, εἶχε κενώσει τὸν ἑαυτό του γιὰ τὸν πλησίον. Ἡ διδασκαλία του δὲν ἦταν διδαχή ἤ κατήχηση. Τὸ Εὐαγγέλιο τὸ εἶχε κάνει βίωμά του καὶ ἡ διδασκαλία τοῦ πήγαζε ἀπὸ τὴν ζωή του, ποὺ χαρακτηριστικό γνώρισμά της εἶχε τὴν ἀγάπη. Εἶχε μορφώσει «ἐαυτόν» κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο, γι' αὐτὸ πρῶτα δίδασκε ἡ μορφή του καὶ ὕστερα ἡ εὐαγγελική ἀγάπη καὶ ὁ φωτισμένος λόγος του. Ὅταν δεχόταν τούς ἀνθρώπους, μὲ ὅλες τὶς ἰδιαιτερότητές τους, δὲν ἄκουγε ἁπλῶς ὑπομονετικά τὰ προβλήματα ποὺ τοῦ ἐμπιστεύονταν, ἀλλὰ μὲ τὴν ἁγία του ἁπλότητα καὶ διάκριση ἔμπαινε βαθιά στὴν καρδιά τους καὶ ἔκανε δικό του τὸν πόνο, τὴν ἀνησυχία, τὸ πρόβλημά τους. Καὶ τότε σιγά-σιγὰ γινόταν τὸ θαῦμα, ἡ ἀλλαγή τοῦ ἀνθρώπου. «Ὁ Θεός, ἔλεγε, κάνει τὸ θαῦμα, ὅταν συμμετέχει κανεὶς μὲ τὴν καρδιά του στὸν πόνο τοῦ ἄλλου».
ΛΟΓΟΙ Α’ «Μὲ Πόνο καὶ Ἀγάπη» - 9 -
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου