Γέροντα, μπορεί κανείς να διατηρή μέσα του την μνήμη του Θεού, χωρίς να λέη την ευχή;
– Αν λέη με τον λογισμό του: «Πόσο μακριά βρίσκομαι από τον Θεό! Τί πρέπει να κάνω, για να πάω πιο κοντά Του;», από αυτό έρχεται και η μνήμη του Θεού, έρχεται και η ευχή. Να προσπαθήσης να αισθάνεσαι πάντοτε την παρουσία του Χριστού, της Παναγίας, των Αγίων, και να κινήσαι σαν να είναι παρόντες. Γιατί πράγματι είναι παρόντες, άσχετα αν εμείς δεν τους βλέπουμε με τα σωματικά μάτια. Να τα ανάγης όλα στον Θεό και να λές: «Ο Θεός με παρακολουθεί. Άραγε αυτό που κάνω τώρα είναι αρεστό στον Θεό; Τί να κάνω, για να Τον ευαρεστήσω; Τί πρέπει να αποφύγω, για να μην Τον στενοχωρήσω;». Σιγά‐σιγά αυτό θα γίνη κατάσταση μέσα σου. Θα σκέφτεσαι τον Θεό και θα κάνης το πάν, για να Τον ευχαριστήσης. Έτσι αναπτύσσεται και αυξάνει η αγάπη προς τον Θεό, γλυκαίνεται ο νούς και η καρδιά, και μένουν συνεχώς στην ευχή χωρίς κόπο.
Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου.!
Γιατί, Γέροντα, μερικές φορές, το ίδιο περιστατικό ένας το θεωρεί ευλογία και άλλος δυστυχία;
– Καθένας το ερμηνεύει ανάλογα με τον λογισμό του. Το κάθε πράγμα μπορείς να το δής από την καλή του πλευρά ή από την κακή του πλευρά. Είχα ακούσει το εξής περιστατικό:
Σε ένα μοναστήρι που βρισκόταν σε κατοικημένη περιοχή είχαν τυπικό να κάνουν εσπερινό και όρθρο τα μεσάνυχτα και πήγαιναν και κοσμικοί, γιατί το μοναστήρι ήταν περιτριγυρισμένο από σπίτια που σιγά‐σιγά είχαν χτισθή εκεί κοντά.
Μια φορά ένας αρχάριος νέος μοναχός ξέχασε το κελλί του ανοιχτό και μπήκε μέσα μια γυναίκα. Όταν το έμαθε, στενοχώρια, κακό! Ώ, μολύνθηκε το κελλί! Τρομερό, χάθηκε ο κόσμος!
Παίρνει οινόπνευμα, ρίχνει στο πάτωμα και βάζει φωτιά, για να το απολυμάνη! Παραλίγο να κάψη το μοναστήρι. Το πάτωμα του κελλιού του το έκαψε, τον λογισμό του όμως δεν τον έκαψε. Εκείνον έπρεπε να κάψη, γιατί το κακό στον λογισμό του βρισκόταν. Αν έφερνε καλό λογισμό και έλεγε ότι η γυναίκα μπήκε στο κελλί από ευλάβεια, για να ωφεληθή, για να πάρη χάρη και να αγωνισθή και αυτή στο σπίτι της, θα αλλοιωνόταν πνευματικά και θα δόξαζε τον Θεό. Από την ποιότητα των λογισμών ενός ανθρώπου φαίνεται η πνευματική του κατάσταση.
Οι άνθρωποι κρίνουν τα πράγματα ανάλογα με το περιεχόμενο που έχουν μέσα τους. Αν δεν έχουν πνευματικό περιεχόμενο, βγάζουν λάθος συμπεράσματα και αδικούν τον άλλον.
Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικός Αγώνας» ‐
Η θεϊκή χαρά έρχεται με το δόσιμο
– Γέροντα, κάθε άνθρωπος που ζη κατά Θεόν έχει πνευματική χαρά;
– Φυσικά! Για να χαίρεται κανείς αληθινά, πνευματικά, πρέπει να αγαπάη καί, για να αγαπάη, πρέπει να πιστεύη. Δεν πιστεύουν οι άνθρωποι και γι᾿ αυτό δεν αγαπούν, δεν θυσιάζονται και δεν χαίρονται. Αν πίστευαν, θα αγαπούσαν, θα θυσιάζονταν και θα χαίρονταν. Από την θυσία βγαίνει η μεγαλύτερη χαρά.
– Γέροντα, χαίρεσαι, όταν αγαπάς.
– Όχι, ανάποδα το είπες!
Όταν αγαπάς, χαίρεσαι. Και όταν αυξηθή η αγάπη, τότε ο άνθρωπος δεν ζητάει την χαρά για τον εαυτό του, αλλά θέλει να χαίρωνται οι άλλοι. – Δηλαδή, Γέροντα, η χαρά απορρέει από κάπου, ενώ η αγάπη υπάρχει από μόνη της;
– Έτσι είναι· η αγάπη υπάρχει από μόνη της, ενώ η χαρά πηγάζει από την αγάπη.
Όταν δίνης την αγάπη, τότε έρχεται η χαρά. Δίνει αγάπη ο άνθρωπος και δέχεται χαρά· ανταμείβεται δηλαδή με την χαρά που νιώθει. Βλέπεις, κάποιος παίρνει ένα πράγμα που του δίνουν και χαίρεται γι᾿ αυτό το ένα. Άλλος τα δίνει όλα και χαίρεται για όλα.
Η χαρά που νιώθει ο άνθρωπος, όταν παίρνη, είναι χαρά ανθρώπινη. Ενώ η χαρά που νιώθει, όταν δίνη, είναι θεϊκή. Η θεϊκή χαρά έρχεται με το δόσιμο!
Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη και Αρετές» - 156 -
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου