Το Κελί του Γέροντος Παϊσίου, φωτογραφίες από το εσωτερικό

• Από  desk agioritikovima

Καθημερινά πολλοί προσκυνητές του Αγίου Ορους περνάνε από την Παναγούδα και το Κελί του Γέροντος Παϊσίου.
Ο αναγνώστης του ΑΓΙΟΡΕΤΙΚΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ, Γιώργος Σακέρογλου, το επισκέφθηκε ένα περίπου μήνα πριν.

Οι φωτογραφίες που μας έστειλε είναι από το εσωτερικό του Κελιού του Αγίου…

Ομιλία για τον Αγ. Παΐσιο στη Μονή Πρεβέζης

Άγιος Παΐσιος :Ο εγωισμός είναι το αναρχικό παιδί της υπερηφάνιας

• Από  dakriametanoias.blogspot.ca

– Γέροντα, άλλο πάθος είναι η υπερηφάνεια και άλλο ο εγωισμός;

– Η υπερηφάνεια, ο εγωισμός, η κενοδοξία κ.λπ., εκτός από την έπαρση που είναι εωσφορικός βαθμός, είναι το ίδιο πάθος με μικρές διαφορές και διαβαθμίσεις. Ο εγωισμός είναι το αναρχικό παιδί της υπερηφανείας δεν το βάζει κάτω, επιμένει. … 

Όπως όμως τα δένδρα που δεν λυγίζουν, σπάζουν τελικά από τον αέρα, έτσι και ο άνθρωπος που έχει εγωισμό, επειδή δεν κάμπτεται, σπάζει τελικά τα μούτρα του. Μεγάλο κακό ο εγωισμός! Ενώ και ανάπαυση δεν έχει ο εγωιστής, πάλι επιμένει! Δεν βλέπεις, ο Άρειος; Όταν η μητέρα του του είπε: «καλά, τόσοι λένε ότι σφάλλεις δεν το καταλαβαίνεις;», «ναι, το ξέρω, της απάντησε, αλλά πώς να υποταχθώ σ’ αυτούς;». Ο εγωισμός του δεν τον άφηνε να παραδεχθή το λάθος του.

– Και δεν τον απασχολούσε, Γέροντα, που είχε παρασύρει τόσον κόσμο στην αίρεση;
– Όχι, δεν τον απασχολούσε. «Αν παραδεχθώ ότι σφάλλω, έλεγε, θα εξευτελισθώ και στους οπαδούς μου». Και όσο καταλάβαινε ότι κάνει λάθος, άλλο τόσο ζοριζόταν να τους πείση ότι είχε δίκαιο.

Φοβερό πράγμα ο εγωισμός!
– Σε τι διαφέρει , Γέροντα, ο εγωιστής από τον υπερήφανο;
– Ο εγωιστής έχει θέλημα, πείσμα, ενώ ο υπερήφανος μπορεί να μην έχη ούτε θέλημα ούτε πείσμα. Ας πούμε ένα παράδειγμα:
Στην εκκλησία προσκυνάτε τις εικόνες με μία σειρά η καθεμία ξέρει την σειρά της. Μια αδελφή , αν έχη εγωισμό και της πάρη κάποια άλλη την σειρά, θα κατεβάση τα μούτρα και μπορεί να μην πάη ούτε να προσκυνήση.

«Αφού προσκύνησε εκείνη πριν από μένα, θα πη, δεν πάω να προσκυνήσω».
Ενώ, αν δεν έχη υπερηφάνεια, πάλι θα πειραχθή, αλλά δεν θα αντιδράση έτσι μπορεί μάλιστα να πη και στις επόμενες, δήθεν με ευγένεια: «Περάστε! πέρνα κι εσύ, πέρνα κι εσύ!».

– Τι να κάνω, Γέροντα, όταν πληγώνεται ο εγωισμός μου;
– Όταν πληγώνεται ο εγωισμός σου, μην τον περιθάλπης άφησέ τον να πεθάνη. Αν πεθάνη ο εγωισμός σου, θα αναστηθή η ψυχή σου.
– Και πώς πεθαίνει, Γέροντα, ο εγωισμός;
– Πρέπει να θάψουμε το εγώ μας, να σαπίση και να γίνη κοπριά, για να αναπτυχθή η ταπείνωση και η αγάπη.
Άγιος Παΐσιος

Γέροντας Παΐσιος: Η αμαρτία φέρνει τις συμφορές

• Από  Desk Agioritikovima

Έρριξες φάρμακο για τις κάμπιες;
- Έρριξα, Γέροντα.
- Τόσες καλόγριες ούτε μια κάμπια δεν μπορείτε να σκοτώσετε! Στην Κατοχή, όταν είχε πέσει ακρίδα, είχαν βγάλει εδώ στην Χαλκιδική την Αγία Ζώνη από την Μονή Βατοπεδίου και η ακρίδα έπεφτε σύννεφα-σύννεφα στην θάλασσα.

Στην Ήπειρο, θυμάμαι, ηταν σαν το χιόνι. Κάναμε όλοι προσωπική εργασία· με τα σεντόνια την μαζεύαμε και μετά την πετούσαμε. Ήταν και η πείνα…, μην τα ρωτάς! Τα σιτάρια είχαν ξαναδώ­σει, αλλά είχαν σακατευθή.
Οι ακρίδες, οι πόλεμοι, η ανομβρία, οι αρρώστιες είναι μάστιγα. Όχι ότι ο Θεός θέλει να παιδαγωγήση έτσι τον άνθρωπο, αλλά είναι συνέπεια της απομακρύνσεως του ανθρώπου από τον Θεό. Όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί ξεφεύγει ο άνθρωπος από τον Θεό.
Έρχεται η οργή του Θεού, για να θυμηθή ο άνθρωπος τον Θεό και να ζητήση βοήθεια. Δεν είναι ότι ο Θεός τα κανονίζει έτσι και βγά­ζει μια διαταγή να έρθη κάποια συμφορά στον άνθρωπο, αλλά ο Θεός βλέπει μέχρι πού θα φθάση η κακία των ανθρώπων και ότι δεν θα αλλάξουν, και γι’ αυτό επιτρέπει να συμβή μια συμφορά, για να συνετισθούν. Όχι ότι τα κανόνισε έτσι ο Θεός.
Στον Ιησού του Ναυή (Ι. Ναυή 13,1-2 και Κριτ. 3,1-4) είχε πει ο Θεός να μην εξαφανίσουν μια φυλή, τους Φιλισταίους, γιατί αυτή θα ήταν μάστιγα για τους Εβραίους, όταν θα ξεχνούσαν τον Θεό.
Όταν λοιπόν οι Εβραίοι απομακρύνονταν από τον Θεό, είχε δικαιώματα ο διάβολος και έβαζε τα «ξα­δέρφια» του, τους Φιλισταίους, και ορμούσαν στους Εβραίους. Έπαιρναν τα παιδιά των Εβραίων και τα χτυπούσαν πάνω στην πέτρα, για να τα σκοτώσουν.
Κά­ποτε όμως πού οι εχθροί ήρθαν, χωρίς να φταίνε οι Ισραηλίτες, πολέμησε γι’ αυτούς ο Θεός. Έρριξε χαλά­ζι σαν πέτρες (Ι. Ναυή 10, 11.) και τους εξόντωσε, γιατί τότε οι Ισραη­λίτες δικαιούνταν την θεία επέμβαση.
Πόσες υποσχέσεις είχε δώσει ο Θεός για τον Ναό του Σολομώντος, και όμως πόσες φορές κάηκε, ρήμαξε.
Όταν ξέφευγε ο λαός του Ισραήλ, οι Προφήτες φώναζαν-φώναζαν οι Ισραηλίτες τίποτε! Ανέπαυαν τον λογισμό τους: «Αφού, όταν έκτισε ο Σολομών τον Ναό, έδωσε τό­σες ευλογίες ο Θεός και είπε ότι από έδώ θα ευλογούνται και θα άγιάζωνται όλοι οι άνθρωποι (Γ΄Βασ.9,1-9), άρα θα μείνουν όλα αυτά, και τα τείχη μας και ο Ναός μας. Τέτοια υπό­σχεση έδωσε ο Θεός»!
Ό Θεός έδωσε τέτοια υπόσχεση, αλλά εφόσον και οι Ισραηλίτες θα ζούσαν σωστά. Είχε δώσει Χάρη στον Ναό του Σολομώντος, αλλά, όταν οι Ισραηλίτες δεν τηρούσαν τις εντολές, επέτρεπε και και­γόταν η καταστρεφόταν ο Ναός και, όταν μετανοούσαν, πάλι τον έχτιζαν.
Όταν λ.χ. ξέφυγαν επί βασιλέως Σεδεκίου, έρχεται ο Ναβουχοδονόσορ, βάζει φωτιά στον Ναό του Σολομώντος, γκρεμίζει και τα τείχη, τους δένει και τους πηγαίνει στην Βαβυλώνα αιχμάλωτους (Δ΄Βασ. 24 κ.έ.). Φυσι­κά, πήγαν και αυτοί πού δεν έφταιγαν αλλά αυτοί εΐχαν καθαρό μισθό. Οι άλλοι πού έφταιγαν πολύ, ξόφλησαν.
Όσοι έφταιγαν λίγο και ταλαιπωρήθηκαν, είχαν και λι­γάκι μισθό. Όταν ένας γίνεται αιτία να έρθη η οργή του Θεού και να ταλαιπωρηθούν και άλλοι πού δεν έφται­γαν, ακόμη και μισθό να έχουν, αυτό είναι εγκληματικό, γιατί οι άλλοι θα κληρονομούσαν την Ουράνια Βασιλεία χωρίς να βασανισθούν, ενώ τώρα βασανίζονται.
Πρέπει να ξέρουμε ότι οι πιστοί πού τηρούν τις εντολές του Θεού δέχονται την Χάρη του Θεού, και ο Θεός -πώς να πή κανείς;- είναι υποχρεωμένος να τους βοηθάη μέσα σ΄ αυτά τα δύσκολα χρόνια.
Στην Αμερική είχα ακούσει πώς παρουσιάσθηκε μια νέα αρρώστια (ο Γέροντας εννοεί το έιτζ), ειπώθηκε τον Νοέμβριο του 1984.
Πολλοί πού ζουν μια αφύσικη, αμαρτωλή ζωή, μολύ­νονται από αυτήν και πεθαίνουν. Τώρα έμαθα ότι πα­ρουσιάσθηκε και έδώ αυτή η αρρώστια. Βλέπετε, δεν κα­ταστρέφει ο Θεός τους ανθρώπους· μόνοι τους εξαφα­νίζουν το σόι τους και καταστρέφονται.
Δεν είναι δη­λαδή ότι τους τιμωρεί ο Θεός, αλλά την τιμωρία την δη­μιουργούν μόνοι τους με την αμαρτωλή ζωή τους. Και βλέπει κανείς να έξαφανίζωνται εκείνοι οι άνθρωποι πού δεν έχει νόημα η ζωή τους.
- Γέροντα, γιατί δεν βρίσκεται το φάρμακο του καρκίνου; Δεν επιτρέπει ο Θεός η οι άνθρωποι δεν επικαλούνται την θεία βοήθεια;
- Το κακό είναι ότι και να βρεθή το φάρμακο για τον καρκίνο, θα βγή άλλη αρρώστια. Ήταν η φυματίωση· βρήκαν το φάρμακο για την φυματίωση, παρουσιάσθη­κε τώρα αυτή. Και αν βοηθήση σ’ αυτή, θα βγή άλλη αρρώστια. Οι ίδιοι οι άνθρωποι θα γίνουν αιτία να παρουσιασθή κάποια άλλη μετά, και δεν έχει τελειωμό!
Πηγή: Από το βιβλίο «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο» Λόγοι Α'

Άγιος Παΐσιος

Δύο θαύματα του Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου Γέροντας Εφραίμ, Καθηγούμενος Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου Εν όψει της επικείμενης ημέρας μνήμης του Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου, επαναδη...

Όσιος Παΐσιος: Θαυμαστή εμφάνιση και βοήθεια Ιερομόναχος Ισαάκ  Μαρτυρία κ. Ξυναρή Νικολάου, κατοίκου Πάφου της Κύπρου: «Το επάγγελμα μου ...

«Μύρον εκκενωθέν»: Μαρτυρία Μητροπολίτου Λεμεσού Αθανασίου Ιερομόναχος Ισαάκ  Μαρτυρία Μητροπολίτου Λεμεσού κ.κ. Αθανασίου «Επισκέφθηκα ως διάκος για πρ...

Μια διαφορετική πανήγυρη (Μαρτυρία Μητρ. Λεμεσού Αθανασίου για τον Όσ. Παϊσιο) Ιερομόναχος Ισαάκ Πήγα στον Γέροντα τον Σεπτέμβριο του 1977, ήμερα Δευτέρα, παραμονή του Τιμ...

Αυτόπτης περιγράφει την τελευταία μέρα του Γέροντος Παϊσίου στο Νoσοσοκομείο  Ο Γέροντας Παίσιος τελικά προσβλήθηκε από καρκίνο, και νοσηλεύθηκε σε νοσοκ...

Όταν η Αγία Ευφημία πήγε στον Γέροντα Παΐσιο Ιερομόναχος Ισαάκ  Ηταν στην αυλή της Καλύβης του ο Γέροντας (Παΐσιος), όταν τον επισκέφθηκε κ...

Γέροντας Παΐσιος: Παράδοξες μεταβάσεις  Τις ημέρες πού πήγε να προσκύνηση στα Ιεροσόλυμα ήλθε μία παρέα νέων να το...

Ο γέροντας Παϊσιος μιλά (από προσωπική εμπειρία) για τους αγίους Ιωακείμ και Άννα  - Γέροντα, πέστε μας για τον Άγιο Ιωακείμ και την Αγία Άννα, τους Θεοπάτορε...

 

Το «κακό μάτι» και ο Γέροντας Παΐσιος Η βασκανία Η ζήλεια, όταν έχει κακότητα, μπορεί να κάνει ζημιά. Αυτή είναι...  

pemptousia.gr

Ομιλία με θέμα: Ο Όσιος Παΐσιος ως νέος.

Ομιλία με θέμα: Ο Όσιος Παΐσιος ως νέος.

& Βοηθώντας τους νέους

στην 8η Πανελλήνια Σύναξη Νεότητας της ΕΡΩ

Διαβάστε περισσότερα »

Γέροντας Παϊσιος: Η υπερηφάνεια γελοιοποιεί τον άνθρωπο!

-Γέροντα, τί είναι αυτό που μας κάνει να… θέλουμε να γίνη γνωστό στους άλλους ό,τι καλό κάνουμε, ενώ έχει τόση γλυκύτητα, τόση απαλάδα, το να ζη και να εργάζεται κανείς στην αφάνεια;
-Το πιο σπουδαίο είναι ότι, όταν ο άνθρωπος έχη εσωτερικότητα και προσπαθή να μη γίνεται γνωστό το καλό που κάνει, είναι αισθητό στους άλλους όλοι τον ευλαβούνται και τον αγαπούν, χωρίς ο ίδιος να το καταλαβαίνη.
Πόσο συμπαθής είναι ο ταπεινός άνθρωπος και πόσο αποκρουστικός ο υπερήφανος!
Τον υπερήφανο κανείς δεν τον αγαπάει, ακόμη και ο Θεός τον αποστρέφεται. Βλέπεις, και τα μικρά παιδιά, αν δουν κανένα παιδί λίγο υπερήφανο, το κοροϊδεύουν, ενώ ένα παιδί σιωπηλό , συνετό, πόσο το εκτιμούν!
Ή, αν δουν κανέναν να περπατάη καμαρωτός-καμαρωτός, τον παίρνουν μυρωδιά και τον κοροϊδεύουν. Θυμάμαι κάποιον στην Κόνιτσα που, ενώ πέθαινε από την πείνα, φορούσε κάθε μέρα κοστούμι, γραβάτα και ρεπούμπλικο και έβγαινε στην πλατεία καμαρωτός. Τα παιδάκια, μόλις τον έβλεπαν, πήγαιναν από πίσω του και παρίσταναν πώς περπατούσε. Μικρούτσικα παιδάκια τώρα! Πόσο μάλλον οι μεγάλοι καταλαβαίνουν τον υπερήφανο άνθρωπο! Μη βλέπης που δεν μιλούν, για να μην τον εκθέσουν από μέσα τους όμως αηδιάζουν.

Όποιος θέλει να προβάλλη τον εαυτό του, τελικά γελοιοποιείται. Θυμάμαι, όταν ήμουν στο Σινά, είχε έρθει ένας παπάς που τον έλεγαν Σάββα. Ήταν λίγο κενόδοξος, είχε και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Μια μέρα οι Βεδουίνοι ανέβαζαν στο μοναστήρι ένα βαρύ πράγμα με το βίντσι και, καθώς το σήκωναν, φώναζαν, για να συγχρονισθούν, «σάουα-σάουα», δηλαδή «όλοι μαζί». Τους άκουσε ο παπα-Σάββας κι έτρεξε αμέσως έξω. «Βρε, ακόμη δεν ήρθα, λέει, και «Σάββα» φωνάζουν! Και εδώ όλοι με έμαθαν!». Νόμιζε ότι οι Βεδουίνοι φώναζαν «Σάββα, Σάββα»! Μόλις το άκουσα ,με έπιασαν τα γέλια! Είναι να μη γελάσης; Όπως δουλεύει το μυαλό του ανθρώπου, έτσι τα ερμηνεύει όλα …; Άμα ο άνθρωπος είναι λίγο φαντασμένος, όλα φαντασμένα τα ερμηνεύει.
-Γέροντα, από υπερηφάνεια το κάνει;
-Είναι αιχμάλωτος στην κενοδοξία ,τον κλέβει και η φαντασία και φθάνει μετά …; Μου έλεγε ένας μοναχός πως, όταν ήταν λαϊκός, είχε δώσει σε κάποιον ένα επίσημο επανωφόρι. Μια μέρα που βρέθηκαν μαζί σε μια συντροφιά, εκείνος το φορούσε, οπότε κάποια στιγμή λέει: «Αυτό το παλτό ξέρετε από πού το έχω; Από το Παρίσι! Αν ξέρατε και πόσο το αγόρασα!». Και να είναι εκεί μπροστά και ο άλλος που του έδωσε το επανωφόρι ευλογία!
-Καλά, Γέροντα, ανόητος ήταν;
-Μα πιο ανόητος από τον υπερήφανο υπάρχει; Τελικά η υπερηφάνεια γελοιοποιεί τον άνθρωπο.

agiotokoskappadokia.gr

«Έχει πέσει πολύ στάχτη, σαβούρα, αδιαφορία. Θέλει πολύ φύσημα για να φύγει». (Οσίου Παϊσίου)

«Έχει πέσει πολύ στάχτη, σαβούρα, αδιαφορία. Θέλει πολύ φύσημα για να φύγει». (Οσίου Παϊσίου)

~ Η ησυχία που επικρατεί με ανησυχεί. Κάτι ετοιμάζεται.

Διαβάστε περισσότερα »

Το Ησυχαστήριο της Σουρωτής βιογραφεί τον Όσιο Παΐσιο

Το Ιερόν Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης είναι ευρέως γνωστό για την πνευματική σχέση που απέκτησε με την Οσιακή μορφή του Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου. Στο χώρο αυτό έζησε τις τελευταίες μέρες της ασθένειάς του και εδώ βρί­σκε­ται ο τάφος του, τον οποίο επισκέπτονται με βαθιά πίστη χιλιά­δες χριστιανοί από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Εδώ και χρόνια, οι αδελφές, εμπνευσμένες και από την  πατρική διά­θε­ση προσφοράς του Οσίου προς το Ιερό Ησυχαστήριο, χαρίζουν απλόχερα στους πιστούς τους καρπούς αυτού του μοναδικού συνδέσμου. Οι εκδοτικοί θησαυροί που προσφέρουν εκτείνονται από συγγράμματα του ίδιου του Αγίου, τις καταγεγραμμένες διδαχές του, την επιστο­λο­γρα­φία του, την Ασματική Ακολουθία εις την μνήμην του κ.ά. Και το ση­μα­ντι­κότερο, με τη σφραγίδα της εγκυρότητας και της αξιοπιστίας, αφού ό­πως είναι γνωστό, η ευλογία του Οσίου για την έκδοση των λόγων του δό­θηκε στο ιερό αυτό καθίδρυμα.

Πρόσφατα ήρθε στο φως άλλος ένας νέος πνευ­ματικός καρπός της Αδελφότητας. Πρόκειται για την εκτενή Βιογραφία του αγ. Παϊσίου (Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Βασιλικά Θεσσαλονίκης 2015, σ.σ. 600). Ο όρος εκτενής θα μπορούσε να εκληφθεί απόλυτα – μιας και πρόκειται για έργο 600 περίπου σελίδων – αλλά και σχετικά, αφού το εκδοθέν τελικά υλικό επελέγη από ένα σύνολο χιλιάδων σελίδων.

Αναμφισβήτητα, πρόκειται για έναν ερευνητικό άθλο. Οι αδελφές του Ησυχαστηρίου εδώ και πολλά χρόνια αποδύθηκαν σε μια τιτάνια διερεύνηση μέσα στο χρόνο, για να εντοπίσουν και να καταγράψουν τους σταθμούς της ζωής του ιερού πατρός – αλλά μαζί και τις λεπτομέρειες αυτής της πορείας, ώστε να συνθέσουν την κατά το δυνατόν πιστή ατμόσφαιρα κάθε επιμέρους πτυχής της. Έχοντας ως ασφαλή οδηγό τις διηγήσεις και τις κάθε λογής αυτοβιογραφικές αναφορές του ίδιου του Οσίου κατά την προφορική διδασκαλία του προς την Αδελφότητα, συμπλήρωσαν το πολυδαίδαλο παζλ με μαρτυρίες ανθρώπων που τον γνώρισαν και κατά περίπτωση με τις γραπτές πηγές που αναφέρονται στον ίδιο και στα έργα του. Δεν θα ήταν υπερβολή ίσως, αν λέγαμε ότι το αποτέλεσμα του πολυετούς μόχθου τους δείχνει να κατορθώθηκε το απραγματοποίητο. Παρακολουθώντας κανείς αυτήν τη διαδρομή, έχει την αίσθηση ότι τη διηγείται ο ίδιος ο Γέροντας: μοιάζει να παίρνει από το χέρι τον αναγνώστη και να του εξηγεί  τους ασκητικούς αγώνες, τους πειρασμούς, τις πνευματικές εμπειρίες, τι πέρασε ο ίδιος, τι σκεφτόταν, πού ήθελε να φτάσει.

Στο κατόρθωμα αυτό είναι αλήθεια ότι συντελεί ένας πολύ κρίσιμος πα­ράγοντας: η γλώσσα του κειμένου. Σε άλλες περιπτώσεις αυτό είναι κά­τι σημαντικό μεν, αλλά σίγουρα δευτερεύον. Εδώ όμως το γλωσσικό ύ­φος της παρουσίασης συνιστά έναν κεντρικό δομικό στοιχείο της. Οι αδελφές πέτυχαν κάτι εξίσου σημαντικό: η ροή του κειμένου να είναι τόσο ανάλαφρη, όσο κι όταν διαβάζει κανείς τα κείμενα του ίδιου του Α­γίου, ή όπως όταν τον άκουγαν όσοι είχαν την ευλογία να τον συνα­ντή­σουν. Με αριστοτεχνικό πράγματι τρόπο κατάφεραν να περά­σουν στο χαρ­τί την ευκολία με την οποία εκείνος χρησιμοποιούσε την καθημερινή γλώσσα και τα σύμβολα του βίου των απλών ανθρώπων, για να πει μεγάλες αλήθειες και να εξηγήσει πώς λειτουργεί η πνευματική ζωή.

Μέσα λοιπόν από τις σελίδες του βιβλίου σκιαγραφείται ατόφια η προ­σω­πικότητα του συγχρόνου μας Αγίου. Ο θείος ζήλος με το οποίο επιδίωξε την προσευχή, την ησυχία και τη νήψη. Το αξεπέραστο χιούμορ του, με τα εύστοχα και εφευρηματικά λογοπαίγνιά του, που συλ­λάμ­βαναν και απέδιδαν με το μοναδικό δικό του τρόπο την πνευ­μα­τι­κή κατάσταση ανθρώπων και συλλογικοτήτων. Τη βαθιά προσωπική σχέση του με το Θεό και τους (άλλους) αγίους της Εκκλησίας μας. Το πνεύμα δι­δαχής αλλά και μαθητείας που είχε ο Όσιος στα πράγματα του καιρού του. Την πλατιά αφοσίωσή του στην Εκκλησία και στη σημασία της ζω­ντα­νής παράδοσής της. Στους καημούς του για τις τύχες του Γένους και τα παθήματα των συνανθρώπων του.

Πρόκειται στην κυριολεξία για ένα συναρπαστικό ταξίδι, από τα Φά­ρα­σα, με τον νουνό του, Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, στην Κόνιτσα, στην ταραχώδη στρατιωτική του θητεία μέσα στις φλόγες του Εμφυλίου, στις πρώτες προσπάθειές ένταξής του σε αγιορείτικες συνοδείες, κελλιώτικες και μοναστηριακές, στο Στόμιο Κονίτσης, στο Σινά, στον Τίμιο Σταυρό της Καλλιάγρας, στην Παναγούδα, στη Σουρωτή. Στα ταξίδια του στην Αυ­στρα­λία, στην Καππαδοκία και στη Θράκη. Στη σταθερή επιδίωξη της ασκη­τικής μόνωσης και στην ανάλωσή του υπέρ του πάσχοντος πλησίον.  Στον τρόπο με τον οποίο δεχόταν την κακοπάθεια για τον εαυτό του και ταυτόχρονα συγκατέβαινε και προς τους αδελφούς που είχαν αδύναμο θέλημα. Στην αποτύπωση της κορύφωσης των κακοπαθειών, η οποία γινόταν συνήθως πηγή μετοχής θείων εμπειριών. Στη μέριμνά του για τη θεραπεία της αδυναμίας των ανθρώπων. Στη λεβεντιά με την οποία υπέμεινε τη σωματική του ασθένεια. Κοντολογίς, στην άρση του Σταυρού του Κυρίου.

Για όποιον δεν γνωρίζει πολλά για τη μορφή του μακαριστού εν Οσίοις Γέροντος, το κείμενο είναι ένας πολύτιμος οδηγός. Αλλά και για όποιον έχει ήδη πληροφορηθεί περί της προσωπικής του ιστορίας, της διδασκαλίας και του βίου του, το βιβλίο είναι εξίσου ωφέλιμο: προσφέρει το πλαίσιο εκείνο που είναι απαραίτητο να κατανοηθεί η δράση του. Γιατί, κακά τα ψέματα, σε μεγάλη μερίδα του κόσμου ο Όσιος ισοδυ­ναμεί με κάποιον μελλοντολόγο ή θαυματοποιό (στην καλύτερη περί­πτω­ση). Με το έργο αυτό, πιστεύουμε ότι φανερώνεται ξεκάθαρα με ποιο πνεύμα μιλούσε ο Γέροντας, όταν αναφερόταν στην εξέλιξη των πραγμά­των ή η βαθιά του ταπείνωση όταν η προσευχή του συνεργούσε στην πα­ρά­καμψη των φυσικών νόμων για χάρη ενός πλάσματος που ταλαι­πω­ρεί­ται. Κατανοείται ακόμη και η συνεπής παιδαγωγική αρετή της διάκρισης, την οποία είχε ως γνώμονα συμπεριφοράς ο αγιορείτης Άγιος. Γιατί λ.χ. καταλαμβάνεται από ιερά οργή απέναντι στο βλάσφημο σπουδαστή αλλά και γιατί επιδεικνύει σιωπηλό αγαπητικό παράδειγμα στο μέθυσο μονα­χό, για να αναφέρουμε μονάχα δύο από τα πολλά παραδείγματα που πε­ρι­λαμβάνονται στο έργο.

Η φροντίδα του Ι. Ησυχαστηρίου για το αναγνωστικό κοινό εκδηλώνεται επίσης και στη συμπερίληψη α) σημειώσεων, ώστε να γίνουν κατανοητά όλα όσα αναφέρει το κείμενο, β) γλωσσαρίου, για τους αναγνώστες που δεν είναι εξοικειωμένοι με τους μοναστικούς κυρίως όρους και γ) χαρτών, για να υπάρχει μία πληρέστερη εικόνα των τόπων που φιλοξένησαν την ευλογημένη παρουσία του Αγίου. Με αυτόν τον τρόπο, η έκδοση καθίσταται ιδιαίτερα εύχρηστη για οποιονδήποτε αναγνώστη.

Περιττεύει ασφαλώς να συμπληρώσουμε ότι ένα τέτοιο βιβλίο οφείλουμε να το συστήσουμε ανεπιφύλακτα σε όποιον θα ήθελε να εντρυφήσει σε ένα παράδειγμα ζωής κατά το Ευαγγέλιο και να συνειδητοποιήσει πώς η ευλογημένη παράδοση των αγίων του Θεού φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Επιγραμματικά μόνο ας αναφέρουμε, ότι θεωρούμε πως η ποιότητα του περιεχομένου του το κατατάσσει στα επιφανή έργα της ορθόδοξης χαρισματικής θεολογίας και δικαίως το συγκαταριθμεί ανάμεσα στα κλασικά έργα της σύγχρονης χριστιανικής πνευματικότητας.

π. Βασίλειος Καλλιακμάνης, Καθηγητής Α.Π.Θ. – Πέτρος Παναγιωτόπουλος, Αρχισυντάκτης Θρησκείας

pemptousia.gr

Γέροντας Παΐσιος: «Για τίποτε να μην έχετε άγχος…»

• Από  rafail.org

Για τίποτε να μην έχετε άγχος.

Το άγχος είναι του διαβόλου. Όταν βλέπετε άγχος, να ξέρετε ότι εκεί έχει βάλει την ουρά του το ταγκαλάκι. Ο διάβολος δεν πηγαίνει κόντρα. Αν υπάρχη μια τάση, σπρώχνει και αυτός, για να ταλαιπωρήση και να πλανήση τον άνθρωπο.

 Τον ευαίσθητο λ.χ. τον κάνει υπερευαίσθητο. Όταν έχης διάθεση να κάνης μετάνοιες, σπρώχνει και ο διάβολος να κάνης περισσότερες από την αντοχή σου και, αν οι δυνάμεις σου είναι περιορισμένες, δημιουργείται μια νευρικότητα, γιατί δεν τα βγάζεις πέρα, και στην συνέχεια σου δημιουργεί άγχος με ελαφρά απελπισία κατ’ αρχάς και μετά συνεχίζει…
Θυμάμαι, όταν ήμουν αρχάριος μοναχός, ένα διάστημα, μόλις έπεφτα να κοιμηθώ, μου έλεγε ο πειρασμός: “Κοιμάσαι; Σήκω! Τόσοι άνθρωποι υποφέρουν, τόσοι έχουν ανάγκη…” Σηκωνόμουν και έκανα μετάνοιες, ό,τι μπορούσα. Μόλις έπεφτα να κοιμηθώ, άρχιζε ξανά:
“Οι άλλοι υποφέρουν κι εσύ κοιμάσαι; Σήκω!” Σηκωνόμουν πάλι. Μέχρι που έφθασα να πω: “Αχ, να μου κόβονταν τα πόδια, τι καλά! Θα ήμουν τότε δικαιολογημένος, αφού δεν θα μπορούσα να κάνω μετάνοιες”. Μια Μεγάλη Σαρακοστή την έβγαλα με το ζόρι, γιατί πήγαινα να στριμώξω τον εαυτό μου περισσότερο από την αντοχή μου.
Όταν νιώθουμε στον αγώνα μας άγχος, να ξέρουμε ότι δεν κινούμαστε στον χώρο του Θεού. Ο Θεός δεν είναι τύραννος να μας πνίγη.

Τα προφητικά λόγια του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου

Τα προφητικά λόγια του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου

Βλέπουνε τον Σταυρό και δαιμονίζονται, λες και ο Σταυρός έβλαψε αυτόν τον τόπο

περισσότερα...

Ε Δ Ω

Άγιος Παΐσιος : Τα ταγκαλάκια και η δύναμη του Τιμίου Σταυρού

• Από  proskynitis

Γέροντα, μου λέει ο λογισμός ότι ο διάβολος, ιδίως στις μέρες μας, έχει πολλή δύναμη.
Ο διάβολος έχει κακία και μίσος, όχι δύναμη. Η αγάπη του Θεού είναι παντοδύναμη. 

Ο σατανάς προσπαθεί να φανή παντοδύναμος, αλλά δεν τα καταφέρνει. Φαίνεται δυνατός, αλλά είναι τελείως αδύναμος. Πολλά καταστρεπτικά σχέδιά του χαλούν, πριν καν αρχίσουν να πραγματοποιούνται. Θα άφηνε ποτέ ένας πολύ καλός πατέρας μερικά αλητάκια να χτυπούν τα παιδιά του;
- Γέροντα, φοβάμαι τα ταγκαλάκια.

- Τι να φοβηθής; Τα ταγκαλάκια δεν έχουν καμμιά δύναμη. Ο Χριστός είναι παντοδύναμος. Ο πειρασμός είναι σάπιος. Σταυρό δεν φοράς; Τα όπλα του διαβόλου είναι αδύναμα. Ο Χριστός μας μας έχει οπλίσει με τον Σταυρό Του. Μόνον όταν αφήνουμε τα όπλα τα πνευματικά, τότε ο εχθρός έχει δύναμη. Ένα μικρό σταυρουδάκι έδειξε ένας ορθόδοξος ιερέας σε έναν μάγο και έκανε να τρέμη ο δαίμονας που είχε επικαλεσθή με τις μαγείες του.

- Γιατί φοβάται τόσο πολύ τον Σταυρό;
- Γιατί, όταν ο Χριστός δέχθηκε τους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα και τα χτυπήματα, τότε συντρίφθηκε το βασίλειο και η εξουσία του διαβόλου. Με τι τρόπο νίκησε ο Χριστός!

“Με το καλάμι συντρίφθηκε το κράτος του διαβόλου”, λέει κάποιος Άγιος. Όταν δηλαδή Του έδωσαν το τελευταίο χτύπημα με το καλάμι στο κεφάλι, τότε συντρίφθηκε η εξουσία του διαβόλου. Δηλαδή η υπομονή είναι η πνευματική άμυνα και η ταπείνωση το μεγαλύτερο όπλο κατά του διαβόλου.

Το μεγαλύτερο βάλσαμο της σταυρικής θυσίας του Χριστού είναι που συντρίφθηκε ο διάβολος. Μετά την Σταύρωση του Χριστού, είναι πια όπως το φίδι που του έχει αφαιρεθή το δηλητήριο ή όπως το σκυλί που του έχουν αφαιρεθή τα δόντια. Αφαιρέθηκε το φαρμάκι από τον διάβολο, αφαιρέθηκαν τα δόντια από τα σκυλιά, τους δαίμονες, και είναι τώρα αφοπλισμένοι και εμείς με τον Σταυρό οπλισμένοι.

Τίποτε, τίποτε δεν μπορούν να κάνουν οι δαίμονες στο πλάσμα του Θεού, όταν δεν τους δώσουμε εμείς δικαιώματα. Μόνο φασαρία κάνουν, δεν έχουν εξουσία.
Μια φορά, όταν ήμουν στο Κελλί του Τιμίου Σταυρού, πέρασα μια πολύ όμορφη αγρυπνία!

Είχαν μαζευθή την νύχτα πολλοί δαίμονες επάνω στο ταβάνι. Στην αρχή χτυπούσαν με βαριές δυνατά και μετά θορυβούσαν, σαν να κυλούσαν κούτσουρα μεγάλα, κορμούς δένδρων.

Σταύρωνα το ταβάνι και έψαλλα “Τον Σταυρόν σου προσκυνούμεν, Δέσποτα…”. Τελείωνα, άρχιζαν τα κούτσουρα πάλι. “Τώρα, είπα, θα κάνουμε δυο χορούς! Έναν εσείς με τα κούτσουρα από πάνω και έναν εγώ από κάτω!” Άρχιζα εγώ, σταματούσαν αυτοί.

Μια φορά έψαλλα “Τον Σταυρόν σου προσκυνούμεν…”, την άλλη “Κύριε, όπλον κατά του διαβόλου τον Σταυρόν σου ημίν δέδωκας…”. Πέρασα την πιο ευχάριστη νύχτα με ψαλμωδία και, όταν λίγο σταματούσα, συνέχιζαν αυτοί με την ψυχαγωγία! Την κάθε φορά όλο και διαφορετικό έργο θα παρουσιάσουν!…
- Όταν ψάλλατε την πρώτη φορά, δεν έφυγαν;

- Όχι. Μόλις τελείωνα εγώ, άρχιζαν εκείνοι. Ναι, έπρεπε να βγάλουμε αγρυπνία και οι δυο χοροί! Ήταν μια όμορφη αγρυπνία! Έψελνα με καημό! Πέρασα καλές μέρες!…
- Γέροντα, πώς είναι ο διάβολος;

- Ξέρεις τι “όμορφος” είναι; Άλλο πράγμα! Μόνο να τον δης!! Και πώς η αγάπη του Θεού δεν επιτρέπει να βλέπει ο άνθρωπος τον διάβολο! Ω, θα πέθαιναν οι περισσότεροι από τον φόβο τους! Σκέψου αν τον έβλεπαν πως ενεργεί, αν έβλεπαν την… “γλυκειά” του μορφή! Μερικοί πάλι θα είχαν την καλύτερη ψυχαγωγία! Ξέρεις τι ψυχαγωγία; Πώς το λένε; Σινεμά;… Για να δη κανείς όμως ένα τέτοιο έργο, πρέπει να πληρώση πολλά…, και πάλι αν θα μπορέση να το δη!
- Έχει κέρατα, ουρά;
- Ναι, όλα τα εξαρτήματα!!!

- Γέροντα, οι δαίμονες έγιναν τόσο άσχημοι, όταν έπεσαν και έγιναν από Άγγελοι δαίμονες;
- Εμ, βέβαια! Και είναι τώρα σαν να τους χτύπησε κεραυνός. Αν πέση κεραυνός και χτυπήση ένα δένδρο, δεν θα γίνη αμέσως το δένδρο ένα μαύρο κούτσουρο; Έτσι και αυτοί είναι σαν να τους χτύπησε κεραυνός. Ένα διάστημα έλεγα στο ταγκαλάκι: “Να έρχεσαι να σε βλέπω, για να μην πέσω στα χέρια σου. Τώρα και μόνον που σε βλέπω, φαίνεσαι πόσο κακός είσαι. Αν πέσω στα χέρια σου, τι κακό έχω να πάθω!”

Υποσχέθηκε ότι θα εφαρμόσει το "τέλειο σύστημα ηλεκτρονικού οικονομικού ελέγχου"

...

Περισσότερα

ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΕΓΩΪΣΜΟΣ

Ὁ ἐγωισμός προκαλεῖ τήν λύπη, τήν κατάθλιψη καί τά λεγόμενα «ψυχολογικά» (Γέρων Παΐσιος καί Γέρων Πορφύριος)

Ὁ ἐγωισμός ὁδηγεῖ στήν λύπη· σ᾽ ἐκείνη τήν λύπη πού δέν εἶναι κατά Θεόν. Ἡ κατά Θεόν λύπη ὁδηγεῖ στή μετάνοια. Ἡ μή κατά Θεόν λύπη ὁδηγεῖ στήν ἀπελπισία. «Ὁ ἐγωισμός φέρνει πάντα λύπη καί ἄγχος» [1] ἔλεγε ὁ π. Παΐσιος. Ὁ πονηρός «θέλει νά μᾶς βλέπει λυπημένους καί νά χαίρεται...τό ταγκαλάκι δέν θέλει κανένας νά χαίρεται». [2]

Ὁ ἐγωισμός ἀνοίγει τήν πόρτα στό ταγκαλάκι γιά νά μᾶς ἐπηρρεάσει ρίχνοντάς μας στήν Κατάθλιψη καί τά διάφορα λεγόμενα «ψυχολογικά προβλήματα».

Ἔλεγε καί ὁ μακαριστός Γέροντας Πορφύριος: «Κύριον αἴτιον εἰς τήν κατάθλιψι καί σέ ὅλα αὐτά πού τά λένε πειρασμικά, σατανικά, ὅπως εἶναι ἡ νωθρότης, ἡ ἀκηδία, ἡ τεμπελιά, πού μαζί μ’ αὐτά εἶναι τόσα ἄλλα ψυχολογικά, δηλαδή πειρασμικά πράγματα, εἶναι ὅτι ἔχεις μεγάλον ἐγωισμό μέσα σου» [3].

Κάνει ἐντύπωση πού ὁ γέροντας ὅλα τά ἀνωτέρω «ψυχολογικά» τά ἀποκαλεῖ πειρασμικά, δηλ. δαιμονικά, δηλ. δαιμονικές ἐνέργειες, δαιμονικές ἐπήρειες. Ὁ ἐγωισμός-ὑπερηφάνεια, πού εἶναι καί ἡ νόσος τοῦ διαβόλου, εἶναι ἡ βάση, ἡ αἰτία τῆς εἰσβολῆς καί δράσεως τοῦ πονηροῦ στόν ἄνθρωπο. Ὁ διάβολος μπαίνοντας στήν ψυχή τήν γεμίζει μέ λύπη.

Κάποιος ρώτησε τόν Γέροντα Παΐσιο σχετικά μέ τήν στενοχώρια πού τοῦ ἐρχόταν γιά τίς πτώσεις του:

«-Γέροντα, κάμπτομαι ἀπό τήν στενοχώρια γιά τίς πτώσεις μου καί κουράζομαι στόν ἀγώνα μου.
-Ἀπό τόν ἐγωισμό εἶναι. Ἐπειδή δέν «κάμπτεις», γι’ αὐτό ἀποκάμνεις μετά. Δέν ὑπάρχει ταπείνωση, μετάνοια, συντριβή· ὑπάρχει ἐγωισμός, καί ὁ ἐγωισμός πάντα φέρνει λύπη καί ἄγχος. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχη μετάνοια, ἀλλά στενοχωριέται ἀπό ἐγωισμό, ἀπό ἀνθρωπαρέσκεια, ἐπειδή ξέπεσε στά μάτια τῶν ἄλλων, τότε ὑπάρχει μέσα του ἀγωνία, φαρμάκι, πόνος»[4].

Ὁ καταθλιπτικός ἄνθρωπος βιώνει ἀκριβῶς τήν λύπη, τό φαρμάκι, τόν πόνο, διότι δέν «κάμπτει», δέν ταπεινώνεται, δέν μετανοεῖ ἀλλά στενοχωριέται ἀπό πληγωμένο ἐγωισμό καί ἀνθρωπαρέσκεια.

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης.

[1] Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Ε΄, Πάθη καί ἀρετές, Ἱερόν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 2006, . σελ. 139.

[2] Ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 143.

[3] Γέροντος Πορφυρίου ἱερομονάχου, Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη, ἐκδ. «Ἡ Μεταφόρφωσις τοῦ Σωτῆρος», Μήλεσι, ἐμπεριεχόμενο φυλλάδιο, σελ. 12

[4] Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Ε΄, Πάθη καί ἀρετές, Ἱερόν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 2006, σελ. 139.

ΠΗΓΗ: hristospanagia3.blogspot.com

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος δὲν συμφωνοῦσε νὰ σπουδάζουν οἱ Ὀρθόδοξοι θεολόγοι στὴν Δύση, ...οὔτε νὰ πραγματοποιοῦν «διαλόγους» μὲ τοὺς ἑτεροδόξους!

Χριστιανισμός και ελληνισμός : συνοδοιπορία ψυχής…

Η συζήτηση για τη μακραίωνη συνοδοιπορία χριστιανισμού και ελληνισμού είχε πάντοτε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πολύ περισσότερο στις μέρες μας, καθώς η αναφορά στον ενδεχόμενο χωρισμό Εκκλησίας και πολιτείας (και φυσικά η Εκκλησία δεν έχει να φοβάται καθόλου αυτή την εξέλιξη, η οποία στην πραγματικότητα σταδιακά συντελείται) οδηγεί και στο ερώτημα: τι προσέφερε ο χριστιανισμός στον ελληνισμό; Πολύ περισσότερο: τι έχει να προσφέρει η Εκκλησία σήμερα στο νεοέλληνα της εξαιρετικά κρίσιμης εποχής μας;
Πάντως η Εκκλησία δεν έχει να προσφέρει μόνο συσσίτια και οικονομική βοήθεια (σαν να είναι απλώς μια υποδιεύθυνση στο υφυπουργείο Πρόνοιας!). Ούτε η συζήτηση μπορεί να αναλωθεί μόνο στο περίφημο ζήτημα της εκκλησιαστικής περιουσίας. Η αληθινή περιουσία της Εκκλησίας δεν είναι τα κτήματα και τα κτίρια –μια τέτοια προσέγγιση αφορά σίγουρα σε μια καρικατούρα και όχι στην αληθινή φύση της Εκκλησίας.

Αυτό που κυρίως η Εκκλησία έχει να προσφέρει στον άνθρωπο της εποχής μας είναι η μετάγγιση της ψυχής της, η αλήθεια της, το πνευματικό μήνυμα που λιτανεύει μέσα στην ιστορία. Η φωνή που καλεί όλους μας σε αφύπνιση, σε αξιοπρέπεια, σε αισιοδοξία. Η φωνή που καλεί όλους μας σε άρνηση της μιζέριας, σε καταδίκη του ατομισμού, σε απαξίωση της καταστρεπτικής νέας τάξης πραγμάτων.
Οι αρχαίοι πρόγονοι μας καλλιέργησαν τη φιλοσοφία. Άνοιξαν δρόμους στην ανθρώπινη σκέψη. Καθιέρωσαν τον έλληνα λόγο ως κοινή γλώσσα του τότε γνωστού κόσμου. Όμως και οι ίδιοι δεν δίσταζαν να εκφράσουν την ανεπάρκειά τους, την αναζήτησή τους, την αίσθηση της πνευματικής ορφάνιας. Κι όταν αργότερα μορφωμένοι “εθνικοί” έγιναν Χριστιανοί (όπως οι Απολογητές και οι αποστολικοί Πατέρες), επιχείρησαν μια γόνιμη και δημιουργική σύνθεση του χριστιανισμού και του ελληνισμού, που φώτισε, ζωογόνησε και καταύγασε τις ψυχές. Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο π. Γεώργιος Μεταλληνός: «Στον χριστιανισμό ο ελληνισμός δεν αλλοτριώθηκε, αλλά ολοκληρώθηκε»!
Λοιπόν, τί περισσότερο ή τί διαφορετικό προσέφερε ο χριστιανισμός στον ελληνισμό;
Ο ερχομός του Χριστού στον κόσμο αποκάλυψε την αλήθεια για τον Θεό αλλά και την αλήθεια για τον άνθρωπο. Χάρις στη διδασκαλία του Ιησού γνωρίζουμε ότι ο Θεός δεν είναι απρόσωπος, απόμακρος, εκδικητικός, χωροφύλακας του ουρανού, αλλά Θεός Πατέρας («Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς….»), Θεός αγάπης, κατανόησης, συγχωρητικότητας. Ο Θεός είναι πρόσωπο και η σχέση μας μαζί Του είναι καρδιακή, αγαπητική. Ο Χριστός ως Θεάνθρωπος συναναστρέφεται με τον άνθρωπο, είναι Εκείνος που περπάτησε πλάι μας, που έγινε σαν κι εμάς για να γίνουμε εμείς σαν κι Εκείνον.
Χάρις στη διδασκαλία του Ιησού γνωρίζουμε ότι ο κόσμος είναι δημιούργημα του Θεού, ένα αληθινό καλλιτέχνημα (κόσμος = κόσμημα). Γι’ αυτό και παντού υπάρχει η χάρη Του. Η μελέτη της θεολογίας μάς χαρίζει ακραιφνή οικολογική συνείδηση. Ο κόσμος είναι του Θεού, όχι δικός μας. Ο άνθρωπος δεν είναι ιδιοκτήτης, αλλά διαχειριστής της κτίστης, την οποία καλείται να συμπαρασύρει μαζί του στην αρμονία και την τελειότητα. Συνεπώς ο άνθρωπος σέβεται –ή τουλάχιστον οφείλει να σέβεται- την κτίση, τη δημιουργία του Θεού η οποία τον φιλοξενεί.
Χάρις στη διδασκαλία του Ιησού γνωρίζουμε επίσης ότι ο άνθρωπος είναι κατ΄ εικόνα Θεού πλασμένος «από τα χέρια Του», έλαβε από Εκείνον πνοή ζωής και προοπτική αιωνιότητας. Έτσι, κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος, παιδί του Θεού και αδελφός μας –γι΄ αυτό και κάθε υπόνοια ρατσισμού αντιβαίνει αφάνταστα τη χριστιανική μας ιδιότητα.
Ο άνθρωπος είναι τόσο ελεύθερος στις επιλογές του, ώστε μπορεί ακόμη και να αρνηθεί τον Δημιουργό του! Έχει το αυτεξούσιο, ρυθμίζει ο ίδιος τη ζωή του, γι’ αυτό και δεν ασπάζεται μοιρολατρικά προλήψεις και δεισιδαιμονίες. Είναι τραγικό στον 21ο αιώνα να ζούμε σαν να μην ήλθε ποτέ ο Χριστός στον κόσμο, σαν να μην μάς απελευθέρωσε ποτέ από προλήψεις και δεισιδαιμονίες.
Χάρις στη διδασκαλία του Ιησού γνωρίζουμε την αρχή και το τέλος της ιστορίας. Οδηγεί στη Βασιλεία του Θεού. Ο ίδιος ο Θεός έγινε Θεάνθρωπος και συμμετέχει στην ιστορία. Η παρουσία Του είναι πάντα διακριτική, κρούει την πόρτα της ανθρώπινης ψυχής χωρίς να την παραβιάζει, προσκαλεί χωρίς να πιέζει. Κανείς δεν σεβάστηκε ποτέ την ελευθερία του κάθε ανθρώπου τόσο, όσο ο ίδιος ο Θεός!
Απέναντι στο αποτρόπαιο φαινόμενο της δουλείας, ο απόστολος των εθνών Παύλος διακήρυξε «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού». Όλοι είμαστε παιδιά του Θεού, δεν υπάρχουν παιδιά ενός κατώτερου Θεού, ο Χριστός στο Γολγοθά προσέφερε το Αίμα Του για την καταλλαγή όλων με τον Θεό, για τη σωτηρία όλων, ακόμη και των σταυρωτών Του.
Η χριστιανική διδασκαλία ανέδειξε για πρώτη φορά τις διαχρονικές αξίες που συγκλονίζουν τα βάθη της ψυχής κάθε ανθρώπου: τη δικαιοσύνη, την ελπίδα, την ισότητα, την αγάπη, την κατανόηση, την αδελφοσύνη.
Η Εκκλησία βίωσε, δίδαξε και επεδίωξε το πνεύμα της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς, της αληθινής και έμπρακτης αγάπης. Ο συνάνθρωπος που πάσχει και υποφέρει είναι ο ίδιος ο Χριστός. Υπηρετώντας τον ενδεή αδελφό μας προσφέρουμε υπηρεσία στον ίδιο τον Χριστό, όπως ο ίδιος το βεβαίωσε: «εφ᾿ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε….».
Στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου και των γυναικών Αγίων της ορθόδοξης παράδοσής μας, βλέπουμε την ανύψωση της γυναίκας στη θέση που τής πρέπει, ισότιμα με τον άνδρα, χωρίς προκαταλήψεις ή διακρίσεις εις βάρος της.
Στο χριστιανισμό βλέπουμε και την ανύψωση του παιδιού. Ο ίδιος ο Χριστός διήλθε την ενδομήτρια ζωή και ακολούθως τη βρεφική και νηπιακή ηλικία. Κι όταν χρειάστηκε αγκάλιασε τα παιδιά και τα παρουσίασε ως πρότυπο απλότητας για όλους όσους επιθυμούν να Τον ακολουθήσουν.
Στο χριστιανισμό ο άνθρωπος είναι διφυής, σώμα και ψυχή. Το ανθρώπινο σώμα ως δημιούργημα του Θεού είναι ιερό, δεν είναι φυλακή της ψυχής, είναι Ναός του Αγίου Πνεύματος. Ο άνθρωπος μετέχει όχι μόνο ψυχικά αλλά και σωματικά στη μέθεξη της θείας λατρείας, κοινωνεί τον Χριστό και αγιάζεται.
Στην Εκκλησία βιώνουμε το πνεύμα της οικουμενικότητας, απαλλαγμένο από κάθε μορφή φυλετικής διάκρισης. Ο Θεός είναι πατέρας όλων αδιακρίτως, «δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ δούλων και ελεύθερων, δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ Ελλήνων και βαρβάρων, αλλά όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στον Θεό». Ο Χριστός απευθύνεται στους μαθητές Του και τούς αποστέλλει να κηρύξουν το ευαγγέλιο σε όλη την κτίση: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη». Όλοι οι άνθρωποι, χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση, έχουν κληθεί να συμμετάσχουν στο εκκλησιαστικό γεγονός, να αποτελέσουν την Εκ-κλησία των συναγμένων τέκνων του Θεού.
Ο χριστιανισμός επηρέασε ευεργετικά την τέχνη, την ποίηση, τη ζωγραφική, τη μουσική, το θέατρο, κάθε ευγενή ανησυχία και δημιουργία του ανθρώπου. Ακόμη και την ανθρώπινη δικαιοσύνη: π.χ. η έννοια της μεταμέλειας του κατηγορουμένου, που επηρεάζει την τελική απόφαση του δικαστηρίου, εδράζεται στη χριστιανική αντίληψη για αυτοκριτική και μετάνοια.
Ιδιαιτέρως δε θα επισημάνουμε τη χαρισματική προσφορά του στην αρχιτεκτονική. Στις μέρες μας, ζώντας ασφυκτικά στις μεγαλουπόλεις με τα τεράστια τσιμεντένια «κουτιά», τα μόνα κτίρια που διαφέρουν είναι οι ορθόδοξοι Ναοί με την αρχοντική παρουσία τους, τα κεραμίδια τους, τον τρούλο και το καμπαναριό τους, αληθινά κομψοτεχνήματα που στολίζουν τις άχαρες πόλεις μας. Και γύρω από το Ναό, που αποτελεί όαση πνευματική αλλά και φυσική, η πλατεία για να παίζουν τα παιδιά και να ξεκουράζονται οι γέροντες, το λιγοστό πράσινο, ο τόπος συνάντησης και αναβίωσης της ξεχασμένης γειτονιάς.
Για όλους αυτούς τους λόγους –και πολλούς ακόμα- ο λαός μας αγαπά και τιμά την Εκκλησία. Την αναγνωρίζει ως Μάννα και Τροφό του γένους. Η οποία σε δίσεκτους καιρούς (να θυμηθούμε την τουρκοκρατία, τη γερμανική κατοχή, τον κυπριακό αγώνα ;), κράτησε αναμμένο το καντήλι της εθνικής αυτοσυνειδησίας, της παιδείας, της ιστορίας, της κοινωνικής προσφοράς.
Τι προσέφερε η Εκκλησία στον ελληνισμό; Τι μπορεί ακόμα η Εκκλησία να προσφέρει σε όλους όσους έχουν τη διάθεση να την προσεγγίσουν, να την ακούσουν, να προσέξουν τα λόγια της; Όταν κάποτε ο Φίλιππος γνώρισε τον Χριστό, πήγε στη συνέχεια στο φίλο του Ναθαναήλ και του είπε: «Έρχου και ίδε». Έλα να δεις! Ο Ναθαναήλ πλησίασε τον Χριστό, Τον γνώρισε, Τον ακολούθησε και άλλαξε η ζωή του. Γιατί όχι κι εμείς;

π. Συμεών Βενετσιάνος,
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Αντίλογος Χολαργού», Ιούνιος 2012

Πηγή: neotita.faneromenihol.gr

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος δὲν συμφωνοῦσε νὰ σπουδάζουν οἱ Ὀρθόδοξοι θεολόγοι στὴν Δύση, ...οὔτε νὰ πραγματοποιοῦν «διαλόγους» μὲ τοὺς ἑτεροδόξους!

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης», ἔκδοση Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος» Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης 2015                                                       Ὁ Πατὴρ Παΐσιος δὲν συμφωνοῦσε νὰ σπουδάζουν οἱ Ὀρθόδοξοι θεολόγοι στὴν Δύση, διότι ἔβλεπε τὸν κίνδυνο νὰ μεταφέρουν ἀπὸ ἐκεῖ «πνευματικὰ μικρόβια» καὶ νὰ μολύνουν τὴν ἀμώμητη Ὀρθόδοξη πίστη μας. «Τί θὰ πάτε νὰ πάρετε ἀπὸ ἐκεῖ; ἔλεγε. Αὐτοὶ δὲν ἔχουν τίποτε, τὰ ἔχουν γκρεμίσει ὄλα». 

     Καὶ σὲ ἕναν Ὀρθόδοξο Γάλλο ἱερομόναχο ποὺ τὸν ρώτησε σὲ τί διαφέρουν οἱ Καθολικοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους, εἶπε χαρακτηριστικά: «Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι σὰν αὐτὸ τὸ Καλύβι ποὺ βλέπεις, φτιαγμένο ἀπὸ πέτρες, λάσπη καὶ ζωνάρια. Οἱ Καθολικοὶ ἀφαίρεσαν τὴν λάσπη, οἱ Προτεστάντες ἀφαίρεσαν τὰ ζωνάρια. Μποροῦν τώρα νὰ σταθοῦν οἱ πέτρες μόνες τους;».

Στενοχωριόταν καὶ ὅταν μάθαινε ὅτι...
κάποιοι Ὀρθόδοξοι θεολόγοι, ἀντὶ νὰ τρέφωνται ἀπὸ τὴν «δυνατὴ πνευματικὴ τροφὴ» τῶν Ὀρθοδόξων Πατερικῶν κειμένων καὶ νὰ πίνουν ἀπὸ τὰ κρυστάλλινα ὕδατα τῆς Πατερικῆς Θεολογίας, μελετοῦσαν τοὺς αἱρετικοὺς θεολόγους τῆς Δύσεως καὶ ἔπιναν ἀπὸ τὶς θολερὲς πηγές τους, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ φθάνουν ἀκόμη καὶ σὲ λανθασμένα συμπεράσματα γιὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες.

Οὔτε καὶ μὲ τοὺς «διαλόγους» ποὺ γίνονταν μὲ ἑτεροδόξους συμφωνοῦσε ὁ Ὅσιος. Διότι ἔβλεπε ὅτι οἱ μὲν Ὀρθόδοξοι ποὺ ἀσχολοῦντο μὲ «διαλόγους» καὶ «συνέδρια» καὶ «προσπάθειες γιὰ ἕνωση» δὲν εἶχαν προηγουμένως ἑνωθῆ οἱ ἴδιοι μὲ τὸν Θεό, καὶ ἑπομένως δὲν μποροῦσαν νὰ πληροφορήσουν τοὺς ἄλλους μὲ ὀρθόδοξα πατερικὰ βιώματα, οἱ δὲ ἑτερόδοξοι ποὺ συμμετεῖχαν σ΄ αὐτὰ δὲν εἶχαν εἰλικρινῆ διάθεση. Σὲ ἐπιστολὴ του τὸ 1978 ἔγραψε: «Τὸ Εὐρωπαϊκὸ πνεῦμα νομίζει ὅτι καὶ τὰ θέματα τὰ πνευματικὰ μποροῦν καὶ αὐτὰ νὰ μποῦν στὴν Κοινὴ Ἀγορά. Ὅλα νὰ ἰσοπεδωθοῦν. Οἱ μὲν Ὀρθόδοξοι ποὺ ἔχουν ἐλαφρότητα καὶ θέλουν νὰ κάνουν προβολή, «Ἱεραποστολή», συγκαλοῦν δῆθεν Συνέδρια, γιὰ νὰ γίνεται ντόρος, νὰ γράφουν οἱ ἐφημερίδες, καὶ νομίζουν ὅτι ἔτσι προβάλλουν τὴν Ὀρθοδοξία, μὲ τὸ νὰ γίνουν ταραμοσαλάτα μὲ τοὺς κακοδόξους. Ἀρχίζουν μετὰ οἱ ὑπὲρ ζηλωτὲς καὶ πιάνουν τὸ ἄλλο ἄκρο, νὰ λένε καὶ βλασφημίες γιὰ τὰ Μυστήρια τῶν Νεοημερολογιτῶν κ.λ.π. καὶ κατασκανδαλίζουν ψυχὲς ποὺ ἔχουν εὐλάβεια καὶ ὀρθόδοξη εὐαισθησία. Οἱ δὲ ἑτερόδοξοι, ἔρχονται στὰ συνέδρια, κάνουν τὸν δάσκαλο, παίρνουν ὅ,τι καλὸ ὑλικὸ πνευματικὸ βρίσκουν στοὺς Ὀρθοδόξους, τὸ περνᾶνε ἀπὸ τὸ δικό τους ἐργαστήρι, βάζουν δικό τους χρῶμα καὶ φίρμα, καὶ τὸ παρουσιάζουν σὰν πρωτότυπο, καὶ ὁ παράξενος σημερινὸς κόσμος ἀπὸ κάτι τέτοια παράξενα συγκινεῖται καὶ καταστρέφεται πνευματικά.

Ὁ Πατὴρ Παΐσιος εἶχε ἕναν δικό του τρόπο νὰ λέη καὶ στοὺς ἴδιους τοὺς ἑτεροδόξους τὴν ἀλήθεια, χωρὶς νὰ προκαλῆ. Ὅταν τὸ 1978 θὰ γινόταν ἡ ἐκλογὴ νέου Πάπα, ἕνα ρωμαιοκαθολικὸς μοναχός τοῦ ζήτησε νὰ προσευχηθῆ, ὥστε ὁ Πάπας ποὺ θὰ ἐκλέξουν νὰ εἶναι καλός. Ὁ Ὅσιος τὸν χτύπησε μὲ συμπάθεια στὴν πλάτη καὶ τοῦ εἶπε χαμογελώντας: «Μὴ στενοχωριέσαι, παιδί μου, ὅποιος κι ἂν εἶναι, ἀλάθητος θὰ εἶναι».

Τὴν δεκαετία τοῦ ΄70 πολλοὶ ζητοῦσαν τὴν γνώμη τοῦ Πατρὸς Παϊσίου καὶ γιὰ μία πρόταση ποὺ εἶχε γίνει, νὰ μὴ φοροῦν οἱ ἱερεῖς ράσα. Ἐκεῖνος τοὺς ἔδειχνε μία ἐλιά, τῆς ὁποίας εἶχε ξεφλουδίσει τὸν κορμὸ καὶ τὰ χονδρὰ κλαδιά, ἀφήνοντας φύλλα μόνο στὶς ἄκρες τῶν μικρῶν κλαδιῶν της. Στὸν ξεφλουδισμένο κορμὸ της εἶχε χαράξει: «Τὰ δένδρα πέταξαν τὴν στολή τους, θὰ δοῦμε τὴν προκοπή τους» καὶ «Παπὰς ἀράσωτος, ἄρα ἄσωτος». Ἡ ἐλιὰ αὐτή, ὅπως ἦταν ἑπόμενο, ξεράθηκε.

 http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Άγιος Παΐσιος: ''Ζούμε τα χρόνια της Αποκάλυψης''

Ο Άγιος Παΐσιος δικαιώνεται καθημερινά με τα όσα είπε δεκαετίες πριν…

ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣ στα σχέδια της ΝΤΠ - Κουρουμπλής: Έρχεται ενοποίηση ΑΦΜ, ΑΜΚΑ και αριθμού ταυτότητας

ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣ στα σχέδια της ΝΤΠ - Κουρουμπλής: Έρχεται ενοποίηση ΑΦΜ, ΑΜΚΑ και αριθμού ταυτότητας

Αφού αρχικά φοβέριζε το λαό να εξαναγκαστεί να ξεγυμνώνεται εξαναγκαζόμενος σε τακτική βάση σε κολονοσκοπήσεις, εξετάσεις προστάτη και καρκίνο του μαστού,
τώρα ο Παναγιώτης Κουρουμπλής ως υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, Παναγιώτης Κουρουμπλής, όπως δήλωσε, μιλώντας στα Παραπολιτικά Fm ότι ξεκινά τις διαδικασίες για την ενοποίηση των αριθμών ΑΦΜ, ΑΜΚΑ και αστυνομικής ταυτότητας με στόχο την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας.

 Όπως είπε, ανοίγουν θέματα που έχουν να κάνουν με τον εκσυγχρονισμό του κράτους και προανήγγειλε τη συγκρότηση αρμόδιας επιτροπής για τον Καλλικράτη προκειμένου να συζητήσει το νέο θεσμικό πλαίσιο για την καλύτερη λειτουργία του θεσμού.

 Το επόμενο βήμα στα σχέδια της παγκοσμιοποίησης και του καταναγκαστικού ελέγχου αρχίζει να υλοποιείται.

 

 

http://www.protothema.gr/politics/article/513152/kouroublis-erhetai-enopoiisi-afm-amka-kai-arithmou-tautotitas/
http://www.freepen.gr/2015/09/blog-post_1445.html

Γέροντας Παϊσιος:"Σιγά- σιγά, μετά την κάρτα και την ταυτότητα, δηλαδή το φακέλωμα , θα προχωρήσουν πονηρά στο σφράγισμα"

Απαντήσεις Γέροντα Παϊσίου σε απορίες για Ταυτότητες:

Πως το πεντοχίλιαρο έχει το 666 και το χρησιμοποιούμε; το ίδιο θα είναι και η ταυτότητα;

- Το πεντοχίλιαρο είναι νόμισμα- και η λύρα της Αγγλίας έχει επάνω την Βικτώρια, αυτό δεν με πειράζει. "Τα Καίσαρος Καίσαρι". Εδώ όμως είναι η ταυτότητα μου, είναι κάτι προσωπικό, δεν είναι νόμισμα. Ταυτότητα σημαίνει ότι και η λέξη, ταυτίζεται δηλαδή κανείς μ αυτά που δηλώνει. Βάζουν το διάβολο και υπογράφω ότι τον αποδέχομαι. Πως να το κάνω αυτό;

Γέροντα τι σχέση έχει αυτή η ταυτότητα με το σφράγισμα;

- Η ταυτότητα δεν είναι σφράγισμα, είναι η εισαγωγή του σφραγίσματος.

Ο κόσμος Γέροντα, ρωτάει τι να κάνει σχετικά με τις νέες ταυτότητες.

- Εσείς καλύτερα, όταν σας ρωτούν, να τους λετε να συμβουλεύονται τους πνευματικούς τους και να κάνουν υπομονή να δουν πως θα ενεργήση η Εκκλησία, γιατί πολλοί κάνουν ερωτήσεις, αλλά λίγοι καταλαβαίνουν τις απαντήσεις. Αφού ξεκάθαρα το γράφω στο φυλλάδιο "Σημεία των καιρών", ας ενεργήσει ο καθένας ανάλογα με την συνείδηση του. Βέβαια μερικοί είπαν: "Ε, αυτά είναι μια γνώμη ενός καλογήρου, δεν είναι η θέση της Εκκλησίας". Εγώ όμως δεν είπα δική μου γνώμη, αλλά διατύπωσα απλά τα λόγια του Χριστού, του Ευαγγελίου, γιατί την δική μας γνώμη πρέπει να την υποτάσσουμε στο θέλημα του Θεού, που εκφράζεται μέσα στο Ευαγγέλιο. Αλλοι, αντίθετα από όσα λεω, λένε ότι τα είπε ο π. Παίσιος. Μερικοί πάλι που τα ακούν, αφού είναι τόσο σοβαρά θέματα, δεν ρωτούν αν είναι έτσι, αν πράγματι τα είπα, αλλά τα πιστεύουν. Εγώ δεν φοβάμαι, τα λεω έξω απ τα δόντια. Ερχονται στο Καλύβι, πετάν εξάρια στο κουτί. Καλά αυτά, τέλος πάντων! Μια μέρα πέταξαν μια πινακίδα έξω από την πόρτα….. Νόμιζα ότι ήρθε κάποιος, δεν με βρήκε και έγραψε "απουσιάζει", για να το δει και κανείς άλλος. Κοιτάω μετά, τι να δω! Είχε μια βρισιά! Τέτοια βρισιά δεν είχα ακούσει ούτε κοσμικός. Θα φαει ένα σκούπισμα όλη αυτή η κατάσταση, αλλά θα περάσουμε μια μπόρα

. Ο κόσμος έχει ξεσηκωθεί, και εμείς πρέπει να ξεσηκωθούμε με πολλή προσευχή.Αλλοι ενδιαφέρονται για το θέμα των ταυτοτήτων, άλλοι το εκμεταλλεύονται και δημιουργούν προβλήματα. Η Εκκλησία πρέπει να πάρη μια θέση σωστή. Να μιλήση, να εξηγήση στους πιστούς, για να καταλάβουν ότι, αν πάρουν την ταυτότητα, αυτό θα είναι πτώση.

Συγχρόνως να ζητήση ....από το κράτος τουλάχιστον να μην είναι υποχρεωτική η νέα ταυτότητα. Αν η Εκκλησία λάβη μια θέση σοβαρή και σεβασθούν την ελευθερία των πιστών, και όποιος θέλει θα βγάλη νέα ταυτότητα, όποιος θέλη θα έχει την παλιά, τότε θα την πληρώσουν μόνο μερικά γερά καρύδια, γιατί οι άλλοι θα τους πηγαίνουν κόντρα. Ο πολύς κόσμος θα κάνη την δουλειά του. Οσοι θα θέλουν να εξυπηρετηθούν θα έχουν την νέα και οι άλλοι οι καημένοι, οι ευλαβείς θα έχουν την παλιά ταυτότητα και θα τους ταλαιπωρούν.

Τώρα αφού ο υπουργός τους υποσχέθηκε να μη βάλει το 666 στις ταυτότητες ούτε ορατώς, ούτε αοράτως, και αυτό κάτι είναι. Θα κάνουμε υπομονή, θα δείξουν τα πράγματα. Και μόνον που λένε ότι δεν βάζουν το 666, είναι κάτι. Αρνούνται και οι ίδιοι. Ας δούμε τελικά τι θα βάλουν. Μέχρι που να κυκλοφορήσουν οι νέες ταυτότητες, μπορεί να ‘ρθη και η οργή του Θεού. Υστερα, δεν είναι ότι σε είκοσι τέσσερις ώρες θα πρέπει να βγάλουν όλοι ταυτότητες. Αν βγούν οι πρώτες θα εξετασθούν και, αν βγει ψεύτης ο υπουργός, θα είναι δίκαιος ο αγώνας. Αν τώρα συνεχίσουμε τις διαμαρτυρίες, εκείνοι θα πουν: "Να αυτοί δημιουργούν ταραχές. Ενώ δεν τίθεται θέμα φωνάζουν και διαμαρτύρονται". Το σκυλί, αν είναι καλός φύλακας, γαυγίζει, όταν έρχεται ο κλέφτης. Οταν φύγει ο κλέφτης σταματάει. Αν συνεχίσει να γαυγίζει, τότε δεν είναι καλός φύλακας.

Γέροντα, είπαν ακόμη, επειδή έχουμε ανεξιθρησκία, να μην αναγράφεται το θρήσκευμα στις νέες ταυτότητες.

Ναι, αυτούς δεν τους ενδιαφέρει, εμένα όμως με ενδιαφέρει, γιατί είναι η ταυτότητά μου. Γράφει από που είμαι και τι είμαι. Αν δεν μπη το θρήσκευμα, θα δημιουργηθούν προβλήματα. Θα πάει λ.χ. ένας στο γραφείο γάμων. Αν λέει η ταυτότητα "Ορθόδοξος" - άσχετα πόσων καρατίων είναι- εντάξει. Αν όμως δεν γράφει το θρήσκευμα, πως θα του δώσουν άδεια γάμου; Για την Εκκλησία αυτό είναι μπέρδεμα. Αν πάλι μπη το θρήσκευμα προαιρετικά, θα είναι και σαν ομολογία. Η Ευρώπη είναι Ευρώπη. Εδώ είναι διαφορετικά.
Ύπουλος τρόπος εισαγωγής του σφραγίσματος Σιγά- σιγά, μετά την κάρτα και την ταυτότητα, δηλαδή το "φακέλωμα", θα προχωρήσουν πονηρά στο σφράγισμα. Με διάφορα πονηρά μέσα θα κάνουν εκβιασμούς, για να δέχονται οι άνθρωποι το σφράγισμα στο μέτωπο ή στο χέρι. Θα στριμώξουν τα πράγματα και θα πουν: "Μόνο με τις κάρτες θα κινείσθε, τα χρήσιμα θα καταργηθούν". Θα δίνη κανείς την κάρτα στο κατάστημα και θα ψωνίζη, και ο καταστηματάρχης θα παίρνει τα χρήματα από την Τράπεζα. Οποιος δεν θα έχη κάρτα, δεν θα μπορεί ούτε να πουλάει ούτε να αγοράζη. Από το άλλο μέρος θα αρχίζουν να διαφημίζουν "το τέλειο σύστημα", το σφράγισμα με ακτίνες λέιζερ με το 666 στο χέρι ή στο μέτωπο, που δεν θα διακρίνεται εξωτερικά. Συγχρόνως στην τηλεόραση θα δείχνουν ότι ο τάδε πήρε την κάρτα του τάδε και του πήρε τα χρήματα από την Τράπεζα και θα λένε συνέχεια: "Πιο σίγουρο είναι το σφράγισμα είναι το τελειότερο σύστημα. Ούτε το κεφάλι μπορεί να πάρη ο άλλος ούτε το χέρι, ούτε το σφράγισμα βλέπει". Γι’ αυτό τώρα αφήνουν τους ληστές, τους κακοποιούς να οργώνουν. Δεκαπέντε Κελλιά λήστεψαν εκεί γύρω στις Καρυές. Εναν τον σκότωσαν, για να τον ληστέψουν. Ετσι θα βρη τότε ευκαιρία ο καθένας να καταπατήση και να πάρη ότι θέλει. Ας πούμε, αν θέλει να καταπατήση ένα χωράφι, θα πη ότι ήταν δήθεν του παππού του ή ότι το είχε νοικιάσει κάποτε για βοσκοτόπι, οπότε άντε να βρής άκρη. Θα πουν μετά οι αρμόδιοι: "Δυστυχώς δεν μπορούμε να τους ελέγξουμε ο έλεγχος μόνο με το κομπιούτερ μπορεί να γίνη", και θα προχωρήσουν στο σφράγισμα. Θα χτυπάη μετά το κομπιούτερ, θα βλέπη αν είσαι σφραγισμένος, για να σε εξυπηρετήση ή όχι. Τα τριάμισι χρόνια θα είναι δύσκολα και θα την πληρώσουν μερικοί που δε θα συμφωνήσουν με αυτό το σύστημα. Γι αυτούς όλο και κάποια αιτία θα βρίσκουν και θα τους κλείνουν στη φυλακή. Μετά έναν χρόνο θα τους πηγαίνουν σε άλλη πόλη για ανακρίσεις, για να περάσουν από άλλο δικαστήριο, από την μία πόλη στην άλλη. Ύστερα θα πουν: "Μας συγχωρείς, είσαι αθώος. Αν ήσουν σφραγισμένος, θα το ελέγχαμε σε ένα λεπτό. Τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε τον έλεγχο".
Γέροντα, θα μπορούν να επιβάλλουν με την βία το σφράγισμα;

Μέχρι εκεί η … ευγένεια τους δεν θα φτάση! Θα είναι ευγενείς, γιατί θα είναι Ευρωπαίοι. Θα δείξουν ανωτερότητα. Δεν θα βασανίζουν τους ανθρώπους, αλλά δεν θα μπορη να ζήση ο άνθρωπος αν δεν έχει το σφράγισμα. Θα λένε: "Χωρίς το σφράγισμα ταλαιπωρείσθε! Αν το δεχόσασταν, δεν θα δυσκολευόσασταν". Ούτε χρυσά νομίσματα ούτε δολάρια, αν έχη, θα μπορεί να τα χρησιμοποιή. Γι αυτό, αν φροντίση κανείς να ζη από τώρα απλά, λιτά, θα μπορή να καλλιεργήση λίγο σιτάρι, πατάτες. Να βάλει λίγα ελαιόδεντρα, και τότε με κανένα ζώο, καμία κατσίκα, λίγες κότες θα μπορεί να αντιμετωπίσει τις ανάγκες της οικογένειας του. Γιατί και προμήθειες να κάνεις, δεν ωφελεί πολύ, αφού και τρόφιμα δεν κρατούν χαλούν γρήγορα. Φυσικά, το στρίμωγμα θα διαρκέση λίγο, τρία- τριάμισι χρόνια. Θα συντομευτούν οι ημέρες για τους εκλεκτούς. Δεν καταλάβουν πότε θα περάσουν. Ο Θεός δεν θα αφήση αβοήθητο τον άνθρωπο.

Γέροντα, σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια θα επέμβη ο Χριστός;

Ναι. Εδώ βλέπεις, σε έναν αδικημένο που έχει καλή διάθεση, επειδή δικαιούται την θεία βοήθεια, παρουσιάζονται πολλές φορές οι Αγιοι, η Παναγία, ο Χριστός, για να τον σώσουν πόσο μάλλον τώρα που θα βρίσκεται σε τόσο δύσκολη κατάσταση ο καημένος ο κόσμος. Τώρα μια μπόρα θα είναι, μια μικρή κατοχή του αντίχριστου σατανά. Θα φαει μετά μια σφαλιάρα από τον Χριστό, θα συγκλονισθούν όλα τα έθνη και θα έρθει η γαλήνη στον κόσμο για πολλά χρόνια. Αυτήν την φορά θα δώση ο Χριστός μια ευκαιρία, για να σωθή το πλάσμα Του, θα αφήση το πλάσμα του ο Χριστός; Θα παρουσιασθή στο αδιέξοδο των ανθρώπων, για να τους σώση από τα χέρια του Αντίχριστου. Θα επιστρέψουν στο Χριστό και θα έρθη μια πνευματική γαλήνη σε όλην την οικουμένη για πολλά χρόνια. Μερικοί συνδυάζουν με αυτήν την επέμβαση του Χριστού την Δευτέρα Παρουσία. Εγώ δεν μπορώ να το πω. Ο λογισμός μου λεει ότι δεν θα είναι η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, όταν έρθει ως Κριτής, αλλά μια επέμβαση του Χριστού, γιατί είναι τόσα γεγονότα που δεν έχουν γίνει ακόμη. Θα επέμβη ο Χριστός, θα δώση μια σφαλιάρα σε όλο αυτό το σύστημα, θα πατάξη όλο το κακό και θα το βγάλη σε καλό τελικά. Θα γεμίσουν οι δρόμοι προσκυνητάρια. Εξω τα λεωφορεία θα έχουν εικόνες. Θα πιστέψουν όλοι οι άνθρωποι. Θα σε τραβάν, για να τους πεις για το Χριστό! Ετσι θα κηρυχθή το Ευαγγέλιο σε ολόκληρη την οικουμένη και τότε ο Χριστός θα έρθη ως Κριτής να κρίνη τον κόσμο. Αλλο Κρίση, άλλο μια επέμβαση του Χριστού, για να βοηθήση το πλάσμα Του.

(Από το βιβλίο “Πνευματική Αφύπνιση”, Γέροντος Παίσίου Αγιορείτου, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος- Σουρώτη Θεσσαλονίκης)