Στον τάφο του πατέρα Παΐσιου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης

Του Λευτέρη Ζαβλιάρη
Μόλις λίγο έξω από το γνωστό, για το μεταλλικό του νερό, χωριό της Σουρωτής, το Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου κρύβει έναν πραγματικό θησαυρό για την περιοχή αλλά και τον Χριστιανισμό, που δεν είναι άλλος από το γέροντα Παΐσιο. Η ζωή του, ο μοναχισμός, τα θαύματα και όσα έχει πει και πράξει ζωντανεύουν σε μια επίσκεψη στο γυναικείο μοναστήρι, όπου από το 1994 ο αγιορείτης μοναχός αναπαύεται. Όπως αναφέρουν οι εκκλησιαστικές μελέτες πρόκειται για μια από τις σύγχρονες ιερές μορφές της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας, με διεθνή μάλιστα ακτινοβολία, κάτι που αποδεικνύεται έμπρακτα από το πλήθος προσκυνητών που καταφθάνουν καθημερινά στη Μονή όπου βρίσκεται ο τάφος του προκειμένου να προσκυνήσουν.
Προσκυνητές από την κοντινή Θεσσαλονίκη που απέχει μόλις 28 χιλιόμετρα, από τη Μακεδονία, την Αθήνα, την Πελοπόννησο, τα νησιά, την Κρήτη, αναζητούν το χώρο ανάπαυσης του γέροντα Παΐσιου. Η φήμη του βέβαια έχει ξεπεράσει και τα όρια της Ελλάδας, καθώς προσκυνητές από τις χώρες των Βαλκανίων όπου επικρατεί το Ορθόδοξο δόγμα, αλλά και από τη Ρωσία και την Ουκρανία περνούν από το Ιερό Ησυχαστήριο για να προσκυνήσουν τον τάφο του γέροντα. Είναι χαρακτηριστικό ότι το μοναστήρι επισκέπτονται τα τελευταία χρόνια ακόμα και Τούρκοι, έχοντας ακούσει για την ευλογία που προσφέρει γέροντας, ακόμα και τώρα που δεν βρίσκεται στη ζωή.
Η «K» πήγε μέχρι τη Σουρωτή, το Ιερό Ησυχαστήριο, αλλά και το χωριό, όπου συνομίλησε με τους κατοίκους για το φαινόμενο του πατέρα Παϊσίου, συναντώντας μάλιστα και έναν από τους πιο συχνούς συνομιλητές του γέροντα, τον Άγγελο Μπεσδεμιώτη, που πριν από το θάνατο του πατέρα Παϊσίου είχε γνωρίσει στο πρόσωπο του «παππούλη», όπως τον αποκαλεί, την αγιοσύνη που έκρυβε.
«Τον έζησα σαν πατέρα»

Άγγελος Μπεσδεμιώτης

Στο καφενείο του χωριού της Σουρωτής αναζητούμε κάποιον ο οποίος μπορεί να μας μιλήσει για τη ζωή του γέροντα Παϊσίου στο Ησυχαστήριο πλησίον του χωριού. Όταν ρωτάμε όλοι δείχνουν τον Άγγελο Μπεσδεμιώτη, έναν συνταξιούχο που εργαζόταν όλα τα χρόνια τη ζωής του ως μηχανικός στο εργοστάσιο μεταλλικού νερού των πηγών της Σουρωτής, όπως και οι περισσότεροι κάτοικοι. Όταν είχε ελεύθερο χρόνο βοηθούσε στις αγροτικές εργασίες πάνω στο μοναστήρι. «Πήγαινα συχνά στο μοναστήρι για να κάνω διάφορες δουλειές, αγροτικές κυρίως. Είχα ένα μικρό τρακτέρ και σκάλιζα το χώμα. Μετά τη δουλειά κατέβαινα και πίναμε καφέ με το πατέρα», αναφέρει στην «Κ». Όταν τον ρωτάμε τι κουβέντιαζαν στις συζητήσεις τους, ο κ. Μπεσδεμιώτης εξηγεί πως του έλεγε διάφορα πράγματα, τα περισσότερα από τα οποία δεν μπορεί να τα πει γιατί είναι προσωπικά. «Έχω μεγάλη εμπειρία από τα λεγόμενα του γέροντα. Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Κάθε φορά που το λέω συγκινούμαι. Η αδερφή μου είχε ένα πρόβλημα τότε. Δόξα τω Θεώ τώρα έχει 30 χρόνια που είναι μια χαρά. Οι γιατροί την είχαν ξεγράψει. Δόξα τω Θεώ ο παππούλης την έσωσε», αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Μπεσδεμιώτης, μη μπορώντας να συγκρατήσει τη συγκίνηση του.
Όπως λένε οι συγχωριανοί του, πριν το θάνατο του γέροντα δεν είχαν καταλάβει ακόμα την αγαλλίαση που ένιωθε κάποιος κάθε φορά που συζητούσε μαζί του, όταν ερχόταν στο μοναστήρι από το Άγιο Όρος όπου βρισκόταν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. «Τον γέροντα τον γνώριζα χρόνια και έχει βοηθήσει πάρα πολύ και εμένα και πολύ κόσμο ακόμα. Τον έζησα σαν πατέρα, ό,τι είχα και δεν είχα, όλα μου τα προβλήματα μου τα έλυνε ο πατέρας. Μου έλεγα πάρα πολλά, αλλά είπα να μην τα βγάλω έξω. Και αυτά που σας είπα τώρα τα έφερε η στιγμή», λέει χαρακτηριστικά ο «φίλος του γέροντα» όπως συνηθίζουν να τον αποκαλούν οι συγχωριανοί του.
 «Ευλογία για τον τόπο»

π. Γεώργιος

Η σύνδεση του ονόματος του πατέρα Παϊσίου με το χωριό της Σουρωτής έχει εξελιχθεί σε μια ευλογία για τον τόπο, αφού πέραν από την παραγωγή του μεταλλικού νερού που έχει δώσει και δίνει εργασία στους ντόπιους, είναι παράλληλα και ένα προσκυνηματικός προορισμός που την έχει κάνει παγκοσμίως γνωστή. «Ο πάτερ Παΐσιος είναι μια μεγάλη ευλογία πανορθόδοξα βέβαια, αλλά και εξαιρετικά και για τη δική μας την περιοχή εδώ στη Σουρωτή. Προσκύνημα έρχεται όχι μόνο από την Ελλάδα, αλλά έρχονται και από άλλες ορθόδοξες χώρες, ιδιαίτερα από τα Βαλκάνια αλλά και από τη Ρωσία, την Ουκρανία», αναφέρει χαρακτηριστικά ο π. Γεώργιος, εφημέριος τα τελευταία χρόνια στη Σουρωτή. Όπως μας λέει ο ιερέας του χωριού, είναι χαρακτηριστικό «ότι τα γκρουπ Ρώσων τουριστών που πηγαίνουν προς τη Χαλκιδική για διακοπές περνούν απαραιτήτως από εδώ και όταν πηγαίνουν αλλά και στην επιστροφή». Σύμφωνα με τον ιερέα, η ευλογία που προσφέρει το προσκύνημα στο μοναστήρι είναι κάτι σημαντικό και οφθαλμοφανές, αφού ο κόσμος φεύγει συγκινημένος. «Υπάρχει βίωμα και θαύματα, τα οποία φυσικά περιγράφονται σε βιβλία και φυσικά αναμένουμε την ιεροκατάταξη του Οσίου Παΐσιου, δηλαδή την πιστοποίηση του πραγματικού γεγονότος ότι είναι Άγιος, κάτι για το οποίο δεν υπάρχει αμφιβολία», εξηγεί ο π. Γεώργιος.
Το αδιαχώρητο
Η προσέλευση των προσκυνητών στο μοναστήρι όπου αναπαύεται ο π. Παΐσιος είναι καθημερινή. Μάλιστα, πολλοί είναι εκείνοι που έρχονται από πολύ μακριά και δεν γνωρίζουν τις ώρες προσέλευσης στην Ιερά Μονή, με αποτέλεσμα να το βρουν κλειστό. Η μέρα που ωστόσο η Μονή σφύζει από προσκυνητές είναι η μέρα του μνημοσύνου του γέροντα, τη νύχτα δηλαδή από τις 11 προς 12 Ιουλίου, όπου πραγματοποιείται αγρυπνία. «Άμα έρθετε την ημέρα που είναι το μνημόσυνο του παππούλη, γίνεται ο χαμός εδώ πέρα, δεν μπορείς να διασχίσεις το μοναστήρι. Τα αυτοκίνητα φτάνουν μέχρι το χωριό. Μικρά λεωφορεία τους ανεβάζουν και τους κατεβάζουν στο μοναστήρι γιατί πολλοί δεν μπορούν να ανέβουν. Είναι σαν  πανηγύρι, η ημέρα που το χωριό έχει τον περισσότερο κόσμο. Πρόκειται για έναν θάνατο αλλά αντιμετωπίζεται σαν γιορτή», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Άγγελος Μπεσδεμιώτης, μιλώντας για την πιο σημαντική μέρα του χωριού μέσα στο χρόνο. Ανάλογη είναι και η απάντηση του π. Γεωργίου, για το τι γίνεται την ημέρα του μνημοσύνου Αγιορείτη μοναχού στην περιοχή. «την περίοδο του μνημοσύνου του π. Παϊσίου γίνεται κυριολεκτικά το αδιαχώρητο. Τα αυτοκίνητα φτάνουν μέχρι το χωριό μας. Έρχονται και συγγενείς του από την Κόνιτσα, αλλά και από όλη την Ελλάδα. Είναι πολλοί αυτοί που έρχονται και από το δικό μας το χωριό και ρωτάνε που βρίσκεται το μοναστήρι γιατί δεν έχουν ξαναέρθει», τονίζει ο ιερέας της Σουρωτής.
Το μοναστήρι
Η γυναικεία Ιερά Μονή (ή Ιερό Ησυχαστήριο) είναι αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο και στον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, ενώ είναι στο πανελλήνιο γνωστή γιατί υπάρχει σ” αυτήν, δίπλα στο Καθολικό, ο τάφος του μακαριστού Γέροντα Παϊσίου του Αγιορείτου. Ιδρύθηκε το 1972 και αυτή τη στιγμή μονάζουν σε αυτήν περίπου 60 μοναχές. Οι μοναχές του μοναστηριού της Σουρωτής είχαν πνευματικό καθοδηγητή τους τον Γέροντα Παΐσιο. Η άφιξη των προσκυνητών είναι συνεχής και αδιάλειπτη, ακόμα και τις καθημερινές εργάσιμες ημέρες. Όταν συναντάμε τις μοναχές που έχουν αναλάβει την κληρονομιά του Γέροντα, μας απαντούν με ένα σεμνό μειδίαμα. «Ο Γέροντας δεν ήθελε δημοσιότητα για την Μονή και δεν συνηθίζουμε να μιλάμε στα μέσα. Μπορείτε να βγάλετε φωτογραφίες τον τάφο του και να προσκυνήσετε», μας λένε χαρακτηριστικά. Η ροή των επισκεπτών είναι συνεχής και άνθρωποι όλων των ηλικιών γονατίζουν στο μνήμα του γέροντα και προσεύχονται για να πάρουν λίγη από την ευλογία του.

Πάνω στο χώμα ένα μικρό κείμενο το οποίο αγγίζουν όλοι οι επισκέπτες αντικατοπτρίζει την ζωή του Γέροντα: «Εδώ τελείωσε η ζωή, εδώ και η πνοή μου, εδώ το σώμα θα θαφτή, θα χαίρη κι η ψυχή μου, ο Άγιος μου κατοική, Αυτό είναι τιμή μου, πιστεύω Αυτός θα λυπηθή, την άθλια ψυχή μου, θα εύχεται στο Λυτρωτή, Να ‘χω την Παναγιά μαζί μου». Πρόκειται για ένα κείμενο που ζήτησε ο ίδιος να τοποθετηθεί στο μνήμα του, ενώ ζήτησε ακόμα να μην γίνει ποτέ η εκταφή του σώματος του, αλλά να μείνει εκεί για πάντα.

Οι μοναχές ακολουθούν με όλους τους επισκέπτες το τελετουργικό της υποδοχής του προσκυνητή, προσφέροντας καφέ και γλυκό. Όταν ρωτάμε στοιχεία για τον βίο του Αγιορείτη μοναχού μας προσφέρουν ένα βιβλίο με θέμα τη ζωή του. Ρωτάμε για αυτά που ζητά ο κόσμος όταν έρχεται στο μοναστήρι. «Δεν υπάρχουν τάματα. Μπορεί όποιος θέλει να ανάψει ένα κερί και να προσευχηθεί», μας λένε χαρακτηριστικά. Στους χώρους του ησυχαστηρίου δε θα δει ποτέ κανείς κάποια εικόνα του Γέροντα αφού κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Το μόνο που μπορεί να δει κανείς είναι οι εικόνες στους Αγίους όπου είναι αφιερωμένο το Ιερό Ησυχαστήριο, δηλαδή τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο και τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη.
Από το Άγιον Όρος στη Σουρωτή
Η αγάπη που είχε ο γέροντας Παΐσιος για το Άγιον Όρος ήταν γνωστή, κάτι που αποδεικνύεται από το γεγονός ότι πέρασε εκεί το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Ωστόσο το πέρασμα του από τη Σουρωτή οδήγησε τελικά στο να μείνει για πάντα εκεί, δημιουργώντας τη Μονή του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Η Μονή χτίζεται και εκεί μεταφέρονται και τα λείψανα του Αγίου Αρσενίου, του ιερέα του χωριού Φάρασα της Καππαδοκίας από όπου κατάγεται ο Γέροντας Παΐσιος. Ο ιερός ναός δημιουργήθηκε μετά και την αγιοποίηση του πατρός Αρσενίου, ο οποίος μάλιστα είχε δώσει το ίδιο όνομα στο Γέροντα Παΐσιο πριν γίνει μοναχός.

Πηγή:karfitsa.gr