Η ΜΕΡΙΜΝΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, ΔΙΑ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΑ ΤΕΚΝΑ ΑΥΤΗΣ!!!
Όταν ήµουν στην Ιερά Μονή Φιλοθέου, µία φορά, αμέσως μετά την αγρυπνία της Παναγίας, µ’ έστειλε ένας Προϊστάμενος να πάω ένα γράμμα στην Ι. Μονή Ιβήρων. Ύστερα, έπρεπε να πάω κάτω στον αρσανά της Μονής και να περιμένω ένα γεροντάκι που θα ερχόταν µε το καραβάκι, γιά να το συνοδεύσω στο Μοναστήρι µας (απόσταση μιάμιση ώρα µε τα πόδια).
Ήμουν από νηστεία και από αγρυπνία. Τότε την νηστεία του Δεκαπενταυγούστου την χώριζα ως εξής:
Μέχρι της Μεταµορφώσεως δεν έτρωγα τίποτε!
Την ημέρα της εορτής της Μεταµορφώσεως, έτρωγα.
Και μετά, μέχρι την εορτή της Κοιμήσεως της Παναγίας, πάλι δεν έτρωγα τίποτε!
Έφυγα, λοιπόν, αμέσως μετά την αγρυπνία και ούτε σκέφθηκα να πάρω μαζί µου λίγο παξιµάδι. Έφθασα στην Ιερά Μονή Ιβήρων, έδωσα το γράµµα και κατέβηκα στον αρσανά, γιά να περιµένω το καραβάκι. Θα ερχόταν κατά τις τέσσερις το απόγευμα, αλλά αργούσε να έλθη…
Άρχισα εν τω μεταξύ να ζαλίζωµαι...
«ΜΕΤΑ ΟΣΙΟΥ ΟΣΙΟΣ ΕΣΗ» (Ψαλμ.ΙΖ΄26΄)!!!
<<Οι παρέες, πολύ επηρεάζουν τα παιδιά!
Εγώ, όταν ήμουν μικρός, είχα μέσα στη φύση μου την αγάπη. Κάποτε, ένας αδελφός μου, σκότωσε ένα πουλάκι και εγώ στενοχωρήθηκα πολύ και τον μάλωσα. Πήρα μετά το πουλάκι και το έθαψα με κλάματα.
Εκείνο το διάστημα έκανα παρέα με παιδιά της ηλικίας μου. Πηγαίναμε στο δάσος, προσευχόμασταν, διαβάζαμε Συναξάρια, νηστεύαμε! Μετά, οι μητέρες τους άρχισαν να μην τα αφήνουν να έρχωνται μαζί μου. «Μην κάνετε παρέα με αυτόν», τους έλεγαν... Οπότε με άφησαν και ένοιωθα μόνος…
Με κορόϊδευαν κιόλας: «Καλόγερο από εδώ», με έλεγαν, «καλόγερο από εκεί», μου είχαν κάνει την ζωή μαρτύριο... Έφθασα κάποτε σε σημείο, που δεν μπορούσα να ανθέξω την κοροϊδία.
Τότε, είπα και εγώ: «Θα πάω με τα μεγαλύτερα παιδιά και θα υποκρίνωμαι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου