ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΕΣ ΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ, ΛΥΠΗ
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ
ΛΥΠΗ.
Μία κατάσταση, που
βιώνουμε στη ζωή μας οι άνθρωποι και
που την θεωρούμε, πολύ φυσιολογική.
Έτσι, μένουμε στην κατάσταση αυτή και
πολλές φορές, μας γίνεται τρόπος ζωής.
Θα προσπαθήσουμε όμως στο κείμενο που
θα ακολουθήσει, να περιγράψουμε και να
δώσουμε, την αληθινή διάσταση της λύπης
και ίσως αυτό μας βοηθήσει, να την
αντιμετωπίσουμε και να την αφαιρέσουμε
από τη ζωή μας.
Η λύπη είναι μία
παγίδα, που στήνει και ρίχνει μέσα σ’
αυτήν, τον άνθρωπο ο πονηρός. Έχει την
έδρα της στην καρδιά, γιατί εκεί γίνεται
η ένωση, του ανθρώπου με τον Χριστό. Και
σ’ αυτό αποβλέπει ο πονηρός, να μην
ενωθεί ο άνθρωπος μαζί Του. Να μην
εκπληρώσει δηλαδή το σκοπό, για τον
οποίο ήρθε στη γη. Όπου υπάρχει λύπη,
δεν υπάρχει Χριστός. Όπως λέει: «Έχεις
λύπη, ο Χριστός σου λείπει». Η λύπη,
μοιάζει με μία λίμνη, που ενώ είναι ήρεμη
και έχει καθαρό νερό, ξαφνικά πέφτει
κάτι βρώμικο μέσα εκεί, τη μολύνει και
δεν μπορείς να πιείς από αυτό το νερό.
Έτσι γίνεται και στον άνθρωπο. Η ήρεμη
λίμνη είναι η καρδιά του ανθρώπου, που
πρέπει να είναι καθαρή από τα πάθη. Όταν
όμως η καρδιά προσβληθεί από διάφορες
αδυναμίες, που θα της φέρουν λύπη, αυτό
σημαίνει ότι η λίμνη της καρδιάς του
πειράχτηκε και μολύνθηκε. Επομένως ο
άνθρωπος πρέπει να αγωνίζεται να
καθαρίζει την καρδιά του, βλέποντας τι
έχει μέσα εκεί. Όπως (εγωισμό, υπερηφάνεια,
ζήλεια, κακία φθόνο κ.λ.π.). Και στη
διαδικασία αυτή του αγώνα του, αρχίζει
να λυπάται τον εαυτό του και να λέει:
πώς κατάντησα; Ή γιατί είμαι έτσι εγώ;
όλα τέλειωσαν τώρα. Χαλάει η διάθεσή
του και σιγά – σιγά οδηγείται στην
απόγνωση και στην απελπισία, που είναι
το πιο δυνατό όπλο του εχθρού. Τί κάνει
δηλαδή ο άνθρωπος; Βγάζει το Θεό από τη
ζωή του, χάνει τη χαρά του και την ελπίδα
του. Γιατί χαρά και ελπίδα είναι ο
Χριστός. Βρίσκεται σε μία πνευματική
ζάλη, γιατί η λύπη, είναι πνευματική
ζάλη. Είναι ζάλη της ψυχής. Δεν μπορεί
να βρει άκρη και να τοποθετήσει τις
σκέψεις του, και να τις βάλει σε μία
σειρά για να ηρεμήσει. Γι’ αυτήν όμως
την κατάστασή του ευθύνεται ο ίδιος. Ο
εγωισμός του δηλαδή. Η λύπη είναι
εγωισμός. Τί παθαίνει ο άνθρωπος; Το εγώ
του δεν μπορεί να δεχτεί την πραγματικότητα
της ψυχής του. Δηλ. ότι έχει όλα αυτά τα
πάθη που αναφέραμε παραπάνω. Για να
τσαλακώσει ο ίδιος τον εαυτό του, πρέπει
να πει: έτσι είμαι με
πάθη και με αδυναμίες.
Γι’ αυτό λυπάται ο άνθρωπος τον εαυτό
του, γιατί δεν μπορεί να τον αποδεχτεί
όπως ακριβώς είναι. Λυπάται π.χ., γιατί,
δεν ήρθαν τα πράγματα στη ζωή του όπως
τα είχε προγραμματίσει ο ίδιος. Και εδώ
κρύβεται ο εγωισμός. Δεν υπάρχει Θεός
στον άνθρωπο αυτό, αλλά, ο ρυθμιστής της
ζωής του είναι ο ίδιος. Στην περίπτωση
αυτή, το κλειδί είναι να καταλάβει: α)
ότι σε κάθε περίπτωση, αυτή είναι η
πραγματική κατάσταση της ψυχής του β)
ότι ο ίδιος μόνος του, δεν μπορεί να
αλλάξει τίποτα μέσα του και γ) αν θέλει,
να αποδεχτεί τον εαυτό του, να ξεκλειδώσει
την καρδιά του, να μετανοήσει και να πει
στο Θεό: Έτσι
είμαι Κύριε, ελέησέ με και βοήθησέ με.
Τότε αλλάζει
το σκηνικό. Και πολύ σύντομα μάλιστα.
Γιατί, η μετάνοιά του, έλκει τη χάρη του
Θεού και έτσι βοηθιέται, η ψυχή του.
Ταπεινώνεται και ηρεμεί. Ο ίδιος ο Κύριός
μας, άλλωστε, παραχωρεί τέτοιες
καταστάσεις, για να νοιώθουμε την
αδυναμία μας και να τρέχουμε, ζητώντας
βοήθεια, αμέσως στην αγκαλιά Του. Όπως
μας λέει και στο Ευαγγέλιό Του: «για
τους άρρωστους ήρθα και όχι, γι’ αυτούς
που νομίζουν, ότι είναι υγιείς». Έτσι
αν ενεργήσουμε, λυτρωνόμαστε και από
τη λύπη μας, που είναι μεγάλη αμαρτία,
διότι ακυρώνει το Θεό. Και επομένως δεν
έχει σωτηρία. Ας αφεθούμε, στον μοναδικό
ιατρό ψυχών και σωμάτων, τον Ιησού
Χριστό. Ο μόνος που μπορεί, να μπει στην
ψυχή μας και να θεραπεύσει, μοναδικά
και με πολλή αγάπη, τον κάθε ένα από
εμάς. Και να γεμίσει την καρδιά μας, με
τη δική του αληθινή χαρά. http://logixaritoskaisofias.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου