Hλιας  Στεφανου  Xαιντουτη
Γέροντα, νὰ σκέφτωμαι τὰ σφάλματα τῆς κάθε μέρας;
–Νὰ ζητᾶς συγχώρηση ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὰ σφάλματα ποὺ ἔκανες μέσα στὴν ἡμέρα καὶ ὕστερα νὰ σκέφτεσαι τὴν ἁμαρτωλότητά σου γενικά. Ἔτσι ταπεινώνεσαι καὶ μετὰ ἀρχίζεις τὰ αἰτήματα ποὺ ἔχεις. Ἐγὼ ἀρχίζω τὴν προσευχὴ μὲ τὸ «ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ»18. Τὸ λέω λίγες φορὲς ψιθυριστὰ καὶ μετὰ συνεχίζω μὲ τὴν εὐχή. Κάποτε εἶχα παρακαλέσει τὸν Θεὸ νὰ μὲ μάθη νὰ προσεύχωμαι. Καὶ τότε εἶδα σὲ ὅραμα ἕνα παιδὶ δεκαεπτὰ χρονῶν νὰ προσεύχεται. Ὤ, μὲ εἶχε διαλύσει! Ἔκλαιγε καὶ προσευχόταν μὲ τέτοιον τρόπο ποὺ μὲ συγκλόνισε. Ἄρχιζε μὲ ἐξομολόγηση: «Εἶμαι ἀχάριστος, ἀδιόρθωτος...». Ὕστερα ἔλεγε: «Τώρα, Θεέ μου, ποὺ εἶμαι σὲ τέτοια κατάσταση, πῶς θὰ μπορέσω νὰ διορθωθῶ, ἂν δὲν μὲ βοηθήσης Ἐσύ;» καὶ ἄρχιζε τὰ αἰτήματα.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ ΣΤ’ «Περί Προσευχής» -22-
18Λουκ. 18, 13.