«Μην τα εγγίζετε τα παιδιά!» (Γέροντος Παϊσίου)

-Γέροντα, τα μικρά παιδιά που μεγαλώνουν τώρα χωρίς πειθαρχία, τί θα γίνουν;
-Έχουν λίγα ελαφρυντικά. Οι γονείς που δεν καταλάβαιναν την πειθαρχία αφήνουν τώρα τα παιδιά τους με μια ελευθερία και τα κάνουν τελείως αλητάκια. Μια κουβέντα λες, πέντε σου λένε, και με μια αναίδεια! Αυτά μπορεί να γίνουν εγκληματίες. Σήμερα τα ξεβιδώνουν τελείως τα παιδιά. Ελευθερία! «Μην τα εγγίζετε τα παιδιά!» Και τα παιδιά λένε: «Πού θα βρούμε αλλού τέτοιο καθεστώς;» Επιδιώκουν δηλαδή να τα κάνουν ανταρτάκια, να μη θέλουν τους γονείς, να μη θέλουν τους δασκάλους, να μη θέλουν τίποτε, να μην ακούν κανέναν. Αυτό τους διευκολύνει στον σκοπό τους. Αν δεν τα κάνουν ανταρ­τάκια, πώς μετά τα παιδιά θα τα κάνουν όλα κομμάτια; Και βλέπεις, τα καημένα είναι σχεδόν δαιμονισμένα.
     Αν στην πνευματική ζωή η ελευθερία δεν αξιοποιήθηκε, θα αξιοποιηθεί στην κοσμική ζωή; Τί να την κάνεις τέτοια ελευθερία; Είναι καταστροφή. Γι’ αυτό και το κράτος πάει όπως πάει. Μπορούν οι σημερινοί άνθρωποι να αξιοποιήσουν την ελευθερία που τους δίνεται; Η ελευθερία, όταν οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να την αξιοποιήσουν στην πρόοδο, είναι καταστροφή. Η κοσμική εξέλιξη με την αμαρτωλή αυτή ελευθερία έφερε την πνευματική σκλαβιά. Ελευθερία πνευματική είναι η πνευματική υποταγή στο θέλημα του Θεού.

Και βλέπεις, ενώ η υπακοή είναι ελευθερία, ο πειρασμός όμως από κακία την παρουσιάζει σαν σκλαβιά και αντιδρούν τα παιδιά, ιδίως της εποχής μας, που έχουν δηλητηριασθεί από το πνεύμα της ανταρσίας. Είναι, φυσικά, και κουρασμένα από τα διάφορα συστήματα του 20^ου αιώνος, που δυστυχώς συνέχεια παραμορφώνουν την ωραία φύση του Θεού και τα πλάσματά Του και τα γεμίζουν από άγχος και τα απομακρύνουν από την χαρά, τον Θεό.
Εμείς ξέρετε τί τραβήξαμε, όταν απολυθήκαμε από τον στρατό; Αν ήταν τότε τα σημερινά παιδιά, θα τα είχαν κάνει όλα γυαλιά-καρφιά. Ήταν το 1950 που τελείωσε ο εμφύλιος πόλεμος. Απολυθήκαμε πολλές κλάσεις μαζί. Άλλος είχε τεσσεράμισι, άλλος τέσσερα, άλλος τριάμισι χρόνια μέσα στον πόλεμο. Και σκεφθείτε, μετά από τόση ταλαιπωρία, φθάνουμε στην Λάρισα, πάμε στα Κέντρα Διερχομένων και τα βρίσκουμε γεμάτα. Οπότε πάμε στα ξενοδοχεία. Αλλά και εκεί δεν μας δέχονταν. Σου λέει: «Στρατός! Πού να μείνει; Θα λερωθούν οι κουβέρτες!»· ενώ θα πληρώναμε. Ήταν Μάρτιος μήνας και έκανε κρύο! Ευτυχώς ένας αξιωματικός μάς έσωσε· ας είναι καλά! Πήγε, έμαθε πότε φεύγουν τα τραίνα, πότε κάνουν μανούβρες κ.λπ., συνεννοήθηκε και μας έβαλε μέσα στα τραίνα! «Την νύχτα, λέει, θα κάνουν μανούβρες, αλλά μη φοβηθείτε· την τάδε ώρα το πρωί θα ξεκινήσουν». Και όλη την νύχτα κουνιόνταν. Τελικά ερχόμαστε στην Θεσσαλονίκη. Μερικοί που ήταν από  ’δω κοντά πήγαν στον τόπο τους. Οι άλλοι πήγαμε στα Κέντρα Διερχομένων, αλλά ήταν γεμάτα. Πάμε στα ξενοδοχεία, και εδώ τίποτε! Τους παρακαλώ στο ξενοδοχείο: «Να μου δώσετε μια καρέκλα να καθίσω μέσα και θα σας πληρώσω διπλάσιο από ό,τι θα πλήρωνα για το κρεββάτι!» «Όχι, δεν γίνεται!» μου λένε. Φοβόνταν μήπως κανείς έβλεπε ότι κρατούσαν στην καρέκλα στρατιώτη και τους κατήγγελλε. Και να κάθεσαι έξω, να ακουμπάς όρθιος στον τοίχο, να βγάλεις έτσι την νύχτα! Και έβλεπες στρατιώτες να είναι οι καημένοι στο πεζοδρόμιο, έξω από τα ξενοδοχεία, ακουμπισμένοι στους τοίχους! Σε όλα τα πεζοδρόμια υπήρχε στρατός, σαν να έκαναν παρέλαση! Κατάλαβες; Αν ήταν οι σημερινοί νέοι, θα είχαν κάψει την Λάρισα, όλη την Θεσσαλία και την Μακεδονία! Εδώ. χωρίς να έχουν καμμιά δυσκολία σήμερα, και τί κάνουν! καταλήψεις, καταστροφές… Και εκείνα, τα καημένα τα παιδιά, ούτε καν είχαν λογισμό. Ένιωθαν βέβαια μια πικρία, αλλά χωρίς να έχουν λογισμό να κάνουν τίποτε το κακό. Και να έχουν περάσει ταλαιπωρία μεγάλη έξω στα χιόνια. Να είναι σακατεμένοι από τον πόλεμο – τί θυσία οι καημένοι! – και τελικά το τελευταίο «ευχαριστώ» ήταν να κοιμηθούνε έξω! Και κάνω μια σύγκριση· πως ήταν οι νέοι τότε και πού βρίσκονται σήμερα… Ούτε πενήντα χρόνια δεν πέρασαν και πώς άλλαξε ο κόσμος!
Η σημερινή νεολαία μοιάζει με το μοσχαράκι που είναι δεμένο στο λιβάδι και κλωτσάει: τραβάει συνέχεια το σχοινί, βγάζει τον πάσσαλο και αρχίζει να τρέχει· αλλά σκαλώνει κάπου και περδικλώνεται άσχημα και στο τέλος το κατασπαράζουν τα άγρια θηρία. Το φρένο βοηθάει, όταν είναι μικρό το παιδί. Το βλέπεις, ανεβαίνει πάνω στον τοίχο και υπάρχει φόβος να σκοτωθεί. «Μη, μη», φωνάζεις, του δίνεις και κανένα σκαμπίλι. Μετά δεν σκέφτεται ότι θα σκοτωθεί, σκέφτεται μη φάει το σκαμπίλι και προσέχει. Τώρα δεν υπάρχουν ούτε στα σχολεία τιμωρίες ούτε στον στρατό καψώνια. Γι’ αυτό οι νέοι παιδεύουν τους γονείς και το έθνος. Στον στρατό παλιά, όσο πιο σκληροί ήταν οι αρχηγοί στην Εκπαίδευση, τόσο πιο πολλή παλληκαριά έδειχναν οι στρατιώτες στην μάχη.
    Ο νέος έχει ανάγκη από έναν πνευματικό οδηγό, τον οποίο να συμβουλεύεται και να ακούει, για να πορεύεται με πνευματική ασφάλεια, χωρίς κινδύνους, φόβους και αδιέξοδα. Κάθε άνθρωπος, όσο μεγαλώνει, όσο περνάει η ηλικία του, αποκτά πείρα και από τον εαυτό του και από τους άλλους. Ένας νέος στερείται αυτήν την πείρα. Ένας μεγάλος την πείρα που απέκτησε από τον εαυτό του και από τους άλλους την χρησιμοποιεί, για να βοηθήσει τον άπειρο νέο, για να μην κάνει γκάφες. Ο νέος, όταν δεν ακούει, κάνει πειράματα με τον εαυτό του. Ενώ, αν ακούσει, κέρδος θα έχει. Είχαν έρθει στο Καλύβι μερικά παιδιά από μια χριστιανική Οργάνωση και φώναζαν με μια αυτοπεποίθηση: «Δεν έχουμε ανάγκη από κα­νέναν, θα βρούμε μόνοι μας τον δρόμο μας!» Ποιός ξέρει; Θα είχαν ζορισθεί και είχαν κατά κάποιο τρόπο επαναστατήσει. Όταν ήταν να φύγουν, με ρώτησαν πώς να κατέβουν στον δημόσιο, για να πάρουν τον δρόμο για την Μονή Ιβήρων; «Από πού θα πάμε;» λένε. «Καλά, βρε παιδιά, τους λέω, εσείς είπατε ότι θα τον βρείτε μόνοι σας τον δρόμο· δεν έχετε ανάγκη από κανέναν. Έτσι δεν είπατε προηγουμένως; Τουλάχιστον αυτόν τον δρόμο και να τον χάσετε, λίγο θα ταλαιπωρηθείτε, κάποιον θα βρείτε παρακάτω και θα σας πει: “Από εδώ πάει”. Τον άλλον τον δρόμο για πάνω, για τον Ουρανό, πώς θα τον βρείτε μόνοι σας χωρίς οδηγό;» Ο ένας από αυτούς είπε: «Σαν νάχει δίκαιο ο Γέροντας».

(Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου «Λογοι» -Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Α΄. Ι. Ησυχαστήριο «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή, Θεσ/νἰκης)

Να δένουμε το τραύμα μας. (Γέροντος Παϊσίου)

-Γέροντα, όταν στον αγώνα μου έχω πτώσεις, πανικοβάλλομαι.
-Μη φοβάσαι. Αγώνας είναι και θα έχουμε και τραύματα. Με την εξομολόγηση αυτά θεραπεύονται. Βλέπεις, οι στρατιώτες στον πόλεμο, όταν τραυματίζονται επάνω στην μάχη, τρέχουν αμέσως στον γιατρό, δένουν το τραύμα τους και συνεχίζουν να πολεμούν φιλότιμα. Εν τω μεταξύ αποκτούν και πείρα από τον τραυματισμό και προφυλάγονται καλύτερα, ώστε να μην ξανατραυματιστούν. Έτσι και εμείς, όταν τραυματιζόμαστε πάνω στον αγώνα μας, δεν πρέπει να δειλιάζουμε, αλλά να τρέχουμε στον γιατρό -στον πνευματικό-, να του δείχνουμε το τραύμα μας, να θεραπευόμαστε πνευματικά, και πάλι να συνεχίζουμε «τον καλόν αγώνα». Κακό είναι, όταν δεν ψάχνουμε να βρούμε τους φοβερούς εχθρούς της ψυχής, τα πάθη, και δεν αγωνιζόμαστε, για να τους εξοντώσουμε.
-Γέροντα, μερικοί από φιλότιμο δεν πάνε να εξομολογηθούν. «Αφού μπορεί να ξανακάνω το ίδιο σφάλμα, λένε, για ποιό λόγο να πάω να το εξομολογηθώ, για να κοροϊδεύω τον παπά;».
-Αυτό δεν είναι σωστό! Είναι σαν να λέει ένας στρατιώτης, όταν τραυματίζεται: «Αφού ο πόλεμος δεν τέλειωσε και μπορεί πάλι να τραυματισθώ, γιατί να δέσω το τραύμα μου;». Αλλά, αν δεν το δέσει, θα πάθει αιμορραγία και θα πεθάνει. Μπορεί από φιλότιμο να μην πηγαίνουν να εξομολογηθούν, τελικά όμως αχρηστεύονται. Ο διάβολος, βλέπεις, εκμεταλλεύεται και τα χαρίσματα. Αν δεν καθαρίζουμε με την εξομολόγηση την ψυχή μας, όταν πέφτουμε και λερωνόμαστε, με τον λογισμό ότι πάλι θα πέσουμε και θα λερωθούμε, προσθέτουμε λάσπες πάνω στις παλιές λάσπες και είναι δύσκολο μετά να καθαρίσουν.
-Γέροντα, ο Όσιος Μάρκος ο Ασκητής λέει: «Ο γνωστικός εξομολογείται στον Θεό όχι με την απαρίθμηση των παραπτωμάτων του, αλλά με την υπομονή των επερχομένων θλίψεων». Τί εννοεί;
-Και το ένα πρέπει να γίνεται και το άλλο. Εξομολογείται ο πιστός στον πνευματικό, εξομολογείται και πριν από την προσευχή ταπεινά στον Θεό, απογυμνώνοντας τον εαυτό του: «Θεέ μου, έσφαλα, είμαι τέτοιος, τέτοιος». Συγχρόνως όμως δέχεται και τις θλίψεις που του συμβαίνουν σαν φάρμακο. Ο Άγιος δεν λέει να μην κάνεις την πρώτη και την δεύτερη εξομολόγηση, αλλά μόνο να υπομένεις τις θλίψεις. Τί θα πει «εξομολογούμαι;». Δεν θα πει «ομολογώ έξω αυτό που έχω μέσα μου»; Αν έχεις μέσα σου καλά, «εξομολογείσαι τω Κυρίω», δηλαδή δοξολογείς τον Θεό. Αν έχεις κακά, εξομολογείσαι τις αμαρτίες σου.
-Γέροντα, την πρώτη φορά που θα πάει κανείς για εξομολόγηση, θα μιλήσει στον πνευματικό για όλη την προηγούμενη ζωή του;
-Την πρώτη φορά θα κάνει μια γενική εξομολόγηση. Όπως ο ασθενής, όταν μπει στο νοσοκομείο, δίνει το ιστορικό του, π.χ. λέει: «είχα μια πάθηση στους πνεύμονες, αλλά τώρα έχει περάσει, έχω κάνει μια εγχείρηση με ολική ή τοπική νάρκωση κ.λπ.», έτσι και στην πρώτη εξομολόγηση, ας προσπαθήσει κανείς να πει στον πνευματικό λεπτομέρειες από την ζωή του, και εκείνος θα βρει την πληγή, για να την θεραπεύσει. Πολλές φορές ένα χτύπημα, που δεν του δίνεις σημασία, έχει ύστερα συνέπειες. Βέβαια, την πρώτη φορά που θα πάει στον πνευματικό, θα έχει να πει, ας υποθέσουμε, εκατό αμαρτίες. Την δεύτερη θα έχει να πει εκατόν δέκα, γιατί θα τον πολεμήσει περισσότερο ο διάβολος, επειδή εξομολογήθηκε και του χάλασε την δουλειά. Την τρίτη φορά μπορεί να πει εκατόν πενήντα, αλλά ύστερα θα ελαττώνεται συνέχεια ο αριθμός, μέχρι που θα πηγαίνει για εξομολόγηση και θα έχει να πει ελάχιστες αμαρτίες.

(Γ. Παϊσίου Αγιορείτου, «Πνευματικός αγώνας. Λόγοι», τ Γ΄,  εκδ.  Ι. Ησυχ,  Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή,  Θεσ/νίκης,   σ. 257-259)

Η δικαιολογία οφείλεται στον εγωισμό. (Γέροντος Παϊσίου)

- Γέροντα, όταν δεν δικαιολογώ τους άλλους για μια πράξη τους, αυτό σημαίνει ότι έχω σκληρή καρδιά;
-Δεν δικαιολογείς τους άλλους και δικαιολογείς τον εαυτό σου; Μεθαύριο και ο Χριστός δεν θα σε δικαιολογήσει. Μπορεί σε μια στιγμή η καρδιά του ανθρώπου να γίνει σκληρή σαν πέτρα, αν φερθεί με κακία, και σε μια στιγμή να γίνει πολύ τρυφερή, αν φερθεί με αγάπη. Να αποκτήσεις μητρική καρδιά. Βλέπεις, η μάνα όλα τα συγχωρεί και καμμιά φορά κάνει πως δεν βλέπει.
Όποιος κάνει σωστή πνευματική εργασία, για όλους βρίσκει ελαφρυντικά, όλους τους δικαιολογεί, ενώ τον εαυτό του ποτέ δεν τον δικαιολογεί, ακόμη και όταν έχει δίκαιο. Πάντοτε λέει ότι φταίει, γιατί σκέφτεται ότι δεν αξιοποιεί τις ευκαιρίες που του δίνονται. Βλέπει λ.χ. έναν να κλέβει και σκέφτεται ότι και ο ίδιος, αν δεν είχε βοηθηθεί, θα έκλεβε περισσότερο από αυτόν και λέει: «Ο Θεός εμένα με βοήθησε, αλλά εγώ οικειοποιήθηκα τα δώρα του Θεού. Αυτό είναι μεγαλύτερη κλεψιά. Η διαφορά είναι ότι του άλλου η κλεψιά φαίνεται, ενώ η δική μου δεν φαίνεται». Έτσι καταδικάζει τον εαυτό του και κρίνει με επιείκεια τον συνάνθρωπό του. Ή, αν δει στον άλλον ένα ελάττωμα, είτε μικρό είτε μεγάλο, τον δικαιολογεί, βάζοντας καλούς λογισμούς. Σκέφτεται ότι και αυτός έχει πολλά ελαττώματα, τα οποία βλέπουν οι άλλοι. Γιατί, αν ψάξει κανείς, βρίσκει πολλά στραβά στον εαυτό του, ώστε μπορεί εύκολα να δικαιολογεί τον άλλον. Πόσα και πόσα δεν έχουμε κάνει! «Αμαρτίας νεότητος μου και αγνοίας μου μη μνησθής. Κύριε».
- Όταν, Γέροντα, μου ζητήσουν μια εξυπηρέτηση και την κάνω πρόθυμα, αλλά πάνω στην βιασύνη κάνω μια μικρή ζημιά και μου κάνουν παρατήρηση, δικαιολογώ τον εαυτό μου.
-Πήγες να κάνεις ένα καλό, έκανες και μια μικρή ζημιά. Δέξου την παρατήρηση για την μικρή ζημιά, για να λάβεις ολόκληρη την αμοιβή. Ο διάβολος είναι πολύ πονηρός. Την τέχνη του την ξέρει άριστα. Την πείρα τόσων χρόνων να μην την αξιοποιήσει! Σε βάζει να δικαιολογηθείς, για να χάσεις την ωφέλεια από το καλό που έκανες. Όταν δεις έναν άνθρωπο καταϊδρωμένο να σηκώνει στον ώμο του ένα φορτίο κι εσύ πας να του το πάρεις, για να τον ελαφρώσεις, ε, αυτό είναι κάπως φυσικό. Είδες το βάρος που κουβαλούσε, κινήθηκες από φιλότιμο και έτρεξες να τον βοηθήσεις. Το να σηκώσεις όμως μια κουβέντα που θα σου πει ο άλλος άδικα, αυτό έχει ψωμί Αν, όταν μας κάνουν μια παρατήρηση, αμέσως δικαιολογούμαστε, αυτό φανερώνει ότι έχουμε ακόμη μέσα μας ολοζώντανο το κοσμικό φρόνημα.
-Γέροντα, πού οφείλεται η δικαιολογία;
-Στον εγωισμό. Η δικαιολογία είναι πτώση και διώχνει την Χάρη του Θεού. Πρέπει όχι μόνο να μη δικαιολογείται κανείς, αλλά και να αγαπήσει την αδικία που γίνεται εις βάρος του. Αυτή η δικαιολογία μας έβγαλε από τον Παράδεισο. Έτσι δεν το έπαθε ο Αδάμ; Όταν τον ρώτησε ο Θεός: «μήπως έφαγες από το δένδρο που σου είπα να μη φας;», εκείνος δεν είπε: «ήμαρτον, Θεέ μου, ναι, έσφαλα», αλλά δικαιολογήθηκε. «Η γυναίκα που μου έδωσες, είπε, αυτή μου έδωσε και έφαγα». Σαν να έλεγε: «Εσύ φταις που έπλασες την Εύα»! Μήπως ήταν υποχρεωμένος ο Αδάμ σ’ αυτό το θέμα να ακούσει την Εύα; Ρωτάει ο Θεός και την Εύα κι εκείνη απαντάει: «Το φίδι με απάτησε». Αν έλεγε ο Αδάμ: «ήμαρτον, Θεέ μου, έσφαλα» και αν έλεγε και η Εύα: «εγώ έσφαλα», όλα θα τακτο­ποιούνταν. Αλλά αμέσως δικαιολογία-δικαιολογία.
-Γέροντα, τί φταίει, όταν κάποιος δεν καταλαβαίνει πόσο κακό είναι η δικαιολογία;
-Τί φταίει; Ότι φταίει! Όταν κανείς δικαιολογεί συνεχώς τον εαυτό του και νομίζει ότι οι άλλοι δεν τον καταλαβαίνουν, ότι όλοι είναι άδικοι και αυτός είναι που πάσχει, είναι το θύμα, από ’κει και πέρα είναι ανεξέλεγκτος. Και το παράξενο μερικές φορές ποιό είναι; Ενώ ο ίδιος έχει αδικήσει και φταίει, λέει: «Εγώ θα την δεχόμουν την αδικία, αλλά δεν θέλω να κολασθεί ο άλλος». Πάει δηλαδή να δικαιολογηθεί, δήθεν από… αγάπη, για να έρθει σε συναίσθηση ο άλλος, από τον οποίο νομίζει ότι αδικήθηκε, και να μην κολασθεί! Ή αρχίζει να δίνει ένα σωρό εξηγήσεις, μην τυχόν καταλάβει ο άλλος κάτι λάθος και… κολασθεί! Βλέπετε ο διάβολος τί λεπτή εργασία κάνει;

(Γ. Παϊσίου Αγιορείτου, «Πνευματικός αγώνας. Λόγοι», τ Γ΄, εκδ. Ι. Ησυχ, Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή, Θεσ/νίκης, σ. 86-89)

“Οι τσέπες σας πρέπει να είναι ανοιχτές…” (Γέροντας Παΐσιος )

Όταν καλοπερνάς στη γη, κάτι δεν πάει καλά με τον εαυτό σου
Παρά τα φαινόμενα και την αναξιότητα των μοναχών και κληρικών, η Εκκλησία είναι ακένωτη πηγή θαυμάτων. Παίρνει νερό και το κάνει Αγιασμό· παίρνει ψωμί και κρασί και το κάνει Θεία Ευχαριστία· παίρνει τον άνθρωπο χώμα και τον κάνει Θεό! Αλλά τα θαύματα πολλοί δεν τα βλέπουν. Γιατί, αν τα έβλεπαν, δεν θα
περιφρονούσαν ή μισούσαν την Εκκλησία του Χριστού, αλλά θα την αγαπούσαν, θα την τιμούσαν και δεν θα μιλούσαν γι’ αυτή με περιφρόνηση, όπως μιλούν.
Ο χριστιανός έχει προορισμό να σηκώνει βαρύ σταυρό στη ζωή του. Είναι δύσκολο πράγμα να λες ότι πιστεύεις στον Κύριο και καλοπερνάς σ’ αυτήν εδώ τη ζωή. Γιατί, όταν καλοπερνάς στη γη, κάτι δεν πάει καλά με τον εαυτό σου, ενδιαφέρεσαι για το χρυσάφι της γης και όχι για τους θησαυρούς του ουρανού. Αλλά όταν σκέφτεσαι έτσι, βρίσκεσαι μακριά από το θέλημα του Θεού. Χριστιανική ζωή και καλοπέραση δεν πηγαίνουν μαζί, είναι διαφορετικά πράγματα
Κάποτε ήλθε εδώ ένας πολύ γνωστός γιατρός για να μιλήσουμε. Ήταν και η γυναίκα του γιατρός, θρησκευόμενοι άνθρωποι και οι δύο. Παραπονιόταν ότι τα παιδιά του ζούσαν κοσμική ζωή και όχι μόνο δεν τηρούσαν τις εκκλησιαστικές παραδόσεις της οικογένειας τους, αλλά και τις ειρωνεύονταν.
Χαρακτήριζαν τους χριστιανούς καθυστερημένους, βολεμένους, ανειλικρινείς, υποκριτές και θεομπαίχτες, επειδή η ζωή τους -έλεγαν- δεν συμβαδίζει με τα λόγια τους και τα έργα τους δεν είναι χριστιανικά.
Ακόμη και στο ευχέλαιο, που οι γονείς κάνουν μία φορά το χρόνο στο σπίτι τους και τα παιδιά, όσο ήταν μικρά συμμετείχαν, τώρα αντιδρούν και δεν παρευρίσκονται.
Ο γιατρός έδειχνε πολύ κουρασμένος και απελπισμένος για την πνευματική αδράνεια των παιδιών του. Και νόμιζε ότι όλες οι προσπάθειες, οι δικές του και της γυναίκας του πήγαν χαμένες, δεν έπιασαν τόπο, δεν άγγιξαν τα παιδιά.
Σε κάποια στιγμή ο γιατρός, βάζοντας το κεφάλι μέσα στις δυό του παλάμες, σαν να ήθελε να καλύψει το πρόσωπό του από ντροπή, μου είπε: Φοβάμαι πως το πολύ χρήμα μας έχει κάνει ζημιά.
Τον ρώτησα να μου πει, τί εννοούσε και εκείνος με απόλυτη ειλικρίνεια παραδέχτηκε ότι είχαν ξεφύγει από το μέτρο κι είχαν αποκτήσει περιουσιακά στοιχεία απολύτως μη αναγκαία. Έχουμε τρία μεγάλα σπίτια, μου είπε. Ένα για μας και από ένα για το κάθε παιδί. Επίσης, δυό εξοχικά, τέσσερα ακριβά αυτοκίνητα, ένα σκάφος, καταθέσεις, πολλά υλικά.
Και συνέχισε: τα παιδιά κακόμαθαν και τώρα μας κατηγορούν ότι προκαλούμε. Επίσης, μας λένε ότι έχουμε παντρέψει πολύ όμορφα τον πλούτο και τον Χριστιανισμό. Και με παρακάλεσε να του πω τί πρέπει να κάνει για να βρουν πάλι την ειρήνη και την ενότητα στην οικογένεια τους.
Του είπα να τα δώσουν όλα στους φτωχούς και να κρατήσουν μόνο ένα σπίτι, ένα εξοχικό και τους μισθούς τους. Τρόμαξε, άλλαξε χρώμα, φοβήθηκε, απογοητεύθηκε από την απάντηση που του έδωσα.
Έφυγε και δεν ξαναήλθε. Είχε δεθεί με τα εδώ, όχι τα Άνω. Γι’ αυτό και τα παιδιά του αναζήτησαν άλλο τρόπο ζωής, διαφορετικό από αυτόν που οι γονείς τους είχαν προτείνει.
Όταν ακούω ότι υπάρχει μεγάλη φτώχεια, ανέχεια, πονάω πολύ και δεν μπορώ να προσευχηθώ.
Δεν λέω, όταν έχεις δυό χιτώνες να δώσεις τον ένα. Αυτό είναι ασυνήθιστο και δύσκολο για τους πολλούς. Αλλά, αν θέλεις να λέγεσαι χριστιανός και κατέχεις όλα τα αγαθά του Θεού, γιατί ιδρώνεις και αγωνιάς για το παραπάνω και δεν κάνεις ελεημοσύνες και καλά έργα; Να ξέρεις, ότι θεμελιώνει στην άμμο, όποιος έχει πολλά χρήματα και τα διαχειρίζεται εγωιστικά, αδιαφορώντας για τη φτώχεια και τη δυστυχία των συνανθρώπων του. Είδες ποτέ σάβανο με τσέπες; Όλα εδώ μένουν. Μόνο οι αγαθοεργίες πηγαίνουν στον ουρανό. Ξέρεις γιατί γίνονται οι πόλεμοι; Για το χρήμα… Γιατί οι πλούσιοι δεν μπορούν να βάλουν χαλινάρι στη λαιμαργία τους και οι φτωχοί δεν εύχονται να αποκτήσουν τα αναγκαία, αλλά ζηλεύουν τα πλούτη και τη δόξα των πλουσίων.
Οι τσέπες σας πρέπει να είναι ανοιχτές, ώστε να φεύγουν τα χρήματα για φιλανθρωπίες. Είναι σκάνδαλο να υπάρχουν τσέπες γεμάτες λεφτά και να είναι ραμμένες.
Πηγή:  agapienxristou.blogspot.ca

Γεροντας Παϊσιος

-Γέροντα, μιὰ γυναίκα τὴν ἐγκατέλειψε ὁ ἄνδρας της, πῆρε καὶ τὸ παιδὶ, καὶ ἔχει σχέσεις μὲ δὺο ἄλλες γυναὶκες. Μὲ ρώτησε τί νὰ κάνη.
-Νὰ τῆς πῆς, ὅσο μπορεῖ, νὰ κάνη ὑπομονή, προσευχή, καὶ νὰ φέρεται μὲ καλοσύνη. Νὰ περιμένη· νὰ μὴ διαλύσει τὸν γάμο ἡ ἴδια. Κάποιος περιφρονοῦσε τὴν γυναίκα του, τὴν κακαμεταχειριζόταν, καὶ αὐτὴ τὰ ἀνατιμετώπιζε ὅλα μὲ ὑπομονὴ καὶ καλοσύνη, μέχρι ποὺ πέθανε σχετικὰ νέα. Ὅταν ἔκαναν τὴν ἐκταφή της, βγῆκε ἀπὸ τὸν τάφο μία εὐωδία.
Ἀπόρησαν ὅσοι βρίσκονταν ἐκεῖ.
Βλέπετε, αὐτὴ ἀντιμετώπιζε τὰ πάντα μὲ ὑπομονὴ σ’ αὐτὴν τὴν ζωή, γι’ αὐτὸ δικαιώθηκε στὴν ἄλλη ζωή.
Ἔχω ὑπ’ ὄψιν μου καὶ μιὰ ἄλλη περίπτωση. Ἕνα κοσμικὸ παιδὶ εἶχε συμπαθήσει μιὰ κοπέλα ποὺ ζοῦσε πνευματικά. Γιὰ νὰ τὸν συμπαθήση καὶ ἡ κοπέλα, προσπαθοῦσε νὰ ζῆ κι αὐτὸς πνευματικά, ἐκκλησιαζόταν κ.λπ. Τελικὰ παντρεύτηκαν. Μετὰ ὅμως ἀπὸ χρόνια ἐκεῖνος ἄρχισε πάλι τὴν κοσμικὴ ζωή.
Ἐνῶ εἶχαν καὶ μεγάλα παιδιὰ -ἕνα ἀγόρι στὸ πανεπιστήμιο καὶ δύο κοπέλες, μία στὸ λύκειο καὶ μία στὸ γυμνάσιο –αὐτὸς συνέχιζε νὰ ζῆ ἄσωτα. Εἶχε μιὰ μεγάλη ἐπιχείρηση καὶ ἔβγαζε πολλὰ χρήματα, ἀλλὰ τὰ περισσότερα τὰ ἐξόδευε μὲ τὴν ἄσωτη ζωή του.
Ἡ καημένη ἡ σύζυγός του κρατοῦσε τὸ σπίτι μὲ τὴν οἰκονομία ποὺ ἔκανε καὶ τὰ παιδιά της μὲ τὶς συμβουλές της. Δὲν κατηγοροῦσε τὸν πατέρα τους, γιὰ νὰ μὴν τὸν σιχαθοῦν καὶ τραυματισθοῦν, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μὴν παρασυρθοῦν.
Τὰ βράδια ποὺ γύριζε ἀργά, εὔκολα τὸν δικαιολογοῦσε, λέγοντας στὰ παιδιὰ ὅτι ἔχει δουλειὲς, ἀλλὰ τὸ μεσημέρι ποὺ πήγαινε στὸ σπίτι μὲ κάποια φιλαενάδα του, τί νὰ ἔλεγε; Γιατί, τί ἔκανε ὁ ἀθεόφοβος αὐτὸς ἄνθρωπος; -ἄν καὶ δὲν ἀξίζει νὰ τὸν λέη κανείς ἄνθρωπο, ἐπειδὴ δὲν εἶχε καθόλου ἀνθρωπιά.
Τηλεφωνοῦσε στὴν γυναίκα του νὰ τοῦ ἑτοιμάση τὰ φαγητὰ ποὺ ἐπιθυμοῦσε καὶ ἐρχόταν τὸ μεσημέρι μὲ κάποια ἀπὸ τὶς φιλενάδες του γιὰ φαγητὸ. Ἡ καημένη ἡ μάνα, γιὰ νὰ μὴν μποῦν σὲ ἄσχημους λογισμοὺς τὰ παιδιά της, τοὺς καλοδεχόταν.
Ἔδινε τὴν ἐντύπωση ὅτι εἶναι δική της φίλη καὶ πέρασε ὁ σύζυγος της ἀπὸ τὸ σπίτι της καὶ τὴν ἔφερε στὸ σπίτι τους, μὲ τὸ αὐτοκίνητό του. Ἔστελνε μὲ τρόπο τὰ παιδιὰ στὰ δωμάτιά τους, γιὰ νὰ διαβάσουν, γιατὶ φοβόταν μήπως δοῦν καμμιὰ ἄσχημη σκηνή, ἐπειδὴ δυστυχῶς αὐτὸς δὲν πρόσεχε, ἀλλὰ ἀσχημονοῦσε καὶ μέσα στὸ σπίτι. Αὐτὸ γινόταν κάθε μεσημέρι καὶ κάθε τόσο τῆς κουβαλοῦσε καὶ ἄλλο πρόσωπο.
Ἀφοῦ τὰ παιδιὰ ἔφθασαν νὰ λένε στὴν μητέρα τους: «Πόσες φίλες ἔχεις, μαμά;» . «Γνωριζόταμασταν ἀπὸ παλιά», τοὺς ἔλεγε ἐκείνη. Ἐν τῷ μεταξὺ αὐτὸς τὴν εἶχε τὴν καημένη χειρότερα καὶ ἀπὸ ὑπηρέτρια, διότι τῆς φερόταν μὲ πολλή βαρβαρότητα.
Σκεφθῆτε τώρα, αὐτὴ ἡ μάνα κάθε μέρα νὰ ὑπηρετῆ δύο κτήνη, ποὺ ἀτίμαζαν τὸ σπίτι, καὶ νὰ βάζη συνέχεια καλοὺς λογισμοὺς στὰ παιδιά της. Καὶ δὲν εἶναι ὅτι ἤξερε πὼς τὸ θέμα αὐτὸ θὰ λήξη ἔπειτα ἀπὸ ἕνα διάστημα, ὥστε νὰ πῆ: «θὰ κάνω ὑπομονὴ» καὶ νὰ ἔχη καὶ λίγη παρηγοριά.
Αὐτὴ ἡ κατάσταση συνεχίστηκε ἀρκετὰ χρόνια. Ἐπειδὴ ὅμως εἶχε δώσει ὁ ταλαίπωρος πολλὰ δικαιώματα στὸν διάβολο, ἑπόμενο ἦταν νὰ δέχεται φοβερὲς δαιμονικὲς ἐπιδράσεις. Ἦταν σὰν τρελλός, δὲν ἤλεγχε τὸν ἑαυτό του, ὅλα τοῦ ἔφταιγαν.
Μιὰ μέρα λοιπὸν, ὅπως ἔτρεχε μὲ τὸ αὐτοκίνητό του, καθὼς ἦταν μεθυσμένος ἀπὸ τὴν σαρκικὴ μέθη, ξέφυγε ἀπὸ τό δρόμο καὶ ἔπεσε στὸ γκρεμό. Τὸ αὐτοκίνητο διαλύθηκε καὶ αὐτός τραυματίστηκε σοβαρά. Τὸν μετέφεραν στὸ νοσοκομεῖο καὶ ὕστερα ἀπὸ μιὰ σχετικὴ νοσηλεία τὸν πῆγαν στὸ σπίτι σακατεμένο.
Καμμιὰ φιλενάδα του δὲν τὸν πλησίασε, γιατὶ δὲν εἶχε πιὰ οὔτε πολλὰ χρήματα, ἀλλὰ καὶ τὸ πρόσωπό του ἦταν παραμορφωμένο. Ἡ καλὴ σύζυγος ὅμως καὶ καλὴ μάνα τὸν περιποιόταν μὲ πολλὴ καλωσύνη, χωρίς νὰ τοῦ θυμίζη τίποτε ἀπὸ τὴν ἄσωτη ζωή του.
Αὐτὸ τὸν συγκλόνισε καὶ τὸν ἀλλοίωσε πνευματικὰ. Μετανόησε εἰλικρινὰ, ζήτησε καὶ ἐξομολογήθηκε, ἔζησε λίγα χρόνια χριστιανικά, μὲ ἐσωτερική εἰρήνη, καὶ ἀναπαύθηκε ἐν Κυρίῳ. Μετὰ τὸν θάνατο του τὸ ἀγόρι ἀνέλαβε τὴν δουλειά του καὶ συντηροῦσε τὴν οἰκογένεια.
Ζοῦσαν ἀγαπημένα τὰ παιδιὰ, γιατὶ εἶχαν πάρει καλὲς ἀρχὲς ἀπὸ τὴν καλὴ μάνα. Αὐτὴ ἡ μάνα ἦταν ἡρωίδα.
Ἤπιε ὅλα τὰ φαρμάκια, γιὰ νὰ μὴ διαλυθῆ ἡ οἰκογένειά της καὶ πικραθοῦν τὰ παιδιὰ της, κράτησε τὴν οἰκογένεια σωστά, ἔσωσε καὶ τὸν ἄνδρα της, ἀποταμίευσε καὶ αὐτὴ οὐράνιο μισθό. Ὁ Θεὸς αὐτὴν τὴν γυναίκα θὰ τὴν βάλη στὴν καλύτερη θέση στὸν Παράδεισο.
ΠΗΓΗ.ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΕΣ

 fdathanasiou.wordpress.com

Τι είπε για τους παλαιοημερολογίτες ο Γέροντας Παΐσιος

• Από  anthologioxr.blogspot.gr

Ένα θέμα που απασχόλησε τον Γέροντα Παΐσιο, ήταν το θέμα του ημερολογίου. Πονούσε για το χωρισμό και προσευχόταν.
Λυπόταν για τις παρατάξεις των παλαιοημερολογιτών που είναι ξεκομμένες σαν τα κλήματα από την Άμπελο, και δεν έχουν κοινωνία με τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία και τις κατά τόπους αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες.

Μερικές τέτοιες ενορίες στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη ενώθηκαν καθ' υπόδειξή του με την Εκκλησία κρατώντας το παλαιό ημερολόγιο.
Έλεγε, λοιπόν ο Γέροντας: «Καλό ήταν να μην υπήρχε αυτή η εορτολογική διαφορά, αλλά δεν είναι θέμα πίστεως». Στις ενστάσεις ότι το νέο ημερολόγιο το έκανε Πάπας, απαντούσε: «Το νέο ημερολόγιο το έκανε Πάπας και το παλιό ειδωλολάτρης», εννοώντας τον Ιούλιο Καίσαρα. Για να φανεί καλύτερα η τοποθέτηση του Γέροντα στο θέμα του ημερολογίου, παρατίθεται στη συνέχεια μια σχετική μαρτυρία:
Ορθόδοξος Έλληνας με την οικογένειά του ζούσε χρόνια στην Αμερική. Είχε όμως σοβαρό πρόβλημα. Ο ίδιος ήταν ζηλωτής (παλαιοημερολογίτης), ενώ η γυναίκα και τα παιδιά του ήταν με το νέο ημερολόγιο. «Δεν μπορούσαμε να γιορτάσουμε μια γιορτή σαν οικογένεια μαζί», έλεγε. «Αυτοί είχαν Χριστούγεννα, εγώ του Αγίου Σπυρίδωνος. Εγώ Χριστούγεννα, αυτοί του Αϊ-Γιαννιού. Και αυτό ήταν το λιγότερο.
Το χειρότερο ήταν το να ξέρεις, όπως μας δίδασκαν, ότι οι νεοημερολογίτες είναι αιρετικοί και θα κολασθούν. Μικρό πράγμα είναι να ακούς συνέχεια ότι η γυναίκα σου και τα παιδιά σου πρόδωσαν την πίστη τους, πήγαν με τον Πάπα, τα μυστήριά τους δεν έχουν χάρη, κ.ά.π. Ώρες συζητούσαμε με τη γυναίκα μου, αλλά άκρη δε βρίσκαμε. Για να πω την αλήθεια, κάτι δε μου άρεσε και στους παλαιοημερολογίτες. Ιδίως όταν έρχονταν κάποιοι δεσποτάδες και μας μιλούσαν. Δε μιλούσαν με αγάπη και με πόνο για τους πλανεμένους (όπως τους θεωρούσαν) νεοημερολογίτες. Αλλά θαρρείς πως είχαν ένα μίσος και χαίρονταν, όταν έλεγαν ότι θα κολασθούν. Ήταν πολύ φανατικοί.
Όταν τελείωνε η ομιλία τους, ένιωθα μέσα μου μια ταραχή. Έχανα την ειρήνη μου. Όμως, ούτε σκέψη να φύγω από την παράδοσή μας. Πήγαινα να σκάσω. Σίγουρα θα πάθαινα κάτι από τη στενοχώρια. Σ' ένα ταξίδι μου στην Ελλάδα, είπα τον προβληματισμό μου στον ξάδερφό μου Γιάννη. Εκείνος μου μίλησε για κάποιον γέροντα Παΐσιο. Αποφασίσαμε να πάμε στο Άγιον Όρος, για να τον συναντήσω. Φθάσαμε στην «Παναγούδα».
Ο Γέροντας μας κέρασε με γελαστό πρόσωπο και με έβαλε να καθήσω δίπλα του. Τα είχα χαμένα. Ένιωθα, όπως μου συμπεριφερόταν, σα να με γνώριζε από καιρό, σα να ήξερε τα πάντα για μένα. «Πώς τα πας με τ' αυτοκίνητα εκεί στην Αμερική;» Ήταν η πρώτη κουβέντα του. Σάστισα. Ξέχασα να αναφέρω πως η δουλειά μου ήταν στους χώρους σταθμεύσεως αυτοκινήτων, και φυσικά όλο με αυτοκίνητα ασχολούμουν.
«Καλά τα πάω», ήταν το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω, κοιτώντας σαν χαμένος το Γέροντα. «Πόσες Εκκλησίες έχετε εκεί που μένεις»; «Τέσσερις», απάντησα και δεύτερο κύμα έκπληξης με κατέλαβε. «Με το παλιό ή με το νέο»; Ήρθε ο τρίτος κεραυνός, που όμως, αντί να μεγαλώσει τη σαστιμάρα μου, κάπως με εξοικείωσε, με ...προσγείωσε, θα έλεγα, με το χάρισμα του Γέροντα. «Δυο με το παλιό και δυο με το νέο», του αποκρίθηκα. «Εσύ πού πας»;
«Εγώ με το παλιό και η γυναίκα μου με το νέο», απάντησα. «Κοίτα. Να πας κι εσύ εκεί που πηγαίνει και η γυναίκα σου», μου είπε με μια αυθεντικότητα, και ετοιμαζόταν να μου δώσει εξηγήσεις. Αλλά για μένα το θέμα είχε τελειώσει. Δε χρειαζόμουν εξηγήσεις και επιχειρήματα. Κάτι το ανεξήγητο συνέβη μέσα μου, κάτι το θεϊκό. Ένα βάρος έφυγε και τινάχτηκε μακριά μου. Όλα τα επιχειρήματα και όλες οι απειλές και οι αφορισμοί για τους νεοημερολογίτες, που χρόνια άκουγα, εξανεμίστηκαν. Ένιωθα τη χάρη του Θεού που μέσω του Αγίου του δρούσε επάνω μου και με πλημμύριζε με μια ειρήνη που χρόνια αναζητούσα. Η κατάσταση που ζούσα θα εκδηλώθηκε στο πρόσωπό του...
Εκείνο που θυμάμαι είναι ότι αυτό μάλλον έκανε τον Γέροντα να σταματήσει για λίγο. Αλλά έπειτα συνέχισε με μερικές εξηγήσεις. Ίσως για να τις λέω σε άλλους. Ίσως και για να τις χρησιμοποιήσω για τον εαυτό μου σε καιρό πειρασμού, όταν θα περνούσε εκείνη η ουράνια κατάσταση.
«Και εμείς βέβαια εδώ στο Άγιον Όρος με το παλιό πάμε. Αλλά είναι άλλη περίπτωση. Είμαστε ενωμένοι με την Εκκλησία, με όλα τα Πατριαρχεία, και μ' αυτά που έχουν το νέο ημερολόγιο και μ' αυτά που έχουν το παλιό ημερολόγιο. Αναγνωρίζομε τα μυστήρια τους και αυτοί τα δικά μας. Οι ιερείς τους συλλειτουργούν με τους ιερείς μας. Ενώ αυτοί οι καημένοι ξεκόπηκαν. Οι περισσότεροι και ευλάβεια έχουν και ακρίβεια και αγωνιστικότητα και ζήλο Θεού.
Μόνο που είναι αδιάκριτος, «ού κατ' επίγνωσιν». Άλλοι από απλότητα, άλλοι από αμάθεια, άλλοι από εγωισμό, παρασύρθηκαν. Θεώρησαν τις 13 μέρες θέμα δογματικό και όλους εμάς πλανεμένους, και έφυγαν από την Εκκλησία. Δεν έχουν κοινωνία ούτε με τα Πατριαρχεία και τις Εκκλησίες που πάνε με το νέο, αλλά ούτε και με τα Πατριαρχεία και τις Εκκλησίες που πάνε με το παλιό, γιατί δήθεν μολύνθηκαν από την επικοινωνία με τους νεοημερολογίτες.
Και όχι μόνον αυτό. Και αυτοί οι λίγοι που έμειναν, έγιναν, δεν ξέρω και εγώ, πόσα κομμάτια. Και όλο και κομματιάζονται και αλληλοαναθεματίζονται και αλληλοαφορίζονται και αλληλοκαθαιρούνται. Δεν ξέρεις πόσο έχω πονέσει και πόσο έχω προσευχηθεί γι' αυτό το θέμα. Χρειάζεται να τους αγαπάμε και να τους πονάμε και όχι να τους κατακρίνουμε, και πιο πολύ να προσευχόμαστε γι' αυτούς να τους φωτίσει ο Θεός, και αν τύχει καμιά φορά και μας ζητήσει κανείς με καλή διάθεση βοήθεια, να λέμε καμιά κουβέντα».
Πέρασαν πάνω από πέντε χρόνια από την κοίμηση του Γέροντα. Ο κ. Χ. ήλθε στην «Παναγούδα» να ευχαριστήσει τον Γέροντα, γιατί έκτοτε βρήκε την πνευματική, αλλά και την οικογενειακή του σωτηρία και με δάκρυα στα μάτια διηγήθηκε τα ανωτέρω.
Με την αγάπη, την προσευχή και την διάκρισή του, γνώριζε πότε να μιλά, πώς να ενεργεί και να βοηθά αθόρυβα τη μητέρα Εκκλησία, αποφεύγοντας τα άκρα και θεραπεύοντας πληγές που ταλαιπωρούν το σώμα της Εκκλησίας και σκανδαλίζουν τους πιστούς.

Και το περιοδικό foreign policy προφητεύει!

ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «FOREIGN POLICY» ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΙ!
«καὶ εἶπεν ὁ λαὸς ἕκαστος πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ· τί τοῦτο τὸ γεγονὸς τῷ υἱῷ Κίς; ἦ καὶ Σαοὺλ ἐν προφήταις;» (Α’ ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ 10,11)
Ο «Άγιος της πλατείας Ομονοίας», ένας άνθρωπος που ο Θεός οικονόμησε να στείλει για το σήμερα, για τις δύσκολες ώρες της πατρίδος, ο γέροντας Πορφύριος, είχε πει: «Η εποχή μας είναι σαν την εποχή του Χριστού. Και τότε ο κόσμος είχε φθάσει σε μία αθλία κατάσταση. Ο Θεός, όμως, μας λυπήθηκε. Και τώρα δεν πρέπει ν' απελπιζόμαστε. Βλέπω μέσα από τη συμφορά να εμφανίζεται κάποιος πολύ σπουδαίος άνθρωπος του Θεού, ο οποίος θα συνεγείρει και θα ενώσει τον κόσμο προς το καλό».
Ένας άλλος μεγάλος σύγχρονος Άγιος που όλοι ξέρουνε, αλλά λίγοι έχουνε μπει στον κόπο να μελετήσουνε, ο γέροντας Παΐσιος, είχε πει: «Κι αν μου πουν ότι δεν υπάρχει κανείς Έλληνας, εγώ δεν ανησυχώ. Μπορεί ο Θεός να αναστήσει έναν Έλληνα. Φθάνει και ένας». Όντως, η ιστορία έχει αποδείξει ότι φτάνει και ένας. Η νεότερη Ελλάδα είναι δημιούργημα του ενός. Του πρώτου μεταβυζαντινού μας ηγέτη, Ιωάννη Καποδίστρια. Άρκεσε ένας με ευλογία Χριστού, όπως αποδεικνύουν οι ίδιες του οι επιστολές.
Η σημερινή παγκόσμια πολυεπίπεδη κρίση οφείλεται στην έλλειψη ηγετών. Το αναγνωρίζουν άνθρωποι του πνεύματος, των γραμμάτων και των επιστημών. Τελευταία, το αμερικανικό περιοδικό «foreign policy» ανέδειξε ως ισχυρότερο άνδρα στο παγκόσμιο πολιτικό στερέωμα τον «κανένα» και κατόπιν τον Βλαντιμίρ Πούτιν της αχανούς Ρωσίας! Είναι εντυπωσιακό, αλλά και απογοητευτικό: Παγκόσμιος ηγέτης ανάμεσα σε 200 και πλέον κράτη αναγνωρίζεται ο «κανένας».
Εμείς οι έλληνες δε χρειάζεται να «ανακαλύπτουμε την Αμερική» συνεχώς. Έχουμε το προνόμιο να στεκόμαστε πάνω στα Ιμαλάια της Φώτισης των Πατέρων της Εκκλησίας και των φιλοσόφων της αρχαίας Ελλάδας. Στο Θείο έργο τού Ομήρου, «Οδύσσεια», απογυμνώνεται η σημερινή πραγματικότητα με αλληγορικό τρόπο. Στο νησί των Κυκλώπων ζούσε ο Πολύφημος, ένας γίγαντας που του ανήκαν τα πάντα επ’ αυτού: τα δέντρα, τα βουνά, τα ζωντανά και νεκρά πράγματα. Δεν υπήρχε νόμος να ρυθμίζει τις σχέσεις του, αλλά το θέλημά του. Το ότι σήμερα οι «πολύ τη φήμη» του διεθνούς κεφαλαίου έχουν συμπεριφορά παγκόσμιου σερίφη προσαρμόζοντας τον κόσμο στις επιθυμίες τους είναι δεδομένο. Όταν το 1% του πληθυσμού κατέχει το 90% του πλούτου, αναφερόμαστε σε κάποιους οικονομικούς κύκλωπες, που συμπεριφέρονται τοιουτοτρόπως. Δε γνωρίζουν ούτε νόμο, γιατί αυτοί διαλέγουν αν θα τον επιβάλλουν ή όχι (βλέπε Λιβύη, Συρία, Ιράκ κλπ), ούτε δίκαιο, γιατί αισθάνονται παντοδύναμοι, ακατανίκητοι, παντοκράτορες.
«Μάθε λοιπόν, οι κύκλωπες δε νοιάζονται τι λέει ο Δίας με την αιγίδα του, μήτε οι μακάριοι θεοί, είμαστε εμείς κατά πολύ πιο δυνατοί!» (στ. 300).
Ο Οδυσσέας πήγε στο νησί του Πολύφημου και φυλακίστηκε εκεί από πειρασμό, για να δει πως ζει, παρ’ ότι ο πραγματικός του πόθος είναι η Ιθάκη. Το ίδιο συνέβη και στους έλληνες: Χρήμα πλαστικό, χρήμα ψεύτικο, χρήμα δανεικό και εύκολο μας βάλανε στον πειρασμό να δούμε πως ζούνε οι φημισμένοι κύκλωπες του κεφαλαίου και να γευτούμε απότομα και άκοπα το νέκταρ του αμερικάνικου ονείρου που ύπουλα μας ταΐζανε. Από γουρουνοτσάρουχα βάλαμε λουστρίνι μονομιάς και αρχίσαμε να φερόμαστε ως Κύκλωπες. Εγωισμός, αδιαφορία για το συνάνθρωπο, μνησίκακος ανταγωνισμός και ασύδοτος πλουτισμός κυριάρχησαν στη σύντομη ζωής μας. Ο Απόστολος Παύλος μας λέγει: «τα πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε». Εμείς, όμως, δοκιμάσαμε, αφεθήκαμε και εν τέλει χάσαμε την ταυτότητά μας στο νησί του Πολύφημου. Και να που σήμερα είμαστε δέσμιοι στην υγρή και σκοτεινή σπηλιά του περιμένοντας στη σειρά για να γευτεί το μυαλό μας. Γιατί αυτό κατατρώγει πρώτα, καθώς τούτο φοβούνται οι Πολύφημοι της παγκοσμιοποίησης: τους ΙΔΕΟΛΟΓΟΥΣ. Τους πραγματικούς ιδεολόγους και όχι τους δήθεν που εξυπηρετούν άθελά τους το σύστημα, όντας φερέφωνα φυτευτών ιδεολογιών, ανεφάρμοστων στην πράξη, ανασχετικών της ανθρώπινης ελευθερίας και βούλησης. Φοβούνται τους ιδεολόγους της Αλήθειας του Χριστού, της Αλήθειας του Ελληνισμού, της Αλήθειας της Ρωμιοσύνης.
Όταν ο Οδυσσέας ρωτήθηκε από τον Πολύφημο πως τον λένε εκείνος απαντά: «ΚΑΝΕΝΑ με φωνάζει η μάνα και ο πατέρας και όλοι μου οι σύντροφοι»! Ο Κανένας που αναζητά σήμερα η ανθρωπότητα για να βγει από το σκοτάδι του σπηλαίου του Κύκλωπα. Ο Κανένας που είναι ισχυρότερος από τον δυνατότερο του κόσμου τούτου. Ο Κανένας που είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός και στην πατρίδα μας με 51% με δεύτερο τον Αντώνη Σαμαρά τού 16,8% σύμφωνα με δημοσκόπηση του Νοεμβρίου από τη VPRC! Η ανθρωπότητα γνωρίζει πως οι γνήσιοι ηγέτες έχουν όραμα, έχουν Ιθάκη, όπως ο Οδυσσέας. Έρχονται στον κόσμο αυτό ως άγνωστοι μεταξύ αγνώστων και όχι ως βασιλόπαιδες με χρυσοκέντητα πασούμια.
Ο Οδυσσέας ήταν πολυμήχανος, όχι γιατί ήταν φύσει εξυπνότερος, αλλά γιατί ο πόθος του για την Ιθάκη δεν άφηνε το νου του να ξαποστάσει. Πράγματι, μηχανεύτηκε να μεθύσει τον Πολύφημο προσφέροντάς οίνο γλυκό από την αρχαία θρακική πόλη της Μαρώνειας. Ο οίνος του Θεού, το Πνεύμα το Άγιο το Ζωοποιό ελπίζουμε και παρακαλούμε να επιβάλλει μέθη και στους εγκόσμιους Κύκλωπες. Η Πόλη και ο Ναός της του Θεού Σοφίας στη γη είναι και αυτοί στη Θράκη. Τίποτε δεν είναι τυχαίο στον Όμηρο.
Όπως επίσης δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο κορμός που προορίζει ο Πολύφημος ως ρόπαλο είναι από κορμό ελαίας. Της ελαίας από τους χυμούς του καρπού της οποίας ρίχνουμε λάδι στο καντήλι της Παναγιάς. Της ελαίας που αποτελεί σύμβολο της αιωνιότητας. Η ελαία γίνεται από όπλο του γίγαντα, λυτρωτής του Κανένα και των συντρόφων του. Πράγματι, ο Οδυσσέας και τέσσερις σύντροφοί του αναλαμβάνουν να τυφλώσουν τον Πολύφημο. Όπως οι τέσσερις ευαγγελιστές με το Χριστό κεφαλή ανέλαβαν το θείο έργο να τυφλώσουν με το Φως της Αληθείας, τον Ευαγγελικό Λόγο, τους οπαδούς του σκότους, του μισανθρωπισμού και της ειδωλολατρίας και μας οδήγησαν σε ένα κόσμο καινούργιο, ελπίδας και γνώσης.
Δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι ο Πολύφημος ήταν μονόφθαλμος. Ένα ον με περιορισμένο οπτικό πεδίο, δηλαδή συμβολίζει τον άνθρωπο που δεν κατέχει την πλήρη γνώση και αλήθεια. Και σήμερα, οι δικοί μας Κύκλωπες ένα μάτι έχουν και το προβάλουν φανερά μέσα σε τρίγωνα και κορυφές πυραμίδων, αλλά και υποσυνείδητα σε τηλεοπτικά μέσα. Νομίζουν ότι ορά και εποπτεύει τα πάντα προστατευμένος από ψηλά, όπως γίγαντας ήταν και ο Πολύφημος. Πνεύμα Άγιο, ένας σύγχρονος Οδυσσέας και μερικοί θαρραλέοι σύντροφοι αρκούν για τον τυφλώσουν με ένα νέο κορμό ελαίας. Ο γέρων Παΐσιος μας λέγει: «Από το κακό που επικρατεί σήμερα θα βγει μεγάλο καλό. Βλέπω μια ελιά. Το ένα της κλωνάρι έχει ξεραθεί, το άλλο το τρώγει η κάμπια και θα ξεραθεί και αυτό. Αλλά πετιέται ένα άλλο βλαστάρι από κάτω που έχει πολύ θυμό (δύναμη) και αναπτύσσεται γρήγορα». Ελπίζουμε, με την ευλογία του Θεού, το βλαστάρι αυτό να γίνει κορμός δυνατός και εύρωστος!
Επιστρέφοντας στην Οδύσσεια, ο Κανένας για να πετύχει το σκοπό του χωρίς να γίνει αντιληπτός, έκρυψε τον κορμό μέσα στην κοπριά έως την κατάλληλη στιγμή. Και σήμερα, η «κοπριά» σε τούτο τον τόπο είναι άφθονη για να κρύψεις όχι κορμό, αλλά καράβι ολόκληρο. Ο Οδυσσέας, ένας ιδεολόγος, όχι μόνο καταφέρνει το πλήγμα στον Πολύφημο, αλλά και οδηγεί τους συντρόφους του στο φως πιασμένος κάτω από «κριό μπροστάρη». Μπροστάρη ψάχνει όλη η ανθρωπότητα, τον άνθρωπο που όχι μόνο θα καταφέρει το πλήγμα στον Πολύφημο, αλλά θα μηχανευτεί και την έξοδο προς το πηγαιμό για την Ιθάκη. Στους σημερινούς ηγετίσκους μόνο δειλούς μπορώ να δω… Ανθρώπους του «ναι σε όλα». Αχυράνθρωπους.
Την περιπέτεια την άρχισε ο Κανένας και την τελείωσε ο Οδυσσέας, ο γιός του Λαέρτη. Από το μελανόχρωμο καράβι του φωνάζει στον Πολύφημο: «Πολύφηµε, αν σε ρωτήσουν ποιος σε τύφλωσε, να πεις ο Οδυσσέας, ο γιος του Λαέρτη απ’ την Ιθάκη!». Τότε απέκτησε μόνον όνομα και υπόσταση. Όταν ολοκλήρωσε το έργο του. «Κανένας» δεν ήταν και ο Ιησούς Χριστός όταν ήρθε στον κόσμο αυτό για να μας λυτρώσει; Γιός του ξυλουργού Ιωσήφ και της αειπάρθενου Μαρίας. Ήρθε στον κόσμο της ύλης ως Ιησούς και έφυγε ως Χριστός, Υιός του Θεού ο Μονογενής!
Το θέμα της Οδύσσειας είναι ο γυρισμός στο σημείο εκκίνησης, ο νόστος για την αγκαλιά του φυσικού μας τόπου. Ποιόν τόπο έχουμε εμείς ως άνθρωποι φτιαγμένοι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού; Ξεκινούμε από Αυτόν γιατί Αυτός μας έπλασε και θέλει καταλήξουμε στην αγκαλιά Αυτού, γιατί εκεί είναι ο φυσικός μας τόπος. Ανήκουμε στο Χριστό. Ενισχυτικά, μας λέγει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός». Όπως ο Οδυσσέας έχει στο μυαλό του την Ιθάκη ξεπερνώντας ανυπέρβλητα εμπόδια, έτσι και εμείς μπορούμε να ξεπεράσουμε τα πάντα όταν έχουμε στο νου μας το Χριστό.
Η περιπέτεια της Ελλάδας στην πορεία για την Ιθάκη της, προσομοιάζει εντυπωσιακά με το ταξίδι του Οδυσσέα. Η σύγχρονη Ελλάδα είναι ο «κανένας» της οικουμένης, πάντα αδικημένη, ταπεινωμένη και προδομένη. Η δική μας Οδύσσεια άρχισε με τη Φιλική Εταιρεία που ιδρύθηκε στην Οδησσό! Την Ιθάκη που αφήσαμε ως γένος δεν την βρήκαμε με την επανάσταση του 1821. Οι λωτοί του εκπαιδευτικού συστήματος, που υποχρεωτικά καταπίνουμε, και η Κίρκη της ευμάρειας, μας έκαμαν να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε και ποια είναι η Ιθάκη μας. Επανάσταση σημαίνει «επ’ αναστήνω» και η ρωμιοσύνη με την πρωτεύουσά της δεν αναστήθηκαν ποτέ. Μέχρι τότε, ούτε η επανάσταση θα έχει ολοκληρωθεί, ούτε το χώμα της Ιθάκης μας θα φιλήσουμε. Μέχρι τότε θα πελαγοδρομούμε από Σκύλλα και τη Χάρυβδη της ΕΕ και του ΔΝΤ στις Σειρήνες της επιφανειακής υλικής ευδαιμονίας και φιληδονίας. Ο Γολγοθάς έχει δρόμο ακόμη για τη σταύρωση της Ελλάδας. Σταύρωση, όμως, σημαίνει και ανάσταση. Γιατί θα έρθει εκείνη η μέρα που οι προφήτες μας έχουνε μιλήσει, που θα βγούμε στην Ιθάκη μας και θα κυβερνήσει και πάλι ο «κανένας», ο εκ πενίας βασιλεύς, ο Άγιος βασιλεύς.
«Και ένας Χριστιανός να μείνει μόνο, ο Χριστός θα κάνει το σχέδιό Του», μας λέγει ο γέροντας Παΐσιος. Το σχέδιο του Θεού, δεν είναι άλλο από τη λάμψη της Αλήθειας, της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας. Αυτό, όμως, δε μπορεί να γίνει ούτε από τοπικούς και διεθνείς άρχοντες και «ηγέτες» της πολιτικής, ούτε από τους μίδες του κεφαλαίου και ας νοούν οι ίδιοι ατυχώς ότι έχουν εξουσία. Εξουσία νόμιζε πως είχε και ο Πιλάτος στον Ιησού, αλλά Αυτός του αποκρίθηκε: «Δε θα είχες καμιά εξουσία πάνω μου, αν δε σου είχε δοθεί η εξουσία αυτή από το Θεό». Αν την Αλήθεια την κατείχε αυτός που εξουσιάζει σήμερα τον κόσμο τούτο, θα είχε όνομα, ταυτότητα, γιατί όλοι θα τον αναγνωρίζανε και όλοι θα τον δοξάζανε. Την Αλήθεια, όμως, την κατέχει ο «κανένας». Γι’ αυτό και απογοητεύτηκαν οι εβραίοι τα χρόνια του Χριστού. Δεν μπορούσαν να δεχτούν ως βασιλέα ένα φτωχό και ταπεινό, αλλά τον ήθελαν παντοδύναμο και αλαζόνα. Η Αλήθεια σε αυτόν τον κόσμο είναι συνυφασμένη με τον ταπεινό, με τον Κανένα. «Γνώσεσθαι την Αλήθεια και η Αλήθεια Ελευθερώσει Υμάς». Ο Κανένας είναι φορέας της Αλήθειας που θα μας ελευθερώσει από τα δεσμά του σκότους μας. Του σκότους που στοχεύει για άλλη μια φορά την Ελλάδα και τους έλληνες. Γιατί είμαστε λαός ορισμένος από τον ίδιο το Χριστό (Ιωάν 12, 20-23). Συνεπώς, ο Κανένας δε μπορεί άλλο, παρά να είναι έλληνας και παγκοσμιοποιητής του Χριστού. Ένας έλληνας για όλο τον κόσμο, όπως οι έλληνες δώσανε το φως του πολιτισμού και του Χριστού ελεύθερα σε όλο τον κόσμο.
Μετά την μακρά, αλλά σημαντική αυτή παρένθεση, επανερχόμαστε στο κόσμημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η Οδύσσεια κλείνει με την επέμβαση του θείου, που συμφιλιώνει τα αντίπαλα στρατόπεδα, τους συγγενείς δηλαδή των μνηστήρων με τον Οδυσσέα. Η επέμβαση του θείου έχει ως στόχο την ενότητα, ένα ευτυχισμένο για όλους τέλος. Το ίδιο ζητά και Χριστός μας με την αρχιερατική του προσευχή «Ίνα ώσιν εν». Να είμαστε όλοι ένα, να μονιάσουμε σε τούτο τον κόσμο παραμερίζοντας διαφορές, εθνικές, φυλετικές, θρησκευτικές, ιστορικές δια μέσω της πλατφόρμας των χριστιανικών αξιών και όχι της παγκοσμιοποίησης των Κυκλώπων του χρήματος.
Αυτό, όμως, θα γίνει αφού βάλουμε την πυξίδα προς την Ιθάκη μας. Γι’ αυτό η ανθρωπότητα όλη και η ίδια η Ελλάδα αναζητά τον «Κανένα» της. Τον Κανένα που θα τη βγάλει και πάλι στο αρμένισμα για την Ιθάκη. Τον Κανένα που κυκλοφορεί σήμερα ανάμεσά μας. Τον Κανένα που είναι στο χέρι μας να γίνουμε και σύντροφοί του και φίλοι του και λαμνοκόποι του. Ας αναζητήσουμε λοιπόν ανάμεσα στους ταπεινούς και τους αγίους τον ιδεολόγο του Θεού, τον θαρραλέο, τον μπροστάρη, τον πολυμήχανο, το συνεχιστή της πορείας μας προς την Ιθάκη. Δε θα τον βρούμε ούτε στο υπάρχον πολιτικό σύστημα, ούτε στους κύκλους των ισχυρών του χρήματος. Το καράβι του είναι μελανό και ο νους του αεικίνητος προς την Ιθάκη της ρωμιοσύνης.
Σα να είστε Ηλύσια, σ’ εσάς αρχαία στοιχειά και νέα,
Μακάρια, δοξαστά,
Του Καποδίστρια η ψυχή κι ο ίσκιος του Οδυσσέα
Φιλιούνται ταιριαστά.
Άμποτε από το ταίριασμα και το φίλημά τους
Κάποιος να γεννηθή
Πλάστης, απάνω απ’ τους γκρεμούς κι απάνω απ’ τους θανάτους
Με λόγο ή με σπαθί*
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
* Ο Νουμάς, 29 Μαΐου 1905
Του Ηλία Γ. Σχορετσανίτη
Οικονομολόγου, MSc

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑ'Ι'ΣΙΟΣ: Η ΘΛΙΨΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΕΝ ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 3,5 ΧΡΟΝΙΑ – ΛΙΓΑ ΤΑ ΨΩΜΙΑ ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!

Πολλά και διάφορα έχουν ειπωθεί κατά καιρούς για το υπερκράτος της δήθεν «Ενωμένης» Ευρώπης, την προσπάθεια δηλ. να σχηματιστεί μία ένωση των εθνών-κρατών της «Γηραιάς Ηπείρου», που να είναι πρωτίστως οικονομική και δευτερευόντως πολιτική και στρατιωτική.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν ότι πίσω από τις απόπειρες ενοποίησης της Ευρώπης βρίσκονται ύπουλα σχέδια διεθνιστικών κύκλων, που – στο όνομα της παγκοσμιοποίησης – θέλουν να επιβάλλουν υπερεθνικά σχήματα και να ισοπεδώσουν έτσι τις κατά τόπους εθνικές παραδόσεις των λαών (θρησκεία, πολιτισμός, γλώσσα κτλ.).

Μάλιστα οι παραπάνω επεκτείνουν τη σκέψη τους και αναφέρουν ότι όλα αυτά τα περί ελέγχου και παρακολούθησης που γίνονται πια στην καθημερινή μας ζωή (και επιβάλλονται και απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση), τάχα για το «καλό» μας, δεν είναι στην πραγματικότητα παρά το πρόπλασμα μιας μελλοντικής στυγνής παγκόσμιας δικτατορίας, της οποίας θα ηγείται ο Μεγάλος Αδελφός-Αντίχριστος!…

Ιδιαίτερα στην περίπτωση της Ελλάδας, πέρα από τις παραπάνω ενστάσεις, ήδη πριν την προσχώρηση της χώρας στην ΕΟΚ υπήρχε ένας επιπρόσθετος προβληματισμός: ότι η ελληνορθόδοξη διάσταση του σύγχρονου ελληνισμού όχι απλά είναι ασύμβατη με τα δεδομένα της Δυτικής Ευρώπης, αλλά επιπλέον υφίσταται ο κίνδυνος να αλλοιωθεί ο εθνικός και θρησκευτικός χαρακτήρας του λαού μας μέσω της αθρόας εισβολής στην Ελλάδα αυτών των ξένων ηθών και εθίμων…

Και πραγματικά, ήδη από τη δεκαετία του 1980 η Ελλάδα άρχισε σταδιακά να απεμπολεί τον παλιό της εαυτό και να μιμείται ηλιθιωδώς ό,τι πιο σάπιο και άχρηστο ερχόταν από τη Δύση! Σε σημείο πλέον σήμερα η πατρίδα μας να έχει πια χάσει μεγάλο μέρος της αυτοσυνείδησής της, αλλά και της εθνικής της κυριαρχίας… Με δυο λόγια κινδυνεύει να «απορροφηθεί» πλήρως από τις δομές της Ε.Ε. και της δύναμης εκείνης που κρύβεται από πίσω της!…

Ο Γέροντας Παΐσιος είχε ερωτηθεί πολλές φορές για το θέμα της ένταξης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Πάντοτε οξύνους και διορατικός, είχε προδεί ήδη από τη δεκαετία του 1980 προς τα πού οδηγούνται τα πράγματα και «έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου» για τις αρνητικές καταστάσεις, που έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια, για να τις βιώσουμε και κατανοήσουμε…

Ας δούμε λοιπόν εν τάχει μερικές ρήσεις του γίγαντα αυτού της σύγχρονης Ελληνορθοδοξίας σχετικά με το μείζον αυτό θέμα. Είπε λοιπόν γενικά για την ΕΟΚ τα παρακάτω δραματικά, που πρέπει να μας βάλουν σε έντονες σκέψεις:

          «Η ΕΟΚ είναι το κράτος του Ισραήλ! Λίγα όμως είναι τα ψωμιά της»!…

Πρόκειται για φοβερή φράση του Γέροντα, που όντως θα όφειλε να μας προβληματίσει πάρα πολύ, ειδικά δε στους δραματικούς και δύσκολους καιρούς που ζούμε σήμερα, με την παγκόσμια οικονομική κρίση και τη δεινή θέση, στην οποία βρέθηκε η Ελλάδα!

Ώστε ο Παΐσιος ήταν ξεκάθαρος, ήδη από τότε: πίσω από την ΕΟΚ βρίσκονται οι Εβραίοι και τα δικά τους πλανητικά συμφέροντα! Προφανώς επειδή θα τους ήταν αδύνατο να κυριαρχήσουν στον κόσμο μέσω του μικρού και ευάλωτου κράτους του Ισραήλ, έφτιαξαν την ψευτο-Ευρωπαϊκή Ένωση, ακριβώς για να μπορέσουν να κατακτήσουν σιγά-σιγά τις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές, να ελέγξουν τον έλεγχο του εμπορίου ανά την υφήλιο, αλλά και να επηρεάσουν τις γενικότερες γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές εξελίξεις… Είναι λοιπόν το κράτος-μαριονέτα του διεθνούς ιουδαϊσμού η Ε.Ε., όπως λέει πεντακάθαρα ο Γέροντας Παΐσιος! Και απ’ αυτήν θα ξεπηδήσει σίγουρα ο μελλοντικός τύραννος όλης της ανθρωπότητας, ο Αντίχριστος…

Να επίσης τι είπε κάποτε ο Παΐσιος για τα μελλοντικά γεγονότα, σε συσχετισμό με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την επιδίωξη του Σατανά να μας «σφραγίσει» (λες και είμαστε… βόδια!), για να μας κάνει υποχείριά του (η μαρτυρία πάρθηκε απ’ το βιβλίο του Παναγιώτη Σωτήρχου «Γέρων Παΐσιος»):

«Τα χρόνια μας είναι δύσκολα και θα χρειασθή να ταλαιπωρηθούμε, ίσως και να μαρτυρήσουμε στην διάρκεια της μπόρας που θα ξεσπάση. Μόνο με πνευματική ζωή θα τα βγάλη κανείς πέρα. Να μην απογοητευόμαστε. Αυτά τα δύσκολα χρόνια είναι μια ευλογία, γιατί μας αναγκάζουν να ζήσουμε πιο κοντά στον Χριστό. Είναι μια ευκαιρία για πιο πολύ αγώνα. Ο πόλεμος τώρα δεν θα είναι με όπλα, αλλά πνευματικός, με τον Αντίχριστο. Θα προσπαθήση να πλανήση ΄΄ει δυνατόν και τους εκλεκτούς΄΄ (Ματθ. ΚΔ΄ 24).

Τα πάντα θα ελέγχονται από το θηρίον, από τις Βρυξέλλες. Μετά από τις κάρτες και την ταυτότητα, θα προχωρήσουν πονηρά στο σφράγισμα. Θα εκβιάζουν τους ανθρώπους να σφραγισθούν στο χέρι ή στο μέτωπο. Μόνον όσοι έχουν σφράγισμα θα μπορούν να αγοράζουν, να πωλούν και να εξυπηρετούνται. Οι πιστοί που θα αρνηθούν, θα ταλαιπωρηθούν. Γι’ αυτό από τώρα να συνηθίσουν να ζουν απλά και, αν μπορούν, να έχουν κανένα χωράφι, λίγα ελαιόδενδρα ή κανένα ζώο για τις ανάγκες της οικογένειάς τους.

Το στρίμωγμα θα διαρκέση τρία-τριάμισι χρόνια. Δεν θα αφήση ο Θεός αβοήθητους τους ανθρώπους… Η Εκκλησία να πάρη μια σωστή θέση. Να διαμαρτυρηθή και να ζητήση από το κράτος τουλάχιστον να μην είναι υποχρεωτική η νέα ταυτότητα. Να εξηγήση και στους πιστούς να καταλάβουν ότι, αν πάρουν νέα ταυτότητα, αυτό είναι πτώση. Πίσω από την ΕΟΚ κρύβεται η δικτατορία των Σιωνιστών. Τέτοια στυγνή δικτατορία μόνον ο διάβολος μπορούσε να σκεφτή. Το σφράγισμα είναι άρνηση.

Ακόμα και η ταυτότητα είναι άρνηση. Όταν έχουν πάνω στην ταυτότητα το σύμβολο του διαβόλου 666 και υπογράφω, άρα το αποδέχομαι αυτό το πράγμα. Είναι άρνηση, ξεκάθαρα πράγματα. Αρνείσαι το Άγιον Βάπτισμα, βάζεις άλλη σφραγίδα, αρνιέσαι την σφραγίδα του Χριστού και παίρνεις του διαβόλου. Άλλο είναι, που έχουν στα νομίσματα το 666 – «απόδοτε τα Καίσαρος Καίσαρι» (Λουκ. Κ΄ 25) – και άλλο η ταυτότητα που είναι κάτι προσωπικό. Ακόμα και αν δεχθή να σφραγισθή κανείς από αδικαιολόγητη άγνοια ή αδαφορία, πάλι χάνει την Θεία Χάρη και δέχεται δαιμονική ενέργεια»…

Να τώρα τι είπε ο Γέροντας Παΐσιος σχετικά με το μέλλον της Ε.Ε., κάτι που προκαλεί σε όλο και περισσότερους Έλληνες μεγάλη αισιοδοξία:

«Στην Ιταλία θα παρουσιασθεί ένας νέος Μουσολίνι, στη Γερμανία ένας νέος  Χίτλερ και η ΕΟΚ θα διαλυθεί! H ΕΟΚ δεν έχει καμία σχέση με την Αμερική. Η Αμερική μοιάζει μ’ έναν αργαλειό, που αφομοιώνει όλα τα κουρέλια, ενώ στην ΕΟΚ υπάρχουν αντιτιθέμενα και διαπλεκόμενα συμφέροντα»…

Ώστε δεν θα έχει μεγάλο μέλλον η περιβόητη «Ένωση» των λαών της Ευρώπης! Άρα, λένε οι πιστοί, τελικά ο Αντίχριστος δεν θα έχει πολύ μέλλον!… Στην αρχή μπορεί μεν να επικρατήσει, θα τυραννήσει για λίγο χρονικό διάστημα τους λαούς της υφηλίου, αλλά στο τέλος θα έρθει θριαμβευτής ο Κύριος, για να συντρίψει το όργανο αυτό του Σατανά και να αποκαταστήσει στον κόσμο την ειρήνη και τη δικαιοσύνη!…

ΠΗΓΗ: makeleio.gr

Λόγοι σοφίας και χάριτος Γέροντος Παϊσίου

Από τη δοκιμασία η τελειότητα. Είναι ανάγκη να δοκιμαζώμεθα για να τελειούμεθα. Οι δοκιμασίες δοκιμάζουν το θεμέλιο των αρετών, την υπομονή. Τελείωση είναι ο άνθρωπος που πλάστηκε κατ’ εικόνα του Θεού, να γίνει καθ’ ομοίωση. Γεννηθέντες κατ’ εικόνα Θεού οφείλουμε να φθάσουμε και στο καθ’ ομοίωση.

Αν δεν υπήρχε λίγος πόνος, αρρώστειες κλπ, θα γίνονταν θηρία οι άνθρωποι, δεν θα πλησίαζαν καθόλου τον Θεό.

Η μεγαλύτερη δύναμη του ανθρώπου έγκειται στο να μπορεί να ομολογεί το σφάλμα του ενώπιον του Κυρίου και να αναμένει πειρασμόν, δηλαδή δοκιμασίες σ’ όλην του την ζωή, μέχρι την τελευταία του πνοή. Ουδεμία σύγκριση της εδώ ζωής προς την αιώνια. Η ασκητική ζωή εδώ στη γη είναι ολιγοχρόνια, αλλά το τίμημα των λίγων αυτών ετών ασκήσεως και πόνου είναι η αιωνιότητα. Γι’ αυτή την ολιγοχρόνια κούραση έρχεται ο Κύριος και μας λέει: Αυτή την ζωή την εξαγοράζω εγώ με την απόλαυση της αιωνιότητας. Υπάρχει λοιπόν σύγκριση των δύο αυτών αμοιβών και απολαυών; Όχι, ασφαλώς.

Ο δυνατός αέρας συνήθως σπάζει και ξερριζώνει τα ευαίσθητα δένδρα που δεν έχουν βαθιές ρίζες. Ενώ όσα έχουν βαθιές ρίζες τα βοηθάει να προχωρήσουν τις ρίζες τους πιο βαθιά.

churchofagianapa.blogspot.com

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑ'Ι'ΣΙΟΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΜΑΓΟΥΣ,ΜΑΓΙΑ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΤΑ!

Αναδημοσίευση από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ τ. Γ΄»

Πηγή:http://www.ierosolymitissa.org

© ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ

ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Οι μαύρες δυνάμεις του σκότους είναι αδύνατες.

Οι άνθρωποι τις κάνουν δυνατές

με την απομάκρυνση τους από τον Θεό,

γιατί έτσι δίνουν δικαιώματα στον διάβολο.

Τα μάγια

Επειδή πολλές φορές σας μίλησα για τον παράδεισο, για τους Αγγέλους και για τους Αγίους, για να βοηθηθείτε, τώρα θα σας πω και λίγα λόγια την κόλαση και για τους δαίμονες, ώστε να γνωρίσετε με ποιους παλεύουμε, πάλι για να βοηθηθείτε.

Ήρθε στο καλύβι μου ένας νεαρός μάγος από το Θιβέτ  και μου διηγήθηκε πολλά από τη ζωή του. Αυτό το παιδί, μόλις απογαλακτίστηκε, το αφιέρωσε ο πατέρας του, σε ηλικία τριών χρονών, σε μια ομάδα τριάντα μάγων ανώτερου βαθμού στο Θιβέτ, για να το μυήσουν στην τέχνη τους. Έφθασε στον ενδέκατο βαθμό μαγείας‡ ο δωδέκατος είναι ο ανώτερος. Δεκαέξι χρονών έφυγε από το Θιβέτ και πήγε στην Σουηδία, για να δει τον πατέρα του. Εκεί συνάντησε τυχαίως έναν ορθόδοξο ιερέα, πολύ πιστό, και του ζήτησε να συζητήσουν. Ο νεαρός μάγος δεν ήξερε καθόλου τι θα πει ιερεύς ορθόδοξος. Στην αίθουσα λοιπόν που κάθισαν να συζητήσουν, άρχισε να του κάνει μερικές από τις μαγείες του, για να δείξει την δύναμη του. Κάλεσε ένα αρχικό(1). δαιμόνιο, τον Μήνα, και του είπε: «Θέλω νερό». Σηκώνεται ένα ποτήρι από την κουζίνα, πηγαίνει μόνο του στην βρύση, ανοίγει η βρύση, γεμίζει, περνάει από την κλειστή τζαμαρία και έρχεται  στην αίθουσα. Το πήρε εκείνος ήπιε. Μετά παρουσίασε στον ιερέα, μέσα στην αίθουσα, όλο το σύμπαν, τον ουρανό, τα αστέρια. Χρησιμοποίησε μαγείες τετάρτου βαθμού και θα προχωρούσε μέχρι τον ενδέκατο βαθμό. Ρώτησε τότε τον ιερέα πώς τα έβλεπε όλα αυτά.  «Ήμουν έτοιμος, μου είπε, να τον σκοτώσω, αν μου έβριζε τον σατανά». Ο ιερεύς όμως δεν του είπε τίποτε. Τότε του λέει ο νεαρός: «Γιατί δεν μου κάνεις κι εσύ σημεία;». «Ο δικός μου Θεός είναι ταπεινός», απάντησε ο ιερεύς και έβγαλε έναν σταυρό και του τον έδωσε να τον κρατήσει. «Κάνε πάλι σημεία», του λέει.  Ο νεαρός κάλεσε τον Μήνα, το αρχικό δαιμόνιο, αλλά ο Μήνας έτρεμε, δεν τολμούσε να πλησιάσει. Καλεί τον Σάταν και εκείνος το ίδιο· έβλεπε τον σταυρό και δεν πλησίαζε. Του είπε μόνο να σηκωθεί να φύγει για το Θιβέτ. Ο νεαρός τότε έβρισε τον Σάταν: «Τώρα κατάλαβα, του είπε, ότι η μεγάλη σου δύναμη είναι μια αδυναμία». Στην συνέχεια κατηχήθηκε κάπως από τον καλό ιερέα, ο οποίος του μίλησε και για τους Αγίους Τόπους, για το Άγιον Όρος κ.λ.π. Έφυγε λοιπόν  από την Σουηδία και πήγε στα Ιεροσόλυμα, όπου είδε το Άγιο Φως. Από εκεί πήγε στην Αμερική, για να βρίσει του σατανιστές που γνώριζε, για να αλλάξουν μυαλό- ο Θεός τον έκανε τον καλύτερο ιεροκήρυκα-, και από κει ήρθε στο Άγιον Όρος.

Ο Καλός Θεός  σκανδαλωδώς τον βοήθησε, επειδή από μικρός είχε αδικηθεί. Κάνετε όμως προσευχή, γιατί τον πολεμούν οι μάγοι με όλους τους δαίμονες. Αφού εμένα πολεμούν, όταν έρχεται να τον βοηθήσω, πόσο μάλλον εκείνον. Του διαβάζουν οι ιερείς εξορκισμούς και ανοίγουν τα χέρια του και τρέχουν αίμα. Το καημένο το παιδί πολύ το ταλαιπωρούν οι δαίμονες, ενώ πρώτα, που είχε φιλία μαζί τους, δεν το πείραζαν, αλλά το βοηθούσαν και το εξυπηρετούσαν. Εύχεσθε. Πρέπει όμως και το ίδιο πολύ να προσέξει, γιατί λέει το ευαγγέλιο ότι τα ακάθαρτο πνεύμα, όταν βγει από τον άνθρωπο, «πορεύεται και παραλαμβάνει μεθ'; εαυτού επτά έτερα πνεύματα πονηρότερα εαυτού, και εισελθόντα κατοικεί εκεί, και γίνεται τα έσχατα του ανθρώπου εκείνου χείρονα των πρώτων».(2)

Οι μάγοι χρησιμοποιούν και διάφορα  «αγιωτικά»

-Γέροντα, τι είναι οι γητευτές;

-Μάγοι είναι. Χρησιμοποιούν τους Ψαλμούς του Δαβίδ, ονόματα Αγίων κ.λ.π. και  ανακατεύουν και επικλήσεις δαιμόνων.  Ενώ δηλαδή  εμείς  διαβάζοντας το Ψαλτήρι επικαλούμαστε την βοήθεια του Θεού και δεχόμαστε την θεία Χάρη, εκείνοι, με τον τρόπο που το χρησιμοποιούν, βρίζουν τον Θεό, αρνούνται την θεία Χάρη, και έτσι τους κάνουν μετά τα δαιμόνια το χατήρι. Μου έλεγαν για ένα παιδί  ότι είχε πάει σε έναν μάγο, για να πετύχει κάτι. Εκείνος του διάβασε κάτι από το Ψαλτήρι και το παιδί πέτυχε αυτό που ήθελε. Έπειτα όμως από λίγο καιρό άρχισε να σβήνει, να λιώνει το φουκαριάρικο. Τι είχε κάνει ο μάγος; Είχε πάρει κάτι ξηρούς καρπούς στα χέρια του και άρχισε να του διαβάζει τον 50^ο Ψαλμό. Όταν έφθασε στον στίχο «θυσία τω Θεώ» (3), πετούσε τους ξηρούς καρπούς, κάνοντας θυσία στους δαίμονες, για να του κάνουν το χατήρι. Έτσι έβριζε τον Θεό με το Ψαλτήρι.

-Γέροντα, μερικοί που ασχολούνται με μαγικά χρησιμοποιούν τον σταυρό, εικόνες ...;

-Ναι, το ξέρω, από'; δω να καταλάβεις τι απάτη κρύβεται πίσω από όσα κάνουν! Έτσι ξεγελιούνται οι καημένοι οι άνθρωποι. Βλέπουν ότι χρησιμοποιούν κεριά, εικόνες κ.λ.π. και τους εμπιστεύονται. Να, μου είπε κάποιος ότι, στην πόλη που μένει, μια Τουρκάλα  έχει βάλει μια εικόνα της Παναγίας πάνω σε μια πέτρα και λέει: "Η πέτρα που βοηθάει τον κόσμο"! δεν λέει η «Παναγία», αλλά «η πέτρα». Οι  Χριστιανοί μπερδεύονται, γιατί βλέπουν την εικόνα της Παναγίας, και μερικοί που έχουν κάποιο πρόβλημα  υγείας τρέχουν εκεί, με τον λογισμό ότι θα βοηθηθούν, και μετά ο διάβολος τους αλωνίζει. Γιατί, όταν η Τουρκάλα λέει ότι η πέτρα βοηθάει τον κόσμο και όχι η Παναγία, από'; κει και πέρα μπαίνει στην μέση ο διάβολος, επειδή αυτό είναι περιφρόνηση της Παναγίας. Απομακρύνεται η Χάρις του Θεού και αρχίζει ο δαιμονισμός. Και τρέχουν οι Χριστιανοί να τους κάνει καλά η πέτρα- η πέτρα και το ταγκαλάκι!-, και τελικά σακατεύονται, γιατί από τον διάβολο τι βοήθεια να έχεις; Αν είχαν λίγο μυαλό θα σκέφτονταν· «Τουρκάλα, Μουσουλμάνα, τι δουλειά έχει με την εικόνα της Παναγίας;. Ακόμη και να έλεγε ότι η Παναγία βοηθάει, αφού είναι Μουσουλμάνα, τι σχέση  έχει με την Παναγία; Πόσο μάλλον τώρα που λέει ότι η πέτρα τους βοηθάει ! είπα σε κάποιον να ενημερώσουν την Μητρόπολη και να λάβουν μέτρα, για να φυλαχθεί ο κόσμος.

-Γέροντα, ο κόσμος μας ζητάει φυλαχτά.

-Καλύτερα να δίνετε σταυρουδάκια, όταν σας ζητούν φυλαχτό. Μην κάνετε φυλαχτά, γιατί και οι μάγοι τώρα κάνουν φυλαχτά, αλλά μέσα έχουν διάφορα μαγικά. Βλέπουν οι άνθρωποι την εικόνα  ή τον σταυρό και μπερδεύονται. Να, πριν από μέρες μου έφεραν ένα φυλαχτό από έναν Τούρκο Ιμπραήμ, που είχε και σταυρό κεντημένο επάνω. Έχω μάθει για  έναν αθεόφοβο ότι τυλίγει διάφορες εικονίτσες και μέσα βάζει τρίχες, ξυλάκια, καρφίτσες, χάνδρες (4) κλπ.. Όταν η Εκκλησία τον ήλεγξε, είπε: «είμαι μέντιουμ», γιατί είναι ελεύθερα τα μέντιουμ, και έτσι κάνει ό,τι θέλει. Είπα σε κάποιον που είχε πάθει ζημιά από αυτόν: «Να πας να εξομολογηθείς γιατί δέχεσαι επιδράσεις δαιμονικές».  Πήγε, εξομολογήθηκε. Έρχεται μετά και μου λέει: «Δεν ένοιωσα καμία διαφορά». «Βρε, μήπως έχεις τίποτε επάνω σου απ'; αυτόν τον πλανεμένο;», τον ρωτάω. «Ναι μου λέει, έχω ένα μικρό κουτάκι σαν μικρό Ευαγγέλιο». Το παίρνω, το ανοίγω και βρίσκω μέσα διάφορες εικονίτσες τυλιγμένες. Ξετυλίγω-ξετυλίγω και πιο μέσα είχε κάτι χάντρες, κάτι τρίχες, κάτι σαν ξύλα! Το πήρα και ελευθερώθηκε ο άνθρωπος. Βλέπεις τi τεχνίτης είναι ο διάβολος!

Φορούν οι καημένοι άνθρωποι κάτι τέτοια φυλαχτά, δήθεν για να βοηθηθούν, και ταλαιπωρούνται. Aυτά πρέπει να τα κάψουν και να παραχώσουν την στάχτη ή να τα πετάξουν στην θάλασσα και να πάνε να εξομολογηθούν. Είχε έρθει στο Καλύβι ένας νεαρός που είχε πολλά προβλήματα και βασανιζόταν σωματικά και ψυχικά πάνω από τέσσερα χρόνια. Ζούσε αμαρτωλή ζωή  και τον τελευταίο καιρό είχε κλεισθεί στο σπίτι του‡ δεν ήθελε να βλέπει άνθρωπο. Δύο φίλοι του, που έρχονταν τακτικά στο Άγιον Όρος, τον έπεισαν μετά από πολλές δυσκολίες να τον πάρουν μαζί του στο Όρος, με σκοπό να τον φέρουν στο Καλύβι. Στην διαδρομή από την Ουρανούπολη μέχρι την Δάφνη, κάθε φορά που το καράβι έπιανε σε σκάλα μοναστηριού, ο νεαρός σωριαζόταν κάτω. Οι φίλοι του με τους πατέρες που ήταν στο καράβι προσπαθούσαν να τον συνεφέρουν λέγοντας την ευχή. Με πολύ δυσκολία έφτασαν στον Καλύβι. Ο καημένος μου άνοιξε την καρδιά του, μου μίλησε για την ζωή του. Είδα ότι βασανιζόταν από κάποια δαιμονική επήρεια. Του είπα να πάει να εξομολογηθεί εκεί σε έναν πνευματικό, να κάνει ό,τι του πει, και θα γίνει καλά. Πράγματι πήγε και εξομολογήθηκε. Όταν μπήκαν στο καράβι για να επιστρέψουν, είπε στου φίλους του ότι ο πνευματικός του είπε να πετάξει στην θάλασσα το φυλαχτό  που του είχε δώσει κάποιος γνωστός του και το φορούσε επάνω του, αλλά του ήταν αδύνατο να το κάνει. Όσο και αν οι φίλοι του  τον παρακαλούσαν να σηκωθεί να το πετάξει, εκείνος έμενε σαν άγαλμα. Δεν μπορούσε να σηκωθεί από το κάθισμα. Τότε  τον έπιασαν και με πολύ κόπο τον έβγαλαν έξω στο κατάστρωμα. Με την βοήθεια τους ο νεαρός κατάφερε να βγάλει το φυλαχτό και να το αφήσει να πέσει στην θάλασσα, γιατί δεν είχε την δύναμη να το πετάξει. Αμέσως αισθάνθηκε να ελευθερώνονται τα χέρια του και το ταλαιπωρημένο σώμα του απέκτησε δύναμη, άρχισε από την χαρά του να χοροπηδά στον  διάδρομο γεμάτος ζωντάνια και να δοκιμάζει την δύναμη των χεριών του στα σίδερα και στα τοιχώματα του πλοίου.

Όσοι ασχολούνται με μάγια λένε και πολλά ψέματα

-Γέροντα, οι μάγοι έχουν κάποια πληροφορία;

-Έχουν πληροφορία από τον διάβολο, αλλά λένε και πολλά ψέματα. Κι εσείς να προσέχετε εκεί στο αρχονταρίκι. Πρέπει να ελέγχετε την κατάσταση. Να βλέπετε τι άνθρωποι είναι αυτοί που έρχονται, γιατί μπορεί να έρθει και κανένας που ασχολείται με μαγικά. Σας φαίνεται παράξενο; Σε μια αγρυπνία εδώ ήρθαν δύο άτομα που ασχολούνταν με μαγικά. Πλησίαζαν τους ανθρώπους και τους έλεγαν διάφορα. Έλεγαν και ψέματα ότι έχουν σχέση και με τον Καντιώτη. Σε μια γυναίκα είπαν: «Σου έχουν κάνει μάγια. Θα'; ρθούμε στο σπίτι σου, να τα λύσουμε με έναν σταυρό που έχουμε». Έρχονται στην αγρυπνία, μιλούν και λίγο πνευματικά, οπότε σου λένε οι άλλοι: «αφού έρχονται στην αγρυπνία, είναι πιστοί άνθρωποι», και ανοίγουν την καρδιά τους.

Πώς μπερδεύουν τον κόσμο με τα ψέματα που λένε! Για να ξεγελάσει κάποιος μια κοπέλα της είπε: «Ο πατήρ Παΐσιος είδε όραμα ότι θα σε παντρευτώ‡ πάρε να φορέσεις αυτό χωρίς να εξετάσεις τι είναι», και της έδωσε κάτι που ήταν μαγικό αλλά εκείνη ευτυχώς δεν το φόρεσε. «Καλά ο πατήρ Παΐσιος με τέτοια ασχολείται!», είπε και πιάνει και μου γράφει ένα γράμμα, τέσσερις σελίδες με πυκνά γράμματα, γεμάτο βρισιές. Τέτοιο βρισίδι! «Δεν πειράζει, λέω, βρίσε με. Χαλάλι να γίνει το βρισίδι, αφού δεν ξεγελάστηκες να φορέσεις αυτό το σατανικό!».

-Σας ήξερε, Γέροντα;

-Όχι δεν με ήξερε. Κι εγώ δεν τους ήξερα, ούτε αυτήν ούτε εκείνον.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1. Αρχικός: ανώτερος, ηγεμονικός. Ένας από τους αρχηγούς των δαιμόνων. Οι δαίμονες κατά τους Πατέρες, συγκροτούν στρατιές.

2.  Ματθ.12,45.

3. Ψαλμ.50,19.

4. Ο 61^ος κανόνας της Στ΄ Οικουμενικής Συνόδου ορίζει να αφορίζονται οι «Φυλακτήριοι», δηλαδή οι μάγοι που κατασκευάζουν  «φυλακτήρια» (= φυλακτά), στα οποία βάζουν δαιμονικά σύμβολα ή διάφορα αντικείμενα (τρίχες, νύχια, κοκκαλάκια φιδιού ή νυχτερίδας κ.λπ.). σ'; αυτά έχουν μεταδώσει προηγουμένως με μαγιές πράξεις, που γίνονται με επικλήσεις δαιμόνων, δαιμονική ενέργεια.

Η βοήθεια των Αγίων

- Γέροντα, πώς αισθάνεται ο Άγιος Αρσένιος τώρα που απέκτησε ναό;

- Χαρά αισθάνεται, γιατί απέκτησε μαντρί και έβαλε μέσα τα πρόβατά του, για να τα προστατεύη.

- Ο κόσμος, Γέροντα, ύστερα από την αναγνώριση ενός Αγίου βοηθιέται περισσότερο;

- Φυσικά βοηθιέται. Οι Άγιοι, όταν αναγνωρίζωνται από την Εκκλησία, αισθάνονται υποχρέωση να μας βοηθούν? αναγκάζονται κατά κάποιον τρόπο να βοηθούν περισσότερο, αλλά και ο Θεός τους στέλνει να βοηθούν τον κόσμο.

- Μπορεί, Γέροντα, ένας Άγιος να ζητήση από τον Θεό να τιμούν οι άνθρωποι την μνήμη του;

- Όχι, οι Άγιοι δεν ζητούν τέτοια πράγματα. Δεν λένε στον Θεό: «Θεέ μου, να τιμούν οι πιστοί την μνήμη μου, για να τους βοηθάς», ή «όσους τιμούν την μνήμη μου, αυτούς μόνο να βοηθάς», αλλά λένε: «Θεέ μου, επειδή τιμούν την μνήμη μου, αντάμειψέ τους».

- Γέροντα, στον Ευαγγελιστή Ιωάννη νιώθω περισσότερη ευλάβεια παρά στην Αγία μου.

- Η Αγία σου πάντως δεν ζηλεύει, γιατί αγαπάς και ευλαβείσαι περισσότερο τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο? όχι μόνον επειδή πρέπει να τον ευλαβήσαι ως Προστάτη του Ησυχαστηρίου, αλλά και Προστάτης σας να μην ήταν , η Αγία σου, όπως και όλοι οι Άγιοι, χαίρονται, όταν είμαστε συνδεδεμένοι με οποιοδήποτε Άγιο, για να βοηθιώμαστε.

Οι Άγιοι είναι άγιοι και δεν έχουν ανθρώπινα πάθη, ανθρώπινες μικρότητες. Ο καθένας μας όπως νιώθει, έτσι και βοηθιέται. Μπορεί κάποιος να ζητάη κάτι από έναν μεγάλο Άγιο και να βοηθιέται, μπορεί κάποιος να ζητάη κάτι άλλο από έναν μικρό Άγιο και πάλι να βοηθιέται , γιατί η δύναμη του Θεού είναι που ενεργεί.

- Γέροντα, όταν κάποιος έχη ευλάβεια σε έναν Άγιο, τι έχει συμβή;

- Για να έχη ιδιαίτερη ευλάβεια σε κάποιον Άγιο, πρέπει ο Άγιος να του έχη μιλήσει μέσα του με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Καθένας από κάποιο γεγονός που του έχει συμβή με την βοήθεια ενός Αγίου, έχει και μια ιδιαίτερη αγάπη στον Άγιο αυτόν. Μπορεί να είναι σοβαρό αυτό το γεγονός, μπορεί να είναι και απλό. Να, εγώ επειδή από μικρός πήγαινα στο Εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας, εκεί στην Κόνιτσα, έχω σε μεγάλη ευλάβεια την Αγία Βαρβάρα.
Η Αγία με βοήθησε και στον στρατό, όταν με πήραν στους ασυρματιστές, ενώ ήμουν αγράμματος? με βοήθησε ύστερα και στο Σανατόριο μετά την εγχείριση στους πνεύμονες. Τότε οι γιατροί μου είχαν πει ότι, μόλις θα καθάριζε οι πνεύμονας, θα αφαιρούσαν τα λάστιχα και το μηχάνημα. Και ενώ θα τα έβγαζαν σε πέντε μέρες , είχαν περάσει είκοσι πέντε μέρες και δεν τα είχαν αφαιρέσει, και υπέφερα πολύ. Το Σάββατο 3 Δεκεμβρίου περίμενα τους γιατρούς , για να με ελευθερώσουν από το μαρτύριο αυτό, αλλά δυστυχώς δεν φάνηκαν.
Την Κυριακή το πρωί, που ήταν η μνήμη της Αγίας Βαρβάρας, λέω: «Αν ήταν να βοηθήση η Αγία, έπρεπε να είχε βοηθήσει. Οι γιατροί έφυγαν. Σήμερα, Κυριακή, αποκλείεται να έρθουν. Τώρα ποιος θα μου βγάλη τα λάστιχα;». Είπα και κανα-δυό λόγια με παράπονο: «Εγώ άναβα τα καντήλια τόσες φορές στο Εκκλησάκι τα καντήλια της Αγίας, τί καντηλήθρες, τί λάδια πήγαινα, ,το καθάριζα, το βόλευα. Δυό λάστιχα να μη μου βγάλουν;». Μετά όμως σκέφθηκα: «Φαίνεται, θα λύπησα την Αγία Βαρβάρα, και γι’ αυτό δεν φρόντισε να μου τα βγάλουν». Ξαφνικά ακούω θόρυβο. «Τι γίνεται; λέω, κάποιος έπαθε κάτι;». «Έρχονται οι γιατροί», μου λένε. Δεν ξέρω τι τον έπιασε τον διευθυντή και είπε στους γιατρούς πρωί-πρωί: «Να πάτε να βγάλετε τα λάστιχα του καλόγερου!». Μπαίνουν στον θάλαμο και μου λένε: «Έχουμε εντολή να βγάλουμε τα λάστιχα». Της … κακοφάνηκε της Αγίας Βαρβάρας, γιατί είπα κανα-δυό λόγια με παράπονο! Πρέπει να γκρινιάξης λίγο! Αλλά καλύτερα είναι να μην γκρινιάζης ?έχει αρχοντιά, άμα δεν γκρινιάζης.

Βλέπεις, ένας Άγιος άλλοτε δίνει αμέσως ό,τι του ζητάμε και άλλοτε το δίνει αργότερα. Άλλοτε ακούει τον προσευχόμενο, γιατί βρίσκεται σε καλή πνευματική κατάσταση, και άλλοτε, γιατί κλαίει και γκρινιάζει σαν μικρό παιδί.

- Γέροντα, μπορεί ένας Άγιος να με αποστραφή λόγω της άσχημης πνευματικής μου καταστάσεως;

- Όχι, ευτυχώς οι Άγιοι δεν το κάνουν αυτό. Αλλοίμονό μας , αν το έκαναν. Αν δεν μας βοηθούσαν , θα ήμασταν χαμένοι. Σκεφθήτε? εκείνοι είναι επάνω στον Ουρανό και αγάλλονται, κι εμείς είμαστε εδώ κάτω και ταλαιπωρούμαστε . Έτσι, όταν ζητάμε κάτι, είναι λίγο… άδικο να μη μας ακούν!

- Αν, Γέροντα, κάνουμε προσευχή και ζητήσουμε την βοήθεια των Αγγέλων και όλων των Αγίων, όλοι μαζί πρεσβεύουν στον Θεό για μας; Ενώνονται οι προσευχές τους;

- Καθένας βοηθάει, αν χρειάζεται να βοηθήση, αν μας ωφελή δηλαδή.

- Γέροντα, όταν βοηθιέμαι από έναν Άγιο , να το λέω στις αδελφές;

- Όχι, μόνο στην Γερόντισσα να το λες και να νιώθης πολλή ευγνωμοσύνη. Δεν έχει δικαίωμα ένας Άγιος να σου προσφέρη κάτι; Πως σας οικονομούν οι Άγιοι! Από πόσα βραχυκυκλώματα σας γλυτώνουν!

- Τι είδατε , Γέροντα, και το λέτε αυτό;

- Θα μπορούσα να σας πω πολλά, αλλά είναι πολλά! Ένα μόνο σας λέω, ότι οι Άγιοι έχουν βαλθή να μας παλαβώσουν!

Από το βιβλίο: « ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ - ΛΟΓΟΙ ζ΄

Γ. Παΐσιος: Όταν καλοπερνάς στη γη, κάτι δεν πάει καλά με τον εαυτό σου

Παρά τα φαινόμενα και την αναξιότητα των μοναχών και κληρικών, η Εκκλησία είναι ακένωτη πηγή θαυμάτων.Παίρνει νερό και το κάνει Αγιασμό· παίρνει ψωμί και κρασί και το κάνει Θεία Ευχαριστία· παίρνει τον άνθρωπο χώμα και τον κάνει Θεό!

Διαβάστε περισσότερα...

Ο Θεός είναι υποχρεωμένος να βοηθά

Μαρτυρία του κ. Ταμιωλάκη Ελευθερίου από την Κρήτη:
«Βρέθηκα κάποτε σε δύσκολη θέση εξ αιτίας των πολλών μου υποχρεώσεων, και πήγα να δω τον Γέροντα για να με στηρίξη.

Μέσα στα χιόνια με πολύ άσχημο καιρό έφθασα και χτύπησα την πόρτα.

Διαβάστε περισσότερα...

Γέροντας Παΐσιος: «Εκ του υστερήματος…»

Γέροντα, ο Απόστολος Παύλος λέει: «Ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός». Εγώ πιέζω τον εαυτό μου, για να δώσω, ή να κάνω κάποιο καλό.
Είμαστε παιδιά του Θεού και είναι καθήκον μας να κάνουμε το καλό, γιατί ο Θεός είναι όλος αγάπη. Είδες η χήρα που φιλοξένησε τον προφήτη Ηλία; Ειδωλολάτρης ήταν, αλλά τί αγάπη είχε μέσα της!

Διαβάστε περισσότερα...