Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας δὲν ἔχει καμμία ἔλλειψη. Ἡ μόνη ἔλλειψη ποὺ παρουσιάζεται, εἶναι ἀπὸ μᾶς τούς ἴδιους, ὅταν δὲν ἀντιπροσωπεύουμε σωστὰ τὴν Ἐκκλησία, ἀπὸ τὸν πιὸ μεγάλο στὴν ἱεραρχία μέχρι τὸν ἁπλό πιστό. Μπορεῖ νὰ εἶναι λίγοι οἱ ἐκλεκτοί, ὅμως αὐτὸ δὲν εἶναι ἀνησυχητικό. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησιά τοῦ Χριστοῦ καὶ Αὐτός τὴν κυβερνάει. Δὲν εἶναι Ναός ποὺ κτίζεται μὲ πέτρες, ἄμμο καὶ ἀσβέστη ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ καταστρέφεται μὲ φωτιά βαρβάρων, ἀλλὰ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός· «καὶ ὁ πεσῶν ἐπί τὸν λίθον τοῦτον συνθλασθήσεται· ἔφ ́ ὄν δ ́ ἄν πέση, λικμήσει αὐτόν».Ὁ Χριστός ἀνέχεται σήμερα μία κατάσταση. Ἀνέχεται καὶ ἐνεργεῖ ἡ θεία Χάρις γιὰ χάρη τοῦ λαοῦ. Μία μπόρα εἶναι· θὰ ξεκαθαρίσουν τὰ πράγματα· δὲν θὰ σταθοῦν. Εἶδες ποὺ ἀναφέρει στὸ Εὐαγγέλιο: «Λυχνάρι μισοσβησμένο δὲν θὰ τὸ φυσήξω. Καλάμι ραγισμένο δὲν θὰ τὸ ἀγγίξω»158; Αὐτὸ τὸ εἶπε ὁ Χριστός, γιὰ νὰ εἴμαστε ἀναπολόγητοι τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Βλέπεις, ὅταν τὸ λυχνάρι δὲν ἔχη ἄλλο λάδι στὴν κούπα καὶ μείνη μόνο λίγο λάδι στὸ φιτίλι, θὰ σβήση μετά ἀπὸ λίγο, ἔστω καὶ ἄν τὸ φιτίλι πάη μία ἐπάνω μία κάτω. Εἶναι σάν τὸν ἑτοιμοθάνατο ποὺ ἔχει τὶς τελευταῖες ἀναλαμπές. Ὁ Χριστός ὅμως δὲν θέλει νὰ τὸ φυσήξη καὶ νὰ τὸ σβήση, γιατί μετά θὰ πῆ: «Ἐγώ θὰ ἔκαιγα, ἀλλὰ μὲ φύσηξες καὶ ἔσβησα!».Τί σὲ φύσηξα; Ἡ κούπα δὲν εἶχε καθόλου λάδι! Οὔτε τὸ ραγισμένο καλάμι θέλει νὰ τὸ ἀγγίξη, γιατί μετά, ἄν σπάση, θὰ πῆ: «Μὲ ἄγγιξες καὶ ἔσπασα!».Μά ἀφοῦ ἤσουν ραγισμένο καὶ θὰ ἔσπαζες, τί μου λές ὅτι σὲ ἄγγιξα καὶ ἔσπασες;Ἐμεῖς οἱ μοναχοί, ἀλλὰ καὶ οἱ κληρικοί, σκορποῦμε ἀθεΐα, ὅταν δὲν ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο. Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὶς ἀρετές μας ὄχι ἀπὸ τὰ χάλια μας. Ἰδίως τὸ παράδειγμα τῶν μοναχῶν στούς κοσμικούς εἶναι πολύ μεγάλο πράγμα! Οἱ κοσμικοί ἀφορμή ζητοῦν, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὶς ἁμαρτίες τους. Γι’ αὐτὸ θέλει πολλή προσοχή. Βλέπεις, ἐμεῖς δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε αὐτὸ ποῦ λέει ὁ Χριστός, «τὶς ἐλέγχει μὲ περί ἁμαρτίας;» ἀλλὰ«τὶς ἐλέγχει μὲ περί σκανδάλου», αὐτὸ πρέπει νὰ μποροῦμε νὰ τὸ ποῦμε. Ὁ Χριστός τὸ εἶπε ἐκεῖνο, γιατί ἦταν τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος. Ἐμεῖς εἴμαστε ἄνθρωποι. Ἔχουμε ἀτέλειες, ἔχουμε πτώσεις, τέλος πάντων, ἀλλὰ δὲν κάνει νὰ γινώμαστε αἰτία νὰ σκανδαλίζεται ὁ ἄλλος.
Μοῦ ἔλεγε ἕνας στρατηγός: «Ἄν δὲν εἶχα τὴν πίστη ἀπὸ τὴν μάνα μου, θὰ τὴν εἶχα χάσει, ὅταν πῆγα στὴν Κύπρο τότε μὲ τὰ γεγονότα. Ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας νὰ φωνάζη ἀπὸ τὸ τηλέφωνο: «Σφάξτε τούς Τούρκους», στὰ καλά καθούμενα, ἐνῶ ἡ διαταγή ἔλεγε: «Μήν τούς πειράζετε»»! Καὶ οἱ Φαρασιῶτες, ὅταν ἦρθαν στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὴν Μικρά Ἀσία, παρασύρθηκαν ἀπὸ αἱρέσεις ποὺ εἶχαν παρουσιασθῆ ἐκεῖνα τὰ χρόνια ἐδῶ, γιατί ἔβλεπαν δεσποτάδες, παπάδες χωρίς εὐλάβεια. Ἔβλεπαν στὴν Ἐκκλησία ἄλλου εἴδους κόσμο, χωρίς πνευματική ζωή, ὅποτε σκανδαλίσθηκαν. Εἶχαν ἄλλη εἰκόνα ἀπὸ ἐκεῖ. Παρουσιάσθηκαν καὶ οἱ Εὐαγγελικοί, οἱ ὁποῖοι ἔλεγαν, «ἐμεῖς ἐφαρμόζουμε τὸ Εὐαγγέλιο», καὶ οἱ καημένοι παρασύρθηκαν.Ἄν ὅμως φταίη ἕνας δεσπότης, ἕνας παπάς, ἕνας καλόγερος, δὲν φταίει ὁ Χριστός. Ἀλλά οἱ ἄνθρωποι δὲν πᾶνε ὡς ἐκεῖ. «Ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι;», λένε. Ναί, ἀλλὰ ἀναπαύεται ὁ Χριστός μὲ αὐτόν τὸν ἀντιπρόσωπο; Ἤ δὲν σκέφτονται τί τὸν περιμένει αὐτόν τὸν ἀντιπρόσωπο στὴν ἄλλη ζωή.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «ΜὲΠόνο καὶ Ἀγάπη»
Μη ζητάς εκείνα που δε φτάνει ο νους σου και η δύναμη της γνώσης σου.
Ούτε να ερευνάς τα απόκρυφα, γιατί τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος.
Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου