Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
Μπορεί , Γέροντα, να γνωρίζω τον εαυτό μου λανθασμένα;
- Μα δεν μιλάμε για λανθασμένη κατάσταση.
Αυτός που γνωρίζει σωστά τον εαυτό του έχει ταπείνωση. Και όταν ο άνθρωπος ταπεινωθή, θα έρθη οπωσδήποτε η Χάρις του Θεού.
Αυτός που κάνει την εργασία που χρειάζεται , για να γνωρίση τον εαυτό του, μοιάζει με αυτόν που σκάβει βαθιά και βρίσκει μέταλλα στο βάθος της γης.
Όσο βαθύτερα προχωράει στην γνώση του εαυτού του , τόσο χαμηλότερα βλέπει τον εαυτό του και ταπεινώνεται , αλλά το χέρι του Θεού τον ανεβάζει συνέχεια. Και όταν πια γνωρίση τον εαυτό του , η ταπείνωση του γίνεται κατάσταση και την Χάρη του Θεού την πιάνει το « ενοικιοστάσιο », οπότε δεν κινδυνεύει από την υπερηφάνεια.
Ενώ αυτός που δεν κάνει αυτήν την εργασία, καλύπτει συνέχεια τα σκουπίδια του, μεγαλώνει την κορυφή του, κάθεται για λίγο ψηλά με την υπερηφάνεια του και τελικά σωριάζεται.
Στον πνευματικό αγώνα χρειάζεται να επισημαίνουμε τα αδύνατα σημεία του χαρακτήρα μας, τα ελαττώματά μας, και ύστερα να προσπαθούμε να χτυπάμε εκεί.
Και στον πόλεμο, όταν κάνουμε αναγνώριση μιας περιοχής , επισημαίνουμε τα σημεία, όπου είναι ο εχθρός ή απ’ όπου μπορεί να χτυπήση, και έχουμε τον νου μας εκεί. Γιατί, όταν ξέρης σε ποια συγκεκριμένα σημεία βρίσκεται ο εχθρός κινείσαι με σιγουριά.
Βάζεις τον χάρτη κάτω και λες : «ο εχθρός είναι εδώ κι εδώ∙ εμείς πρέπει να προλάβουμε να πιάσουμε εκείνα κι εκείνα τα σημεία.
Από εκεί θα ζητήσουμε ενίσχυση, εδώ χρειάζονται αυτά τα όπλα» κ.λπ. Μπορείς δηλαδή να καταστρώσης ένα σχέδιο. Αλλά, για να μάθης πού βρίσκεται ο εχθρός, πρέπει να ανησυχής και να ερευνάς∙ δεν μπορείς να κοιμάσαι
- Μα δεν μιλάμε για λανθασμένη κατάσταση.
Αυτός που γνωρίζει σωστά τον εαυτό του έχει ταπείνωση. Και όταν ο άνθρωπος ταπεινωθή, θα έρθη οπωσδήποτε η Χάρις του Θεού.
Αυτός που κάνει την εργασία που χρειάζεται , για να γνωρίση τον εαυτό του, μοιάζει με αυτόν που σκάβει βαθιά και βρίσκει μέταλλα στο βάθος της γης.
Όσο βαθύτερα προχωράει στην γνώση του εαυτού του , τόσο χαμηλότερα βλέπει τον εαυτό του και ταπεινώνεται , αλλά το χέρι του Θεού τον ανεβάζει συνέχεια. Και όταν πια γνωρίση τον εαυτό του , η ταπείνωση του γίνεται κατάσταση και την Χάρη του Θεού την πιάνει το « ενοικιοστάσιο », οπότε δεν κινδυνεύει από την υπερηφάνεια.
Ενώ αυτός που δεν κάνει αυτήν την εργασία, καλύπτει συνέχεια τα σκουπίδια του, μεγαλώνει την κορυφή του, κάθεται για λίγο ψηλά με την υπερηφάνεια του και τελικά σωριάζεται.
Στον πνευματικό αγώνα χρειάζεται να επισημαίνουμε τα αδύνατα σημεία του χαρακτήρα μας, τα ελαττώματά μας, και ύστερα να προσπαθούμε να χτυπάμε εκεί.
Και στον πόλεμο, όταν κάνουμε αναγνώριση μιας περιοχής , επισημαίνουμε τα σημεία, όπου είναι ο εχθρός ή απ’ όπου μπορεί να χτυπήση, και έχουμε τον νου μας εκεί. Γιατί, όταν ξέρης σε ποια συγκεκριμένα σημεία βρίσκεται ο εχθρός κινείσαι με σιγουριά.
Βάζεις τον χάρτη κάτω και λες : «ο εχθρός είναι εδώ κι εδώ∙ εμείς πρέπει να προλάβουμε να πιάσουμε εκείνα κι εκείνα τα σημεία.
Από εκεί θα ζητήσουμε ενίσχυση, εδώ χρειάζονται αυτά τα όπλα» κ.λπ. Μπορείς δηλαδή να καταστρώσης ένα σχέδιο. Αλλά, για να μάθης πού βρίσκεται ο εχθρός, πρέπει να ανησυχής και να ερευνάς∙ δεν μπορείς να κοιμάσαι
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
Γέροντα, ὁ ψυχικὸς παράγων πόσο μπορεῖ νὰ ἐπηρεάση τὴν σωματικὴ ὑγεία;
–Ὅταν κανεὶς εἶναι ψυχικὰ καλά, ὁ σωματικὸς πόνος ἐλαφρώνει. Ὅταν δὲν εἶναι καλὰ ψυχικά, ἡ ἄσχημη ψυχικὴ κατάσταση ἐπιδεινώνει τὴν ὑγεία του.
Πάρε ἕναν καρκινοπαθῆ ποὺ τὸν ἔχουν ξεγραμμένο οἱ γιατροί. Ἂν πιστεύη στὸν Θεὸ καὶ βρεθῆ σὲ μιὰ χαρούμενη πνευματικὴ ἀτμόσφαιρα, μπορεῖ νὰ ζήση περισσότερο, ἐνῶ διαφορετικὰ μπορεῖ νὰ λειώση ἀπὸ τὴν στενοχώρια του καὶ νὰ σβήση μέσα σὲ λίγες ἑβδομάδες.
Καμμιὰ φορὰ μπορεῖ κάποιος ἀπὸ ἰατρικῆς πλευρᾶς νὰ εἶναι ὑγιής, οἱ ἐξετάσεις νὰ μὴ δείχνουν τίποτε, ἀλλά, ἂν ἔχη κάτι ποὺ τὸν σακατεύει ψυχικά, τότε νὰ μὴν εἶναι πραγματικὰ καλά.
Γιατὶ οἱ περισσότερες ἀρρώστιες ἀπὸ τὴν στενοχώρια ξεκινοῦν. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν κάποιο εὐαίσθητο σημεῖο. Μιὰ στενοχώρια ἄλλον θὰ τὸν χτυπήση στὸ στομάχι, ἄλλον στὸ κεφάλι
.Τὸ καλύτερο φάρμακο γιὰ μιὰ ἀρρώστια εἶναι ἡ πνευματικὴ χαρά, γιατὶ σκορπάει τὴν θεία Χάρη στὴν ψυχή. Ἡ πνευματικὴ χαρὰ ἔχει τὴν μεγαλύτερη ἰαματικὴ δύναμη γιὰ ὅλες τὶς ἀρρώστιες. Εἶναι ἡ θεϊκὴ ἀλοιφὴ ποὺ ἐπουλώνει τὶς πληγές, ἐνῶ ἡ στενοχώρια τὶς ἐρεθίζει.
–Ὅταν κανεὶς εἶναι ψυχικὰ καλά, ὁ σωματικὸς πόνος ἐλαφρώνει. Ὅταν δὲν εἶναι καλὰ ψυχικά, ἡ ἄσχημη ψυχικὴ κατάσταση ἐπιδεινώνει τὴν ὑγεία του.
Πάρε ἕναν καρκινοπαθῆ ποὺ τὸν ἔχουν ξεγραμμένο οἱ γιατροί. Ἂν πιστεύη στὸν Θεὸ καὶ βρεθῆ σὲ μιὰ χαρούμενη πνευματικὴ ἀτμόσφαιρα, μπορεῖ νὰ ζήση περισσότερο, ἐνῶ διαφορετικὰ μπορεῖ νὰ λειώση ἀπὸ τὴν στενοχώρια του καὶ νὰ σβήση μέσα σὲ λίγες ἑβδομάδες.
Καμμιὰ φορὰ μπορεῖ κάποιος ἀπὸ ἰατρικῆς πλευρᾶς νὰ εἶναι ὑγιής, οἱ ἐξετάσεις νὰ μὴ δείχνουν τίποτε, ἀλλά, ἂν ἔχη κάτι ποὺ τὸν σακατεύει ψυχικά, τότε νὰ μὴν εἶναι πραγματικὰ καλά.
Γιατὶ οἱ περισσότερες ἀρρώστιες ἀπὸ τὴν στενοχώρια ξεκινοῦν. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν κάποιο εὐαίσθητο σημεῖο. Μιὰ στενοχώρια ἄλλον θὰ τὸν χτυπήση στὸ στομάχι, ἄλλον στὸ κεφάλι
.Τὸ καλύτερο φάρμακο γιὰ μιὰ ἀρρώστια εἶναι ἡ πνευματικὴ χαρά, γιατὶ σκορπάει τὴν θεία Χάρη στὴν ψυχή. Ἡ πνευματικὴ χαρὰ ἔχει τὴν μεγαλύτερη ἰαματικὴ δύναμη γιὰ ὅλες τὶς ἀρρώστιες. Εἶναι ἡ θεϊκὴ ἀλοιφὴ ποὺ ἐπουλώνει τὶς πληγές, ἐνῶ ἡ στενοχώρια τὶς ἐρεθίζει.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Δ’ «Οἰκογενειακή Ζωή» -121-
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
Τὸ καλύτερο φάρμακο γιὰ μιὰ ἀρρώστια εἶναι ἡ πνευματικὴ χαρά, γιατὶ σκορπάει τὴν θεία Χάρη στὴν ψυχή.
Ἡ πνευματικὴ χαρὰ ἔχει τὴν μεγαλύτερη ἰαματικὴ δύναμη γιὰ ὅλες τὶς ἀρρώστιες.
Εἶναι ἡ θεϊκὴ ἀλοιφὴ ποὺ ἐπουλώνει τὶς πληγές, ἐνῶ ἡ στενοχώρια τὶς ἐρεθίζει.
Ἡ πνευματικὴ χαρὰ ἔχει τὴν μεγαλύτερη ἰαματικὴ δύναμη γιὰ ὅλες τὶς ἀρρώστιες.
Εἶναι ἡ θεϊκὴ ἀλοιφὴ ποὺ ἐπουλώνει τὶς πληγές, ἐνῶ ἡ στενοχώρια τὶς ἐρεθίζει.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Δ’ «Οἰκογενειακή Ζωή» -121-
Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου .
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
Ἡ πνευματικὴ ζωὴ τῶν συζύγων.
–Γέροντα, ὅταν ὁ ἄνδρας δὲν ζῆ πνευματικά, ἡ γυναίκα τί πρέπει νὰ κάνη;
–Νὰ τὸν ἀναθέση στὸν Χριστὸ καὶ νὰ προσεύχεται νὰ μαλακώση λίγο τὴν καρδιά του. Σιγὰ-σιγὰ θὰ κάνη ἀποβίβαση ὁ Χριστὸς στὴν καρδιά του καὶ θὰ ἀρχίση νὰ προβληματίζεται. Μόλις μαλακώση λίγο ἡ καρδιά του, τότε μπορεῖ νὰ τοῦ πῆ νὰ τὴν πάη λ.χ. μὲ τὸ αὐτοκίνητο στὴν ἐκκλησία. Δὲν θὰ τοῦ πῆ: «ἔλα κι ἐσὺ στὴν ἐκκλησία», ἀλλὰ θὰ τοῦ πῆ: «Μπορεῖς, σὲ παρακαλῶ, νὰ μὲ πᾶς μέχρι τὴν ἐκκλησία;». Ἂν τὴν πάη μέχρις ἐκεῖ, μπορεῖ νὰ πῆ: «Ἀφοῦ ἦρθα ὣς ἐδῶ, ἂς μπῶ κι ἐγὼ λίγο μέσα νὰ ἀνάψω ἕνα κερί».
Καὶ ἔτσι σιγὰ-σιγὰ ἴσως προχωρήση καὶ παραπέρα.
–Μπορεῖ, Γέροντα, ὁ Πνευματικὸς τῆς γυναίκας νὰ βοηθήση μὲ κάποιον τρόπο καὶ τὸν ἄνδρα;
–Μερικὲς φορές, γιὰ νὰ βοηθηθῆ ὁ ἄνδρας, ὁ Πνευματικὸς πρέπει νὰ κάνη πνευματικὴ ἐργασία στὴν γυναίκα. Ἀπὸ τὴν γυναίκα θὰ μεταδοθῆ τὸ καλὸ στὸν ἄνδρα καί, ἂν ἔχη ἀγαθὴ καρδιά, ὁ Θεὸς θὰ τὸν βοηθήση νὰ ἀλλάξη.Ἡ γυναίκα ἔχει στὴν φύση της τὴν εὐλάβεια. Ἀλλά, ὅταν ὁ ἄνδρας, ἐνῶ εἶναι λίγο ἀδιάφορος πρὸς τὴν Ἐκκλησία, πάρη μιὰ στροφὴ πνευματική, μετὰ προχωράει σταθερὰ πνευματικὰ καὶ ἡ γυναίκα δὲν τὸν φθάνει. Μπορεῖ μάλιστα νὰ ἀρχίση νὰ τὸν ζηλεύη, ἐπειδὴ δὲν προχωράει αὐτή. Γι ̓ αὐτό, στὶς περιπτώσεις αὐτές, λέω στοὺς ἄνδρες νὰ προσέχουν.
Γιατὶ τί γίνεται;
Ὅσο προχωράει ὁ ἄνδρας πνευματικά, ἡ γυναίκα, ἂν δὲν ζῆ κι ἐκείνη πνευματικά, τόσο τοῦ πάει κόντρα. Ἂν πῆ ὁ ἄνδρας: «πέρασε ἡ ὥρα, σήκω νὰ πᾶμε στὴν ἐκκλησία», τοῦ λέει: «Ἄντε, τράβα μόνος σου! Δὲν μὲ καταλαβαίνεις, ἔχω ἕνα σωρὸ δουλειές...».
Ἤ, ἂν τῆς πῆ ὁ ἄνδρας:
«καλά, σβηστὸ ἔχεις τὸ καντήλι;»
ἢ ἂν πάη νὰ τὸ ἀνάψη ἐκεῖνος, πληγώνει τὸν ἐγωισμό της καὶ βάζει τὶς φωνές: «Τί, παπᾶς θὰ γίνης; καλόγερος εἶσαι;». Μπορεῖ ἀκόμη καὶ νὰ τοῦ πῆ:
«Τί τὸ καῖμε τὸ καντήλι; Καλύτερα νὰ δώσουμε τὸ λάδι σὲ κανέναν φτωχό».
Μέχρις ἐκεῖ μπορεῖ νὰ φθάση, σὲ προτεσταντικὲς θεωρίες. Φυσικά, ὕστερα στενοχωριέται γιὰ τὶς δικαιολογίες ποὺ εἶπε, ἀλλὰ στενοχωριέται καὶ γιὰ τὴν πρόοδο ποὺ βλέπει στὸν ἄνδρα της. Χίλιες φορὲς σ ̓ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις νὰ μείνη σβηστὸ τὸ καντήλι, παρὰ νὰ πάη ὁ ἄνδρας νὰ τὸ ἀνάψη.
Γιὰ νὰ γλιτώσω λοιπὸν τὶς οἰκογένειες ἀπὸ τὴν διάλυση, λέω στοὺς ἄνδρες:
«Νὰ πῆς στὴν γυναίκα σου, ὅταν τὴν βρῆς σὲ καλὴ ὥρα:
"Ἂν πηγαίνω στὴν ἐκκλησία καὶ κάνω λίγη προσευχὴ καὶ καμμιὰ μετάνοια ἢ διαβάζω κανένα βιβλίο πνευματικό, δὲν τὰ κάνω αὐτὰ ἀπὸ πολλὴ εὐλάβεια, ἀλλὰ γιατὶ αὐτὰ μὲ φρενάρουν, μὲ συγκρατοῦν, ὥστε νὰ μὴν παρασυρθῶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐλεεινὴ κοινωνία καὶ πάω στὰ μπουζούκια μὲ παρέες κ.λπ."». Ὅταν ὁ ἄνδρας χειρισθῆ ἔτσι τὸ θέμα, τότε ἡ γυναίκα χαίρεται καὶ μπορεῖ νὰ ἀλλάξη καὶ νὰ τὸν ξεπεράση στὰ πνευματικά. Ἂν δὲν τὸ χειρισθῆ ὅμως ἔτσι, τῆς σπάζει τὰ κόκκαλα. Μπορεῖ νὰ φθάσουν σὲ χωρισμό. Ἂν θέλη ὁ ἄνδρας νὰ βοηθήση τὴν γυναίκα πνευματικά, ἂς προσπαθήση νὰ τὴν συνδέση μὲ κάποια οἰκογένεια ποὺ ζῆ πνευματικὰ καὶ ἡ μητέρα ἔχει εὐλάβεια, ὥστε νὰ παρακινηθῆ νὰ τὴν μιμηθη .
–Γέροντα, ὅταν ὁ ἄνδρας δὲν ζῆ πνευματικά, ἡ γυναίκα τί πρέπει νὰ κάνη;
–Νὰ τὸν ἀναθέση στὸν Χριστὸ καὶ νὰ προσεύχεται νὰ μαλακώση λίγο τὴν καρδιά του. Σιγὰ-σιγὰ θὰ κάνη ἀποβίβαση ὁ Χριστὸς στὴν καρδιά του καὶ θὰ ἀρχίση νὰ προβληματίζεται. Μόλις μαλακώση λίγο ἡ καρδιά του, τότε μπορεῖ νὰ τοῦ πῆ νὰ τὴν πάη λ.χ. μὲ τὸ αὐτοκίνητο στὴν ἐκκλησία. Δὲν θὰ τοῦ πῆ: «ἔλα κι ἐσὺ στὴν ἐκκλησία», ἀλλὰ θὰ τοῦ πῆ: «Μπορεῖς, σὲ παρακαλῶ, νὰ μὲ πᾶς μέχρι τὴν ἐκκλησία;». Ἂν τὴν πάη μέχρις ἐκεῖ, μπορεῖ νὰ πῆ: «Ἀφοῦ ἦρθα ὣς ἐδῶ, ἂς μπῶ κι ἐγὼ λίγο μέσα νὰ ἀνάψω ἕνα κερί».
Καὶ ἔτσι σιγὰ-σιγὰ ἴσως προχωρήση καὶ παραπέρα.
–Μπορεῖ, Γέροντα, ὁ Πνευματικὸς τῆς γυναίκας νὰ βοηθήση μὲ κάποιον τρόπο καὶ τὸν ἄνδρα;
–Μερικὲς φορές, γιὰ νὰ βοηθηθῆ ὁ ἄνδρας, ὁ Πνευματικὸς πρέπει νὰ κάνη πνευματικὴ ἐργασία στὴν γυναίκα. Ἀπὸ τὴν γυναίκα θὰ μεταδοθῆ τὸ καλὸ στὸν ἄνδρα καί, ἂν ἔχη ἀγαθὴ καρδιά, ὁ Θεὸς θὰ τὸν βοηθήση νὰ ἀλλάξη.Ἡ γυναίκα ἔχει στὴν φύση της τὴν εὐλάβεια. Ἀλλά, ὅταν ὁ ἄνδρας, ἐνῶ εἶναι λίγο ἀδιάφορος πρὸς τὴν Ἐκκλησία, πάρη μιὰ στροφὴ πνευματική, μετὰ προχωράει σταθερὰ πνευματικὰ καὶ ἡ γυναίκα δὲν τὸν φθάνει. Μπορεῖ μάλιστα νὰ ἀρχίση νὰ τὸν ζηλεύη, ἐπειδὴ δὲν προχωράει αὐτή. Γι ̓ αὐτό, στὶς περιπτώσεις αὐτές, λέω στοὺς ἄνδρες νὰ προσέχουν.
Γιατὶ τί γίνεται;
Ὅσο προχωράει ὁ ἄνδρας πνευματικά, ἡ γυναίκα, ἂν δὲν ζῆ κι ἐκείνη πνευματικά, τόσο τοῦ πάει κόντρα. Ἂν πῆ ὁ ἄνδρας: «πέρασε ἡ ὥρα, σήκω νὰ πᾶμε στὴν ἐκκλησία», τοῦ λέει: «Ἄντε, τράβα μόνος σου! Δὲν μὲ καταλαβαίνεις, ἔχω ἕνα σωρὸ δουλειές...».
Ἤ, ἂν τῆς πῆ ὁ ἄνδρας:
«καλά, σβηστὸ ἔχεις τὸ καντήλι;»
ἢ ἂν πάη νὰ τὸ ἀνάψη ἐκεῖνος, πληγώνει τὸν ἐγωισμό της καὶ βάζει τὶς φωνές: «Τί, παπᾶς θὰ γίνης; καλόγερος εἶσαι;». Μπορεῖ ἀκόμη καὶ νὰ τοῦ πῆ:
«Τί τὸ καῖμε τὸ καντήλι; Καλύτερα νὰ δώσουμε τὸ λάδι σὲ κανέναν φτωχό».
Μέχρις ἐκεῖ μπορεῖ νὰ φθάση, σὲ προτεσταντικὲς θεωρίες. Φυσικά, ὕστερα στενοχωριέται γιὰ τὶς δικαιολογίες ποὺ εἶπε, ἀλλὰ στενοχωριέται καὶ γιὰ τὴν πρόοδο ποὺ βλέπει στὸν ἄνδρα της. Χίλιες φορὲς σ ̓ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις νὰ μείνη σβηστὸ τὸ καντήλι, παρὰ νὰ πάη ὁ ἄνδρας νὰ τὸ ἀνάψη.
Γιὰ νὰ γλιτώσω λοιπὸν τὶς οἰκογένειες ἀπὸ τὴν διάλυση, λέω στοὺς ἄνδρες:
«Νὰ πῆς στὴν γυναίκα σου, ὅταν τὴν βρῆς σὲ καλὴ ὥρα:
"Ἂν πηγαίνω στὴν ἐκκλησία καὶ κάνω λίγη προσευχὴ καὶ καμμιὰ μετάνοια ἢ διαβάζω κανένα βιβλίο πνευματικό, δὲν τὰ κάνω αὐτὰ ἀπὸ πολλὴ εὐλάβεια, ἀλλὰ γιατὶ αὐτὰ μὲ φρενάρουν, μὲ συγκρατοῦν, ὥστε νὰ μὴν παρασυρθῶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐλεεινὴ κοινωνία καὶ πάω στὰ μπουζούκια μὲ παρέες κ.λπ."». Ὅταν ὁ ἄνδρας χειρισθῆ ἔτσι τὸ θέμα, τότε ἡ γυναίκα χαίρεται καὶ μπορεῖ νὰ ἀλλάξη καὶ νὰ τὸν ξεπεράση στὰ πνευματικά. Ἂν δὲν τὸ χειρισθῆ ὅμως ἔτσι, τῆς σπάζει τὰ κόκκαλα. Μπορεῖ νὰ φθάσουν σὲ χωρισμό. Ἂν θέλη ὁ ἄνδρας νὰ βοηθήση τὴν γυναίκα πνευματικά, ἂς προσπαθήση νὰ τὴν συνδέση μὲ κάποια οἰκογένεια ποὺ ζῆ πνευματικὰ καὶ ἡ μητέρα ἔχει εὐλάβεια, ὥστε νὰ παρακινηθῆ νὰ τὴν μιμηθη .
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Δ’ «Οἰκογενειακή Ζωή» -85-
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
Χθὲς βράδυ, τὴν ὥρα ποὺ πήγαινα στὸν ναὸ γιὰ τὴν ἀγρυπνία, εἶδα σὲ μιὰ ἄκρη ἕναν πατέρα μὲ ἕνα παιδάκι σὲ ἀναπηρικὸ καροτσάκι.
Πλησίασα, ἀγκάλιασα τὸν μικρὸ καὶ τὸν φίλησα. «Εἶσαι ἕνας ἄγγελος, τοῦ εἶπα, τὸ ξέρεις;».
Καὶ στὸν πατέρα του εἶπα: «Μεγάλη τιμὴ γιὰ σένα νὰ ὑπηρετῆς ἕναν ἄγγελο.
Νὰ χαίρεστε, γιατὶ θὰ πᾶτε καὶ οἱ δύο στὸν Παράδεισο». Ἔλαμψαν ἀπὸ χαρὰ τὰ πρόσωπά τους, γιατὶ ἔνιωσαν τὴν θεϊκὴ παρηγοριά.
Πλησίασα, ἀγκάλιασα τὸν μικρὸ καὶ τὸν φίλησα. «Εἶσαι ἕνας ἄγγελος, τοῦ εἶπα, τὸ ξέρεις;».
Καὶ στὸν πατέρα του εἶπα: «Μεγάλη τιμὴ γιὰ σένα νὰ ὑπηρετῆς ἕναν ἄγγελο.
Νὰ χαίρεστε, γιατὶ θὰ πᾶτε καὶ οἱ δύο στὸν Παράδεισο». Ἔλαμψαν ἀπὸ χαρὰ τὰ πρόσωπά τους, γιατὶ ἔνιωσαν τὴν θεϊκὴ παρηγοριά.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Δ’ «Οἰκογενειακή Ζωή» -121-
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
Μερικοὶ ἄνθρωποι ἔρχονται καὶ μοῦλένε: «Κάνε με καλά· ἔμαθα ὅτι μπορεῖς νὰ μὲ βοηθήσης».
Θέλουν ὅμως νὰ βοηθηθοῦν, χωρὶς οἱ ἴδιοι νὰ καταβάλουν καθόλου προσπάθεια. Λὲς λ.χ. στὸν ἄλλον: «μὴν τρῶς γλυκά, κάνε αὐτὴν τὴν θυσία, γιὰ νὰ σὲ βοηθήση ὁ Θεός», καὶ σοῦ λένε: «Γιατί; δὲν μπορεῖ νὰ μὲ κάνη καλὰ ὁ Θεός;». Δὲν κάνουν μιὰ θυσία γιὰ τὸν ἑαυτό τους, πόσο μᾶλλον νὰ θυσιασθοῦν γιὰ τὸν ἄλλον. Ἄλλος δὲν τρώει γλυκά, γιὰ νὰ βοηθήση ὁ Χριστὸς ὅσους πάσχουν ἀπὸ ζάχαρο, ἢ δὲν κοιμᾶται, γιὰ νὰ δώση λίγο ὕπνο ὁ Χριστὸς σ ̓ αὐτοὺς ποὺ πάσχουν ἀπὸ ἀϋπνίες. Ἔτσι συγγενεύει ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεό.
Τότε ὁ Θεὸς δίνει τὴν Χάρη Του. Ἐγώ, ὅταν μοῦ λέη κάποιος πὼς δὲν μπορεῖ νὰ προσευχηθῆ γιὰ κάποιον δικό του ποὺ εἶναι ἄρρωστος, τοῦ λέω νὰ κάνη καὶ αὐτὸς μιὰ θυσία γιὰ τὸν ἄρρωστο. Συνήθως τοῦ λέω νὰ κάνη κάτι ποὺ θὰ εἶναι καλὸ καὶ γιὰ τὴν δική του ὑγεία.Ἦρθε κάποτε ἀπὸ τὴν Γερμανία στὸ Καλύβι ἕνας πατέρας, ποὺ τὸ κοριτσάκι του εἶχε ἀρχίσει νὰ παραλύη.
Οἱ γιατροὶ τὸ εἶχαν ξεγράψει. Ἦταν ὁ καημένος τελείως ἀπελπισμένος. «Κάνε κι ἐσὺ μιὰ θυσία, τοῦ εἶπα, γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ παιδιοῦ σου. Νὰ κάνης μετάνοιες, δὲν μπορεῖς· νὰ προσευχηθῆς, δὲν μπορεῖς, ἐντάξει. Πόσα τσιγάρα καπνίζεις τὴν ἡμέρα;». «Τεσσεράμισι κουτιά», μοῦ λέει. «Νὰ καπνίζης ἕνα κουτί, τοῦ λέω, καὶ τὰ χρήματα ποὺ θὰ ἔδινες γιὰ τὰ ὑπόλοιπα νὰ τὰ δίνης σὲ κανέναν φτωχό». «Νὰ γίνη, Πάτερ, καλὰ τὸ παιδί, μοῦ λέει, καὶ ἐγὼ θὰ τὸ κόψω τὸ τσιγάρο». «Ἔ, τότε δὲν θὰ ἔχη ἀξία· τώρα πρέπει νὰ τὸ κόψης· πέταξε τὸ τσιγάρο, τοῦ λέω. Δὲν ἀγαπᾶς τὸ παιδί σου;». «Ἐγὼ δὲν ἀγαπῶ τὸ παιδί μου; Ἀπὸ τὸν πέμπτο ὄροφο πετιέμαι κάτω γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ παιδιοῦ μου», μοῦ λέει. «Ἐγὼ δὲν σοῦ λέω νὰ πεταχτῆς ἀπὸ τὸν πέμπτο ὄροφο κάτω, ἀλλὰ νὰ πετάξης τὸ τσιγάρο.
Ἂν κάνης μιὰ παλαβωμάρα καὶ πεταχτῆς ἀπὸ τὸν πέμπτο ὄροφο κάτω, θὰ ἀφήσης τὸ παιδί σου στὸν δρόμο κι ἐσὺ θὰ χάσης τὴν ψυχή σου. Ἐγὼ σοῦ λέω νὰ κάνης κάτι εὔκολο. Νά, πέταξε τώρα τὰ τσιγάρα!». Μὲ κανέναν τρόπο δὲν ἤθελε νὰ τὰ πετάξη. Καὶ τελικὰ ἔφυγε ἔτσι καὶ ἔκλαιγε! Πῶς νὰ βοηθηθῆ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος; Ἐνῶ ὅσοι ἀκοῦν βοηθιοῦνται.
Μιὰ ἄλλη μέρα ἦρθε ἕνας ποὺ ἀγκομαχοῦσε ἀπὸ τὴν πεζοπορία. Κατάλαβα ὅτι κάπνιζε πολὺ καὶ τοῦ εἶπα: «Βρὲ εὐλογημένε, γιατί καπνίζεις τόσο; Θὰ πάθης κακό». Μόλις ξελαχάνιασε καὶ μπόρεσε νὰ μιλήση, μοῦ εἶπε: «Ἡ γυναίκα μου εἶναι πολὺ ἄρρωστη καὶ κινδυνεύει νὰ πεθάνη. Σὲ παρακαλῶ, κάνε μιὰ προσευχὴ νὰ γίνη κανένα θαῦμα. Οἱ γιατροὶ σήκωσαν τὰ χέρια». «Τὴν ἀγαπᾶς τὴν γυναίκα σου;», τὸν ρωτάω. «Τὴν ἀγαπῶ», μοῦ λέει. «Τότε γιατί δὲν κάνεις κι ἐσὺ κάτι, γιὰ νὰ τὴν βοηθήσης; Αὐτὴ ἔκανε ὅ,τι μποροῦσε, οἱ γιατροὶ ἔκαναν ὅ,τι μποροῦσαν, καὶ τώρα ἔρχεσαι ἐδῶ, γιὰ νὰ μοῦ πῆς νὰ κάνω κάτι καὶ ἐγώ, νὰ προσευχηθῶ, γιὰ νὰ βοηθήση ὁ Θεός. Ἐσὺ ὅμως τί ἔκανες, γιὰ νὰ βοηθηθῆ ἡ γυναίκα σου;». «Τί μπορῶ νὰ κάνω ἐγώ, Γέροντα;», μὲ ρωτάει
. «Ἂν σταματήσης τὸ κάπνισμα, τοῦ λέω, ἡ γυναίκα σου θὰ γίνη καλά». Σκέφθηκα ὅτι, ἂν ὁ Θεὸς δῆ ὅτι δὲν συμφέρει πνευματικὰ στὴν γυναίκα του νὰ γίνη καλά, τοὐλάχιστον θὰ γλιτώση αὐτὸς ἀπὸ τὸ κακὸ ποὺ κάνει τὸ τσιγάρο. Ὕστερα ἀπὸ ἕναν μήνα ἦρθε χαρούμενος νὰ μὲ εὐχαριστήση. «Γέροντα, σταμάτησα τὸ κάπνισμα, μοῦ εἶπε, καὶ ἡ γυναίκα μου ἔγινε καλά». Μετὰ ἀπὸ ἕνα διάστημα ξαναῆρθε ἀναστατωμένος νὰ μοῦ πῆ ὅτι ξανάρχισε κρυφὰ νὰ καπνίζη καὶ ἡ γυναίκα του ἔπεσε πάλι βαριὰ ἄρρωστη. «Τὸ φάρμακο τώρα τὸ ξέρεις, τοῦ εἶπα. Κόψε τὸ τσιγάρο».
Θέλουν ὅμως νὰ βοηθηθοῦν, χωρὶς οἱ ἴδιοι νὰ καταβάλουν καθόλου προσπάθεια. Λὲς λ.χ. στὸν ἄλλον: «μὴν τρῶς γλυκά, κάνε αὐτὴν τὴν θυσία, γιὰ νὰ σὲ βοηθήση ὁ Θεός», καὶ σοῦ λένε: «Γιατί; δὲν μπορεῖ νὰ μὲ κάνη καλὰ ὁ Θεός;». Δὲν κάνουν μιὰ θυσία γιὰ τὸν ἑαυτό τους, πόσο μᾶλλον νὰ θυσιασθοῦν γιὰ τὸν ἄλλον. Ἄλλος δὲν τρώει γλυκά, γιὰ νὰ βοηθήση ὁ Χριστὸς ὅσους πάσχουν ἀπὸ ζάχαρο, ἢ δὲν κοιμᾶται, γιὰ νὰ δώση λίγο ὕπνο ὁ Χριστὸς σ ̓ αὐτοὺς ποὺ πάσχουν ἀπὸ ἀϋπνίες. Ἔτσι συγγενεύει ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεό.
Τότε ὁ Θεὸς δίνει τὴν Χάρη Του. Ἐγώ, ὅταν μοῦ λέη κάποιος πὼς δὲν μπορεῖ νὰ προσευχηθῆ γιὰ κάποιον δικό του ποὺ εἶναι ἄρρωστος, τοῦ λέω νὰ κάνη καὶ αὐτὸς μιὰ θυσία γιὰ τὸν ἄρρωστο. Συνήθως τοῦ λέω νὰ κάνη κάτι ποὺ θὰ εἶναι καλὸ καὶ γιὰ τὴν δική του ὑγεία.Ἦρθε κάποτε ἀπὸ τὴν Γερμανία στὸ Καλύβι ἕνας πατέρας, ποὺ τὸ κοριτσάκι του εἶχε ἀρχίσει νὰ παραλύη.
Οἱ γιατροὶ τὸ εἶχαν ξεγράψει. Ἦταν ὁ καημένος τελείως ἀπελπισμένος. «Κάνε κι ἐσὺ μιὰ θυσία, τοῦ εἶπα, γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ παιδιοῦ σου. Νὰ κάνης μετάνοιες, δὲν μπορεῖς· νὰ προσευχηθῆς, δὲν μπορεῖς, ἐντάξει. Πόσα τσιγάρα καπνίζεις τὴν ἡμέρα;». «Τεσσεράμισι κουτιά», μοῦ λέει. «Νὰ καπνίζης ἕνα κουτί, τοῦ λέω, καὶ τὰ χρήματα ποὺ θὰ ἔδινες γιὰ τὰ ὑπόλοιπα νὰ τὰ δίνης σὲ κανέναν φτωχό». «Νὰ γίνη, Πάτερ, καλὰ τὸ παιδί, μοῦ λέει, καὶ ἐγὼ θὰ τὸ κόψω τὸ τσιγάρο». «Ἔ, τότε δὲν θὰ ἔχη ἀξία· τώρα πρέπει νὰ τὸ κόψης· πέταξε τὸ τσιγάρο, τοῦ λέω. Δὲν ἀγαπᾶς τὸ παιδί σου;». «Ἐγὼ δὲν ἀγαπῶ τὸ παιδί μου; Ἀπὸ τὸν πέμπτο ὄροφο πετιέμαι κάτω γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ παιδιοῦ μου», μοῦ λέει. «Ἐγὼ δὲν σοῦ λέω νὰ πεταχτῆς ἀπὸ τὸν πέμπτο ὄροφο κάτω, ἀλλὰ νὰ πετάξης τὸ τσιγάρο.
Ἂν κάνης μιὰ παλαβωμάρα καὶ πεταχτῆς ἀπὸ τὸν πέμπτο ὄροφο κάτω, θὰ ἀφήσης τὸ παιδί σου στὸν δρόμο κι ἐσὺ θὰ χάσης τὴν ψυχή σου. Ἐγὼ σοῦ λέω νὰ κάνης κάτι εὔκολο. Νά, πέταξε τώρα τὰ τσιγάρα!». Μὲ κανέναν τρόπο δὲν ἤθελε νὰ τὰ πετάξη. Καὶ τελικὰ ἔφυγε ἔτσι καὶ ἔκλαιγε! Πῶς νὰ βοηθηθῆ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος; Ἐνῶ ὅσοι ἀκοῦν βοηθιοῦνται.
Μιὰ ἄλλη μέρα ἦρθε ἕνας ποὺ ἀγκομαχοῦσε ἀπὸ τὴν πεζοπορία. Κατάλαβα ὅτι κάπνιζε πολὺ καὶ τοῦ εἶπα: «Βρὲ εὐλογημένε, γιατί καπνίζεις τόσο; Θὰ πάθης κακό». Μόλις ξελαχάνιασε καὶ μπόρεσε νὰ μιλήση, μοῦ εἶπε: «Ἡ γυναίκα μου εἶναι πολὺ ἄρρωστη καὶ κινδυνεύει νὰ πεθάνη. Σὲ παρακαλῶ, κάνε μιὰ προσευχὴ νὰ γίνη κανένα θαῦμα. Οἱ γιατροὶ σήκωσαν τὰ χέρια». «Τὴν ἀγαπᾶς τὴν γυναίκα σου;», τὸν ρωτάω. «Τὴν ἀγαπῶ», μοῦ λέει. «Τότε γιατί δὲν κάνεις κι ἐσὺ κάτι, γιὰ νὰ τὴν βοηθήσης; Αὐτὴ ἔκανε ὅ,τι μποροῦσε, οἱ γιατροὶ ἔκαναν ὅ,τι μποροῦσαν, καὶ τώρα ἔρχεσαι ἐδῶ, γιὰ νὰ μοῦ πῆς νὰ κάνω κάτι καὶ ἐγώ, νὰ προσευχηθῶ, γιὰ νὰ βοηθήση ὁ Θεός. Ἐσὺ ὅμως τί ἔκανες, γιὰ νὰ βοηθηθῆ ἡ γυναίκα σου;». «Τί μπορῶ νὰ κάνω ἐγώ, Γέροντα;», μὲ ρωτάει
. «Ἂν σταματήσης τὸ κάπνισμα, τοῦ λέω, ἡ γυναίκα σου θὰ γίνη καλά». Σκέφθηκα ὅτι, ἂν ὁ Θεὸς δῆ ὅτι δὲν συμφέρει πνευματικὰ στὴν γυναίκα του νὰ γίνη καλά, τοὐλάχιστον θὰ γλιτώση αὐτὸς ἀπὸ τὸ κακὸ ποὺ κάνει τὸ τσιγάρο. Ὕστερα ἀπὸ ἕναν μήνα ἦρθε χαρούμενος νὰ μὲ εὐχαριστήση. «Γέροντα, σταμάτησα τὸ κάπνισμα, μοῦ εἶπε, καὶ ἡ γυναίκα μου ἔγινε καλά». Μετὰ ἀπὸ ἕνα διάστημα ξαναῆρθε ἀναστατωμένος νὰ μοῦ πῆ ὅτι ξανάρχισε κρυφὰ νὰ καπνίζη καὶ ἡ γυναίκα του ἔπεσε πάλι βαριὰ ἄρρωστη. «Τὸ φάρμακο τώρα τὸ ξέρεις, τοῦ εἶπα. Κόψε τὸ τσιγάρο».
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Δ’ «Οἰκογενειακή Ζωή» -123-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου