Το κοσμικό πνεύμα - Ο διάβολος κυβερνάει την ματαιότητα
- Γέροντα, γιατί τον διάβολο τον λένε “κοσμοκράτορα”; Είναι πράγματι;
- Ακόμη αυτό έλειπε, να κυβερνά ο διάβολος τον κόσμο! Όταν είπε ο
Χριστός για τον διάβολο “ο άρχων του κόσμου τούτου” (1), δεν εννοούσε
ότι είναι κοσμοκράτορας, αλλά ότι κυριαρχεί στην ματαιότητα, στην
ψευτιά.
Αλλοίμονο, θα άφηνε ο Θεός τον διάβολο κοσμοκράτορα! Όσοι όμως έχουν
δοσμένη την καρδιά τους στα μάταια, στα κοσμικά, αυτοί ζουν υπό την
εξουσία “του κοσμοκράτορος του αιώνος τούτου” (2). Ο διάβολος δηλαδή
κυβερνάει την ματαιότητα και τους ανθρώπους που είναι κυριευμένοι από
την ματαιότητα, από τον “κόσμο”. “Κόσμος” τι θα πη; Δεν θα πη κόσμημα,
μάταιο στολίδι; Όποιος λοιπόν είναι κυριευμένος από την ματαιότητα είναι
υπό την κατοχή του διαβόλου. Η αιχμαλωτισμένη καρδιά από τον μάταιο
κόσμο διατηρεί και την ψυχή ατροφική και τον νου σκοτισμένο. Τότε, ενώ
φαίνεται κανείς ότι είναι άνθρωπος, στην ουσία είναι πνευματικό έκτρωμα.
Μου λέει ο λογισμός ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της ψυχής μας ακόμη και
από τον διάβολο είναι το κοσμικό πνεύμα, γιατί μας παρασύρει γλυκά και
μας πικραίνει τελικά αιώνια. Ενώ, αν βλέπαμε τον ίδιο τον διάβολο, θα
μας έπιανε τρόμος, θα αναγκαζόμασταν να καταφύγουμε στον Θεό και θα
εξασφαλίζαμε τότε τον Παράδεισο. Στην εποχή μας, πολύς “κόσμος” -κοσμικό
πνεύμα- μπήκε στον κόσμο και αυτός ο “κόσμος” θα τον καταστρέψη. Έβαλαν
οι άνθρωποι μέσα τους τον “κόσμο” και διώξανε από μέσα τους τον Χριστό.
- Γέροντα, γιατί δεν καταλαβαίνουμε πόσο κακό κάνει το κοσμικό πνεύμα και παρασυρόμαστε από αυτό;
- Γιατί το κοσμικό πνεύμα μπαίνει σιγά-σιγά, όπως ο σκαντζόχοιρος μπήκε
στην φωλιά του λαγού. Στην αρχή ο σκαντζόχοιρος παρακάλεσε τον λαγό να
βάλη λίγο το κεφάλι του μέσα στην φωλιά του, για να μη βρέχεται. Μετά
έβαλε το ένα πόδι, μετά το άλλο, και τελικά μπήκε ολόκληρος, και με τα
αγκάθια του έβγαλε τελείως έξω τον λαγό. Έτσι και το κοσμικό φρόνημα μας
ξεγελάει με μικρές παραχωρήσεις και σιγά-σιγά μας κυριεύει. Το κακό
λίγο-λίγο προχωράει. Αν ερχόταν απότομα, δεν θα ξεγελιόμασταν. Βλέπεις.
Αν θέλης να ζεματίσης έναν βάτραχο, πρέπει να του ρίξης λίγο-λίγο το
ζεματιστό νερό. Αν το ρίξης απότομα όλο μαζί, πετιέται και φεύγει,
γλυτώνει. Ενώ, αν του ρίξης λίγο καυτό νερό, στην αρχή θα το τινάξη λίγο
από την πλάτη του και μετά θα το δεχθή. Αν του ρίξης ακόμη λίγο, πάλι
θα το τινάξη λίγο, και σιγά-σιγά θα ζεματιστή, χωρίς να το καταλάβη.
“Βρε, βάτραχε, αφού σου έρριξε λίγο καυτό νερό, σήκω και φύγε!” Δεν
φεύγει. Φουσκώνει-φουσκώνει και μετά ζεματιέται. Έτσι κάνει και ο
διάβολος, μας ζεματίζει λίγο-λίγο, και τελικά, χωρίς να το καταλάβουμε,
βρισκόμαστε ζεματισμένοι!
(1) Ιω. 16, 11
(2) Βλ. Εφ. 6, 12
(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Α’ – ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ)
Η μία, λοιπόν, κατηγορία των ανθρώπων μοιάζει με τη μυγα.
Η ιδιότητα της μέλισσας είναι να βρίσκει και να κάθεται σε ό,τι καλό και γλυκό υπάρχει.
Ας πούμε, για παράδειγμα, πως σε μια αίθουσα, που είναι γεμάτη
ακαθαρσίες έχει κάποιος τοποθετήσει σε μια γωνιά ένα λουκούμι. Αν
φέρουμε εκεί μια μέλισσα, εκείνη θα πετάξει και.δεν θα καθησει πουθενά
έως ότου βρει το λουκούμι και μόνον εκεί θα σταθεί.
