Έχω παρατηρήσει ότι, όταν ό άνθρωπος άδικηθή καί έφαρμόση την θεία δικαιοσύνη, ό Θεός τον δικαιώνει ακόμη καί σ' αυτήν τήν ζωή.
Θυμάμαι, στον στρατό, μετά τόν πόλεμο, είχε έρθει ό στρατηγόςνά δώση παράσημα. Έγώ εκείνη τήν ήμερα έλειπα. Όταν φώναξε τό όνομα μου, βγήκε ένας πού ήταν άπό τήν Θεσσαλία καί πήρε εκείνος τό παράσημο. Οι άλλοι στρατιώτες δέν μίλησαν, γιατί τότε είχε φυλάκιση, αν έλεγες ψέματα. Όταν έφυγε ό στρατηγός, εκείνος κρύφτηκε, γιατί οι άλλοι θά τόν σκότωναν στό ξύλο.
Όταν επέστρεψα, φοβόταν καί άπό μένα. Ήρθε άπό έδώ-άπό έκεΐ, οπότε μοϋ είπε: ¨Νά μέ συγχώρεσης, έκανα αυτό κι αυτό. ¨Καλά έκανες καί τό πήρες, τοϋ είπα τί νά τό έκανα εγώ;. Τό φορούσε ύστερα στίς παρελάσεις. Μετά άπό σαράντα χρόνια έρχεται εδώ στό Μοναστήρι ό στρατάρχης της Πρώτης Στρατιάς από τήν Θεσσαλία καί μοϋ φέρνει ένα παράσημο τοϋ Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όταντό είδα, μοϋ ήρθε νά γελάσω. Μετά άπό σαράντα χρόνια! Μοϋ έκανε εντύπωση: άπό τήν Θεσσαλία ήταν εκείνος ό στρατιώτης, άπό τήν Θεσσαλία ήρθε καί ό στρατάρχης! Βλέπετε πώς γίνεται!
Ένώ, όταν ζητάμε νά δικαιωθούμε, χάνουμε τελικά καί αυτά εδώ, άλλα καί εκείνα πού μάς ετοιμάζει ό Χριστός γιά τήν άλλη ζωή, αν αδικηθούμε.
Γιά χαμένα πράγματα δηλαδή χάνουμε τά σπουδαιότερα, τά αιώνια.
Γιατί αυτά έδώ έτσι κι αλλιώς χαμένα είναι, τί νά τά κάνουμε;

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου