Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Οι προσευχές των μικρών παιδιών...


Λάβαμε με email :
Βρεθήκαμε οικογενειακώς στην Θεσσαλονίκη και όπως συνηθίζουμε σε τέτοιες περιπτώσεις περάσαμε από τον τάφο του γέροντα Παΐσιου για να τον προσκυνήσουμε. Ανεβήκαμε στην Εκκλησία και πριν ανάψουμε το κερί μας, είπα στους μικρούς "τώρα που θα μπούμε μέσα στην Εκκλησία να ζητήσετε από τον γέροντα Παΐσιο να ζητήσει από τον Θεό ό,τι θέλετε και εάν είναι για το καλό σας και είστε και καλά παιδιά θα γίνει! Εντάξει;", "εντάξει μπαμπά!" είπαν οι μικροί μπόμπιρες και μπήκαμε μέσα στην Εκκλησία να προσκυνήσουμε τις εικόνες και να προσευχηθούμε αφού πρώτα ανάψαμε το κερί μας.
Μείναμε κάμποση ώρα μέσα και κατόπιν αφού βγήκαμε έξω πριν περάσουμε από τον τάφο του γέροντα ρώτησα τους μικρούς "τι ζητήσατε από τον γέροντα;". Μου λέει ο μεγάλος που είναι κολλημένος με τον ...ΠΑΟΚ, "από χθες το βράδυ, εγώ ζήτησα από τον γέροντα να συναντήσω τον Ζαγοράκη όπως τον είχαμε ξαναβρεί εδώ πριν δύο χρόνια όταν γυρνούσαμε από τις διακοπές στην Χαλκιδική αλλά αυτή την φορά να του μιλήσω κιόλας!". "Α ρε Δημήτρη, κολλημένοθ με τον μπάλλα είθαι..." είπε ο μικρός προβοκάτορας της οικογένειας. Τότε, πριν δυο χρόνια, έχοντας αποφασίσει να επισκεφθούμε τον τάφο του γέροντα από βραδίς στο μυαλό μου στροφογύριζε το θαύμα του Euro2004 και αν εννοούσε ο γέροντας Παΐσιος με την φράση του που είπε στον γέροντα Θεόκλητο τον Διονυσιάτη ότι "σε δέκα χρόνια η Ελλάδα θα δοξασθεί!" αυτό. Είχαν προηγηθεί κάποιες σχετικές συζητήσεις σε φόρουμ όπου προσωπικά υποστήριζα ότι η κατάκτηση του Euro2004 ήταν κάτι παραπάνω από ένα αθλητικό γεγονός - χαρακτηρίστηκε "η μεγαλύτερη έκληξη στον αθλητισμό, όλων των εποχών!" - και ότι αποτέλεσε ένα δείγμα της δύναμης των Ελλήνων όταν αυτοί είναι ενωμένοι.
Να μην πολυλογώ, ρωτάω τον μικρό "εσύ τι ζήτησες από τον γέροντα;". Ο μικρός που αν και μικρός είναι πιο ώριμος από πολλούς μεγάλους μου λέει "εγώ προθευχήθηκα να φύγει η τρόικα..." εκπλήσσοντάς μας όλους! "Αμήν αγόρι μου" του είπα και προχωρήσαμε στον τάφο του γέροντα. Προσκυνήσαμε και καθίσαμε αρκετά λεπτά απέναντι από τον τάφο του, μαζί με άλλους, συλλογιζόμενοι όσα συμβαίνουν και όσα μέλλουν να συμβούν για τα οποία ο γέροντας μας ενημέρωσε σχετικώς. Του εκφράσαμε τις αγωνίες μας και τις ανησυχίες μας και φύγαμε αναπαυμένοι ότι τα αναθέσαμε στα σωστά χέρια...
Στη συνέχεια κατεβήκαμε να πάρουμε το λουκουμάκι μας και να πιούμε νερό. Εκεί που ο μεγάλος έπινε το νερό του λέω "Δημήτρη γύρνα πίσω σου...". Γυρνάει και ποιον να δει; Ο Ζαγοράκης με σύμπασα την οικογένειά του έμπαινε στο μοναστήρι! Παρά λίγο να πνιγεί ο μικρός... Τον πλησιάσαμε, τον χαιρετίσαμε και τον ενημερώσαμε πως μόλις πριν λίγα λεπτά ο Δημήτρης είχε προσευχηθεί στον γέροντα να τον συναντήσει! Χαμογέλασε ο συμπαθής πρώην αρχηγός της Εθνικής Ομάδας ποδοσφαίρου, κούνησε το κεφάλι και γυρνώντας το νοερά προς τον τάφο του, σα να ήταν ζωντανός εκεί κι έστεκε, είπε "τα κάνει κάτι τέτοια ο παππούλης..." Αφού ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες ακόμη, ντράπηκα να τον ρωτήσω εάν το θαύμα του Euro2004 έχει κάποια σχέση με τον "παππούλη" αλλά μέσα μου ήδη ήξερα την απάντηση... Χαιρετισθήκαμε και βγήκαμε έξω από το μοναστήρι.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για την Θεσσαλονίκη. "Είδες τι θαύματα κάνει ο γέροντας Παΐσιος Δημήτρη;". Ο μεγάλος έπιανε το πρόσωπό του, μη μπορώντας να συλλάβει όσα συνέβησαν και το κεφαλάκι του έλαμπε σαν ...λάμπα από την χαρά και την Θεία Χάρη! Τότε πετάχτηκε ο μικρός από το πίσω κάθισμα και είπε "τώρα μπαμπά, ο γέρονταθ Παΐσιοθ μένει να κάνει και την δική μου ευχή... Εντάξθει;".
"Αυτό είναι σίγουρο αγόρι μου!" του είπα και συνεχίσαμε τον δρόμο μας έμπλεοι χαράς και με την ακατανόητη βεβαιότητα της Ανάστασης, εισερχόμενοι στην Μεγάλη Εβδομάδα και της προσμονής πραγματοποίησης της ευχής του μικρού μπόμπιρα το συντομότερο δυνατό γιατί εξουθενωθήκαμε...

Σημείωση "ΗΓΓΙΚΕΝ" :
Κι εμείς με την σειρά μας ευχόμαστε η είσοδος στην Μεγάλη Εβδομάδα να συνοδευτεί με την βεβαιότητα της Ανάστασης - όπως πρέπει - του καθενός προσωπικά και σύμπαντος του Έθνους των Ελλήνων, το οποίο δύναται να μεγαλουργήσει, εφ' όσον ενωθούμε ο καθένας προσωπικά με τον Θεό, καθώς και τον άλλον, εάν έστω δεν έχουμε ακόμη την ψυχική δύναμη να τον κάνουμε αδερφό, να μην τον υποσκάπτουμε με κάθε τρόπο όπως πράττουμε τώρα γιατί υποσκάπτουμε τον εαυτό μας...
Αν δεν το κάνουμε, η τελευταία ελπίδα μας είναι οι προσευχές των μικρών μας παιδιών...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου