Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Η ...«ευγενική» κατάρα
– Γέροντα, είναι σωστό να λέη κανείς γιʹ αυτόν που τον αδικεί:«Ας το βρη από τον Θεό»;
– Όποιος το λέει αυτό κοροϊδεύεται από τον πονηρό και δεν καταλαβαίνει ότι με αυτόν τον τρόπο καταριέται με ευγένεια. Είναι μερικοί που λένε ότι είναι ευαίσθητοι και έχουν αγάπη και λεπτότητα και ανέχονται μεν τις αδικίες που τους κάνουν οι άνθρωποι, αλλά λένε: «Ας το βρουν από τον Θεό». Σʹ αυτήν την ζωή όλοι οι άνθρωποι δίνουμε εξετάσεις, για να περάσουμε στην άλλ...

Δείτε περισσότερα

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Πάντως ἡμετάνοια εἶναι μεγάλη ὑπόθεση.
Δὲν ἔχουμε καταλάβει ὅτι ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν μετάνοια μπορεῖ νὰ ἀλλάξη τὴν ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ. Δὲν εἶναι μικρὸ πράγμα αὐτό, νὰ ἔχη τέτοια δύναμη ὁ ἄνθρωπος. Κάνεις κακό; Ὁ Θεὸς σοῦ δίνει σκαμπιλάκι. Λὲς «ἥμαρτον»; Σταματᾶ καὶ σοῦ δίνει εὐλογίες. Ὅταν δηλαδὴ συνέρχεται τὸ ἄτακτο παιδί, μετανοῆ καὶ δέρεται ἀπὸ τὴν συνείδησή του, τότε ὁ Πατέρας του τὸ χαϊδεύει μὲ ἀγάπη καὶ τὸ παρηγορεῖ. Οἱ Ἰσραηλίτες, ἐπειδὴ εἶχαν ξεφύγει ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ἔζησαν στὴν αἰχμαλωσία ἑβδομῆντα πέντε χρόνια. Καὶ τελικά, ὅταν μετανόησαν, παρουσιάζεται ὁ βασιλιὰς Κύρος, ποὺτολμᾶ νὰ πῆ κανεὶς ὅτι φάνηκε καλύτερος ἀπὸ τοὺς υἱοὺς τοῦ Ἰσραήλ, οἱ ὁποῖοι εἶχαν μολύνει τὰ ἱερὰ ποὺεἶχαν γιὰ τὶς θυσίες. Τοῦ ἄλλαξε τὸ μυαλὸ ὁ Θεὸς καὶ τὸν ἔκανε νὰ πιστεύη στὸν Θεὸ τοῦ Οὐρανοῦ. Ἔτσι ἄφησε τοὺς Ἰσραηλίτες ἐλεύθερους, τοὺς ἔδωσε χρήματα, ξυλεία γιὰ τὸν Ναό, τοὺς ἔφτιαξε τὸ τεῖχος τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ ἔδειξε τέτοια καλωσύνη καὶ τέτοια εὐλάβεια, ποὺδὲν ἔδειξαν κατὰ κάποιον τρόπο οὔτε οἱ Ἰσραηλίτες. Καὶ ὅλα αὐτά, γιατὶ μετανόησε καὶ ἄλλαξε ὁ λαός. Πόσο βοηθάει ἡμετάνοια, γιὰ νὰ ἐξαφανισθῆ τὸ κακό!Τὰ βιβλία τῶν Μακκαβαίων νὰ τὰ διαβάσετε ὅλα. Εἶναι πολὺδυνατά. Τί διαταγὴ εἶχε δώσει ὁ βασιλιάς! Νὰ καταπατήσουν οἱ ἐλέφαντες τοὺς Ἰσραηλίτες! Πῆγαν οἱ ἄλλοι, ἑτοίμασαν τὴν τελετή, πότισαν πεντακόσιους ἐλέφαντες μὲ δυνατὸ κρασὶ καὶ λιβανωτό, γιὰ νὰ τοὺς ἐξαγριώσουν, καὶ περίμεναν τὸν βασιλιὰ νὰ παρουσιασθῆ, γιὰ νὰ ἀρχίσουν τὴν τελετή. Ἀλλὰ ὁ βασιλιὰς εἶχε ξεχάσει τὴν διαταγὴ ποὺἔδωσε. Πηγαίνει ὁ ἐλεφαντάρχης νὰ εἰδοποιήση τὸν βασιλιά, γιατὶ δὲν εἶχε παρουσιασθῆ ἀκόμη. «Βασιλιά, τοῦ λέει, σὲπεριμένουμε. Ὅλα τὰ ἔχουμε ἕτοιμα· τοὺς ἐλέφαντες, τοὺς Ἰουδαίους, οἱ προσκαλεσμένοι περιμένουν». «Ποιός σᾶς εἶπε νὰ κάνετε τέτοιο πράγμα;», τοῦ λέει! Φωνές, ἀπειλές... Καὶ αὐτὸ δὲν ἔγινε μιὰ φορὰ ἀλλὰ τρεῖς220. Μικρὸ πράγμα ἦταν νὰ ξεχάση ὁ βασιλιὰς τὴν ἐντολὴ ποὺεἶχε δώσει ὁ ἴδιος; Καὶ ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλὰ τελικὰ ἄλλαξε ὅλη τὴν στάση του πρὸς τοὺς Ἰουδαίους. Ὅλη ἡβάση ἐκεῖ εἶναι: Νὰ μετανοήση ὁ κόσμος.
–Γέροντα, οἱ σύλλογοι εἰρήνης ποὺἱδρύονται ἀπὸ διάφορα κράτη βοηθοῦν γιὰ τὴν εἰρήνη στὸν κόσμο;
–Ἐξαρτᾶται. Εἶναι καὶ μερικοὶ ποὺξεκινοῦν μὲ καλὴ διάθεση. Ἀλλά, ὅταν μαζεύωνται τί μάγοι, τί πυρολάτρες, τί Προτεστάντες, ἕνα σωρὸ –ἄκρη δὲν βρίσκεις –, γιὰ νὰ φέρουν τὴν εἰρήνη στὸν κόσμο, πῶς νὰ βοηθήσουν; Ὁ Θεὸς νὰ μὲ συγχωρέση, αὐτὰ εἶναι κουρελοῦδες τοῦ διαβόλου. Γίνεται εἰρήνη μὲ ἁμαρτωλὸ συνεταιρισμό; Πῶς μπορεῖ νὰ ἔρθη ἡεἰρήνη, ὅταν οἱ ἄνθρωποι δὲν συμφιλιωθοῦν μὲ τὸν Θεό; Μόνον ὅταν συμφιλιωθῆ ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεό, ἔρχεται καὶ ἡἐσωτερικὴ εἰρήνη καὶ ἡἐξωτερική. Γιὰ νὰ συμφιλιωθῆ ὅμως ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεό, πρέπει νὰ ἔρθη σὲ συναίσθηση, νὰ μετανοήση, νὰ ζῆ σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, καὶ τότε ἔρχεται ἡΧάρις καὶ ἡεἰρήνη τοῦ Θεοῦ μέσα του, ὁπότε μπορεῖ νὰ βοηθήση καὶ γιὰ τὴν εἰρήνη γύρω του.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση» -198-

 

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ἡ μετάνοια βοηθάει νὰ ἐξαφανισθῆ τὸ κακὸ.
Ὅταν ζητοῦμε μετάνοια ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὸν κόσμο, νὰ βάζουμε καὶ τὸν ἑαυτό μας μέσα σ' αὐτοὺς ποὺἔχουν φταίξει καὶ νὰ μὴ λέμε: «Βοήθησε τὸν κόσμο ποὺεἶναι ἁμαρτωλός». Οἱ Τρεῖς Παῖδες γεννήθηκαν στὴν αἰχμαλωσία, καὶ ὅμως δὲν εἶπαν «τί φταῖμε ἐμεῖς;», ἀλλὰ εἶπαν: «Δικαίως πάθαμε, ἔπρεπε καὶ περισσότερα νὰ πάθουμε». Μιλοῦσαν σὰν νὰ ἦταν ἀπὸ αὐτοὺς ποὺπαρέβησαν τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ πρὶν ἀπὸ τὴν Βαβυλώνια αἰχμαλωσία, σὰν νὰ ἦταν καὶ αὐτοὶ συμμέτοχοι στὴν ἁμαρτία, ἐνῶ ἦταν ἀμέτοχοι, ἀφοῦ δὲν εἶχαν ἀκόμη γεννηθῆ. Πόσο μὲ συγκινεῖ ἡπροσευχὴ ποὺἔκαναν, ὅταν βρίσκονταν μέσα στὸ καμίνι! «Δίκαιος εἶ, Κύριε, ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἐποίησας ἡμῖν... Ὅτι ἡμάρτομεν καὶ ἠνομήσαμεν... Καὶ νῦν οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἀνοῖξαι τὸ στόμα ἡμῶν. Μὴ δὴ παραδῴης ἡμᾶς εἰς τέλος... καὶ μὴ ἀποστήσῃς τὸ ἔλεός σου ἀφ ̓ ἡμῶν διὰ Ἀβραὰμ τὸν ἠγαπημένον ὑπὸ σοῦ». Δηλαδή, «δίκαια μᾶς τιμωρεῖς, Κύριε, γιατὶ ἁμαρτήσαμε, ἀλλὰ μόνο γιὰ χατίρι τοῦ Ἀβραὰμ ποὺτὸν ἀγαπᾶς, γιατὶ δὲν ἁμάρτησε, μὴ μᾶς ἐγκαταλείπης». Ἔβαζαν καὶ τὸν ἑαυτό τους μέσα στοὺς ἁμαρτωλούς, καὶ τὸ πίστευαν, γι' αὐτὸ ἔγινε τὸ καμίνι δροσιά. Ἐνῶ τὸν εἰδωλολάτρη ποὺπῆγε νὰ δῆ τὸ καμίνι, τὸν πῆραν οἱ φλόγες215.Ὁ ἄνθρωπος, ἂν δὲν δουλεύη ἔτσι, ἀρχίζει συνέχεια νὰ δικαιολογῆται. «Ὁ διάβολος μὲ ἔβαλε καὶ ἁμάρτησα» ἢ «ὁ Ἀδὰμ φταίει, ἡΕὔα φταίει·δὲν φταίω ἐγώ». Ἕνας θεολόγος μοῦ εἶπε μιὰ φορά: «Καὶ τί χρωστᾶμε ἐμεῖς τώρα νὰ ταλαιπωρούμαστε ἐξ αἰτίας τῆς Εὔας;». «Εὐλογημένε ἄνθρωπε, τοῦ λέω, σὲ πειράζει αὐτὸ γιὰ νὰ σωθῆς;». Τί φταίει ὁ Ἀδὰμ ὁ καημένος ἢ ἡΕὔα ἡφουκαριάρα; Ἕνα σφάλμα ἔκαναν καὶ πόσους αἰῶνες ἦταν στὸν Ἅδη, ἐνῶ ἐμᾶς ἦρθε ὁ Χριστὸς καὶ μᾶς λύτρωσε. «Ἑβδομηκοντάκις ἑπτὰ φορὲς ἂν ἁμαρτήσετε καὶ μετανοήσετε, εἶπε, σᾶς συγχωράω!»216. Χιλιάδες φορὲς ἁμαρτάνουμε καὶ ὁ Χριστὸς μᾶς συγχωράει –ἀρκεῖ νὰ μετανοοῦμε εἰλικρινά –, καὶ νὰ λέμε ὅτι φταίει ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡΕὔα; Καὶ νὰ δῆτε δὲν βάζουν τὸ ὄνομα Εὔα –νὰ δώσουμε τὸ ὄνομα Εὔα σὲ μιὰ ἀδελφή, ἢ τοὐλάχιστον Ζωή, ἂν εἶναι δύσκολο Εὔα! Μὰ εἶναι πολὺἀδικημένη! Αὐτὴ εἶναι ἡμάνα μας, ἡμητέρα ὅλου τοῦ κόσμου, καὶ οὔτε κἂν τὸ ὄνομά της δὲν θέλουμε νὰἀκούσουμε. Καὶ τὴν κατάρα, στὴν οὐσία, στὸν διάβολο τὴν ἔδωσε ὁ Θεός. «Καὶ ὁ ὄφις ἦταν φρόνιμος»217. Μπῆκε ὁ διάβολος στὸ φίδι, γιὰ νὰ ξεγελάση τὸν ἄνθρωπο. Καὶ βλέπεις, ὅλοι τὰ βάζουν μὲ τὴν Εὔα, ὅτι αὐτὴ μᾶς χαντάκωσε, ἐνῶ θὰ ἤμασταν μιὰ χαρὰ στὸν Παράδεισο, ἂν δὲν γινόταν ἡπαράβαση! Ἂν καὶ ἐμᾶς μᾶς ἔλεγε ὁ Χριστός, «ἀφοῦ σφάλατε μία φορά, θὰ πᾶτε τόσους αἰῶνες στὸν Ἅδη», ἔ, τότε νὰ ἔλεγε κανεὶς κάτι!... Τί ἀχάριστος κόσμος!

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση» -197

 

 

 

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γέροντα, ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ  εἶναι καλοί, ὅμως δὲν ἐκκλησιάζονται συχνά, δὲν ἔχουν τακτικὴ μυστηριακὴ ζωή.–Μπορεῖ καμμιὰ φορὰ κάποιος νὰ μὴν ἐκκλησιάζεται συχνά, ἀλλὰ νὰ ὑπάρχη μέσα του εὐλάβεια, καλωσύνη, καὶ ἔτσι βρίσκει τόπο καὶ κατοικεῖ ὁ Θεός. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, ἂν εἶχαν καὶ μυστηριακὴ ζωή, θὰ προχωροῦσαν πολὺστὴν πνευματικὴ ζωή. Καὶ βλέπεις, ὑπάρχουν ἄλλοι ποὺἐκκλησιάζονται, ἐξομολογοῦνται, κοινωνοῦν, τὰ κάνουν ὅλα, καὶ ὅμως ὁ Θεὸς δὲν βρίσκει τόπο νὰ κατοικήση μέσα τους, γιατὶ δὲν ὑπάρχει ταπείνωση, καλωσύνη, μετάνοια πραγματική. Δὲν ἀρκεῖ μόνον ἡἐξομολόγηση στὸν Πνευματικό, γιὰ νὰ τακτοποιηθῆ κανείς· χρειάζεται καὶ μετάνοια. Καὶ κάθε προσευχὴ ποὺκάνει κανεὶς πρέπει νὰ ἀρχίζη μὲ ἐξομολόγηση στὸν Θεό. Ὄχι ὅμως νὰ κλαίηκαὶ νὰ λέη «εἶμαι τέτοιος, τέτοιος, τέτοιος», καὶ μετὰ νὰ κάνη πάλι τὰ ἴδια. Αὐτὸ δὲν εἶναι συναίσθηση. Ὅταν ὑπάρχη συναίσθηση, ὑπάρχει καὶ λίγη βελτίωση.Εἴδατε οἱ Ἰσραηλίτες μὲ τί ἁπλότητα προσευχήθηκαν; «Ἐξεγέρθητι, ἱνατί ὑπνοῖς, Κύριε;»212, εἶπαν. Δηλαδή, «ξύπνα, Κύριε, γιατί κοιμᾶσαι;». Καὶ ὕστερα ὁ Κύριος «ἐξηγέρθη ὡς δυνατός, κεκραιπαληκὼς ἐξ οἴνου καὶ ἐπάταξε...»213. Μὲ τί ἁπλότητα καὶ τί ταπείνωση, ἀλλὰ καὶ μὲ τί παρρησία εἶπαν: «Τί θὰ ποῦμε τώρα, Κύριε, στὰ ἔθνη; Μᾶς ἔσωσες ἀπὸ τὴν Ἐρυθρὰ Θάλασσα καὶτώρα νὰ πεθάνουμε στὴν ἔρημο ἢ νὰ μᾶς σφάξουν οἱ ἀλλόφυλοι; Νὰ μὴ γίνουμε ρεζίλι»214. Μὴν ποῦμε καὶ ἐμεῖς καμμιὰ κουβέντα, «γιατί κοιμᾶσαι, Θεέ, καὶ δὲν βλέπεις;», γιατὶ θὰ μᾶς δώση σκαμπίλι ἐμᾶς. Εἶναι ἀναίδεια. Ἐκεῖνοι μὲ ταπείνωση καὶ ἁπλότητα τὸ εἶπαν. Δὲν ἔδιναν εὐθύνες στὸν Θεό, νὰ ποῦν «γιατί τὰ ἔκανες ἔτσι;», ἀλλὰ ἔλεγαν «ἐμᾶς μᾶς χρειάζονταν πολὺ μεγαλύτερα κακά, ἀλλὰ τώρα τί θὰ ποῦμε στὰ ἔθνη;». Καὶ εἴδατε; Ἕνα καὶ ἕνα ἔκαμψαν τὸν Θεό. Καταλάβατε; Ὑπῆρχε ἀναγνώριση τοῦ σφάλματος, μετάνοια, καὶ ἐπενέβη ὁ Θεὸς καὶ «ἐπάταξε...». Ἂν βρεθοῦμε καὶ ἐμεῖς σὲ δυσκολία καὶ δὲν τὴν ἀντιμετωπίσουμε πνευματικά, τότε θὰ ποῦν οἱ κοσμικοὶ γιὰ μᾶς: «Ποῦ εἶναι ἡ προσευχή σας; Λέτε ὅτι προσεύχεσθε, ἀλλὰ τί κάνετε;». Γινόμαστε ρεζίλι.

Αγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση» -196-

12Ψαλμ. 43, 24. 2
13Βλ. Ψαλμ. 77, 65-66.2
14Βλ. Ἔξ. 32, 12· Δευτ. 9, 28 καὶ Ψαλμ. 78, 10.

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γέροντα, τί μπορεῖ νὰ βοηθήση σήμερα περισσότερο τὸν κόσμο
;–Σήμερα, ἂν διδασκόταν ἡμετάνοια στὸν κόσμο, μόνον αὐτὴ θὰ μποροῦσε νὰ βοηθήση.
Νὰ διαβάζουμε, ὅσο μποροῦμε, βίους Ἁγίων ποὺτονίζουν τὴν μετάνοια, γιὰ νὰ βοηθηθοῦμε. Τὸ νὰ ζητοῦμε μετάνοια ἀπὸ τὸν Θεὸ σημαίνει ὅτι ζητοῦμε φωτισμό. Ὅταν ζητοῦμε μετάνοια καὶ μετανοήσουμε περισσότερο, φυσικὰ θὰ ταπεινωθοῦμε περισσότερο καὶ ὑποχρεωτικὰ τότε θὰ ἔρθη περισσότερο ἡθεία Χάρις, ὁ θεῖος φωτισμός.
Ὅταν βρίσκεται ὁ ἄνθρωπος ἐν μετανοίᾳ, διατηρεῖ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Πάντως ὁ κόσμος εἶναι καλός. Βλέπεις, οἱ περισσότεροι οὔτε ἐξομολογοῦνται οὔτε ἐκκλησιάζονται, ἔχουν ἄγνοια μεγάλη, καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος ἔρχονται καὶ μοῦ ζητοῦν βοήθεια. Αὐτὸ κάτι ἔχει μέσα
.–Μήπως οἱ δοκιμασίες, Γέροντα, γίνονται ἀφορμὴ νὰ πλησιάσουν οἱ ἄνθρωποι στὸν Θεό;
–Ὅσοι ἔχουν καλὴ διάθεση βοηθιοῦνται ἀπὸ τὶς δοκιμασίες· ὅσοι δὲν ἔχουν, τὰ βάζουν μὲ τὸν Θεό, βρίζουν κ.λπ. Τὸ κακὸ εἶναι ὅτι δὲν λένε «ἥμαρτον», ἀλλὰ βασανίζονται. Μεγάλη ἐξουσία ἔχει ὁ διάβολος στὸν κόσμο. Τοῦ δώσαμε πολλὰ δικαιώματα. Πῶς ἔγινε ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος! Τὸ κακὸ εἶναι ὅτι ἐμποδίζει τὴν θεία ἐπέμβαση, γιατὶ δὲν ἔχει μετάνοια. Ἂν ὑπῆρχε μετάνοια, τὰ πράγματα θὰ εἶχαν τακτοποιηθῆ. Μπόρες, μπόρες θὰ περνοῦμε! Ὁ Θεὸς νὰ βάλη τὸ χέρι Του! Νὰ ζητοῦμε μετάνοια γιὰ ὅλον τὸν κόσμο καὶ γιὰ ὅσους ἐν ψυχρῷκάνουν κακὸ στὴν Ἐκκλησία καὶ δὲν ἔχουν σκοπὸ νὰ διορθωθοῦν, νὰ τοὺς δίνη ὁ Θεὸς μετάνοια καὶ ἔπειτα νὰ τοὺς παίρνη.Νὰ βοηθοῦμε, ὅσο μποροῦμε, τὸν κόσμο στὴν μετάνοια, γιὰ νὰ δεχθοῦμε τὶς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ. Μετάνοια καὶ ἐξομολόγηση, αὐτὸ χρειάζεται σήμερα. Ἐγὼ συνέχεια συνιστῶ μετάνοια καὶ ἐξομολόγηση, γιὰ νὰ χάση τὰ δικαιώματα ὁ διάβολος, νὰ κοποῦν οἱ ἐξωτερικὲς δαιμονικὲς ἐπιδράσεις. Θέλουν τράνταγμα οἱ ἄνθρωποι, νὰ καταλάβουν, νὰ μετανοήσουν. Π.χ. κάποιος ἐξομολογεῖται ὅτι ἔκανε μοιχεία. Τοῦ δίνει ὁ Πνευματικὸς ἄφεση, τοῦ δίνει καὶ ἕνανκανόνα καὶ δὲν προχωράει περισσότερο. Πρέπει ὁ Πνευματικὸς νὰ τὸν βοηθήση νὰ καταλάβη ὅτι τὸ κακὸ δὲν ἦταν μόνον ἡμοιχεία· ὅτι μὲ αὐτὸ ποὺἔκανε, ἔκανε ἐγκλήματα, διέλυσε δύο οἰκογένειες. Ἀλλὰ μερικοὶ Πνευματικοὶ οὔτε κἂν ἐρευνοῦν παραπέρα οὔτε προβληματίζουν τοὺς ἀνθρώπους.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση» -196-

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ή αδιαφορία για τον Θεό φέρνει την αδιαφορία και για όλα τα άλλα-φέρνει την αποσύνθεση.
Ή πίστη στον Θεό είναι µεγάλη υπόθεση. Λατρεύει όάνθρωπος τον Θεό και υστέρα αγαπάει και τους γονείς του, το σπίτι του, τους συγγενείς του, την δουλειά του, το χωριό του, τον νοµό του, το κράτος του, την πατρίδα του. Ένας πού δεν αγαπάει τον Θεό, την οικογένεια του, δεν αγαπάει τίποτε· και φυσικά δεν αγαπάει ούτε την πατρίδα του, γιατί και ή πατρίδα είναι µία µεγάλη οικογένεια. Θέλω να πω, όλα από εκεί ξεκινάνε. ∆εν πιστεύει ό άνθρωπος στον Θεό, και µετά ούτε γονείς ούτε οικογένεια ούτε χωριό ούτεπατρίδα υπολογίζει. Και αυτά είναι πού πάνε τώρα να διαλύσουν, γι' αυτόδηµιουργούν µία κατάσταση ρεµπελιό

Ειπώθηκε το 1990.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Άγιος Πορφύριος
- Αυτά τα «γιατί» πολύ βασανίζουν τον άνθρωπο.

Λέγει ο σοφός Σολομών ότι ο Χριστός «ευρίσκεται τοις μη πειράζουσιν Αυτόν».
Οι «πειράζοντες» τον Θεόν είναι όσοι αμφιβάλλουν, διστάζουν ή και χειρότερα ακόμη, ανθίστανται στην παντοδυναμία Του και πανσοφία Του....

Συνεχίστε την ανάγνωση

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Μία αληθινή συγκινητική ιστορία ενός ορφανού Ελληνόπουλου

Το 1922 ήρθε από την Μικρασία με τους πρόσφυγες ένα ορφανό Ελληνόπουλο, ονόματι Συμεών. Εγκαταστάθηκε στον Πειραιά σε μια παραγκούλα και εκεί μεγάλωσε μόνο του.
Είχε ένα καροτσάκι και έκανε τον αχθοφόρο, μεταφέροντας πράγματα στο λιμάνι του Πειραιά. Γράμματα δεν ήξερε ούτε πολλά πράγματα από την πίστη μας.
Είχε την μακαρία απλότητα και πίστη απλή και απερίεργη. Όταν ήρθε σε ηλικία γάμου νυμφεύθηκε, έκανε δύο παιδιά και μετακόμισε με την οικογένεια του στη Νίκαια. Κάθε πρωί πήγαινε στο λιμάνι του Πειραιά για να βγάλει το ψωμάκι του.
Περνούσε όμως κάθε μέρα το πρωί από το ναό του αγίου Σπυρίδωνος, έμπαινε μέσα, στεκόταν μπροστά στο τέμπλο, έβγαζε το καπελάκι του και έλεγε: «Καλημέρα Χριστέ μου, ο Συμεών είμαι. Βοήθησέ με να βγάλω το ψωμάκι μου».
Το βράδυ που τελείωνε τη δουλειά του ξαναπερνούσε από την Εκκλησία, πήγαινε πάλι μπροστά στο τέμπλο και έλεγε: «Καλησπέρα Χριστέ μου, ο Συμεών είμαι. Σ ευχαριστώ που με βοήθησες και σήμερα».
Και έτσι περνούσαν τα χρόνια του ευλογημένου Συμεών. Περίπου το έτος 1950 όλα τα μέλη της οικογενείας του αρρώστησαν από φυματίωση και εκοιμήθησαν εν Κυρίω. Έμεινε ολομόναχος ο Συμεών και συνέχισε αγόγγυστα τη δουλειά του αλλά και δεν παρέλειπε να περνά από τον άγιο Σπυρίδωνα να καλημερίζει και να καλησπερίζει τον Χριστό, ζητώντας την βοήθεια Του και ευχαριστώντας Τον.
Όταν γέρασε ο Συμεών, αρρώστησε. Μπήκε στο Νοσοκομείο και νοσηλεύτηκε περίπου για ένα μήνα. Μια προϊσταμένη από την Πάτρα τον ρώτησε κάποτε: -Παππού, τόσες μέρες εδώ μέσα δεν ήρθε κανείς να σε δει. Δεν έχεις κανένα δικό σου στον κόσμο; -Έρχεται, παιδί μου, κάθε πρωί και απόγευμα ο Χριστός και με παρηγορεί. -Και τι σου λέει, παππού; -«Καλημέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι, κάνε υπομονή». «Καλησπέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι, κάνε υπομονή».
Η Προϊσταμένη παραξενεύτηκε και κάλεσε τον Πνευματικό της, π. Χριστόδουλο Φάσο, να έρθει να δει τον Συμεών μήπως πλανήθηκε. Ο π. Χριστόδουλος τον επισκέφθηκε, του έπιασε κουβέντα, του έκανε την ερώτηση της Προϊσταμένης και ο Συμεών του έδωσε την ίδια απάντηση.
Τις ίδιες ώρες πρωί και βράδυ, που ο Συμεών πήγαινε στο ναό και χαιρετούσε τον Χριστό, τώρα και ο Χριστός χαιρετούσε τον Συμεών. Τον ρώτησε ο Πνευματικός: -Μήπως είναι φαντασία σου; -Όχι, πάτερ, δεν είμαι φαντασμένος, ο Χριστός είναι. -Ήρθε και σήμερα; -Ήρθε. -Και τι σου είπε; -Καλημέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι. Κάνε υπομονή, σε τρεις μέρες θα σε πάρω κοντά μου πρωΐ – πρωΐ. Ο Πνευματικός κάθε μέρα πήγαινε στο Νοσοκομείο, μιλούσε μαζί του και έμαθε για την ζωή του. Κατάλαβε ότι πρόκειται περί ευλογημένου ανθρώπου. Την τρίτη ημέρα πρωΐ – πρωΐ πάλι πήγε να δει τον Συμεών και να διαπίστωσει αν θα πραγματοποιηθεί η πρόρρηση ότι θα πεθάνει.
Πράγματι εκεί πού κουβέντιαζαν, ο Συμεών φώναξε ξαφνικά: «Ήρθε ο Χριστός», και εκοιμήθη τον ύπνο του δικαίου. Αιωνία του η μνήμη. Αμήν.

 

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γέροντα, γιατί τον διάβολο τον λένε «κοσμοκράτορα»; Είναι πράγματι;
– Ακόμη αυτό έλειπε, να κυβερνά ο διάβολος τον κόσμο! Όταν είπε ο Χριστός για τον διάβολο «ο άρχων του κόσμου τούτου»29, δεν εννοούσε ότι είναι κοσμοκράτορας, αλλά ότι κυριαρχεί στην ματαιότητα, στην ψευτιά.
Αλλοίμονο, θα άφηνε ο Θεός τον διάβολο κοσμοκράτορα! Όσοι όμως έχουν δοσμένη την καρδιά τους στα μάταια, στα κοσμικά, αυτοί ζουν υπό την εξουσία «τού κοσμοκράτορος του αιώνος τούτου»29. Ο διάβολος δηλαδή κυβερνάει την ματαιότητα και τους ανθρώπους που είναι κυριευμένοι από την ματαιότητα, από τον «κόσμο». «Κόσμος» τί θα πή;
Δεν θα πη κόσμημα, μάταιο στολίδι; Όποιος λοιπόν είναι κυριευμένος από την ματαιότητα είναι υπό την κατοχή του διαβόλου. Η αιχμαλωτισμένη καρδιά από τον μάταιο κόσμο διατηρεί και την ψυχή ατροφική και τον νού σκοτισμένο.
Τότε, ενώ φαίνεται κανείς ότι είναι άνθρωπος, στην ουσία είναι πνευματικό έκτρωμα.
Να μην παίρνουμε για παράδειγμα τον ξεπεσμό από κάθε εποχή.
Σήμερα την αμαρτία την έκαναν μόδα.
Βλέπεις, ορθόδοξο έθνος εμείς και πώς είμαστε! Πόσο μάλλον οι άλλοι! Και το κακό είναι που οι σημερινοί άνθρωποι, επειδή η αμαρτία έχει γίνη μόδα , αν δουν έναν να μην ακολουθή το ρεύμα της εποχής, να μην αμαρτάνη, να είναι λίγο ευλαβής, τον λένε καθυστερημένο , οπισθοδρομικό.
Αυτοί οι άνθρωποι το να μην αμαρτάνουν το θεωρούν προσβολή και την αμαρτία την θεωρούν πρόοδο.
Αυτό είναι το χειρότερο από όλα. Αν οι σημερινοί άνθρωποι που ζουν στην αμαρτία τουλάχιστον το αναγνώριζαν, θα τους ελεούσε ο Θεός. Αλλά δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα και εγκωμιάζουν την αμαρτία. Αυτό είναι και η μεγαλύτερη βλασφημία κατά του Αγίου πνεύματος∙ την αμαρτία να την θεωρούν πρόοδο και το ηθικό να το λένε κατεστημένο. Γι’ αυτό έχουν μεγάλο μισθό, μεγάλη αξία, αυτοί που αγωνίζονται στον κόσμο και διατηρούν καθαρή ζωή

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Με Πόνο και Αγάπη» ‐ 37 ‐
29. Ιω. 16, 11.

 

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ο Άγιος Αρσένιος, καθώς αναφέρω στον βίο του, εκτός από τα άλλα χαρίσματα που είχε αξιωθή να λάβη από τον Θεό, έλαβε και το χάρισμα να λύνη την στείρωση των γυναικών.
Ενώ σ’ όλες τις άλλες περιπτώσεις των ασθενειών δεχόταν τις γυναίκες και τις διάβαζε και γίνονταν καλά, στο θέμα της στειρώσεως έστελνε την ευχή γραμμένη, σαν φυλαχτό διπλωμένη, και την φορούσαν με ευλάβεια, και ανάπαυε και τον λογισμό των γυναικών.
Το έκανε αυτό, για να μην τον παρεξηγήσουν άνθρωποι που δεν μπορούσαν να σκεφθούν καθαρά.
Το φυλαχτό αυτό το έστελνε με οποιοδήποτε άτομο συγγενικό ή γνωστό της οικογενείας. Άλλες πάλι γυναίκες στείρες έστελναν την μανδήλα τους, για να την ευλογήση ο Πατήρ Αρσένιος, την φορούσαν κατόπιν με ευλάβεια και στον χρόνο γεννούσαν.

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Άγιος Παΐσιος: Τι θεωρεί μεγάλη αμαρτία;
Γέροντα, γιατί πολλοί άνθρωποι , ενώ τα έχουν όλα ,νιώθουν άγχος και στενοχώρια;

-Όταν βλέπετε έναν άνθρωπο να έχη μεγάλο άγχος, στενοχώρια και λύπη, ενώ τίποτε δεν του λείπει, να ξέρετε ότι του λείπει ο Θεός.Όποιος τα έχει όλα, και υλικά αγαθά και υγεία, και, αντί να ευγνωμονή τον Θεό, έχει παράλογες απαιτήσεις και γκρινιάζει, είναι για την κόλαση με τα παπούτσια. Ο άνθρωπος, όταν έχει ευγνωμοσύνη, με όλα είναι ευχαριστημένος. Σκέφτεται τί του δίνει ο Θεός κάθε μέρα και χαίρεται τα πάντα.

Όταν όμως είναι αχάριστ ος, με τίποτε δεν είναι ευχαριστημένος γκρινιάζει και βασανίζεται με όλα. Αν, ας πούμε, δεν εκτιμάη την λιακάδα και γκρινιάζει, έρχεται ο Βαρδάρης και τον παγώνει …; Δεν θέλει την λιακάδα θέλει το τουρτούρισμα που προκαλεί ο Βαρδάρης.

-Γέροντα, τί θέλετε να πήτε μ’ αυτό;

-Θέλω να πω ότι, αν δεν αναγνωρίζουμε τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός και γκρινιάζουμε, έρχονται οι δοκιμασίες και μαζευόμαστε κουβάρι. Όχι, αλήθεια σας λέω, όποιος έχει αυτό το τυπικό, την συνήθεια της γκρίνιας, να ξέρη ότι θα του έρθη σκαμπιλάκι από τον Θεό, για να ξοφλήση τουλάχιστον λίγο σ’ αυτήν την ζωή. Και αν δεν του έρθη σκαμπιλάκι, αυτό θα είναι χειρότερο, γιατί τότε θα τα πληρώση όλα μια και καλή στην άλλη ζωή.

-Δηλαδή , Γέροντα, η γκρίνια μπορεί να είναι συνήθεια;

-Γίνεται συνήθεια, γιατί η γκρίνια φέρνει γκρίνια και η κακομοιριά φέρνει κακομοιριά. Όποιος σπέρνει κακομοιριά, θερίζει κακομοιριά και αποθηκεύει άγχος. Ενώ, όποιος σπέρνει δοξολογία, δέχεται την θεϊκή χαρά και την αιώνια ευλογία. Ο γκρινιάρης, όσες ευλογίες κι αν του δώση ο Θεός, δεν τις αναγνωρίζει. Γι’ αυτό απομακρύνεται η Χάρις του Θεού και τον πλησιάζει ο πειρασμός τον κυνηγάει συνέχεια ο πειρασμός και του φέρνει όλο αναποδιές, ενώ τον ευγνώμονα τον κυνηγάει ο Θεός με τις ευλογίες Του.

Η αχαριστία είναι μεγάλη αμαρτία, την οποία ήλεγξε ο Χριστός. «Ουχ οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα πού», είπε στον λεπρό που επέστρεψε να Τον ευχαριστήση.

Ο Χριστός ζήτησε την ευγνωμοσύνη από τους δέκα λεπρούς όχι για τον εαυτό Του αλλά για τους ίδιους, γιατί η ευγνωμοσύνη εκείνους θα ωφελούσε.