Ο πνευματικός άνθρωπος ενδιαφέρεται να αρέση στον Θεό, όχι στους ανθρώπους. «Αν ήθελα να αρέσω στους ανθρώπους, λέει ο Απόστολος Παύλος, δεν θα ήμουν δούλος του Χριστού»
. – Γέροντα, έχω πάντοτε έναν φόβο μην ξεπέσω στα μάτια των άλλων, ενώ δεν σκέφτομαι πώς με βλέπει ο Θεός. Πώς θα αυξηθή ο φόβος του Θεού; – Εγρήγορση χρειάζεται. Σε κάθε σου ενέργεια, ακόμη και στην παραμικρή σου κίνηση, κέντρο να είναι ο Θεός. Στρέψε όλον τον εαυτό σου προς τον Θεό. Αν αγαπήσης τον Θεό, ο νούς σου θα είναι συνέχεια στο πώς να ευχαριστήσης τον Θεό, στο πώς να αρέσης στον Θεό, και όχι στο πώς να αρέσης στους ανθρώπους. Αυτό πολύ θα σε βοηθήση να ελευθερωθής από τις βαρειές αλυσίδες της ανθρωπαρέσκειας που σού είναι εμπόδιο για την ανώτερη ζωή. Και όταν θα χαίρεσαι, γιατί ξέπεσες στα μάτια των ανθρώπων, τότε θα γλυκαίνεσαι εσωτερικά από τον Γλυκύ Ιησού.
Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου.!
Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου 
Η αδιαφορία για τον Θεό φέρνει την αδιαφορία και για όλα τα άλλα· φέρνει την αποσύνθεση.
Γέροντα, ὅταν κανεὶς δὲν πηγαίνη καλὰ στὸν ἀγώνα του, εἶναι σωστὸ νὰ λέη: «Τέτοιος εἶσαι καὶ θὰ εἶσαι. Τίποτε καλύτερο δὲν περιμένω ἀπὸ σένα»;
–Ἂν ἀντιμετωπίζη ἔτσι τὴν κατάστασή του, μπορεῖ νὰ πλανηθῆ· νὰ φθάση νὰ πῆ: «Ὅσοι εἶναι νὰ πᾶνε στὸν Παράδεισο, θὰ πᾶνε. Ἑπομένως, γιατί νὰ ἀγωνισθῶ;». Δηλαδὴ οἱ Ἅγιοι ἁγίασαν χωρὶς ἀγώνα; Αὐτός, ἐνῶ δὲν ἀγωνίζεται, περιμένει νὰ διορθωθῆ, νὰ ἐλευθερωθῆ ἀπὸ τὰ πάθη του. Κάνει σὰν ἐκεῖνον τὸν γέρο ποὺ ἤθελε νὰ φάη μοῦρα καὶκαθόταν κάτω ἀπὸ τὴν μουριὰ μὲ ἀνοιχτὸ τὸ στόμα καὶ περίμενε νὰ πέση κανένα μοῦρο στὸ στόμα του.–Γέροντα, πῶς θὰ καταλάβω ἂν ἔχω πνευματικὴ πρόοδο;–Ἂν ἔχης συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός σου, θὰ ἔχης καὶ πνευματικὴ πρόοδο. Ὅσο μεγαλύτερες βλέπεις τὶς ἁμαρτίες σου, τόσο μεγαλύτερη συναίσθηση θὰ ἀποκτᾶς καὶ τόσο θὰ προοδεύης.
–Μπορεῖ, Γέροντα, κάποιος νὰ ἀναγνωρίζη τὸ σφάλμα του καὶ νὰ μὴν προοδεύη;
–Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀναγνωρίζη τὸ σφάλμα του καὶ πέφτη ξανά, χωρὶς νὰ θέλη, σημαίνει ὅτι ὑπάρχει ὑπερηφάνεια ἢ προδιάθεση γιὰ ὑπερηφάνεια, καὶ γι ̓ αὐτὸ δὲν τὸν βοηθάει ὁ Θεὸς νὰ προκόψη.
Τὸ νὰ συναισθανθῆ κανεὶς τὴν ἁμαρτωλότητά του, εἶναι μεγάλη δύναμη, μεγάλη ὑπόθεση. Μετὰ σιχαίνεται τὸν ἑαυτό του, ταπεινώνεται, ἀποδίδει ὅλα τὰ καλὰ στὴν φιλανθρωπία καὶ στὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ καὶ αἰσθάνεται μεγάλη εὐγνωμοσύνη.
Γι ̓ αὐτὸ ὁ Θεὸς ἀγαπάει περισσότερο τοὺς ἁμαρτωλοὺς ποὺ ἀναγνωρίζουν τὴν ἁμαρτωλότητά τους, μετανοοῦν καὶ ζοῦν μὲ ταπείνωση, παρὰ ἐκείνους ποὺ ἀγωνίζονται πολύ, ἀλλὰ δὲν ἀναγνωρίζουν τὴν ἁμαρτωλότητά τους καὶ δὲν ἔχουν μετάνοια.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικὸς Ἀγώνας»-86-
“Η καλoσύνη τον αμετανόητο τον βλάπτει..”
Γέροντα, θυμάμαι, μια φορά με είχατε μαλώσει πολύ.
– Αν χρειασθή, πάλι θα σε μαλώσω, για να πάμε όλοι μαζί στον Παράδεισο.
Τώρα θα λάβω δρακόντεια μέτρα! ...
Κοίταξε, έχω τυπικό πρώτα να δώσω στον άλλον να καταλάβη ότι χρειάζεται το μάλωμα και ύστερα να τον μαλώσω. Καλά δεν κάνω;
Εγώ, επειδή μαλώνω τον άλλον, όταν βλέπω να κάνη κάτι βαρύ, γίνομαι ''κακός''...
Αλλά τι να κάνω; να αναπαύω καθέναν στο πάθος του, για να είμαι τάχα καλός μαζί του, και μετά να πάμε όλοι μαζί στην κόλαση;
Ποτέ δεν με πειράζει η συνείδηση, όταν μαλώνω κάποιον ή του κάνω παρατήρηση κι εκείνος στενοχωριέται, γιατί από αγάπη το κάνω, για το καλό του...
Βλέπω ότι δεν καταλαβαίνει πόσο πλήγωσε τον Χριστό με αυτό που έκανε, γι’ αυτό τον μαλώνω.
Εγώ πονάω, λειώνω εκείνη την ώρα, αλλά δεν με πειράζει η συνείδηση, γιατί τον μάλωσα. Μπορώ να πάω να κοινωνήσω ήσυχος, χωρίς να εξομολογηθώ. Νιώθω μέσα μου μια παρηγοριά, μια χαρά...
Γιατί για μένα παρηγοριά και χαρά είναι η σωτηρία της ψυχής.
– Γέροντα, μου περνά ο λογισμός ότι μου μιλάτε παρηγορητικά, ή γιατί δεν σηκώνω την αυστηρότητα ή γιατί μου έχετε πει πολλές φορές να κάνω κάτι και δεν το έκανα, οπότε με αφήνετε.
– Ευλογημένη ψυχή, με την σωτηρία της ψυχής σου θα παίζω; Ο νέος κάνει πρόβες. Ο μεγάλος έχει κρίση και βαδίζει σταθερά. Να νιώθης σιγουριά.
Αν δω κάτι στραβό, είτε από μακριά είτε από κοντά, θα σου το πω. Εσύ έχε εμπιστοσύνη και ειρήνευε. Α, δεν μ’ έχετε καταλάβει εμένα! Έτσι εύκολα θα αναπαύω λογισμούς;
Όταν βλέπω ότι η ψυχή είναι ευαίσθητη ή συγκλονίζεται ολόκληρη από την συναίσθηση του σφάλματός της, τι να πω; Τότε την παρηγορώ, για να μην πέση στην απελπισία.
Όταν όμως βλέπω πέτρα την καρδιά, τότε μιλώ αυστηρά, για να την ταρακουνήσω...
Αν ένας προχωράη προς τον γκρεμό και του λέω: «προχώρα, πολύ καλά πας», δεν εγκληματώ; Το κακό με μερικούς είναι που δεν πιστεύουν, όταν τους λες να μην ανησυχούν, και βασανίζονται. Αν δω κάτι κακό, πως δεν θα το πω;
Πώς να αφήσης τον άλλον να πάη στην κόλαση;
Όταν έχης ευθύνη, θα βάλης και τις φωνές, όταν χρειάζεται...
Για μένα πιο καλά είναι να μη μιλάω, αλλά δεν μπορώ, όταν έχω ευθύνη.Ύστερα να προσέξη κανείς το εξής: Μου κάνεις λ.χ. ένα κακό· εγώ σε συγχωρώ. Μου ξανακάνεις κάποιο άλλο κακό· πάλι σε συγχωρώ...
Εγώ είμαι εντάξει, αλλά, εάν εσύ δεν διορθώνεσαι, επειδή σε συγχωρώ, αυτό είναι πολύ βαρύ...
Άλλο εάν δεν μπορής τελείως να διορθωθής. Να προσπαθήσης όμως να διορθωθής, όσο μπορείς. Όχι να αναπαύεις τον λογισμό σου και να λες: «Αφού με συγχωρεί, εντάξει τακτοποιήθηκα και δεν βαριέσαι, δεν χρειάζεται στενοχώρια»...
Μπορεί κάποιος να σφάλλη, αλλά αν μετανοή, κλαίη, ζητάη με συστολή συγχώρηση,
αγωνίζεται να διορθωθή, τότε υπάρχει η αναγνώριση και πρέπει και ο πνευματικός να συγχωράη.
Αν όμως δεν μετανοή και συνεχίζη την τακτική του, δεν μπορεί αυτός που έχει την ευθύνη της ψυχής του να γελάη.
Η καλoσύνη τον αμετανόητο τον βλάπτει...
~ Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
– Για έναν που σκέφτεται σωστά, πνευματικά, λύνονται όλα τα προβλήματα μέσα από την Αγία Γραφή και τα Πατερικά βιβλία.
Τα βλέπει μέσα εκεί ξεκάθαρα.
Έναν όμως που δεν κάνει εργασία πνευματική και η ψυχή του δεν είναι εξαγνισμένη, δεν τον βοηθάει ούτε η Αγία Γραφή, γιατί όλα τα ερμηνεύει ανάποδα. Καλύτερα είναι να λέη τον λογισμό του στον πνευματικό του και να μην ερμηνεύη μόνος του αυτά που διαβάζει. Αν διαβάση λ.χ. Παλαιά Διαθήκη, μπορεί να ερμηνεύση πονηρά αυτά που θα διαβάση και να μολυνθή. Έχω προσέξει, μερικοί παίρνουν κάτι από τα πνευματικά που διαβάζουν και το ερμηνεύουν όπως τους βολεύει. Δεν είναι ότι δεν τους κόβει ή δεν καταλαβαίνουν αυτά που διαβάζουν, τα ερμηνεύουν όμως έτσι, για να δικαιολογήσουν τον εαυτό τους. Φοβερό πράγμα! Αλλά και τα πνευματικά που ακούν, έχω καταλάβει, σπάνια τα πιάνουν σωστά. Λέω, ας υποθέσουμε, ένα περιστατικό, για να τονίσω κάτι. Ενώ εγώ άλλο θέλω να τονίσω, μερικοί ψάχνουν να βρουν κάτι από όλο το περιστατικό, για να πιαστούν και να δικαιολογήσουν ένα κουσούρι, ένα σφάλμα τους, για να αναπαύσουν δηλαδή τα πάθη τους. Δεν σκέφτονται ότι αυτός, για τον οποίο κάτι ανέφερα, δεν πρόσεξε και κατέληξε εκεί που κατέληξε, αλλά λένε: «αφού υπάρχουν άνθρωποι σε τόσο άσχημη κατάσταση, τότε εμείς είμαστε πολύ καλά», και έτσι δικαιολογούν τον εαυτό τους. Από δικαιολογίες ο διάβολος βρίσκει ένα σωρό.
Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου.!
Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
Η αδιαφορία για τον Θεό φέρνει την αδιαφορία και για όλα τα άλλα· φέρνει την αποσύνθεση.
Η πίστη στον Θεό είναι μεγάλη υπόθεση. Λατρεύει ο άνθρωπος τον Θεό και ύστερα αγαπάει και τους γονείς του, το σπίτι του, τους συγγενείς του, την δουλειά του, το χωριό του, τον νομό του, το κράτος του, την πατρίδα του Ένας που δεν αγαπάει τον Θεό, την οικογένειά του, δεν αγαπάει τίποτε· και φυσικά δεν αγαπάει ούτε την πατρίδα του, γιατί και η πατρίδα είναι μια μεγάλη οικογένεια. Θέλω να πώ, όλα από εκεί ξεκινάνε. Δεν πιστεύει ο άνθρωπος στον Θεό, και μετά ούτε γονείς ούτε οικογένεια ούτε χωριό ούτε πατρίδα υπολογίζει.
Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου.!
